Ik was hele dagen misselijk tot ongeveer 14 weken, toen was het alleen nog 's ochtends spugen tot 25 weken. Maagzuur had ik ook tot 25 weken. Met 25 weken moest ik m'n eetpatroon een beetje aanpassen door zwangerschapsdiabetes. Met een dieet had ik het prima onder controle, maar ik liet wel zoetigheid staan. Meteen was het spugen en maagzuur over.
Aan het einde van m'n zwangerschap had ik weer maagzuur want toen at ik weer wat meer zoetigheid.

En de baby zat hoog, heel erg hoog. Dus tussen week 30 en week 37 ongeveer kon ik amper zitten, autorijden etc. Vreselijk vond ik dat, dat je gewoon nergens meer lekker zit.

Misselijk, misselijk en nog eens misselijk . Nee, dat is flauw, maar ik was wel de hele zwangerschap misselijk. Vanaf week 6 tot ik beviel in week 30. De eerste 10 weken was het wel wat erger dan daarna, maar ik bleef misselijk: bij het opstaan overgeven, genoeg moeten eten, maar ook niet teveel eten, geen zin in bepaalde dingen, misselijk worden van water en allerlei andere rare redenen om misselijk te worden. Ook had ik regelmatig last van brandend maagzuur.

Het allereerste kwaaltje waardoor ik merkte dat ik zwanger was, waren trouwens pijnlijke borsten. Echt behoorlijk pijnlijk!

Verder was ik 's avonds eerder moe, maar dat was vooral iets van de eerste drie maanden.

Vanaf maand 5 kreeg ik wat last van mijn stuitje als ik lang zat en soms wat last van mijn onderrug.

Nog een vraag die ik vergeten ben te stellen (voeg het ook wel toe aan de OP): hoe ging je met kwaaltjes om in combinatie met werken?

Vooral van week 6 tot en met week 11 misselijk geweest. Ik heb toen die weken niet in de ochtend gewerkt. Dat wil zeggen niet om 7 uur starten. Ik kreeg aangepaste diensten van 9:30-14:00 en avonddiensten 15:30-23:00. De overige uren in de ziektewet. Nachtdiensten draai ik ook niet meer vanaf de 6 weken omdat ik daar misselijk van werd en het nu gewoon niet meer hoeft.
Heb nu nog vakantie maar straks zal het wel verder aangepast moeten worden denk ik. Ik werk in de zorg dus veel tillen. Dat zal wel anders of aangepast moeten.
Het hielp als ik in de ochtend op mijn gemak kon opstarten en eten en dat even laten zakken voor ik moest werken. Vanaf week 12-13 kreeg ik wat meer energie. Heb tot week 17 mijn eigen kleding aangehad maar toen zaten broeken toch echt niet lekker meer aan mijn buik. Maagzuur was mijn eerste kwaal samen met groeiende en pijnlijke borsten. Nu ben ik vooral kortademig al is dat al haast de gehele zwangerschap en houd ik wat vocht vast.

Oh ja die pijn in stuitje/onderrug na lang zitten herken ik ook. Zeker als de stoel hard is. Op de bank gaat het prima.

Ik heb bij beide zwangerschappen nauwelijks kwaaltjes gehad, op wat pijn in m’n stuitje en heupen/bekken na. Daar had ik fysio voor en een bekkenband.

Misselijk, misselijk, misselijk. Bij de oudste al voor ik kon testen en over gegeven tot en met de bevalling, 20 keer per dag was geen uitzondering. Ik werd ‘s nachts ook wakker om over te geven en daarna weer te gaan slapen, niet alleen ochtend ziekte dus.
Waardoor ik ook bijna niet meer van huis durfde omdat ik zomaar weer misselijker kon worden en een emmer onder mijn bureau had, gespuugd heb op het station, in de trein, in de struiken en ga maar door.
Eerste periode was ik ziek thuis, daarna een periode dat ik ging werken als het lukte en vanaf een week of 25 mocht ik van de arboarts niet meer voor 12:00uur beginnen en de woensdag vrij.
Bij de tweede was ik continue misselijk maar spuugde ik niet dus werkte ik gewoon.

Bij beide zwangerschappen had ik rond 12wkn al harde buiken, dat is de reden geweest dat ik vanaf 25wkn bij de jongste minder moest werken ( werd meerdere keren per nacht wakker van pijnlijke harde buiken).
Vanaf 28 wkn had ik bij beide een te hoge bloeddruk wat betekende dat ik twee keer ingeleid ben, met 38.0 en 37.6wkn. Bij beide had ik problemen met mijn bloedstolling/ bloedplaatjes maar geen eiwitten in de urine.
Bij de jongste sloeg mijn hart ook over en heb ik zelf aan de ctg gelegen en is dus ook besloten de baby te halen.

Alles bij elkaar vind ik kwaaltjes een understatement, zeg maar gerust kwalen

Heel erg misselijk tot week 16. Ik loste dat op door kleine beetjes te eten. Ook op mijn werk. En gewoon doorbijten.

Daarnaast was ik érg moe dus ben ik op een gegeven moment halve dagen gaan werken.

Oh, en bedenk me nog dat het allereerst symptoom van mijn zwangerschap branderige ogen was. Dat heb ik heel lang gehad. Zelfs nog na mijn zwangerschap.

Oh ik herinner me toch ineens ook een hele vage ‘kwaal’ hoewel ik een weinig last van had: vanuit het niets het gevoel alsof er heel warm water op m’n bovenbeen viel.

Bij de eerste ben ik een week misselijk geweest. Verder wat steekjes en menstruatie achtige klachten. Verder niks noemenswaardig.

Bij de tweede ben ik vanaf een week of 14/15 erg depressief geweest. Echt heel erg. Dit was over een dag na de bevalling. Alsof alle watten en wolken in mn hoofd ineens verdwenen.

Heb ook beiden zwangerschappen tot een week of 37 vloeren gelegd (wel op half tempo). Lichamelijk dus weinig klachten.

Nu ben ik de eerste 2 weken wat misselijk geweest en lustte ik bepaalde dingen niet. Maar ben nog maar 11 weken. Dus wat de tijd verder doet weet ik ook nog niet.

Ohja, bij m’n eerste zwangerschap heb ik doorgewerkt tot 6 weken voor de bevalling, bij m’n tweede tot 4 weken voor de bevalling. Ik vond het wel zwaar, dramalessen geven met zo’n dikke buik en überhaupt zoveel lopen en bewegen, roepen en actief zijn.

Vooral misselijk! Bij F. heb ik echt bijna 42 weken gespuugd. Net als minoessepoes werd ik wakker om te spugen en sliep ik daarna weer verder. Gelukkig ging het overdag wel goed en dat maakte dat ik wel kon werken.

Nu ben ik weer veel misselijk, spugen is wel een stuk minder maar mijn eetlust is minimaal. Ik heb nu ook heel erg last van een lage bloeddruk, geukkig voel ik het goed aankomen en weet ik nu wat ik moet doen. Heb ook altijd druivensuiker/dropjes en opkikker bij me. Dat helpt maar tijdelijk maar gelukkig helpt het wel even. Ook heb ik last van spataders. Ik dacht altijd dat het alleen lelijk was maar het kan ook heel pijnlijk zijn.

Ik probeer nu door te werken tot 36 weken. Moet wel even kijken dat het verantwoord blijft. Ik geef dan wel geen drama maar heel de dag voor de klas is best pittig af en toe. Gelukkig een hele meedenkende teamleider en een hele lieve directe collega dus kan af en toe wel een uurtje eerder naar huis zonder direct ziek gemeld te worden.

Toen ik 8 weken zwanger was, lag ik 5 dagen in het ziekenhuis vanwege uitdroging door het vele spugen. Ik ben de hele zwangerschap erg misselijk geweest.
Ook kreeg ik bekkenklachten, maar in combinatie met massages van de bekken therapeut en de "zwemlessen" die ze gaf, was dat best te doen.
En op het einde liep ik haast dagelijks in het ziekenhuis vanwege te hoge bloeddruk en een volgens hun te groot kind. Uiteindelijk ben ik ingeleid en met 39+2 bevallen van een zoon die 3830 woog en 54 cm lang was. Groot, maar niet zo extreem als de verwachtingen waren.

Ik heb trouwens nooit echt mijn energielevel terug gekregen, ik ben de hele zwangerschap moe geweest en daar heb ik nu helaas nog steeds last van.

Ik heb na mijn ziekenhuis opname een aantal weken thuis gezeten en mocht daarna zelf bepalen wat ik aankon. Ik ben kok, dus behoorlijk intensief werk. Dat in combinatie met het erg misselijk zijn en alle geuren in de keuken, zorgde er voor dat ik eerst een aantal weken alleen kantoorwerk heb gedaan. Op een gegeven moment kon ik de geuren beter verdragen en ben ik weer gaan koken. Erg practisch was dat overigens niet, met een dikke buik in de keuken staan, ik kon nergens goed bijkomen

Ik wou het niet meteen vertellen op mijn werk, omdat het net een nieuwe baan was, maar gelukkig is het heel flexibel werk. Ik ben regelmatig later begonnen met werken of ik heb eerst thuis gewerkt. Ook ben ik wel eens voor de spits naar huis gereden en dan werkte ik op mijn vrije dag vaak nog wat uurtjes.

Vanwege de last van mijn stuitje maakte ik vaak een extra wandelingetje langs de koffieautomaat en in de pauze wandelde ik vaak. Ook moest ik toch al vaak naar de wc, zodat ik niet te lang achter elkaar zat.

Vanaf 6-7 weken misselijk. Ik hoefde niet te spugen, maar ik had de hele dag zo'n weeïg gevoel in mijn buik. Werken was afleiding van die misselijkheid, dus dat was prima. Echter was het toen examentijd en moest ik veel surveilleren in tussenuren en na mijn lessen en dat trok ik slecht. Examensurveillance is echt alleen ogen op de leerlingen, dus ik zat dan lekker te kokhalzen in een benauwde examenzaal. Daarom heb ik met 10 weken al verteld dat ik zwanger was en hebben ze me vrijgesteld van surveillance. Ik kon ook niet meer tegen zoetigheid, het idee alleen al werd ik misselijk van. Zelfs als ze op tv taarten maakten. Rond de 17 weken werd het minder.

Verder heb ik een prima zwangerschap gehad. Tegen het einde wel wat last van maagzuur, maar ik heb tot 41 weken kunnen sporten (zwangerschaps bootcamp) dus ik had niet zoveel te klagen.

Bij mijn eerste liep mijn contract af toen ik 34 weken was, dat was wel fijn, ik had een grote buik en kon mooi rusten. Ik had verder nergens last van.
Bij de tweede zwangerschap werd ik in het begin van bepaalde geuren misselijk, vooral van het voer van de paarden. Ook moest ik vaak kleine beetjes tussendoor eten, dus ik had Altijd een pakje Wasa (die dunne met roosmarijn en zeezout) bij om te eten. Wel in overleg.
Mijn werk tijdens mijn tweede zwangerschap was wel zwaar trouwens. Mijn baas ging ervan uit dat ik nog steeds zware zakken bleef tillen (15 kg dieren voerzakken), dit heb ik zo veel mogelijk vermeden maar dus soms wel gedaan. Achteraf had ik dit gewoon echt moeten weigeren.

Bij beide zwangerschappen heb ik weinig last gehad van kwaaltjes. Wel met periodes heel moe en vanaf een week of 16/17 wel regelmatig last gehad van mijn rug, maar dat vond ik wel te overzien.

Ik ben bij mijn oudste tot 36 weken blijven werken en bij de jongste heb ik tot 39 weken gewerkt. Ben nooit later begonnen/eerder gestopt of me ziek gemeld tijdens mijn zwangerschappen, maar ik had dan ook echt hele fijne zwangerschappen.

Ik had echt zo'n fijne zwangerschap echt nergens last van op maagzuur na. Maar dat was denk pas het laatste simester. Verder had ik weinig zin in warm eten en vooral gekruid eten vond ik vreselijk.

Qua moe zijn of lichamelijke klachten niks . Ja pijn in mijn zij maar dat was ook pas in een laatste stadium.

In het begin was ik moe. Ik sliep volgens mij al om 19:00. Doodmoe. En daarna werd ik misselijk, wat een hel was dat zeg in de bus met een zakje zitten. Er kwam ook elke ochtend dezelfde persoon met rijstwafel en pindakaas in mijn buurt zitten. Ik was gefixeerd op haar, uiteindelijk reed ik naar de halte na haar halte zodat ik kon bepalen waar ik ging zitten. Out ging ik ervan. Ik verdroeg ook geen geuren, parfum etc zelfs de creme van mijn man moest weg. Toen was ik met week 13 niet meer misselijk maar daarna kwam hoofdpijn. Ik heb 10 weken lang élke dag, hele dag hoofdpijn gehad. Een bonzende intense hoofdpijn, soms werd ik snachts wakker ervan. En koffie (wat echt life is) moest ik niets van weten, zo vies vond ik het. Terwijl normaal ik de hele dag door koffie neem.

Ik heb voornamelijk last van vermoeidheid en misselijkheid. In de middag val ik met gemak in slaap. Misselijkheid is hele dag aanwezig, gelukkig wel te beperken door héél selectief te eten. Nu merk ik dat ik zo rond de 12 weken me beter begin te voelen. Minder vermoeid en de misselijkheid is zo goed als weg. Ik kom trouwens ook regelmatig met hoofdpijn uit bed.

Bij alle 3 in t begin mindere eetlust, brok steen gevoel. Niet misselijk en al zeker niet hoeven spugen.
Bij alle 3 last van bekken, vooral een spier in mn bil. Nu heb ik ook wat last aan mn heup(?) aan de voorkant.
Bij alle 3 diabetes erbij. Bij dochter bleven de waardes ok, bij zoon niet en was hij ook groot. Nu ook moeite met de waardes, maar vooralsnog blijft dochter tussen de middel en hoogste lijn zitten.
Bij zoon moest ik medicatie afbouwen, dat kostte wel wat geestelijke kruim (die geestelijke kruim had ik bij dichter op t einde door ex). Nu merk ik ook wel dat ik er gevoeliger voor ben, wel wat dipjes.

Enigste waar ik nu meer last van heb is vermoeidheid. Ben met momenten niet vooruit te branden. Ook met wandelen steeds sneller moe. Nu vooral begonnrn in t laatste trimester, hopelijk blijft dat niet t hele trimester..

Ik vraag me wel af in hoeverre moeheid een reden kan zijn om minder te werken? Ik werk in de zorg, maar niveau. Al zoveel mogelijk halve diensten ivm bekken. Laatst moest ik toch 'veel' halve diensten in een week werken, en dat merkte ik toch wel. Vk zei toen, dan toch minder werken. Nu komt dat niet altijd voor, maar ik merk dat de gewone hoeveelheid halve diensten soms ook al vermoeiend is.

Beide zwangerschappen was ik de eerste weken met name ‘s ochtends erg misselijk. Spugen hoefde ik niet veel maar wel kokhalzen. Gelukkig verdween het beide keren alweer rond week 10.

Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik rond 24 weken zodanig last van harde buiken dat ik halve dagen moest gaan werken. Uiteindelijk ben ik daarom 6 weken van te voren met verlof gegaan.

Bij de tweelingzwangerschap had ik met name in het eerste en derde trimester last van extreme moeheid. Ik voelde me de hele dag alsof ik niet geslapen had. Ook nu kreeg ik weer vroeg harde buiken, vanaf 18 weken. Omdat ik in de WW zat kon ik wel goed mijn rust nemen waardoor het goed onder controle bleef.
Vanaf 20 weken heb ik bij de tweeling vreselijk last van maagzuur gehad. Zo erg dat ik er ook weleens van moest spugen en vaak van wakker lag. Wat een narigheid! Uiteindelijk was het met medicatie redelijk onder controle.

Ondanks de vervelende kwaaltjes heb ik twee prima zwangerschappen gehad waarbij ik me vooral ook mentaal heel fijn en stabiel heb gevoeld en waarbij de hoofdpijn die ik normaal heb zo goed als weg was. Wat dat betreft wil ik altijd wel zwanger zijn. Alleen zit ik wat betreft kinderen ech wel aan m’n tax

Bij de tweelingzwangerschap heb ik de eerste 16 weken veel moeten spugen. Meer dan 10x per dag. Net als Minoes ook vaak buitenshuis, en plein public in de struiken. Toen kon ik niet werken. Na 16 weken ging het beter, maar vanaf 25 weken moest ik rustig aan doen door harde buiken. Met 30 weken ben ik opgenomen tot de bevalling in verband met harde buiken en groeiachterstand van de baby's.

Mijn tweede zwangerschap ging een stuk beter. Maar dat was ook maar 1 baby. Ik ben niet misselijk geweest. Alleen het eerste trimester heel erg moe. Ik heb tot 36 weken gewerkt en dat ging goed. Ik kan me nog wel herinneren dat ik heel snel buiten adem was. Ik moet voor mijn werk veel presenteren en voor groepen staan en ik vond het erg vervelend tijdens het presenteren steeds ongeveer te moeten happen naar lucht.

Ik heb weinig last van dingen gehad eigenlijk. In het begin een paar keer misselijk geweest, maar dat trok dan snel weer weg. Ik kon alleen geen brood eten, daar werd ik misselijk van en dan ging ik kokhalzen en soms zelfs spugen. Toen ik stopte met brood eten ben ik niet meer misselijk geweest. Ik was wel wat sneller moe, maar niet extreem. Ik heb ook tot 32 weken nog gewoon 2x per week kunnen sporten (wel op een rustiger tempo).
Enige wat ik vervelend vond was dat ik vanaf een week of 23 extreem vaak moest plassen. Baby lag in stuit en trapte de hele dag in mijn blaas. Dat deed ook wel pijn en ik heb ook twee keer een blaasontsteking gehad.
Ik had wel in het begin een paar rare kwaaltjes: tijdens het douchen 's ochtends vaak een bloedneus en mijn oor verstopt. Maar daar had ik verder weinig last van.
De bedoeling was dat ik tot 36 weken zou werken. Dat heb ik alleen niet gered want met 33 weken ben ik al bevallen.

Voor ik wist dat ik zwanger was heb ik me ziekgemeld omdat ik op de fiets naar m'n werk alles onder spuugde en me sowieso al niet jofel voelde. Toen ik weer ging werken voelde ik me of steeds zo. Na 4 dgn een test gedaan en dat verklaarde het.
Ik was moe, zoooo moe, en misselijk maar heb weinig gespuugd gelukkig.
De misselijkheid verdween na 19wk en
toen kwam de honger. Belachelijk wat ik naar binnen heb gewerkt.
Met 25wk kreeg ik last van m'n bekken maar dat was goed vol te houden door de fysio. Ik ben geloof ik met 32wk gestopt met werken omdat m'n contract afliep, dat was wel heel fijn eigenlijk.