Gefeliciteerd!

Ik wil ook even iets kwijt. Ik wil het gewoon even van me af typen denk ik.
Mijjn man en ik willen heel graag een kindje. We zijn al zo'n twee jaar bezig en het is nog steeds niet gelukt. We zitten inmiddels ook al even in het medische circuit. We hebben allerlei onderzoeken gehad en daar komt niets uit, alles lijkt in orde. Bij alles wat ze onderzoeken zien de uitslagen er heel goed uit, alles is normaal, niets opvallends. Aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant ook frustrerend. Want als er niets te vinden is, waarom lukt het dan niet? Nu mogen we het nog even een paar maanden zelf proberen, en anders gaan ze verder kijken. Mijn man probeert heel optimistisch te denken, waarschijnlijk hadden we gewoon pech, we hebben alle kansen. Maar ik vind het heel moeilijk positief te blijven, want er is in feite niet echt iets veranderd dus waarom zou het nu wel lukken? Ook ben ik niet piepjong meer, dus voor mijn gevoel nemen daardoor de kansen alleen maar af. Ik merk ook dat ik me er veel meer mee bezig houdt dan ik zou willen. In het begin kon ik het prima loslaten, inmiddels lukt dat niet meer. Mijn lichaam/cyclus reageert ook niet goed op spanning, dus daar wordt het niet beter van. Ik merk ook dat ik sinds een tijdje heel verdrietig word van verhalen rondom zwangerschap of aankondigingen, terwijl ik er eerst gewoon normaal mee om kon gaan, en dat ik zelfs ook jaloers word op mensen bij wie het wel lukt, en dat vind ik heel erg. Nou ja, ik weet ook niet echt wat ik met deze biecht wil. Maar als iemand misschien tips heeft over hoe je hier mee om moet gaan dan hoor ik die graag.

Dat is heftig Biechtje. Dan is 2 jaar best wel een lange tijd. Ik hoop dat je het ondanks alles toch af en toe van je af kan zetten en dat je hoop blijft houden. Ik was ook pas na 2.5 jaar (blijvend) zwanger dus weet wel een beetje hoe dat voelt. Veel sterkte gewenst.

Biechtje, wat verdrietig dat het nog niet wil lukken. Ik herken je gevoelens wel, het is al heel goed dat je erkent dat je ze hebt, ook al ben je er uiteraard niet trots op. Ik denk dat ik als tip zou geven dat je ze enerzijds accepteert, omdat het logisch is, dat je je zo voelt af en toe. Maar dat je ze tegelijkertijd niet teveel ruimte geeft, want het enige wat ze doen is je ongelukkiger maken. Ik was laatst baby-en kinderkleding aan het shoppen voor 3 verschillende gezinnen (babyboom), en ik voelde ook ineens een steek. Maar ik probeer er dan niet te lang in te blijven hangen, maar er toch van te genieten (ik vind babykleding leuk) en ik zeg dan ook tegen mezelf: mijn tijd komt ook nog en dan shop ik me helemaal gek voor ons kindje. Daar word ik dan weer blij van. Probeer om te schakelen, jouw tijd komt ook nog en het zou zonde zijn om tot die tijd je (te vaak) verdrietig en jaloers te voelen.

Ja helemaal eens met MB. Je mag dat best voelen, en ik vond het helemaal niet gek dat ik af en toe wat jaloerse gevoelens had, al voelt dat natuurlijk heel onaardig. Je houdt het niet helemaal tegen. Maar tegelijk probeerde ik inderdaad ook juist kadootjes te kopen als ik dat wilde voor vriendinnen met baby's. En moest ik dan even een traantje wegpinken in de HEMA? Nouja, het zij zo. Maar daarna weer door Precies zoals MB zegt: van bijv op die manier toch blij zijn voor een ander maakt jou dan soms ook weer blij. Het 1 sluit het ander niet (altijd) uit. Het is echt niet erg dat je hier verdriet om voelt, of af en toe wat jaloezie hoor. Het ís ook gewoon heftig.

Bedankt voor de lieve reacties dames. Gelukkig voel ik me alweer iets beter. Van de week was ik net ongesteld geworden dus toen was de teleurstelling extra groot, namelijk weer een ronde 'mislukt', dus dat was lastig. De jaloezie vind ik vervelend, maar daar kan ik gelukkig wel goed mee om gaan. Ik kan dat goed bij mezelf houden, en ik weet dat het niet raar is dat ik me soms zo voel. Gelukkig heb ik in mijn directe omgeving ook niet heel veel zwangerschappen en baby's dus dat helpt wel. Wat ik moeilijker vind om mee om te gaan, is hoop blijven houden. Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat het ooit gaat lukken. Mijn man blijft veel positiever, en zegt dat een negatieve instelling niet helpt. En ik weet dat hij gelijk heeft, maar na meer dan 2 jaar vind ik het wel heel moeilijk om nog positief te denken. Hoe gaan/gingen jullie daar dan mee om? Of wie heeft daarvoor tips?

Ik snap heel goed dat je de hoop af en toe laat varen. Volgens mij dat ook gewoon een menselijke reactie, en de een heeft dat sneller dan de ander. Ik kon me soms optrekken aan fantaseren met vriend over hoe ons leven er zonder kinderen uit zou zien. Dat we zouden reizen, geweldig onpraktische huizen zouden kopen etc. Natuurlijk veranderde dat onze diepste wens niet, maar het maakte het een beetje inzichtelijk dat er echt nog wel een leven zou zijn zonder kindjes

Ik geloof er daarnaast niet zo in (in ons geval dan hoor!) dat hoop, verdriet, welke emotie dan ook, invloed had op het al dan niet zwanger raken en blijven. Het is gewoon een puur biologisch proces, en in ons geval Russisch roulette in de hoop op het juiste (niet aangedane) eitje. Daar heeft een positieve instelling niks mee te maken.

Biechtje, ik laat dat niet echt toe, dat ik mijn hoop verlies, want ik denk dat ik er dan aan onderdoor zou gaan. Als de moed in mijn schoenen zakt, probeer ik mezelf daar zsm uit te halen. Ik geloof ook niet dat mensen met positieve instelling sneller zwanger zouden raken dan mensen met een negatieve instelling. Maar een positieve instelling heeft natuurlijk wel als groot voordeel dat je je gelukkiger voelt. Als de uitkomst toch hetzelfde is (niet zwanger), dan kun je maar beter gelukkig verder proberen dan ongelukkig verder proberen.

Hier t zelfde als hierboven. Natuurlijk was ik ook af en toe de hoop kwijt, maar dat probeerde ik zo snel mogelijk weer van me af te zetten. Ik kon en wilde me echt geen leven zonder kinderen voorstellen, daar werd ik zo ontzettend verdrietig van. Ik leefde dus echt van poging tot poging. We hebben wel veel leuke dingen gedaan ook in die jaren, verre reizen gemaakt. Afleiding en voelt achteraf daarom ook niet zo erg als weggegooide jaren. Ik probeerde t ook nog wel te relativeren door dingen als “volgend jaar kerst ben ik vast wél zwanger” “voordat die en die bevallen is heb ik vast ook een positieve test”. Uiteindelijk ben ik ook daar vaak in teleurgesteld (in totaal 5 jaar moeten wachten op een zwangerschap), maar toch hielp t ergens wel om een soort mijlpaal over een langere periode te hebben.

Nu voor een 2e probeer ik weer van poging tot poging te leven en niet teveel wat-alsen. Ik ben nu nog herstellende van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. En aan de ene kant is dat superverdrietig, aan de andere kant geeft t me ook een klein beetje hoop dat ik wel opnieuw zwanger kan worden en hoop ik dat we snel weer ‘door’ mogen. Maar blijft gewoon heel lastig meis, zeker als je er middenin zit. Houd moed!!

Biechtje onder mijn eigen naam. Geen wereldproblemen overigens .

Ik ben nu bijna 32 weken zwanger. In mijn omgeving zijn vorige maand 2 vriendinnen bevallen die samen Een babyshower gaven voor elkaar. Ik wil het eigenlijk niet voor mijzelf organiseren, volgens mij doen je vriendinnen dat voor je toch. Maar tot op heden heb ik nog helemaal geen uitnodiging gehad en vraag ik mij sterk af of er wel iemand überhaupt dit voor mij wil gaan doen. Ik zou dat best jammer vinden eigenlijk, maar weet niet zo goed wat de regel hierin is. Vragen erom vind ik ook zo stom. Maar zou denk ik best wel teleurgesteld zijn als het straks 6 weken verder is en ik niets heb gehad. Het lijkt mij gewoon zo gezellig en bijzonder. Ik heb trouwens geen zussen en 1 schoonzusje waar ik niet zoveel contact mee heb.

Lastig AM! Hier is het gebruikelijk dat je vooraf geen uitnodiging krijgt voor je eigen babyshower, maar het een verrassing is. Heb je het isee dat die twee vriendinnen jouw shower niet gaan organiseren?

Als ik heel eerlijk ben zijn zij nogal druk met hun newborns en zou het me niet verbazen als ze niets organiseren.
Ik verwacht idd ook geen uitnodiging, maar mijn man zou dan denk ik wel in het complot moeten zitten voor een datum en die wist tot voor kort nog van niets zei hij heel eerlijk.
Heb nog wel een paar andere vriendinnen, maar ze zitten niet allemaal in dezelfde vriendengroep.

Gewoon je man vragen of hij aan ze wil vragen of er nog wat georganiseerd wordt! En dat je dat heel leuk zou vinden. Hoeven zij niet te weten dat dat via jou is.

Hier nog even het kinderwensbiechtje. Meiden nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties. Ik bedoelde trouwens met dat een negatieve instelling niet helpt niet zozeer dat het daardoor dan niet lukt, maar meer dat je er zelf zo weinig mee opschiet. Een beetje zoals Madame Butterfly omschrijft eigenlijk.
Ik heb het afgelopen week echt heel moeilijk ermee gehad. Ik was wel eerder verdrietig en teleurgesteld geweest, maar nu was het wel heel erg. Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter en kan ik weer wat positiever vooruit kijken. Jullie lieve reacties hebben wel echt geholpen. Dank jullie wel, mocht ik er weer doorheen zitten dan houd ik jullie reacties in gedachten.

Sinds woensdag verlies ik dagelijks wat oud bloed en normaal luidt dat mijn menstruatie in, maar tot nu toe blijft dat uit. Wel heb ik enorm gespannen en pijnlijke borsten en voel ik me een wandelende hormonenbom. Om duidelijkheid te krijgen deed ik vanochtend een test en ik zag zo’n vaag streepje dat het niet eens een tuurstreepje genoemd kan worden. Meer dat je ziet waar de streep normaal hoort te zitten. Dit heb ik bij negatieve testen nooit gezien. En nu weet ik het niet meer. Volgens mij ben ik ruim overtijd, dus ik denk dat er iets gaande is of was. Hoewel ik me zwanger voel was de test verre van duidelijk en vind ik het (oud)bloedverlies ook echt geen opsteker. Ik weet dat afwachten en later nog eens testen de enige optie is maar man wat kan ik het slecht hebben die onduidelijkheid en wat word ik gek van de hoop die ik steeds krijg terwijl de tekenen echt niet goed zijn.

Wat spannend Biechtje. Hebben jullie een kinderwens? Helaas kun je inderdaad alleen maar afwachten. Ik zou sowieso over twee dagen nog eens een test doen.

Dank je Lady. Toen ik vanochtend weer wilde testen toen zag ik dat het al niet meer nodig was helaas. Verdorie! Mijn cyclus is echt een rommeltje en door deze licht-positieve test had ik even valse hoop. Ik denk nu aan een hele vroege miskraam, wat amper zo mag heten na een paar dagen overtijd natuurlijk. Op naar de volgende cyclus dan maar.

Wat jammer! Maar er is zeker iets geweest, gezien het tuurstreepje en je klachten. Ik heb dat drie jaar geleden ook gehad. Tot die tijd was mijn cyclus al een jaar volstrekt onregelmatig maar na die vroege afbreking leek het net of mijn lichaam ineens snapte wat het moest doen en werden mijn cyclussen eindelijk regelmatig. Twee maanden later was ik zwanger . Ik hoop dat dit ook jouw scenario wordt. De moed en hoop niet verliezen hoor!

Dat zou nog wel een optie zijn, hoewel hij ze nooit echt 1 op 1 spreekt dus dat zou dan ook weer wat omslachtig zijn .
Mijn man vind het overigens ook echt onzin, terwijl ik door de hormonen uitspraken doe als: 'Niemand vind mij belangrijk genoeg om een babyshower voor de organiseren'.

Vind ik niet omslachtig hoor. Mijn man spreekt m’n vriendinnen ook zelden 1 op 1 maar zou daar prima een appje over kunnen sturen. Niet te moeilijk denken!

AM zeker even doen hoor want je gedachten kan ik me goed voorstellen en dat is zonde als het relatief simpel verholpen kan worden.

Ik vind het zelf eerlijk gezegd not done om zelf om een babyshower te vragen of je vriend dit te laten doen. Daarbij wordt je over het algemeen verrast op het moment zelf en wordt je niet van te voren uitgenodigd voor je eigen babyshower. Ik vind 32 weken nog best vroeg om niks meer te verwachten, wij hebben laatst bij een goede vriendin de babyshower gehouden toen ze 37 weken was. Wij doen trouwens alleen bij het eerste kindje een babyshower en daarna niet weer, anders kun je wel bezig blijven.

Ik snap trouwens heel goed dat je teleurgesteld zou zijn hoor AM, mijn post komt hopelijk niet over alsof ik je niet serieus neem. Ik zou alleen zelf nooit aansturen of zoiets.

Ik heb hetzelfde gevoel als Lady.

Nou vind ik babyshowers sowieso niet nodig, maar dat is meer omdat ik het een hip dingetje vind, waar ik niet veel mee heb. Ik zou het zelf dus ook nooit verwachten. Je kunt ook uit eigen beweging met vriendinnen afspreken toch? Kopje koffie drinken o.i.d.

Ja maar een kopje koffie drinken is toch iets totaal anders dan een babyshower? Ik hoefde er ook niet per se 1 (wel gekregen) maar als het belangrijk voor AM is en zij het haar man vraagt hoeft daar verder helemaal niemand van te weten dat zij dat heeft gevraagd om even te peilen. Dat is dan hun geheimpje.

En je wordt inderdaad niet uitgenodigd op je eigen babyshower, maar haar man kan het dus vragen, en stel dat ze zeggen "oh ja daar zijn we allang mee bezig!" dan hoeft hij alleen maar tegen AM te zeggen "het komt goed".

Of als die vriendinnen niks gepland hadden kunnen ze nog denken "ok het is belangrijk voor AM, we gaan dat snel regelen!".