Ik ga zonder partner en/of zonder kinderen op reis.

Hier in de omgeving hoor ik vooral vaak : ja maar, dat je dat durft, stel je voor dat je neerstort.... etc. Tja, ik kan ook onder een bus komen als ik even naar de supermarkt loop alleen. Ik moet zeggen, als we samen vliegen zonder kinderen voel ik wel meer "angst". Onze kinderen komen hartstikke goed terecht mochten wij neerstorten, maar ik wil ze toch veel liever zelf volwassen zien worden ;).

We gaan sowieso 2 x per jaar met het hele gezin weg op vakantie. Ook gaan we minimaal 1 x samen weg. Dit jaar was dat Berlijn in juni, rond mijn man's verjaardag, dat beviel zo goed dat we 1,5 maand later onze kinderen, buiten onze geplande vakantie, meegenomen naar deze stad.

Mijn man heeft 1x per jaar teamuitje van het werk ( altijd vliegen naar een Europese stad en dan een dag of 5).

Afgelopen maart was ik 9 dagen naar Rio de Janeiro met een vriendin. Man zorgt dan voor de kinderen.

Als je alleen op reis denkt te willen, hoef je het natuurlijk ook niet meteen rigoreus aan te pakken. Ga gewoon eerst een weekendje en kijk hoe het je bevalt. Bevalt het goed? Fijn! Bevalt het niet goed? Jammer, maar dan blijft het idee in ieder geval niet in je hoofd spoken. Hoe dan ook: de ervaring zal je rijker maken. Ik ben ook een aantal keren alleen op reis geweest, vond het altijd een succes! Als je alleen reist, stel je je ook nog eens meer open voor contact met de lokale bevolking. Dat is alleen maar leuk!

Ik dacht eerst dat het ik nog nooit gedaan.

Maar toch wel in 2006 ben ik met mijn moeder, broers en zussen in Malta geweest voor 8 dagen.

En in 2014 in Londen voor een lang weekend ook met mijn moeder, broers en zussen.

Ik zou niet snel alleen op vakantie gaan. Maar dat is meer, omdat ik mijzelf daar niet prettig bij voel.

Maar zo met mijn moeder is wel erg gezellig. Zo gaan mijn zusjes ook vaker met alleen mijn moeder ergens heen. Alleen komt het voor mij nooit uit met werk enzo.