Bedankt voor de reacties. Ik ga volgende keer gewoon met normale bh en neem een extra klein handdoekje mee. Hij behandeld me al langer dus ‘vertrouw’ hem ook wel maar ben gewoon wat preuts. En heb wel naar mijn gevoel geluisterd want ondanks dat het me overviel heb ik wel gehandeld op een manier die bij mij past (zelf afgedekt, kleding pas uit gedaan op de bank e.d). Dus dat vind ik wel fijn. Ik denk dat ik soms gewoon moeite heb met mijn preutsheid, zelf als hij gewoon mijn nek masseert (met hemdje aan) vind ik dat soms al wat intiem. Daarom ga ik dan twijfelen aan mezelf. Maar ik kan hier wel iets mee. Ik had het ook aan vriend vertelt en die zei toen dat hij er vast niks mee bedoelde maar dat hij het vast ook niet erg zou vinden om te zien. Daar kreeg ik ook een beetje een raar gevoel van. Nog een keer voor de zekerheid; er is dus niks te zien geweest. Het ging meer om mijn gevoel.

Opmerkingen van Jip en Minx vind ik ook fijn!

Het is trouwens een topje met verstelbare dunne bandjes.

Topje met verstelbare dunne bandjes doet echt niets. Ik heb toen ik als fysio werkte echt heel vaak vrouwen gehad die met nek/schouder klachten kwamen gezien met hele slechte bh’s. Die gaf ik ook altijd als tip mee om goede bh’s te gaan dragen. Vaak kwamen ze dan een week later terug en waren ze ineens bewust van het effect van hun bh.

Zelf ontwikkel ik in een halve dag al klachten bij het dragen van een verkeerde bh. Die dingen hebben zoveel invloed op je houding en op de verdeling van het gewicht.

Maar er zijn toch genoeg culturen waarin vrouwen helemaal geen bh dragen? Hoe doen die dat dan?

Pijn lijden? 😆

Ja dat bedenk ik me ook altijd, de mens is van origine natuurlijk gewoon een wezen die naakt op de wereld stond, zonder kleding, hooguit gehuld in wat lappen en zeker al geen BH met ondersteuning. Ik snap dat een goede BH zeker bij kan dragen aan het verhelpen van klachten en dan een slechte bh averechts kan werken, maar het is toch best gek dat géén bh dragen en in plaats daarvan gewoon een simpel hemdje zonder ondersteuning, ineens slecht zou zijn?

Nouja misschien omdat wij opgroeien met bh’s en daarom de borstspieren minder sterk zijn oid. Dat kan ik me nog wel voorstellen.

Dan hebben we eigenlijk gewoon verwende tieten.

Dat speelt inderdaad mee. Plus een verkeerde bh kan juist extra druk en krachten veroorzaken op plekken waar klachten kunnen ontstaan. Daarnaast is ons beweegpatroon al heel anders dan in deze culturen. Het blijft altijd een combi, maar het belangrijkste is dat een slechte bh klachten kan veroorzaken.

Ik ben al ontzettend lang samen met mijn partner en wil heel graag trouwen. We hebben het er wel eens over gehad, maar hij wuift het altijd een beetje weg met ' komt ooit wel '. Maar wij hebben ook een kind en ik zou het gewoon heel fijn vinden om als gezin hetzelfde te heten en ik zou gewoon heel graag trouwen. Nu speelt al een tijd het idee om mijn partner zelf ten huwelijk te gaan vragen... maar toch, voelt het een beetje vreemd en ben ik bang dat hij het raar vindt dat ik hem vraag, hij heeft wel ooit gezegd dat hij dan nee zegt, omdat hij het hoort te vragen. Maar dat doet hij niet.

Wat zouden jullie doen? Ik wil kind erbij betrekken en iets met hem samen doen, niks poeha, gewoon iets subtiels.

Leuk idee om je partner zelf te vragen. Maar je weet dat hij 'nee' gaat zeggen, want dat zegt hij, en dan zou ik de kinderen er zeker niet bij betrekken. Je wilt niet dat hij 'ja' zegt, omdat hij de kinderen geen verdriet wil doen en ook niet dat hij 'nee' gaat zeggen en de kinderen verdriet doet. En jou, wat dan weer een impact heeft op de kinderen.

Ben het wel eens met Isles.
Ik zou in plaats van hem ten huwelijk vragen een gesprek met hem voeren en aangeven dat je graag wilt trouwen.

En daar ben ik het weer mee eens. Zonder kinderen, gewoon met zijn tweeën, waarin je aangeeft waarom het huwelijk zo belangrijk voor je is. En als het dan een 'ja' is, betrek dan pas de kinderen erbij. De kinderen merken het niet of mama is gevraagd of papa en mama hebben afgesproken dat er getrouwd gaat worden.

Helemaal eens, een huwelijksaanzoek is leuk maar natuurlijk niet een noodzakelijke aftrap van een verloving. Je kunt dit ook gewoon met elkaar bespreken, zeker als er al eerder gesprekken over zijn geweest lijkt me dat de beste stap.

Ik wil met een psycholoog praten. Kan iemand me meer vertellen over hoe zo'n bezoek gaat? Stelt de psycholoog vragen? Moet je direct alles vertellen? Geeft een psycholoog ook advies of is het alleen een luisterend oor en moet je zelf tot inzicht komen? Ik hoor graag ervaringen.

Ik had eerst een intake, omdat de psychologenpraktijk waar ik me aanmeldde niet iedereen aannam. Daarbij moest ik wel alles vertellen. Dit gesprek was met het hoofd van de praktijk en nog 2 medewerkers.
Daarna had ik mijn eerste gesprek met mijn psycholoog, dit was ter kennismaking en we namen vragenlijsten door zodat ik een diagnose kreeg.
Ik vond naar de psycholoog gaan hard werken.
Een psycholoog geeft je niet altijd kant en klare antwoorden, en vertelt je ook niet altijd wat je wilt horen. Een psycholoog maakt een behandelplan om jou zo goed mogelijk te helpen, en dat kan op veel verschillende manieren.

Mijn ervaring is dat de aanpak per psycholoog wel verschilt. Maar ze starten eigenlijk wel allemaal met een intake om het totale probleem/de reden in beeld te brengen. Het is natuurlijk aan jou wat je wel en niet vertelt, maar realiseer je wel dat de behandeling effectiever is als jij opener bent. Maar je bent zeker niet verplicht de eerste keer meteen je emoties toe te laten. Een inhoudelijke bespreking is voldoende. Daarna krijg je als het goed is een soort behandelplan gepresenteerd en weet je ook een beetje waar je aan toe bent.

Mijn ervaring is wel dat je vooral zelf tot inzichten moet komen, maar een psycholoog probeert daar natuurlijk wel bij te helpen en jou methoden aan te reiken om zelf tot inzichten te komen. Maar een goede psycholoog geeft jou geen kant en klare oplossingen. Het is wel echt anders dan een arts die een zalfje voorschrijft bijvoorbeeld. Daarin sluit ik wel aan bij PBC dat het wel echt hard werken is.

Even onder mijn eigen naam, en misschien ook niet echt een biecht, dus ik hoop dat ik dit onder dit topic mag plaatsen.

Afgelopen maandag is de vrouw van mijn vader overleden. Erg verdrietig allemaal, vooral omdat het zo verschrikkelijk snel is gegaan allemaal. Vorige week donderdag hoorden we dat ze kanker in diverse organen in de buik had en dat ze niet lang meer te leven zou hebben.

In het weekend was ze nog wel redelijk aanspreekbaar, maar afgelopen maandag ging het ineens keihard achteruit.
Mijn vader houdt zich groot. Hij stort zich op allerlei praktische zaken m.b.t. het regelen van de crematie.
Gelukkig kan hij 's nachts goed slapen. Ik zie overdag soms wel zijn wanhoop en ontreddering. Dat doet me erg veel pijn.

Ze hadden een moeilijke tijd achter de rug. Ze had 2 jaar geleden kanker in haar keel en mond. Ze heeft daar zware behandelingen voor gehad en een jaar geleden is zij schoon verklaard. Wat was dat een opluchting. Ze was nog maar net 60 jaar geweest. Mijn vader zit sinds juli vorig jaar in de AOW. Ze keken er zo naar uit om na corona weer leuke dingen te gaan doen samen.

Nu bleek zij allemaal tumoren in ieder geval in haar lever, darmen en slokdarm te hebben. Misschien ook nog wel op andere plaatsen. Er was geen houden meer aan.

Ze zeggen wel dat je niet kwaad moet spreken over de doden, maar er moet me wel iets van het hart. Het overlijden van de vrouw van mijn vader zie ik als een kans om weer een band met mijn vader op te bouwen. Die was er nagenoeg niet meer. Zij was er vast van overtuigd dat ik tegen de relatie tussen haar en mijn vader was en dacht dat ik hen uit elkaar probeerde te drijven. Ze stond ook niet toe dat ik alleen tijd met mijn vader doorbracht. Ik mocht zelfs niet eens alleen met hem uit eten (ik had hem uitgenodigd voor een etentje een paar weken voor hun huwelijk in augustus vorig jaar). Boze en verwijtende telefoontjes heb ik gehad dat ik me niet voor de domme moest houden en dat zij wel heel goed door had wat ik probeerde te doen. Haar beschuldigingen waren zeer onterecht en hebben me erg veel pijn gedaan. Ik was inderdaad al niet zo'n fan van haar, zeg ik eerlijk, maar ik zag wel in dat mijn vader gek op haar was. Op basis daarvan heb ik hun relatie altijd gesteund en was ik ook oprecht blij voor mijn vader dat ze gingen trouwen.
Door haar wantrouwen naar mij toe ging ik steeds minder vaak op visite en durfde ik op laatst zelfs niet eens meer te bellen. Whatsappen met mijn vader kon al niet meer, want zij had hem gevraagd whatsapp van zijn telefoon te halen (uit angst voor 'beinvloeding' van mij.)
Uiteraard heeft ook mijn vader dit allemaal laten gebeuren en kan ik het niet alleen aan haar wijten. Hij had hier ook tegenin kunnen gaan. Maar het is nou eenmaal een zeer beinvloedbare man.

Voor nu vindt hij het in ieder geval erg fijn dat ik (en mijn broers) hem ondersteunen. Dat heeft hij al meer dan eens uitgesproken. Ik merk wel dat hij nu wel veel meer naar haar dochters toe trekt dan naar ons. (die zijn ongeveer van dezelfde leeftijd als ik) Dat doet eerlijk gezegd wel een beetje pijn, maar is misschien ook logisch. Het gaat om hun moeder. Ook moet ik niet vergeten dat de band met mijn vader weer moet groeien. Het zal voor hem nu wellicht onwennig voelen en misschien voelt hij zich zelfs een beetje schuldig, wie zal het zeggen.

Ik hoop wel dat band hersteld kan worden. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn zoon, dat die een warme band met zijn pake kan opbouwen.

Al met al een heel verhaal geworden, fijn om mijn verhaal even van me af te typen.

Ach Olifant wat een verhaal. Verdrietig voor je vader dat hij zijn vriendin is verloren. En verdrietig voor jou hoe jij je al die tijd hebt gevoeld en dat jullie relatie een deuk heeft opgelopen.

Ik zou hem proberen de tijd te geven en tegelijkertijd duidelijk blijven maken dat je er voor hem bent. Ik hoop dat het contact weer kan worden hersteld.

Sterkte joh!!

Wat verdrietig Olifant. Fijn dat je vader ziet dat jullie er zijn en dat ook uitspreekt. Ik denk dat het goed is dat je inziet dat het wellicht wat tijd nodig heeft om weer te groeien. Wat Teun ook zegt geef het de tijd en blijf duidelijk maken dat je er voor hem bent. Het is allemaal zo snel gegaan en je vader zit nu ook nog middenin al het geregel. Als dat allemaal een beetje achter de rug is komt er vast weer tijd om samen dingen te ondernemen en de band weer te versterken.

Olifant, wat een naar verhaal. Heel veel sterkte, het zal moeilijk zijn om je vader zo'n verdrietig te zien. Verder ben ik het eens met Teun, laten weten dat je er voor hem bent en meevoelt met zijn verlies kan je nu denk ik niet doen.

Olifant ik wil nog even zeggen dat ik het super naar, nee super kut vind hoe de vrouw van je vader zich naar jou toe heeft gedragen. Vind dat echt heel erg verdrietig voor je. Snap niet hoe mensen zo naar kunnen zijn, bah. Hopelijk is er straks wat ruimte voor jou en je vader om de band te herstellen.

Poeh Olifant, ik kan me jouw gevoelens en gedachten goed voorstellen. Ik weet inmiddels zelf hoe het is wanneer je vader hertrouw en dat de band daardoor erg kan veranderen. Hoe verdrietig het ook is voor je vader, ik hoop dat jij je niet al te schuldig voelt over de kansen die jij hierin ziet. Het zal wel tijd kosten maar ik hoop dat jullie band zal herstellen. Dat gun ik je.

Is het heel raar om aan de buren te vragen welke babyfoon ze hebben omdat onze wifi niet meer goed functioneert sinds hun een baby hebben. En of ze hem tijdelijk even willen uitzetten overdag.
Hij doet echt helemaal niets, krijg geen verbinding meer. Dat heeft invloed op mijn mobiel, laptop en de tv. We kunnen hierdoor geen tv kijken, niet thuiswerken, de kinderen geen spelletjes spelen.
De monteur komt pas over 2 weken langs :'(
Ik voel mij bezwaard om dat te vragen.

Gek! Maar ik zou gewoon eens vragen of jullie het kunnen checken, omdat je het idee hebt dat het met elkaar te maken heeft. Er achter komen óf het zo is kijkt me stap 1