Atelier Madame schreef:Ik vind het zo lief dat jij je stiefdochter altijd dochter noemt pompoen
ziet ze jou ook echt als haar moeder?
Ze noemt mij mama, ze ziet mij ook als mama. Maar ze voelt wel wat anders voor mij dan voor papa en ik voel ook wat anders voor haar dan voor Lu. Onze band groeit steeds een beetje meer terwijl de band tussen haar en haar papa er vanaf het begin af aan was en de band tussen mij en Lu. ook. Ik denk dat dat eigenlijk altijd wel zo is bij een 'stief'relatie. Ik erger me sneller aan haar, zij pikt minder van mij. Het is soms best ingewikkeld, ook omdat ze door het verlies van haar moeder nogal stevig gehecht is aan haar papa. Ze moet nu leren om wat meer zonder papa te kunnen, wat meer op eigen benen te kunnen staan. Maar ja, hoe doe je dat als je als bijna tweejarige iets heel belangrijks verliest, je moeder. En als je dan ook nog een pienter meisje bent wat veel meer begrijpt dat goed voor haar is.
Met Lu. is het anders, die is sowieso minder gecompliceerd omdat hij heel erg leeft bij de dag en bij wat is dat is. Dus toen J. In zijn leven kwam toen werd het al heel gauw zijn papa. Lu. Is dol op hem en andersom. Hoewel J. Ook voor hem iets anders voelt dan voor Lo. Dat is gewoon een feit. Maar wat wel helpt is dat Lu. Hem niet continue het vuur aan de schenen legt zoals Lo. Bij mij. Hun band heeft daardoor beter opgebouwd kunnen worden. Tussen Lo. En mij is het gecompliceerd, we hebben tegengestelde behoeftes en belangen, we botsen vaker. En als we botsen heeft dat gelijk invloed op onze relatie, want die is veel minder onvoorwaardelijk.
Maar stukje bij beetje wordt die wel steeds beter, zeker nu J. Wat meer los durft te laten en wat strenger is geworden. Als we nu iets uit moeten vechten en Lo. Begint weer alleen nog maar om papa te brullen (waardoor ik natuurlijk niets meer kan) maakt hij een ommetje zodat hij er gewoon fysiek niet meer is en ze het wel met mij moet oplossen.
Het heeft wat voeten in aarden, Lo. Is een pittig ding, maar ze is wel mijn dochter en daar gaan we voor.