26 Sep 2013 22:59 door Biechtje
Er zit me iets niet lekker. Gisteren ben ik met mijn kind op visite geweest bij mijn oom, tante en mijn neefjes van 17. Toen mijn kind aan het stoeien was met 1 van mijn neefjes op de bank heb ik de schoentjes uit gedaan. Na het stoeien de schoentjes weer aan gedaan maar 10 minuten later waren ze weer bezig. Voor dat ik kon reageren stond mijn oom plots op van zijn stoel, pakte mijn kind bij beide bovenarmen en zette mijn kind best hardhandig recht op de bank. Zittend. Toen mijn kind wilde verzitten en met 1 schoen afzette op de bank gaf hij mijn kind en best harde klap op het bovenbeen. Onder het mom van een beetje laten schrikken en het was volgens hem een tikje. Mijn kind schrok zo erg, moest huilen en riep auw mijn been. Ik schrok zo erg dat ik even perplex stond en ik hoorde ineens mijn tante schreeuwen dat hij niet mocht slaan omdat mijn kind niks verkeerds deed en mijn oom schreeuwde weer terug dat ze er zich niet mee mocht bemoeien. Mijn andere neefje begon te schreeuwen omdat ze ruzie zaten te maken en ik zat ondertussen tegen de tranen te vechten. Tussen mijn oom en tante gaat het al een jaar niet goed. Mijn oom is manisch depressief en de medicijnen die altijd goed hebben geholpen werken niet meer zo goed. En sindsdien reageert en doet hij sims best agressief. Ik durfde er niks van te zeggen en ik kon ook even niks meer zeggen. Het ging zo snel en ik schrok even van alles. Geforceerd werd na een tijdje het onderwerp veranderd en als het ware afgewimpeld (ik neem mijn tante niks kwalijk want ze schrok even hard als mij) Ik heb toen mijn thee opgedronken en ben naar huis gegaan. Mijn kind moest ook niks meer van mijn oom weten. Gelukkig was mijn kind na 5 minuten niet meer verdrietig en speelde weer vrolijk verder. Onderweg naar huis had ik zo'n knoop in m'n maag en begon ik te huilen in de auto. De terugweg naar ons huis kwam ik langs mijn ouders en daar ben ik eigenlijk puur van de schrik naar toe gereden en verhaal gedaan. Mijn vader wilde gelijk de telefoon pakken maar ik heb het kunnen sussen. Mijn vriend weet van niks want ik weet vrijwel zeker dat hij direct de auto pakt om mijn oom eens de les te lezen maar dat wil ik niet. Nu een dag later hem ik nog steeds een knoop in m'n maag en ven nog steeds verdrietig wat er is gebeurd. En ook ben ik boos op mezelf. Waarom heb ik mijn oom niet gelijk op zijn fout gewezen en ben ik niet gewoon boos geworden en accuut weg gegaan? Waarom heb ik mijn kind niet beschermd? Op dat moment dat ik vast genageld op de bank en kwam er geen woord uit m'n strot! Ik ben zo verdrietig wat er is gebeurd en ik weet niet of ik daar nog ooit een stap binnen wil zetten. Wat vinden jullie? Overdrijf ik? Heb ik juist wel goed gehandeld? Moet ik mijn tante en/of oom hier nog een keer op aanspreken of gewoon laten rusten?