23 Apr 2018 18:08 door Pompoen
Wat lief Pollepel! Goed dat je haar hebt geholpen door haar dochter te bellen.
Ik wil even kwijt dat ik een beetje in de war ben. Ik voel me opgelucht en teleurgesteld en schuldig tegelijk. Ik heb vandaag deelgenomen aan een onderzoek van de universiteit Hasselt in Hasselt (België) naar pre-eclampsie. Hoe en wat precies staat in het najaarmama’s 2018 topic overigens. Maar daar is dus uitgekomen dat ik hele grote kans heb op pre-eclampsie in deze zwangerschap en dat komt waarschijnlijk omdat mijn moeder in de zwangerschap hoge bloeddruk heeft gehad. De baby vaatstelsel past zich dan op een verkeerde manier aan en ‘leert’ dan eigenlijk verkeerd om te gaan met meer bloed in het lichaam. De conclusie van het onderzoek was dus dat mijn lichaam op zo’n verkeerde manier reageert. Ik heb van nature meer bloed en vocht in mijn lichaam dan normaal en mijn vaatstelsel reageert op nog meer bloed niet door te verwijden maar juist door te verkrampen, bovendien is er weinig ruimte voor extra bloed om ergens heen te gaan (weinig expansieruimte).
Dat betekend dat de kans dat ik het niet krijg eigenlijk maar heel klein is, alleen kan er nu wel sneller ingegrepen worden. Maar het betekend dus hoogstwaarschijnlijk ook dat mijn zoon in de zwangerschap ook op deze verkeerde manier met zijn vaten heeft gereageerd waardoor hij later meer kans heeft op hoge bloeddruk (ik ook, ook zonder zwangerschap) en omdat zijn vader een hoge bloeddruk had en zulke slechte vaten moet hij al vanaf 18 onder controle omdat hij het risico loopt dat hij ook zulke slechte vaten heeft. Bah geen fijne combi. En ik voel me er dus schuldig over.
Verder voel ik me dus opgelucht, ik heb al vanaf het begin het gevoel dat de kans dat ik weer pre-eclampsie krijg hoog is, ondanks allerlei mensen die zeiden dat ik nu toch echt minder stress heb en zo en dat het vast beter zou gaan. Nu weet ik dus dat ik gewoon waarschijnlijk pre-eclampsie krijg en het enige wat ik kan doen is me goed laten monitoren, 20 min per dag sporten, medicatie slikken en goed voor mezelf zorgen. Ik vind het ergens gewoon wel fijn om hier op voorbereid te zijn.
En tegelijk voel ik me verdrietig, ik wil gewoon zo graag een normale zwangerschap, een kind wat gezond ter wereld komt op een moment dat mijn kind er klaar voor is. Ik wil borstvoeding geven. Ik heb wel hoop hoor, dat het deze keer beter zal gaan. Ik slik preventief al calcium en ascal, mijn man haalt as we speak een hometrainer op die we mogen lenen en ik heb thuismonitoring vanuit de universiteit Hasselt.
Maar gek genoeg overheerst het opgelucht gevoel en dat vind ik gewoon gek van mezelf of zo.