Biechtje met naam hond, ik zou t niet doen, maar dat ik meer omdat ik die naam idd zou associëren. Maar dat ben ik

Biechtje met lie.ke, kan prima hoor! Als je nu zou twijfelen tussen lise zou ik t anders vinden. Het klinkt idd een beetje hetzekgde, maar t zijn 2 verschillende soorten namen

Ik vind het echt een compleet andere naam. En een erg leuke naam trouwens, hij komt hier erg veel voor, zowel Lieke als Lyke.

Ik vind het ook een compleet andere naam hoor.

Mijn dochter heet ook Lise
Ik zou het niet erg vinden als een vriendin van mij haar dochter Lieke zou noemen. Vind het ook 2 verschillende namen.

Ik vind het ook 2 totaal verschillende namen en zou die naam gewoon geven.

Ik moet echt heel even mijn hart luchten. Het maakt me niet uit als mensen mij herkennen, maar wil het nog niet onder mijn forumnaam bevestigt hebben.

Wij willen wonder boven wonder voor een tweede kindje gaan. Mijn eerste zwangerschap eindigde met 31 weken door een vroeggeboorte, omdat ik een leverruptuur had, door een tumor op mijn lever. Mijn kindje is zwaar lichamelijk beperkt door wat er is gebeurd. Wij zijn door een heel diep dal gegaan en ik had het nooit gedacht eruit te komen, laat staan dat we dachten aan een tweede kindje. Maar we zijn inmiddels verhuisd naar een aangepaste woning en we zijn er echt klaar voor sinds een paar weekjes. Vandaag ben ik dan ook naar de huisarts geweest voor een doorverwijzing (dat vond ik toch een enorme stap) en 17 augustus kan ik in het ziekenhuis terecht bij de gynaecoloog voor een gesprek en zij heeft blijkbaar verstand van gecompliceerde zwangerschappen/ bevallingen. Ik heb een heleboel vragen, maar vind het ook mega eng. Misschien omdat ik stiekem bang ben dat het toch niet mag, terwijl ze toen het was gebeurd zeiden dat het wel zou mogen in de toekomst. Ik ben echt enorm gespannen hierdoor en zie erg tegen de nog vier weken wachten op de afspraak. Mijn spiraal heb ik nog, dus we doen het rustig aan en eerst maar eens dat gesprek afwachten. Maar o, ik heb echt een knoop in mijn buik momenteel.

Ik snap dat je gespannen bent. Het is niet niks wat jullie al op je bordje hebben gehad.
Ik vind het knap dat jullie er voor gaan en toch de stap durven te nemen om jullie gezin uit te breiden. Het is niet niks een zwaar gehandicapt kind op te voeden.
De broer van mijn zwager hebben ook een meervoudig gehandicapt kind. Toen O 4 was een tweede gezond meisje gekregen. Hiermee wil ik je het vertrouwen geven dat het zeker goed kan uitpakken.

Misschien kan je vast verschillende vragen op papier zetten met je partner en op deze manier wat rust in je hoofd creëren om op deze manier minder met alle vragen bezig te zijn in je hoofd.

Bedankt voor het reageren Silly-One.
Ik probeer inderdaad de hoop niet op te geven; dat het dit keer wel goed zal gaan en ik vertrouw er ook op dat we de juiste hulp en begeleiding gaan krijgen daarvoor. Ik wilde dan ook niet zomaar zwanger worden en dan maar zien..Ik vind het ook toch een big deal en ik zal sowieso nooit meer echt op een roze wolk zitten gedurende de zwangerschap en een tweede kindje in onze situatie is best zwaar. Dat besef ik heel goed en ik ben nu ook heel realistisch ten opzichte van de vorige keer toen ik wel op een roze wolk zat tijdens de zwangerschap tot het gebeurde.
Ook heb ik mij er al veel in verdiept; ervaringen van andere ouders met een kindje met een beperking die daarna nog een kindje kregen en hoe je dat allemaal moet gaan doen in de praktijk, bijvoorbeeld onderweg. Je hebt dan sowieso een kind in een rolstoel. Maar gelukkig zijn we heel creatief geworden en weten we ook de weg inmiddels in dat wereldje, dus dat gaat goed komen.

Ik kan er gelukkig ook goed over praten met mijn man en hij heeft er ook steeds meer zin in. Ik ga inderdaad de vragen die ik wil stellen op papier zetten, dan hoef ik niet elke dag te denken oja, dit en oja dat. Gelukkig heb ik ook nog wat afleiding de komende weken, zoals ons huisje wat verder aankleden, het knutselen weer oppakken waar ik mee bezig was, vanavond lekker uiteten met z'n twee, personeelsfeestje volgende maand etc.

Wij wilden absoluut geen tweede kindje meer na ons zoontje.

Nu is hij bijna 4 jaar en begint het toch weer te kriebelen bij MIJ maar ikzie zo ontzettend veel beren op de weg.

Het is een beetje gevoel versus verstand zeg maar.
Mijn gevoel zegt ja maar mijn verstand zegt echt een dikke vette nee.

Wij hebben maar 2 slaapkamers in huis. Eentje van 20 vierkante meter en 1 van 12 vierkante meter. Gewoon genoeg ruimte voor ons drietjes zeg maar.

Een jaar geleden heb ik alle baby spullen het huis uit gedaan maar dan ook echt alles !!

Bij ons is de kinderopvang een groot probleem want we hebben geen groot sociaal vangnet om ons heen dus dit gaat ons erg veel kosten en dit is misschien niet haalbaar.

Mijn eerste zwangerschap was nogal zwaar en met een bijna kleuter erbij lijkt mij dit hartstikke zwaar.

(Man wil niet) maar niet 100% niet maar eigenlijk niet zegt hij.

Maar toch blijf ik elke nacht dromen dat ik zwanger ben of er een kindje bij heb. Het is echt mijn verstand tegen mijn gevoel.

Ik heb natuurlijk niets te willen want mijn man wil niet dus het zal er toch wel niet van komen maar mijn gevoel, gevoel gevoel gevoel die wil niet uit.

Beetje een stomme biecht misschien maar ik moest het even kwijt.

Ah dat is een rot situatie. Vooral omdat jouw man dus echt de deur dicht houdt. (Moet hij niet even wennen aan het idee?)

Heb geen tips ofzo voor jou maar wil je toch sterkte wensen.

Ik wil dit even kwijt maar niet onder m'n forumnaam.

Mijn kindje is nu nog geen half jaar maar ik ben het momenteel zó beu. Het valt met zwaar om hele dagen om het kind te moeten denken en dat er niks meer van m'n oude leven over is. Ik ben gewoon mezelf kwijt, ik mis m'n man en het leven wat we hadden.
Gevoelsmatig sta ik er ook grotendeels alleen voor en dat maakt me pissig, hierdoor hebben we de laatste tijd wel wat woorden. Als ik vertel hoe ik me voel reageert hij niet echt, er komt geen gesprek op gang. Hij troost me wel maar we bespreken niet hoe we het beter kunnen maken. Als ik aangeef hoe ik het graag zou willen zien dan gaat dat 2 weken zo en dan vervalt hij weer in z'n oude patroon.
Zo zet hij nooit het eten voor ons kindje al klaar voor de volgende dag, bij de laatste voeding en evt nachtvoeding gaat hij al slapen en moet ik dus na het boeren en in bed leggen ook nog de fles schoonspoelen en alvast met water vullen voor de volgende voeding, als hij uit z'n werk komt is een dutje belangrijker als mij helpen met ons kindje.

Ik ben er gewoon klaar mee en wil gewoon even rust, gewoon weer even mezelf zijn en niet mama die alles op orde moet houden.

Biechtje met kindje van bijna zes maanden. Ik vind het helemaal niet vreemd dat jij je zo voelt. Gezien dat je er best wel alleen lijkt voor te staan, in combinatie met de enorme veranderingen die het moederschap met zich meebrengen, kan ik me echt voorstellen dat het je wat teveel begint te worden, of dat je er soms zelfs even genoeg van hebt. En nee. dat zegt niks over de liefde die jij voor dat kleine wezentje voelt, het IS soms ook allemaal heel veel. Zo'n wuppie, volledig afhankelijk van jou en dan zo te lezen heel weinig steun voor jou.

Kun je er duidelijker over in gesprek met je man? Echt aangeven dat het op deze manier te zwaar voor je is. Eigenlijk gewoon zeggen wat je hier schrijft, ook dat je hem mist, niet alleen zijn hulp met jullie kindje maar ook gewoon hem als persoon en jullie relatie die natuurlijk veranderd is. Ik lees het zelf een beetje alsof jij echt een maatje had, en nu heel erg het idee hebt dat jij er alleen voorstaat, volgens mij gaat het helemaal niet eens alleen om de praktische hulp maar ook emotionele steun.
Misschien kun je met hem ook een plan bedenken waardoor jij wat meer tijd voor jezelf krijgt, waardoor je ook eens lekker met een vriendin het terras op kunt, of een paar uur winkelen of naar de schoonheidsspecialiste of zo.
Hij kan toch immers ook best een avond voor zijn kindje zorgen terwijl jij andere dingen doet. En vraag ook eens een oppas zodat je lekker met je man uit eten kunt en wat tijd hebt voor jullie samen. Misschien een logeerpartijtje bij opa en oma of iemand die je vertrouwt met jullie kindje, zodat jullie eens samen een avond weg kunnen en daarna samen kunnen bijslapen en uitslapen en even tijd voor jullie relatie.

Sterkte, het lijkt me sowieso heel pittig hoor, de eerste tijd met een kindje en je hele leven opnieuw vormgeven.

Eens met Quizzle. Plan even lekker wat voor jezelf of voor jullie samen.
Ik herken bepaalde dingen wel. Mijn man doet ook weinig uit zichzelf. Maar als ik het vraag natuurlijk wel. Dus dan doe ik dat maar. Hij ziet dingen gewoon niet en wordt ook echt niet wakker 's nachts. En ik kan me er wel om blijven irriteren maar dit helpt niets. Dus ik vraag alles gewoon (hij zegt ook dat ik dit moet doen )en dan gebeurd het ook.

Wat betreft flessen omspoelen en klaarzetten. Niet doen. Extra fles kopen en zorgen dat je wat porties poeder in het torentje hebt zitten. 's avonds laat en 's nachts flessen gewoon wegzetten. Dat kun je de volgende ochtend wel weer doen. Pak lekker je slaap want vermoeidheid zorgt er ook voor dat je dingen niet meer ziet zitten.

Ik snap wat je bedoelt. Heb dat ook wel eens als ik een drukke vermoeiende dag heb gehad met de kinderen. Hij komt dan thuis en wil eerst even rustig zitten en ik wil dan alleen even rustig koken.
Wij hebben er afspraken overgemaakt. Als hij thuiskomt, gaat even aan tafel zitten met de kinderen, speelt wat en gaat dan even een half uur rust pakken.
Als hij aan tafel zit en koffie drinkt, ga ik er ook bij zitten. Hebben we beide even een rustig moment.
Dan ga ik koken en hij dus even rusten (samen tv kijken ofzo). Na het eten neem ik mijn rustig moment (even op bed lezen/tv kijken of in bad). Als ik in bad ga, gaat zoon er soms bij zitten maar man droogt hem af enzo zodat ik nog even alleen kan zitten. Nog even wat drinken en een koekje gezamenlijk. Dan brengen we ze samen naar bed.

Dit zijn voorbeelden, kijk of je er iets mee kan. Is er iemand die een dagje kan oppassen? Neem dan een dagje voor jezelf.
Als man vrij is, heeft hij de ochtend voor zichzelf/klusjes. Na de middagslaapjes doen we iets gezamelijks of man gaat even met de kinderen wandelen/fietsen/op de koffie bij opa en oma.

Tijdens dutjes pak ik ook even tijd voor mijzelf en dan een klusje wat niet kan met de kinderen erbij.

Sterkte, denk aan jezelf want het is zwaar! Ga je zelf niet voorbij want daar heeft jullie kind niets aan.

Laatste biechtje, heb je er nog met jouw man over kunnen praten?

Fijn al die herkenning en tips!
Zondag waren we weg geweest en tien we thuis kwamen zei hij dat ik misschien maar even naar bed moest gaan. Hij heeft toen de fles gegeven en het kind op bed gelegd. Na een paar uur maakte hij me wakker voor het eten en de volgende fles heeft hij weer gedaan. Echt super fijn!
Heb dat uiteraard ook gezegd en ook aangegeven dat ik dat echt vaker nodig heb.
Na de tip van Salome laten we idd de late fles en evt nachtvoeding staan voor de volgende ochtend. Komt ze snachts dan neemt hij de flessen mee naar beneden als hij gaat werken en zet er weer 1 met water terug voor de volgende voeding.
Ik ga ook wat vaker afspreken met mensen. Ik deed dit normaal niet zo heel veel maar heb het nu gewoon nodig dus dat moet ik maar gewoon doen.
Als hij in de avond weg gaat is dat iig na de fles van 19u zodat ik iig even rust heb en idd als de baby slaapt dan doe ik het ook wat rustiger aan en laat ik soms maar gewoon de boel de boel.

Dank jullie wel!

Ik ben benieuwd naar het vierde zwangere Biechtje? Of heb ik mis geteld en is die al bekend?

Ik ben ook benieuwd! Volgens mij nog niet bekend.

Nee, het vierde Biechtje heeft zich nog niet bekend gemaakt inderdaad.

Weet jij wie dat is, Jet, dat je er zo zeker van bent?

Ja, ik weet wie het is.

Cool! Ik heb dat soort dingen altijd als laatste door. Zeg maar als er al zeven topics zijn en het twaalf keer uitgezonden is op tv.

Wie zijn de eerste 3 dan?
Zora, Burn..?

Heb ik geloof ik ook gemist ja! En Zora zei ergens dat ze niet één van de biechtjes was.