11 Okt 2018 12:35 door Anoniem248
Maar hoe ging dat gesprek dan? Ik bedoel, als je gereageerd hebt zoals je hierboven vertelt, kán ik me voorstellen dat haar dat inderdaad tegen het verkeerde been is. Niet dat jouw reactie nou zo schrikbarend bot is maar als ze daadwerkelijk zo snel in de slachtofferrol zit dan had ik daar in m’n manier van reageren rekening mee gehouden, puur voor jezelf. Dan had ik gezegd: Sorry mam, maar ik vind het bij nader inzien eigenlijk geen fijn idee. We hebben het afgelopen jaar geprobeerd maar het werkt helaas niet. Zal ik samen met je mee zoeken naar een andere oplossing?’
Als ze zo enorm aan je vader hing, en daarmee geef je eigenlijk aan dat ze zich wellicht ook gewoon heel eenzaam voelt, voelt dit voor haar misschien wel als een afwijzing op de man omdat haar hondje waarschijnlijk heel dierbaar voor haar is. God wat klinkt dit zoetsappig, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Dan kan ik me voorstellen dat ze daar verdrietig van wordt als het even niet gaat zoals ze het in haar hoofd had (want vorig jaar lukte dat immers wel). Hoeft ze niet per sé een dramaqueen voor te zijn. Al blijft ze misschien wel te lang in die emotie hangen.