21 Aug 2019 10:28 door Patsy
Is er inmiddels al meer duidelijk LS?
Het onderzoek is geweest. Ik denk dat dit een lang verhaal wordt, sorry alvast.
We moesten om 8 uur in het ziekenhuis zijn. Daar kreeg M 2 "toverpleisters" op zijn armen die verdoven. Na een half uur werd het infuus geprikt. M vobd het allemaal prima en zat vol interesse te kijken hoe de naald in zijn arm ging. Toen bleek dat er uit die ader maar heel weinig bloed kwam, dus gingen ze met die arm in zijn ader "roeren". Dat deed natuurlijk zeer dus toen was hij heel boos. Het bloed kwam veel te langzaam uit de ader, er zouden die ochtend 9 buisjes bloed afgenomen worden, dus dit was geen optie. Toen is, in overleg met ons, besloten een infuus in zijn hand te zetten. Maar daar zat natuurlijk geen verdovende pleister op, dus dat was brullen. Gelukkig liep die ader als een malle, dus het was niet voor niks. Toen moest M een drankje drinken wat ervoor zou moeten zorgen dat zijn groeihormoon actief wordt (clonidine), daar werd hij erg suf van dus gedurende het onderzoek heeft hij geslapen. Ieder half uur werd er een buisje bloed afgenomen. Na het onderzoek hebben we M wakker gemaakt, hij was nog erg suf maar heeft wat ijs gehad, daarna mochten we naar huis. Tijdens het onderzoek werd zijn bloeddruk goed in de gaten gehouden, dit kon lager worden door de Clonidine. Toen dat allemaal opnieuw gecheckt was mochten we naar huis. Toen we thuis waren was M nog heel erg suf, hij was zo moe en kon niet rechtop zitten. Dit hoorde er allemaal bij zei de kinderarts en zou de volgende dag weer over moeten zijn. Later in de middag veranderde er niks. Hij at en dronk nagenoeg niks en kon zijn ogen niet openhouden. Hij begon ook steeds meer te zweten, het zweet droop van zijn hoofd. Dit in combinatie met het niet eten en drinken zorgde bij mij voor paniek, ik was bang dat zijn bloedsuikerspiegel veel te laag was. We hebben de huisartsenpost gebeld (het was inmiddels avond), inmiddels had M wat ranja gehad dus volgens de assistente (iom de kinderarts) kon het daar niet door komen. Wel kon dit een bijwerking zijn van de clonidine, vertelde ze. In het foldertje van het ziekenhuis werd gesproken over dat 'uw kind wat suf kan zij' verder niks. Ik ben uiteindelijk gerust gesteld door de assistente. Ze vertelde dat hij de volgende ochtend weer helemaal zichzelf moest zijn, zo niet dan moesten we weer contact opnemen. Toen wij op bed gingen hebben we M ook op bed gelegd, met zijn en onze deur open. 'S nachts werd M een paar keer wakker omdat hij dorst had, hij zat toen weer rechtop. Dus ik had er een beter gevoel over. De volgende ochtend was M nog steeds heel erg suf, wilde niet lopen of eten. Gelukkig dronk hij toen we een kop thee (met heel veel suiker) leeg. Maar verder bleef hij weer heel suf. Dus ik heb weer naar het ziekenhuis gebeld. De behandelend kinderarts belde terug. Ze zei dat het nu niet meer door de Clonidine kon komen, maar misschien wel doir alle indrukken icm het niet eten en de vele buisjes bloed die afgenomen zijn. Inmiddels werd M af en toe uit zichzelf wakker en at kleine beetjes. In de middag kwam mijn vader langs en toen leefde M weer helemaal op. Hij heeft zelfs een paar sprongen op de trampoline gedaan. Toen was ik pas echt weer gerustgesteld. Vanaf de dag daarna was hij weer helemaal zichzelf. Al met al was het dus veel heftiger dan verwacht. Ik ben ontzettend bezorgd geweest.
Over 1 week krijgen we de uitslag. Dus dat is nog even heel spannend. Mocht de uitslag niet goed zijn dan volgt nog een zelfde soort onderzoek met een andere stof dan clonidine. Dan neem ik M pas mee naar huis als hij weer helemaal zichzelf is en zelf het ziekenhuis uit kan wandelen. Dit wil ik niet nog een keer meemaken.
💙 25 februari 2014
💙 5 juni 2015