Wat een nare en heftige dingen lees ik hier. Van sommige dingen ben ik zelfs ook nog verbaasd.
Parel van jou b.v. er zijn meer meiden die het al schreven maar als ik je op een foto zie denk ik ook altijd, wat een mooi mens! Je komt hier zo onwijs lief over dat je haast wel mooi van buiten als van binnen moet zijn.
Dat geld ook voor alle andere meiden die van het pesten van vroeger nog last hebben.
Mijn gevoel wat ik nog herinner is dat ik het verhoor kamertje binnen stapte als 10 jarig meisje en door een vrouwelijke agent zou worden verhoord. Ik voelde me onveilig en helemaal alleen. Achter die grote spiegel zaten andere agenten die alles zouden opnemen. Vanaf dat moment heb ik een black out gekregen.
Het gevoel dat ik keer op keer kreeg wanneer mijn moeder zei dat ik niet gewenst was. Dat ze me liever kwijt dan rijk was.
Het gevoel dat ik met veel te jonge leeftijd de straat op werd gegooid letterlijk met de mededeling dat ik nooit meer terug hoefde te komen. En een week later de brief van de gemeente volgde dat ik uitgeschreven moest worden op mijn woonadres. De bevestiging dat mijn moeder me echt niet meer terug wilde.
Het gevoel van schaamte toen mijn vader langzaam in een vrouw begon te veranderen en zowat alle mensen in het dorp mij erop aanspraken.
Het overweldigend gevoel van liefde toen mijn zoontje op mijn buik werd gelegd. Niemand pakt mij dat ooit nog af!
En momenteel het gevoel wat ik heb dat ik ontzettend trots ben op de meid die ik geworden ben na al die jaren van leed, pijn en verdriet. Een appartement, zoontje, fulltime baan en studie en ontzettend veel vrienden om me heen die me allemaal zo dierbaar zijn.