Hoi

Ik heb ook de diagnose ADHD, maar net als jij zat ik op 't randje qua aantal hyperactiviteit-kenmerken. Mijn huidige psycholoog zei laatst (een beetje off the record) dat ze me echt meer het ADD-type vindt.

De diagnose heb ik nu 8 jaar.

In die tijd (acht jaar geleden), heb ik groepstherapie gehad met andere volwassenen met de diagnose. Was best leerzaam, al hadden de mannen in die groep (er waren geen vrouwen bij), wel andere klachten dan ik. Die konden echt niet stilzitten op hun werk en zo. En wat een kletskousen ook, pfff. Die konden echt minutenlang ratelen. Zo ben ik niet. Ik heb vooral veel last gehad met studeren (concentratie) en nu met mijn kantoorbaan ook last van dwalende gedachten. Verder ben ik erg televisie- en telefoonverslaafd

Doordat onze zoon sinds een half jaar ook de diagnose ADD heeft, zijn mijn man en ik ons wat meer gaan verdiepen in de materie. We hebben een cursus gevolgd voor ouders met kinderen met AD(H)D en die was voor mezelf ook best verhelderend.

Ik heb nooit medicatie gebruikt, maar wil dat nu toch gaan proberen. Eind deze maand heb ik een afspraak met de psychiater. Dan wil ik vragen om eens een kinderdosis Ritalin te gaan proberen. Kijken wat het me oplevert.

Wat is jouw behandelplan?

Jeeeeejj! Hello brain ;) (ken je dat youtube channel al?)

Mijn plan is allebei, ik heb al jaren therapie voor stemmingsproblemen - die door deze nieuwe psycholoog eigenlijk vrij snel uitgeplozen werden richting "is jouw stemming niet meer gerelateerd aan de momenten dat je energie op is en dat je alle ballen niet meer in de lucht kunt houden"? En ik wil zeker ook therapie, maar ik wil vooral ook op korte termijn met medicatie beginnen. Ik heb waarschijnlijk grotendeels hierdoor al zoveel vertraging in mijn opleidingen gehad en ik heb nu nog ca 8 mnd te gaan met mijn twee belangrijkste fases (afstudeer coschap en afstudeerstage). En juist omdat ik al vaker therapie heb gehad - niet voor adhd maar wel met focus op struggles die nu overduidelijk daardoor komen - en ik superhoog scoor, ben ik een beetje bang dat ik eerst nog een jaar met therapie ga knoeien wat dan vast wel een beetje gaat helpen maar niet genoeg. En dat ik dan alsnog bij medicatie uitkom maar mijn laatste jaar nog verknoei.

Ik heb de 18e een afspraak met de psychiater om te bespreken wat ze qua medicatie alvast voor me kunnen doen. Ik word ook doorverwezen van de depressie poli naar PsyQ voor adhd gerichte behandeling. Maar omdat dat weer maanden kan duren en ik al 2 jaar bezig ben met dit proces, gaan ze in de tussentijd hier me blijven begeleiden zowel qua CGT als medicatie.

Jeps! Diagnose tijdens mijn studie gehad, omdat ik vast liep daarmee en het echt niet lukte, terwijl ik het niveau makkelijk aan zou kunnen. Herkende mezelf toen meer in ADD, maar was als kind wel hyperactief dus dat speelt mee in de diagnose. En sinds ik geen relatie heb meer met mijn narcistische ex en weer mezelf kan zijn, blijk ik helemaal niet zo stil en timide te zijn en merk ik dus wel de hyperactiviteit. (Was vanaf mijn 14e samen met hem, 11 jaar lang, dus nooit gemerkt dat ik niet mezelf was).

Ik slik Dexamfetamine, dat heeft mij tijdens mijn studie vooral wel enorm geholpen. Ben daar gelijk mee begonnen na de diagnose. Eerst Ritalin maar dat werkte niet.

Jeeejj, hoi! Grappig dat die hyperactiviteit nu boven komt. Omgeving kan daar ook een major factor in zijn natuurlijk, ik heb me blijkbaar ook extreem aangepast met allerlei compensatie en copingmechanismen waardoor mijn omgeving nu zoiets had van "huh, jij?!" en daarna als ik uitlegde waar ik hoe mee worstelde een "oh ja dat klopt eigenlijk wel heel erg". Ik vond het sowieso ook heel leerzaam dat 1) niet alle adhd-ers hyperactief zijn (ok dat wist ik al wel) en 2) dat niet alle hyperactiviteit fysiek is. Ik frummer blijkbaar heel veel maar niet storend, dus dat valt mensen niet op. En ik heb superveel innerlijke onrust, dat telt blijkbaar ook. Hoe gaat het nu bij jou? Gebruik je alle dagen medicatie? Merk je verschil als je dat niet doet? En heb je ook nog therapie gehad? Had je helemaal geen effect van ritalin? (sorry hoop vragen haha)

Stiekem ben ik gelijk een beetje jaloers nu na je eerste zin. Ik heb ook mijn hele studie al problemen met concentratie, aan dingen beginnen en dingen afmaken (op meerdere vlakken problemen overigens maar dit even in reactie op jouw eerste zin). En ik ben nu best een beetje verdrietig, want ik had letterlijk in 2003 al de diagnose toen ik in 4vwo vastliep: "ERnstige problemen met al langer bestaand druk en onrustig gedrag, concentratieproblemen en impulsief gedrag bij een 15 jarig meisje dat functioneert op een (hoog)begaafd intelligentieniveau met disharmonisch profiel waarbij de klachten te plaatsen zijn in het kader van ADHD in combinatie met gezinsproblematiek". Toen zelfs tijdje ritalin en concerta gehad waar ik duidelijk rustiger van werd. En toen raakte ik depressief en hebben ze alles daarop gegooid en de hele adhd diagnose is nooit meer naar gekeken. En nu, 15 jaar later komt het eruit dat het echt een enorm probleem is.

Ik weet niet, ik ben enerzijds heel blij dat we nu iets duidelijks hebben waar ik me op kan richten en waar best veel aan te doen is (die stemmingsproblemen leken jarenlang vrij ongrijpbaar). Maar ik ben ook we heel verdrietig over die 15 jaar "verloren" tijd. Hoeveel beter had ik mijn schooltraject kunnen doen als ik toen al dit had geweten?

Whatever, wat balen dat jij ook zoveel last hebt met studeren. Wel super dat je, ondanks je problemen, toch weer aan het studeren bent. Vind ik knap. Heb je al eerder succesvol een studie afgerond? (Ik niet...) Tot 4vwo ging het allemaal nog, maar daarna...

Wat scherp van jouw psycholoog om het onderliggende probleem achter je stemmingswisselingen zo naar boven te halen. Ik herken die problematiek ook wel. Steeds jezelf overprikkelen en daar na een tijdje zo moe van worden, dat je een dip krijgt. Bij mij uit zich dat in angsten en paniekaanvallen met (chronische) hyperventilate. En bij jou?

PsyQ heeft wat langere wachttijden inderdaad. Ik loop daar ook. De afspraak bij de psychiater heb ik al een tijd geleden gemaakt. Het is voor mij nu niet erg dat het wat langer duurt, het gaat nu wel oké met me.
PsyQ is wel een beetje een fabriek. Tenminste, zo ervaar ik het.


Sawadee, wat voor verschillen merk jij tussen die typen medicatie?

Ikzelf niet maar er zijn drie (volwassen) gezinsleden met ADHD. Zij hebben veel baat bij medicatie in werksituaties of met studeren. Zij hebben hier ook hulp bij gehad. Mocht je vragen hebben mag je me PM’en kan ik het hun vragen.

‘Fijn’ dat er een diagnose is, hopelijk vind je snel een weg om er goed mee om te kunnen gaan en wordt het alleen maar makkelijker, of snap je in ieder geval beter waarom je wat doet en wat je terugkerende patronen zijn.

En typisch van die hoge intelligentie Whatever. Dat speelt bij mij en mijn zoon ook. ADHD-achtige klachten schijnen vaker voor te komen bij hoogbegaafden. Maar of het dan een uiting is van hoogbegaafdheid of echt ADHD, dat is dan zo moeilijk vast te stellen.

Als de behandeling maar effect heeft, dan maakt het me eigenlijk niet zoveel uit welk stickertje ik heb en of dat terecht is, probeer ik mezelf nu voor te houden.

Adhd ----> CHECK!

Ook op latere leeftijd de diagnose gekregen, en vanaf toen vielen er heel veel kwartjes van de afgelopen 30 jaar
Ik was op de basisschool al een druk kind, niet stil zitten, geen concentratie, en gewoon moeite met de dagelijkse ritmes.
Ook op volwassen leeftijd heel veel moeite met ritme, concentratie en kreeg veel relatief simpele dingen niet voor elkaar, maar alles was nog wel handelbaar zeg maar.
Tot mijn schoonzus overleed, ik in zo'n rouwfase zat, en het kleine beetje ritme dat ik had compleet weg viel. Voor mij zo'n dieptepunt dat ik het zelfs niet voor elkaar kreeg om de meest simpele linkjes te leggen. Ik had alle kasten thuis leeg, maar kon maar niet tot het punt komen dat ik dan dus boodschappen moest doen.
Ook wassen, huishouden, de tuin, sociale contacten, niks had ik meer op de rit. Vanaf de diagnose ADHD heb ik het leven weer redelijk onder controle door simpele aanpassingen, en gaat het allemaal redelijk. Maar er zijn ook nog genoeg dingen die ik heel moeilijk vind, o.a de boodschappen doen, ik heb het overzicht niet en red dat stom genoeg niet alleen. Sinds ruim een jaar ga ik dus 1 keer per week de boodschappen doen samen met mn vriendin. Die heeft me op dat vlak echt wel wat uit een put getrokken. Bizar dat zelfs de simpelste dingen je gewoon niet lukken.
Medicijnen heb ik een poosje gebruikt, maar aangezien ik die eigenlijk wel op vste tijden moest slikken ben ik daar mee opgehouden want zelfs dat lukt me niet
Maar zonder gaat het ook prima, weten waar het onvermogen vandaan kwam heeft me al zoveel geholpen te accepteren dat sommige dingen niet lukken.

Achteraf had ik het wel graag eerder willen weten, ik denk dat voornamelijk de schooljaren een heel stuk 'makkelijker' waren geweest. Maar het is wat het is.

Filoria:
Ja, ik heb een bachelor biomedisch eigenlijk verbazingwekkend goed afgerond. Nu in mijn master loop ik wel opnieuw vast. Biomedisch hoefde je niet heel veel te leren als je kon compenseren met inzicht en begrip. Bij geneeskunde is dat wel een stuk lastiger. Het gaat ok, ik heb de eerste 3 jaar best ok afgerond (wel beneden mijn niveau denk ik maar wel prima voldoende) maar na mijn coschappen waarbij ik echt extreem moe was en heel veel compenseerde ben ik daarna in een schrijfopdracht vastgelopen met burn out achtige klachten en daarna weer een depressie. Toen dat allemaal beetje opgelost was en ik even tijdelijk gestopt was met mijn studie en fulltime werkte als assistente werd dit beeld heel duidelijk. Heeft lang geduurd allemaal, maar ik ben blij dat het op tafel ligt. Idd goed van mijn psycholoog!

Wat jammer dat het bij jou niet gelukt is qua opleiding. Je hoort dat ook veel he, zowel bij ADHD als bij hoogbegaafdheid. Dat mensen onderpresteren of zelfs compleet vastlopen. Hoe gaat het verder met jou qua life goals? Op andere vlakken wel gelukt? Dat overprikkelen is inderdaad ook iets wat er heel erg bij hoort en angstklachten hoor je schijnbaar ook heel veel bij adhd. Is dat beter nu je behandeling hebt? Bij mij uit het zich vooral in emoties, ik heb altijd een paar weken dat het allemaal best ok gaat en het me lukt om alle ballen in de lucht te houden. En dan begin ik langzaam aan de controle te verliezen, eerst loopt mijn huishouden achter, dan mijn werk/studieverplichtingen, steeds harder proberen en steeds harder falen, moe, gespannen, gefrustreerd, verdrietig en dan bam: paar dagen helemaal opgeven en beetje depressief/apathisch. En dan vervolgens alles weer bij elkaar rapen (wat natuurlijk dubbel energie kost) en weer opnieuw die cyclus in. Ik zou me inderdaad ook niet druk maken om het labeltje als de hulp maar adequaat is, uiteindelijk is dat namelijk ook het doel van het hele labeltje.

Fijn dat PsyQ goed klinkt! Langer wachten is ok als ik in de tussentijd maar vast hulp krijg. Wat bedoel je qua fabriek?

Bedankt voor je reactie, lief! Will do als ik vragen heb.

Popcorn:
Wauw, heel herkenbaar jouw verhaal!! Ook inderdaad al vanaf jonge leeftijd vergelijkbare klachten en problemen op school. En inderdaad alles redelijk onder controle, maar met ZOveel moeite dat er maar een klein iets hoeft te gebeuren en ik ontspoor. En als er dan iets groots gebeurt inderdaad helemaal de draad kwijt. En inderdaad dat het toch wel erg verdrietig is om het in deze fase pas te ontdekken, is ook ergens een stukje rouw denk ik qua verlies van "wie je had kunnen zijn als je het eerder wist". Ik probeer er niet in te blijven hangen, wel toe te geven dat het ook verdrietig is en ik dat mag voelen, en dan weer relativeren dat het fijn is dat ik het überhaupt nu weet (je kan ook 50 zijn of het uberhaupt nooit ontdekken) en focus op wat ik ermee kan.

Wat heb je voor kleine aanpassingen gemaakt die het makkelijker maken voor je? En op regelmatige tijdstippen medicatie nemen is voor heel veel ADHD-ers een probleem, kun je geen gereguleerde afgifte krijgen? Oh ik lees over het zinnetje heen dat het best prima gaat zonder haha, dan is dat natuurlijk helemaal fijn! Dat stukje begrip en inzicht en daardoor ook zelfcompassie helpt inderdaad heel erg. Merk ik ook nu al.

Ik heb ook een diagnose ADHD, maar ik ben de laatste tijd juist aan het twijfelen of ik het wel echt heb.

Wat maakt dat je twijfelt?

Ik varieer de hele tijd tussen "oh mijn god dit is echt precies wat het is en dit verklaart zoveel" en dan weer "ja maar als ik maar hard genoeg probeer kan ik het wel dus eigenlijk moet ik gewoon langer harder proberen, is ADHD uberhaupt wel een aandoening en als het dat is heb ik het wel en ben ik niet gewoon lui en ongedisciplineerd". Maar daar heb ik nu wel gesprekken over gehad met mijn psycholoog, dat het niet normaal is hoeveel moeite het mij allemaal kost en dat de motivatie er dus blijkbaar echt wel is maar ik het gewoon niet volhoud om zo te overcompenseren. Dat als iemand met slechte ogen en dyslexie na drie uur moeite doen en dichter er naartoe lopen, focussen en flink gepuzzel een bord kan lezen door heel veel compensatie, dat dat niet betekent dat die ogen/dyslexie geen probleem zijn. Dat was wel verhelderend.

Nou ja dat samen boodschappen doen is al een hele hulp. Weeklijstjes, to-do lijstjes. Maar ook gewoon zeggen waar je tegen aan loopt en hulp vragen is gewoon echt een must. Ik dacht altijd dat ik door moest zetten en alles zelf moest kunnen, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet.

En doseren; Wanneer ik zoals de afgelopen weken de kooklessen voor mijn rekening heb bij mijn kinderen op school, dan plan ik 's ochtends niks, en nadien bijvoorbeeld geen speelafspraakjes meer bij mijn thuis. Want ik weet dat ik niet zoveel dingen op een dan kan bolwerken.

Het klinkt zo wel een soort van makkelijk, maar zo ervaar ik het niet altijd hoor. Ik heb vooral veel moeite met het sociale stuk. Dat is voor mij zo hard werken, en dat vraagt zoveel meer dan dat het oplevert. Dus de afgelopen jaar veel dingen op zijn beloop gelaten om zo tot de conclusie te komen dat je voor sommige mensen helemaal niet zo belangrijk bent. En dat vind ik vaak nog wel heel lastig. Ook snapt bijvoorbeeld mijn vriend vaak niet hoe dingen werken in mijn hoofd, en dat is soms heel frustrerend. Ik weet wel dat ik soms een heel moeilijk mens kan zijn, maar dat komt omdat het idee in mijn hoofd dan niet klopt met hoe dingen lopen, en daar kan ik niet altijd even goed mee uit de voeten helaas.

Ik weet sinds 3 weken dat ik een vorm ADD heb. Ik start maandag met Methylfenidaat 5 Mg en 1,5 week later start ik met 10 Mg. Ik ben heel benieuwd hoe ik er op ga reageren. Ik heb vooral last van de drukte in mijn hoofd. Ik kan mij heel er druk maken over dingen die zouden kunnen gebeuren. Terwijl dat 9 van de 10 keer nutteloos is. En mijn hersenen zijn gewoon continue bezig met denken en prikkels te verwerken. Als bijvoorbeeld de tv aanstaat, mijn oudste een spelletje op de iPad aan het doen is met geluid, buiten iemand het gras aan het maaien is en als dan ook nog mijn jongste wat aan mij vraagt dan is het al teveel voor mijn hoofd. Ik oog zelf heel rustig en ontspannen maar in mijn hoofd is het echt het tegenovergestelde. Ik heb ook heel vaak hoofdpijn en ik ben ook vaak heel erg moe. Ik ben ook erg perfectionistisch en heb concentratieproblemen. Nu ik weet dat ik een vorm van ADD heb vallen er wel wat dingen op zijn plek en verklaard ook wel een hoop. Ik ben benieuwd hoe ik er over een paar maanden bij sta.

Graag niet quoten ajb

Ava, ik ben benieuwd wat de medicatie voor je doet! Laat je het hier weten?

Dat met die verschillende prikkels tegelijk is zo herkenbaar. Als er én omgevingsgeluiden zijn én de kinderen praten tegelijk tegen me en ik moet ook nog koken of zo (vier pannen tegelijk in de gaten houden, help), dan gaat het soms echt op ERROR in mijn hoofd. Ik kan dan erg boos worden. Of ik keer juist volledig in mezelf, dan zit ik in een soort zeldgecreëerd stil vacuüm, waardoor ik op mensen juist heel kalm en rustig overkom. Maar het gaat dan eigenlijk helemaal niet goed met me

Laatst vroeg een collega hoe ik dat toch doe, me zo goed concentreren. Of ik tips heb.

Tja, ik ben soms wel een paar uur erg stil, maar in mijn hoofd gaat het de hele tijd van: 'wat was ik ook weer aan het doen. O ja, een mail beantwoorden. Maar welke mail? En had dat ene verzoekje niet meer voorrang? Of zal ik eerst dat excelbestand afmaken? O nee, toch die mail, maar in welke box zat die nou?'

Van de buitenkant zie je er niks van, blijkbaar.

Mijn dochter is er ook op getest, maar veel uitvoeriger en diepgaander dan ik toen, ook op verschillende soorten aandacht. Bij haar is er geen ADHD uitgekomen, maar milde aandachtsproblemen. Aangezien ik heel veel van mezelf in haar herken en zelf ook nooit echt ben vastgelopen op school, vraag ik me af of er bij mij niet hetzelfde zou zijn uitgekomen als ik ook op die manier getest zou zijn.

Ik herken veel in wat jullie schrijven en zou mij niks verbazen als ik ADHD of ADD zou hebben. Maar ik zit nog erg in het 'ik ben niet zo'n prater en ik los het zelf wel op' en wat Whatever ook al schreef 'ben ik niet gewoon lui en ongedisciplineerd'?
Wil iemand wellicht wat delen over hoe het traject gaat om wel of geen diagnose te krijgen?

Ik heb ook de diagnose ernstige ADHD, ik scoorde vooral hoog op hyperactiviteit en aandacht en minder hoog op impulsiviteit. Waar ben je geweest voor de diagnose? Ik heb de diagnose op mijn 21e gekregen en op mijn 29e heb ik het nog een keer opnieuw uit laten zoeken bij ADHD Centraal en ook gekeken of er medicatie voor zou zijn. Ik heb toen ook een computertest gedaan, daar bleek vooral uit hoe heftig mijn ADHD eigenlijk is, van buiten zie je dat namelijk niet zo, ik hou dat dus allemaal in want het is er wel. Helaas reageerde ik werkelijk op alle soorten medicatie slecht. Ritalin werd ik heel gefocust en super onrustig van. Dexamfetamine kreeg ik een tachycardie van (en ik werd er nog gefocuster en nog onrustiger van), ik moest een betablocker slikken om mijn hartslag omlaag te krijgen. Daarna nog een hele rits geprobeert, van strattera tot welbutrin. Van het ene voelde ik me continu hondsberoerd, van het andere voelde ik me opgefokt en agressief en van weer een ander middel werd ik heel somber en neergeslagen. ‘T was op z’n zachtst gezegd geen succes.
Door de ADHD ga ik ook keihard over mijn eigen grenzen heen steeds waardoor ik me meestal uitgeput voel en helaas heb ik ook last van depressies. Maar dat ziet niemand, van buiten ben ik een vrolijke energieke vrouw.

Oh ik had nog niet eens goed verder gelezen (haha oeps, adhd momentje ) maar zie dus dat jij eigenlijk met een soortgelijk verhaal zit whatever. Ik ben niet getest op mijn IQ maar de laatste behandelaar vermoede gezien de ernst van de ADHD en mijn hoge mate van aangepastheid wel degelijk hoogbegaafdheid of iets er tegenaan. Ik durf me helemaal niet te laten testen want ik heb HAVO gedaan en voel me altijd behoorlijk dom. Maar het was wel een eyeopener, want me heel erg aanpassen heb ik dus wel geleerd. Ik hang aan elkaar van trucjes om dingen voor elkaar te krijgen. Maar val dus door de mand wanneer het meer of ingewikkelder wordt. Ik heb vooral verschrikkelijk veel moeite met mijn eigen grenzen. Dat heb ik ook van huis uit niet geleerd, maar ik dender er ook loeihard overhen, ben vervolgens helemaal overprikkeld en als ik dat dan een tijdje zo doe dan stort ik in en raak ik overspannen, burned out of depressief (of een mengelmoesje er van want voor mij hangt het allemaal samen). Ik heb mijn laatste studie aan de kunstacademie alleen maar af kunnen ronden omdat mijn docenten me af en toe gewoon naar huis stuurden en zeiden dat ik maar en weekje moest gaan uitrusten. En ik heb er een jaar langer over gedaan, puur omdat ik echt niet kon omgaan met de stress van het afstuderen.

Maar ik ben wel benieuwd hoe de stemmingsklachten dan ADHD gerelateerd zijn. Dat snap ik wel en beetje, maar ik wil er wel graag meer over weten. Ik heb al heel lang steeds depressieve periodes. Ik slik sinds een jaar antidepressiva en dat helpt wel, een beetje. Maar ik blijf elke keer instorten en doodmoe zijn en ik zou echt niet weten hoe ik mezelf staande zou moeten houden in en werksituatie. Ik werk dus ook niet, ben thuis en zelfs dan ben ik regelmatig helemaal opgebrand. Oké met een gezin met 3 kinderen is het natuurlijk ook best aanpoten, maar toch, er zijn mensen die gewoon werken en 3 kinderen hebben en dát dan pittig vinden en ik snap gewoon niet hoe ze dat kunnen.

Er zijn een heleboel links! Mensen met ADHD hebben veel vaker depressies dan de gemiddelde populatie. Cijfers varieren een beetje en is natuurlijk ook lastig te vergelijken, maar ca 70% van de adhd'ers zoekt op een bepaald moment behandeling voor depressie. En vrouwen gemiddeld nog meer depressieve klachten bij adhd dan mannen. Zowel primaire depressie als secundair aan de (al dan niet behandelde, maar vooral onbehandelde) ADHD. Dat laatste is bij mij heel duidelijk het geval. En het is ook wel logisch, zowel primair qua minder lange werking van neurotransmitters wat bij adhd meer de dopamine is maar bijv. bij depressies de serotonine (en dat is dan nog maar 1 aspect van beide multifactoriele aandoenignen). Als secundair obv. ADHD problematiek: continu falen wat anderen wel lukt -> laag zelfbeeld -> depressie. Slaapproblemen -> depressie. Angstklachten zijn ook sterk secundair gerelateerd trouwens.

https://www.additudemag.com/adhd-and-de ... treatment/

Hier staat wel even kort een simpele samenvatting van de link.

Ah thanks, interessant! Ik heb altijd gedacht dat er zoiets moest zijn. Ik bedoel ik heb ook een verstoorde melatoninehuishouding, er klopt daar iets niet denk ik vaak. Maar dat is dus niet zo raar gedacht denk ik. En inderdaad, laag zelfbeeld, o.a. daardoor erg perfectionistisch, wat weer slecht samen gaat met mijn ongeconcentreerdheid en chaos. En slaapproblemen ook inderdaad, hoewel ik al jaren medicatie slik waardoor ik redelijk slaap. Angstklachten heb ik ook. Dacht altijd van niet, maar ik heb wel degelijk een soort van paniekaanvallen. Ze zijn weliswaar gerelateerd aan mijn verleden, mijn jeugd dus, maar ondanks de therapie waarmee ik heel goed geleerd heb dingen te toetsen en relativeren blijven die aanvallen toch.

Ik kom me hier ook voorzichtig melden. Sinds december heb ik de diagnose ADD, al is dat wel erg makkelijk gegaan. Ik heb een intakegesprek gehad met een psycholoog en stagiaire. Kreeg daarna vragenlijsten mee naar huis. Een over hoe ik nu ben/functioneer en een over toen ik een kind was. Diezelfde vragenlijsten kreeg ik ook mee om te laten invullen door iemand die dichtbij me staat. De huidige heb ik laten invullen door mijn vriend, die van mijn jeugd door mijn zus. Daarna kreeg ik een gesprek bij de psychiater, die de vragenlijsten ter plekke bekeek. Op basis van de antwoorden en het intakegesprek bevestigde hij dat ik ADD heb. Ik kreeg ook meteen een recept mee voor methylfenidaat. In eerste instantie begonnen met 3x daags 5mg. 2 weken later weer op gesprek geweest bij de psychiater om de medicatie te bespreken. Ik merkte er nog niks van en mocht naar 3x daags 10mg. Mocht ik na 5 dagen nog geen verschil merken, dan mocht ik naar 3x daags 15. Inmiddels zit ik op 3x daags 20 mg. Bij de 15 merkte ik wel dat er íets veranderde, maar nog niet dusdanig dat ik er baat bij had. Met de huidige dosering gaat het goed.

Ik ben bij een ggz instelling terecht gekomen, nadat mijn neefje van (toen) 9 in september verleden jaar de diagnose ADHD heeft gekregen. Vanaf het moment dat mijn zus me vertelde dat hij had gezegd "mama, het is eindelijk stil in mijn hoofd", nadat hij met medicatie was begonnen, is het in mijn hoofd blijven spoken. Mijn hoofd staat nooit stil. Zelfs als ik in gesprek ben met iemand, spelen zich in mijn hoofd nog minimaal 2 gesprekken af. Dat varieert van gesprekken die ik daadwerkelijk heb gehad, tot voorstellingen van gesprekken die misschien zouden kunnen gaan plaatsvinden. Of er speelt zich een ander gesprek af, wat in principe is afgeleid is van het daadwerkelijke gesprek, alleen heb ik dan iets anders gezegd, waardoor het gesprek een andere wending heeft gekregen. Door die drukte in mijn hoofd heb ik moeite me te concentreren. Ik begin vol goede moed ergens aan, maar laat me dan afleiden door mijn gedachten of impulsieve ingevingen. Of het lukt me even niet, waardoor ik de handdoek in de ring gooi.
Terugkijkend op mijn jeugd en middelbare school periode, is het voor mij nu wel heel helder geworden waarom mijn opleidingen niet zijn gelukt. In groep 3 was ik al door alle AVI niveaus heen, ik had altijd goede rapporten en kreeg VWO advies. In het 4e jaar van het VWO liep ik echter vast. Niet alleen bleef ik zitten, ik ging zelfs terug naar de HAVO. En zelfs die haalde ik op sommige vlakken maar nèt. Daarna heb ik wat aangerommeld, 2x een HBO opleiding begonnen, beide keren het propedeuse jaar niet eens gehaald. Ik weet het altijd aan mijn omgeving: van VWO naar HAVO kwam doordat ik me niet kon concentreren door mijn thuissituatie, de PABO lukte niet omdat ik nauwelijks begeleiding kreeg van mijn stagebegeleider en het jaar op de HEAO was te lastig, omdat het volledig Engelstalig was en ik het dan in mijn hoofd moest omzetten naar Nederlands. Achteraf allemaal bullshit natuurlijk. Ik had het allemaal prima gekund, als ik had geweten waaróm ik me niet kon concentreren, waaróm ik niet kon plannen en waaróm ik zo snel de handdoek in de ring gooide, bij een beetje tegenslag.

Inmiddels ben ik dus zo'n 5 maanden aan de medicatie en is mijn hoofd eindelijk een stuk stiller. Of ja.. stiller niet persé, maar ik laat me niet meer zo afleiden. Ik kan eindelijk een kast opruimen, zonder meteen alle foto's die ik tegenkom, stuk voor stuk te bekijken. Ik kan een boodschappenlijstje maken, en daadwerkelijk kopen wat erop staat. Ik koop minder impulsief troep die ik eigenlijk niet nodig heb. Ik kan ook makkelijker nee zeggen op (leuke!) dingen, als die niet passen in de planning. Voorheen zou ik meteen ja zeggen en niet stil staan, bij de minder leuke dingen die ik nog moet doen. Of bij dingen die ik beloofd heb te doen.

Naast de medicatie ben ik ook gestart met een online behandeling. De psycholoog zet in een beschermde omgeving modules klaar, die ik in mijn eigen tijd en ruimte kan maken. De laatste weken twijfel ik echter of deze wel helpen. Ik vul ze in, maar doe er eigenlijk helemaal niks mee..

Nou ja... een heel verhaal dus, volgens mij ook best van de hak op de tak, maar ja.. aard van het beestje hè De medicatie is ook inmiddels uitgewerkt voor vandaag, dat speelt ook wel mee hierbij

Fijn dat medicatie jou wel helpt! Dat lijkt me echt heerlijk.

Je studieverleden is overigens wel herkenbaar. Op de basisschool kreeg ik altijd te horen dat ik niet zo slordig moest doen, dat ik beter mijn best moest doen en zo. Ze wilden me mavo advies geven voor de middelbare school. Tot ik de citotoets had gemaakt en echt ruimschoots vwo scoorde. Daar waren ze echt verbaasd over. Toen heb ik alsnog een havo/vwo advies meegekregen. Maar uiteindelijk bleef ik toch steeds weer tegen mezelf aanlopen. In de eerste voelde ik me zo zwaar kut dat ik er vreselijk met de pet naar ging gooien en zelfs expres toetsen ging verknallen in de hoop dat iemand me zou ‘zien’. Ik zat toen op een havo/vwo school en zou blijven zitten maar ze wilden me liever van school af hebben. Toen ben ik naar een school gegaan waar ze alle niveaus aanboden en de brugklas ook met alle niveaus bij elkaar was én twee jaar. Het eerste jaar zat al vol, maar omdat ze daar eigenlijk niet aan blijven zitten deden mocht ik toch in het tweede jaar instromen. Dat eerste half jaar daar ben ik maar een kwart van alle lessen op school geweest. Verder was ik thuis, moe en misselijk. Achteraf denk ik dat het mijn eerste echte depressie is geweest, maar dat zag niemand. De kinderarts waar ik toen kwam dacht wel aan ADHD, gaf me een maand ritalin mee, 1 pilletje per dag en daarna vroeg hij of het werkte. Ik zei dat ik het niet zo goed wist, dat het wel een beetje leek te werken. Conclusie, als je ADHD zou hebben zou dat echt wel werken, dus je hebt geen ADHD.

Aan het eind van dat jaar kreeg ik een havo/vwo advies mee en mocht ik naar het derde jaar. Daar zat havo/vwo nog bij elkaar. Aan het einde van dat 3e jaar hebben ze vreselijk over me getwijfeld. Ik zou volgens hun qua intelligentie vwo wel aankunen maar qua “werkhouding” niet. Ik wilde erg graag naar het VWO, maar besloot in goed overleg uiteindelijk toch havo te gaan doen en daarna dan nog VWO eventueel. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Mijn moeder werd ziek in mijn examenjaar en ik ontdekte dat je met een HBO propedeuse ook naar de universiteit kon. Ik heb eigenlijk altijd medicijnen willen studeren, maar dat heb ik ergens op de middelbare school maar uit mijn hoofd gezet. Zou toch nooit lukken. Ik vind het nog steeds jammer dat ik het niet gedaan heb, maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik het überhaubt gehaald zou hebben.
Mijn examen haalde ik met redelijke cijfers. Ik had niet erg veel er aan gedaan, deed nooit huiswerk en heb uiteindelijk in een bijspijkerkamp van een week een heel wiskundeboek ingehaald. Ik liep dus een heel wiskundeboek achter (en dat vonden ze geen probleem blijkbaar) en had daardoor de schoolexamens bepaald verprutst, want ik maakte examens van stof die ik nog niet gedaan had. Ik heb dus op het centraal examen in 1x mijn wiskundecijfer opgehaald naar een voldoende. Ik had zelfs op wiskunde B1 het hoogste cijfer van mijn klas.
Voor mij tekenend voor mijn hele schoolcariëre, het zat er wel maar ik kreeg het er niet uit. Voelde me dom en hopeloos.

Daarna heb ik een jaar lerarenopleiding geschiedenis gedaan, propedeuse gehaald maar gestopt want ik wilde helemaal geen leraar worden maar ik wilde ook niet meer naar de universiteit om geschiedenis te studeren. Daarna een jaar gewerkt en gereisd. Toen Pabo gedaan, in het tweede jaar raakte ik overspannen/depressief, ik weet het niet maar het ging echt heel slecht. Ik moest het tweede jaar over doen, maar ik wilde niet meer en heb toen in de 0-week die ene toets gemaakt die ik al tig keer verkloot had die tussen mij en mijn propedeuse in stond. En ik haalde hem gewoon glansrijk.

Daarna weer gewerkt, vooropleiding van de kunstacademie gedaan omdat ik het leuk vond. En dat was zo leuk dat ik maar gewoon toelating ben gaan doen. En toen was ik ineens toegelaten. Bizar. De kunstacademie heb ik dus afgemaakt, maar dat ging met heel wat hobbels en met slechte periodes haalde ik ook slechte resultaten. En in de goede periodes hele goede resultaten. De theoretische vakken had ik 8, 9ens en 10en voor. Mijn klasgenoten vonden me maar een nerd, een bolleboosje, maar ik hoefde daar niet veel voor te doen en dat lukte ook omdat er maar een paar theoretische vakken waren. De rest was gewoon lekker vooral veel doen.

Mijn werkverleden is eigenlijk nog dramatischer, mijn laatste baan ben ik na een half jaar mee gestopt omdat ik alleen nog maar thuis op de bank voor me uit kon zitten staren. Ik was zo moe en zo verschrikkelijk somber. Ik wilde gewoon niet meer. Ik wilde het liefst wegzakken in een gat, gewoon verdwijnen. En het stomme is, ze wilden me dolgraag houden, boden me vanalles aan, hadden al allemaal groeiplannen voor me. Want ja, ik pikte het werk ontzettend snel op, ik begreep dingen veel sneller dan mijn collega’s die tegelijk begonnen en ik kon vaak ook problemen van klanten oplossen doordat ik de vraag zelf al beter begreep.
En eigenlijk is het bij al mijn banen zo gegaan op eentje na. Ze waren laaiend enthousiast maar ik zelf storte steeds verder in. Alleen bij Ikea had ik een leidinggevende die zag dat ik het eigenlijk helemaal niet trok en mijn contract niet verlengde omdat ze me tegen mezelf wilde beschermen. Maar ik heb serieus wel eens een maand ergens gewerkt en een afscheidscadeau gekregen. Of drie maanden ergens gewerkt en toen hadden ze zelfs een afscheidskrant in elkaar geknutseld.

Ze zijn dus altijd laaiend enthousiast, ik leer zo snel, ik werk zo hard en ondertussen staat bij mij mijn energiekraantje zo ver open dat ik niet meer op tijd kan aanvullen en uiteindelijk kan ik dan gewoon niet meer. Vroeger was ik dat voor door gewoon wat anders te gaan doen. Op reis, een nieuwe studie, ander werk etc.

Ik wil echt dolgraag anders, maar ik zou niet weten hoe wat en waar, ik heb al zo veel gedaan.