Ziet mijn kind spoken?

Vorig jaar had ik iets vaags met S.
Ik stond met haar in de winkel toen er een meisje voorbij liep.
S. vroeg toen meteen aan mij, waar is Evy nou?
Ik vroeg toen wie Evy was, dat was een meisje die voorbij liep.
Ik zei S. dat ik geen Evy kende, even later stond er een man naast mij, hij zei, zo heet mijn dochter en liep voorbij.
Die hele man en zijn dochter kenden wij niet en ook nooit gezien.
Die man vond het ook maar vreemd dat S. haar naam noemde.
Een week later begon ze weer over Evy, waren toen op de boot weg.
s. zei, kijk Evy.
Ik zag nergens een persoon of wat, maar ze bleef wijzen, was het een boot met de naam Evy.
Ze was toen 2,5 jaar, lezen kunnen ze echt nog niet.
Ik vond het toen echt bizar!

Vanavond liet S. mij echt schrikken en kreeg kippenvel over heel mijn lijf.
S. zei dat Anneke hier was.
De hele naam Anneke komt hier nooit voorbij en ook 'ken' ik geen personen die Anneke heten.
Maar Anneke was hier. Ze zei het is een oude vrouw en zit op het dak.
Ik moest van S. Anneke maar kleren en dekens geven want ze zou het koud hebben door de wind.
Ik schrok echt, maar liet zo weinig mogelijk blijken.
Mijn vriend lachte alles weg.

Nu is het wel zo dat ik een Anneke ken, maar ik heb het hier nooit over. Zij was een collega van mij, helaas aantal jaar geleden overleden. De meiden kennen deze mevrouw totaal niet, nooit gezien etc.
Daarom schrok ik ontzettend van S. haar verhaal.
Nu zijn ze beide sowieso erg van de spoken.
Maar het valt mij hierbij op dat S. er erg in blijft hangen, terwijl J. dit absoluut niet heeft.

Meer die dit herkennen/meemaken en wat doen jullie met zulke verhalen?

Wat bizar!
Ik heb er geen ervaring mee ofzo maar ik geloof wel echt in het feit dat (erg jonge) kinderen heel open staan voor alles en zulke dingen dus kunnen zien/voelen/ervaren.
Ik denk dat je daar het beste in kan meeveren. Al lijkt me het heel lastig, zeker als het dichtbij komt zoals met die Anneke.

Eerlijk? Ik zou hier zelf niets achter zoeken. Mijn kinderen zeggen ook geregeld dingen die ik niet kan plaatsen. En als ik daar dan eens heel diep over zou nadenken zou ik er vast een verhaal achter kunnen zoeken. Dat doe ik niet, ik ga er vanuit dat kinderbreintjes heel anders werken dan dat van mij, dat ze random fragmenten ervaren en dus ook uiten. Onze breinen hebben de eigenschap dat we zodra we een woord of naam horen direct ons geheugen scannen op dat woord of die naam zodat we een verband kunnen leggen. Ook als er geen verband is.

Julian was de nacht dat mijn moeder overleed ineens overstuur in wakker/slaaptoestand. Hij stond rechtop in de hoek van zijn kamer helemaal te vechten met ‘iets’. Ik heb hem even getroost en daarna zijn bed in gedaan. Julian is geen wandelaar of een kind dat hevig droomt ofzo, dus iedereen zei: dat was je moeder. Na de zoveelste (want iedereen vertelde het door..) kon ik het niet laten te zeggen, lijkt me héél sterk aangezien die momenteel niet in staat is haar kleinkind midden in de nacht te komen plagen. Maw: ik ben daar echt nuchter in. Zeker bij een kind. Mijn beredenering is gewoon dat mijn kind van toen net 3 te klein was te snappen wat er precies gebeurde en door mijn onrust zelf ook onrustig werd en dus onrustiger sliep.

Ja sorry. Maar Anneke, jouw oude collega, al dood.. wat moet zij dan op jouw dak?

Hier ga je verschillende antwoorden krijgen. Je hebt de nuchtere groep en de mensen die wel geloven in meer.
Chiq moet er een verklaring zijn waarom haar collega op het dak zit? Is het dan meteen per definitie niet waar?

Ik heb meer ervaringen ermee, gezien gevoeld en gehoord. Wat jou dochter zegt of ziet is helemaal niet zo raar. Of je erin mee moet gaan? Ik zou even afwachten wat er gebeurd als ze dadelijk naar school gaat. Meestal verdwijnt her dan ook weer. Tegenspreken zou ik ook niet doen. Zolang ze niet bang is, laat maar lekker gaan.

Die vrouw was een collega waar ik erg goed mee kon, ze kwam bij mij in het ziekenhuis toen ik daar lag met 24 weken zwangerschap.
Een aantal weken, voor ze overleed, wilde ze langs komen.
Ze zei altijd tegen mij, je moet de gekke moeder zijn, op tafel staan dansen etc.
Vond het gewoon raar dat S. haar naam noemde en vertelde dat het een oude vrouw was.

Ik ga wel in haar verhaal mee, stelde haar vragen, maar een kind van 3 vliegt van de hak op de tak, dus na 2 vragen was ze afgeleid.

Ja Stuiter, dit wordt een never ending story. Kijk, jij zegt al dat jouw ervaring anders is uit dingen die je zelf mee zegt gemaakt te hebben, maar voor iemand zoals ik die nuchter is is het volledig zot om te stellen dat een dooie collega op haar dak zit en haar dochter dan zou zien. En Anneke is nou niet bepaald een gekke naam die nooit voorkomt ofzo.

Hahaha precies daarom :-)
Hoe je ermee omgaat dat is gewoon even bekijken wat werkt voor jullie.

Dat klopt, maar die naam wordt amper gebruikt in de omgeving.

Ik zou trouwens er geen groot ding van maken (zoals je dus ook niet doet).

Zelfs al zóú je kind spoken zien, wat zou het voor verschil maken? Ze spookten wellicht ook al rond voordat je zoontje kon praten en het duidelijk kon maken, toen heb je er ook niets van gemerkt. Dus in dat opzicht verandert er niets. En het is tot nu toe ook niet zo dat hij er overstuur of onder de indruk van is, ofzo. Hij constateert het gewoon.

Ik kan er verder weinig zinnigs over zeggen maar ik heb ergens gelezen dat sommigen beweren dat kleine kinderen wel vaker geestverschijningen zien en dat dat naarmate ze ouder wordt wel weer verdwijnt. Ik heb geen idee of ik hier achter sta of het dikke onzin vind (ik heb zelf geen ervaring met geestverschijningen, ben re-de-lijk nuchter aangelegd maar wat ik niet gezien heb, kan er best zijn), maar ik zou me als ik jou was daar gewoon aan vasthouden.