Welkom op Zeg maar Yes!

Waar het Yesforum stopte gaan wij door. Meld je nu ook aan en klets mee! Om deel te nemen aan een discussie op het forum moet je jezelf registreren. Hier kun je kletsen over alles wat je bezig houdt. Je kunt een discussie starten of reageren op andere topics. Wanneer je een nieuw topic opent, zorg er dan voor dat je dit in de juiste pijler doet, anders heb je kans dat deze door een van de burgemeesters wordt verplaatst. Zorg er ook voor dat je je aan de regels houdt. Deze kun je teruglezen in de Moderatortopics. Vragen of klachten over een topic? Stel of meld deze dan in het moderatortopic van de desbetreffende pijler of via de button met het uitroepteken in het topic zelf. Daarnaast kun je de burgemeesters ook een PM of een mail sturen naar het mailadres: zegmaaryes@gmail.com. Veel forumplezier!  


Wat te doen in deze situatie?

<<

Marjolein

Gebruikers-avatar

Noob

Berichten: 141

Geregistreerd: 19 Nov 2014 23:13

Bericht 13 Mrt 2018 23:38

Wat te doen in deze situatie?

Ik pieker me rot dus ik hoop hier wat verhelderende adviezen/ meningen te kunnen krijgen.

Ik ben 13 jaar samen met mijn vriend en we hebben 2 kinderen onder de 4 jaar. Helaas ben ik tot de conclusie gekomen dat het gevoel voor mijn vriend echt helemaal weg is. Ik geef zeker nog om hem, maar meer als vriendschap. Dat verliefdheid over gaat in houden van begrijp ik maar de laatste jaren is ook het houden van getransformeerd in een broer/zus-relatie.

Voor de geboorte van de jongste was mijn gevoel nog wel aanwezig maar ik merkte dat we uit elkaar groeiden. Hij is een enorme workaholic. Door zijn autisme heeft hij de drang dat alles perfect geregeld moet zijn. Niet alleen op zijn werk, maar daarbuiten ook. Zo kan hij weken bezig zijn met het uitzoeken van een nieuwe buitenkraan omdat hij de perfecte moet hebben. Het wordt een obsessie en alles wat hem daarvan afhoudt irriteert hem. Hoewel ik er 100% zeker van ben dat hij gek is op zijn kinderen en alles voor hem zou doen, besteedt hij heel weinig tijd aan de kinderen. De jongste is pas 1 en daar kan hij gewoon nog niks mee, zegt hij zelf. Hij is aan het wachten tot ze ouder zijn zodat ze mee kunnen naar een museum of iets dergelijks. Als als de oudste bij hem in de garage gaat zitten als hij klust vindt hij dat leuk maar naar een speeltuin is zonde van zijn tijd. Maar dat je ook dingen moet doen die je kinderen leuk vinden, zoals zwemmen en naar de speeltuin, dat krijg ik hem niet aan zijn verstand. Vakanties, uitjes... het zijn allemaal moetjes voor hem.

Ik heb dit al heel vaak aangekaart en hem een paar maanden geleden verteld dat mijn gevoel voor hem minder werd, we uit elkaar groeiden en dat hij zich buiten het gezin plaatst. We hebben een huis met nogal wat achterstallig onderhoud en hij stort zich in sneltreinvaart op klus na klus na klus. Ik heb hem keer op keer verteld dat we liever quality-time met hem willen en dat het huis niet wegloopt, het hoeft niet allemaal in 1 jaar gedaan. We zouden er samen energie in steken of tijd voor elkaar vrij te maken en hij zou meer tijd met de kinderen doorbrengen.

We zijn nu een paar maanden verder en we zijn weer terug bij af voor mijn gevoel. We doen niets samen, met de kinderen doet hij nauwelijks wat, hij kan niets van ze hebben en ik voel me eenzaam. Mijn moeder is een half jaar geleden gediagnostiseerd met uitgezaaide en ik kom er iedere dag om te helpen. Ze is heel erg depressief en kan het niet accepteren. Ik kom er iedere dag verdrietig vandaan en hij vraagt nooit daar hoe het met mijn moeder gaat en of ik het nog wel trek.

Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Als de kinderen er niet waren geweest, had ik de relatie verbroken maar voor onze twee kinderen wil ik er alles aan doen om het toch te laten slagen. Relatietherapie heb ik in ons vorig geprek geopperd maar daar zag hij geen heil in. Kan gevoel nog terugkomen? Ik weet het even niet meer.
<<

Beachgirl

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 2148

Geregistreerd: 09 Sep 2013 18:18

Bericht 14 Mrt 2018 00:00

Re: Wat te doen in deze situatie?

Ik vind het moeilijk je het juiste advies te geven.

:hug: Dikke knuffel voor jou en denk goed aan jezelf en je 2 kleintjes. :hug:
M. 💗 November 2020
L. 💙 Mei 2023
<<

Lilou

Gebruikers-avatar

Lady-post-a-lot

Berichten: 1498

Geregistreerd: 01 Sep 2013 12:29

Bericht 14 Mrt 2018 00:24

Re: Wat te doen in deze situatie?

Wat een verdrietige situatie zo, zeker wanneer er twee jonge kinderen zijn. Zijn er ook andere mensen waar je dit mee hebt gedeeld of zou willen/ kunnen bespreken?

Of gevoel nog terug kan komen; ik denk dat dat heel erg afhankelijk van de situatie is. Elke langere relatie kent dieptepunten, maar ik zie een verschil tussen gevoel dat 'weg' of minder lijkt en situaties waarin het gewoon op is. Duurt dat dieptepunt zo lang, is er geen enkel stukje inleving en zorg naar elkaar toe meer, vecht je elkaar letterlijk de deur uit en is er nul intimiteit dan is dat heel lastig of onmogelijk denk ik om terug te krijgen. Je ziet ook vaak situaties waarin mensen onbewust doorkabbelen, elkaar uit het oog verliezen en dat wel anders willen maar niet weten hoe of daar onvoldoende energie in steken zolang er geen acute dreiging is dat die ander nú de deur uit loopt zonder terug te komen. Ik kan me voorstellen dat zijn autisme het in deze best kan bemoeilijken. Maar blijkbaar hebben jullie daar eerder ook een manier in gevonden, anders was je toch ook niet al zo'n tijd samen geweest. Hebben jullie ooit eerder echt moeilijke periodes of tegenslagen gehad samen? Wat is er anders aan jou en/of aan hem, wat is er gebeurd waardoor het nu fout is gegaan? Met twee jonge kinderen, de veranderingen die dat met zich mee heeft gebracht en ook een ernstig zieke moeder kan ik me bijvoorbeeld voorstellen dat jouw draagkracht momenteel op is en misschien valt nu pas op dat je op zo'n moment dus niet op hem blijkt te kunnen rekenen? Ik lees je bericht in elk geval heel erg als het probleem dat hij emotioneel onbereikbaar lijkt en op dat vlak niet in jou en jullie investeert en vraag me af hoe dat dan eerder ging?

Overigens herken ik het gedeelte van niet meer weten hoe of wat en ook niet meer weten waar en of er nog gevoel zit. Wij zijn bijna 15 jaar samen, hebben veel moeilijke momenten samen overleefd en de nodige dieptepunten daarbij gekend. Dat zat goed dacht ik toen we aan kinderen begonnen. Na de geboorte van onze jongste hebben we echt wel de bodem bereikt. Naast de gebruikelijke 'tropenjaren' waren daar veel meer dingen die mee speelden, maar dat ik mentaal heel slecht in mijn vel zat en langere tijd over mijn eigen grenzen was gegaan, mezelf kwijt was, emotioneel geen draagkracht meer had terwijl juist dat stukje emotionele support ook niet zijn sterkste kant is, had veel invloed. En toch, rock bottom leek het 'op' maar was er toch ook nog gevoel, was het niet alleen de kinderen maar ook de ander als partner die toch nog al die moeite waard was. We zijn er nog niet, maar het gaat beter terwijl ik dat een tijd niet meer haalbaar achtte. Het kan dus soms, maar daar heb je er wel twee voor nodig. Ik zou de relatietherapie toch voorstellen denk ik.
♥️ N. juli 2014
♥️ L. maart 2016
<<

Anoniem229

Bericht 14 Mrt 2018 07:08

Re: Wat te doen in deze situatie?

Gezien zijn autisme: is het wel anders geweest of heb je heel veel geaccepteerd en maar gelaten, waar je nu wel problemen ervaart?
De vraag is in hoeverre een ander te veranderen is, al helemaal als er een 'stoornis' (of ander ziektebeeld) is. En/of als de ander geen probleem ziet.

Relatietherapie kun je natuurlijk altijd voorstellen (nogmaals). Maar dit gaat wel door mijn hoofd: in hoeverre is hij te veranderen als je bepaalde zaken al meerdere malen hebt aangekaart, maar hij het niet kan of wil veranderen.
Maar misschien draait het ook niet om verandering, maar meer om begrip en acceptatie. Maar dat zal dan wel van twee kanten moeten komen.

Lastig.
Sterkte en knuffel.
<<

Anoniem301

Bericht 14 Mrt 2018 07:40

Re: Wat te doen in deze situatie?

Wat moeilijk zeg. Het ergens voor vechten moet wel van 2 kanten komen, nu lijkt het alsof jij dat alleen moet doen.
<<

Marjolein

Gebruikers-avatar

Noob

Berichten: 141

Geregistreerd: 19 Nov 2014 23:13

Bericht 14 Mrt 2018 09:50

Re: Wat te doen in deze situatie?

Fijn dat er al reacties zijn!

Lilou, zag jij vriend/man zelf ook in dat het niet lekker meer liep en dat hij er ook aan moest werken? Fijn dat het bij jullie weer de goeie kant op gaat!
Bij mijn vriend heb ik het idee dat ik tegen een muur aan loop. Hij ziet zelf het probleem niet en ik ben volgens hem degene die er een probleem mee heeft, niet hij. Relatietherapie vindt hij dan ook niet nodig.

Het omgaan met zijn autisme vind ik lastig. Ik weet dat sommige dingen hem ontgaan, niet vanuit hemzelf komen maar ik denk dan: als je dat van jezelf weet dan is dat toch juist iets wat je jezelf moet aanleren? Zoals vragen hoe het met de ander gaat? Of er bewust van zijn dat hij zichzelf weer eens helemaal verliest in een klus/project en jezelf een halt toe roepen?

Met een paar vriendinnen kan ik hier wel over praten. Zij zijn ook degenen die aankaartten dat bepaalde dingen gewoon echt niet normaal zijn. Mijn moeder was degene bij wie ik altijd terecht kon, maar ze heeft het nu al zo moeilijk dat ik haar niet ook met mijn problemen op kan zadelen.

Het probleem is ook dat ik voor mijn gevoel geen kant op kan. Ik zit de laatste 3 jaar al thuis en heb nog geen baan kunnen vinden. Meer dan 16 uur werken had hij liever niet want de kinderopvang vindt hij niets en parttime zou ik niet genoeg verdienen en zou het geld alleen maar naar de opvang gaan. Het huis staat op zijn naam want ik had destijds geen baan en een samenlveingscontract hebben we ook niet, hoewel ik al 4 jaar bezig ben om hem zover te krijgen om dat een keer te regelen.

Dus waar moet ik heen? Ik kan geen woning krijgen zonder inkomen en werk zoeken ben ik al hard mee bezig, maar dat wil tot dusver ook nog niet lukken.
<<

YEX

Gebruikers-avatar

Kletskop

Berichten: 963

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:54

Bericht 14 Mrt 2018 16:08

Re: Wat te doen in deze situatie?

Wat een vervelende situatie Marjolein.
Toch lees ik deels herkenning in jouw verhaal. Mijn man heeft PDDNOS. Wat hier juist wel heeft geholpen is relatie-therapie. Ik had daar een heel "raar" vertekend beeld van in het begin. Maar ik moet zeggen dat we er toen sterker uit zijn gekomen.
Nu met de 3e (is nu alweer 1 jaar dan) hebben we beiden weer een stapje terug moeten doen qua verzorging etc omtrend onze zoon. Is soms pittig, maar ik, we, doen het met liefde.
Toch zul je moeten accepteren dat je altijd achter de feiten aan zult lopen met hem, dat heb ik ook. Dus je zult hem altijd dingen moet zeggen ipv verwachting hebben dat het anders gaat, dit zal nooit gebeuren.
Enige wat ik je kan aanraden is toch om die relatie-therapie samen te gaan volgen.
Is evenals quality-time tijd, en moet zeggen samen met zo'n iemand kun je toch hele makkelijke, verhelderende gesprekken hebben waar je nu op vast loopt waarschijnlijk.
Duidelijk afspraken maken zal misschien ook helpen. Als jullie evt. beiden het weekend vrij zijn bijv vragen/eisen om 1 van die 2 dagen toch echt te reserveren voor het gezin, doet hij die andere dag graag wat hij wilt. Zo doen wij dat tegenwoordig ook. (mijn man werkt in een supermarkt, heeft 2 wekelijksrooster) dus de weekenden dat hij 2 dagen vrij is (zat-zon) is 1 vd 2 dagen echt voor ons gezin. Heeft lang geduurd voordat dit er ook daadwerkelijk bij hem ingeprent was :laughcry:

Voor meer vragen of iets mag je me ook een pb doen hoor! Kom graag met (lot)genoten in gesprek (ook voor mezelf),

Liefs & sterkte :hug:
Y. #23112010 ♥
E. #16102012 ♥
X. #24022017 ♥
<<

Char

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 2075

Geregistreerd: 31 Aug 2013 18:04

Bericht 14 Mrt 2018 18:05

Re: Wat te doen in deze situatie?

Laat ik beginnen te zeggen dat het mij een hele vervelende en moeilijke situatie lijkt. Dus sowieso sterkte daarmee!

Ik snap dat ik het verhaal nu maar van een kant lees. En hoe begrijpelijk de punten die je aankaart ook zijn, ik denk dat het ook goed is voor jezelf te bedenken waarin jij je aan zíjn standaarden kunt aanpassen. Zoals ik het nu lees verwacht je op een aantal punten ander gedrag van hem. Die verwachtingen heb je in de loop van de jaren wel wat naar beneden bijgesteld, maar je hebt nog steeds verwachtingen waarbij je hoopt dat hij (in jouw ogen) wenselijk gedrag laat zien. Maar hebben jullie het er ook weleens over gehad of er punten zijn waarin hij het fijn zou vinden als jij een bewust stapje zijn kant op doet? Hij vindt bijv de klussen in huis erg belangrijk. Zou het kunnen helpen af te spreken welke klussen hij dan wél op mag pakken (ipv focussen op dat hij niet alles kan doen)?
Het is maar een idee hoor. Maar het kan mogelijk wel helpen om weer een stapje naar elkaar toe te zetten.
<<

Anoniem282

Bericht 14 Mrt 2018 18:35

Re: Wat te doen in deze situatie?

Wat bevind je je in een nare positie en dat wordt alleen maar versterkt doordat er geen uitweg lijkt te zijn. Je kunt idd nu geen kant op en daar zou ik eerst z.s.m. verandering in brengen: maak jezelf aantrekkelijker voor werkgevers en solliciteer ook op functies die meer uren bestrijken dan 16 uur. Zodra je een inkomen genereert, heb je meer mogelijkheden. Dit is de enige zekerheid waar je nu concreet aan kunt werken. Dat zou ik prioriteit geven. Vanaf daar kun je verder kijken: toch bij elkaar blijven, of uit elkaar gaan. Natuurlijk is het altijd verdrietig als er kinderen bij betrokken zijn, maar een relatie heb je samen en als jij alleen degene bent die zich openstelt voor nader tot elkaar komen, ben je feitelijk geen team (meer).
<<

Marjolein

Gebruikers-avatar

Noob

Berichten: 141

Geregistreerd: 19 Nov 2014 23:13

Bericht 14 Mrt 2018 20:06

Re: Wat te doen in deze situatie?

YEX, fijn om te hren dat jullie er samen uitgekomen zijn! Stond hij zelf ook open voor relatietherapie of ging hij er met tegenzin naartoe? De punten die jij noemt, daar hebben we het ook over gehad. Zo hebben we afgesproken dat we alleen nog de klussen zouden doen die dringend nodig waren, een rustpauze in zouden lassen en dan weer zouden kijken welke klus er dan nodig was. Al dat geklus werd hem zelf ook teveel maar hij kan het niet loslaten. Ieder weekend heeft hij toch weer iets nieuws gevonden of gaat hij allemaal klusjes rond en om het huis doen.

Hier laat ik hem ook 1 dag in het weekend doen wat hij graag wil doen en de andere dag gaan we iets leuks doen met het gezin. Dat hoeft niet iets heel uitgebreids te zijn, maar gewoon even een wandeling maken of naar het speeltuintje hier in de wijk. Dit zal alleen nooit van hem uit komen. Als ik vraag wat hij wil doen, komt hij niet verer dan langs zijn ouders. Dat is wel makkelijk want dan kan hij met zn vader kletsen en z'n moeder en ik vermaken dan de kinderen.

Char, dat is een goed punt wat je aankaart. Uit mijn verhaal lijkt het nu net alsof er niets deugt aan mijn vriend en ik niets fout doe, maar ik weet dat ik er natuurlijk ook een groot aandeel in heb. Ik heb me er te lang in geschikt en ben niet duidelijk genoeg geweest wat ik miste. Hij is gepassioneer over zijn werk/hobby en sleutelt veel in de garage. Ik ben er regelmatig bij gaan zitten om te helpen (zover ik kon dan want ik ben zo atechnisch als wat :smile: ) maar andersom is er weinig interesse. En ik ben inmiddels op een punt dat ik denk: waarom ben ik mijn best aan het doen terwijl hij geen enkele stap in mijn richting zet?
<<

Caro

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 8396

Geregistreerd: 31 Aug 2013 18:26

Bericht 20 Mrt 2018 11:07

Re: Wat te doen in deze situatie?

Is dat niet ook wel een gevolg van zijn autisme? Ik weet niet veel van autisme maar wel door de programma's die de laatste tijd op tv zijn (oa die van Filemon), zie je wel terug dat het vaak geen kwaadwil is maar dat ze het gewoon niet kúnnen.
<<

YEX

Gebruikers-avatar

Kletskop

Berichten: 963

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:54

Bericht 29 Mrt 2018 19:43

Re: Wat te doen in deze situatie?

Marjolein, sorry het heeft even geduurd ivm ziekte bij de kids om weer te antwoorden.
Hij stond idd wel open voor relatie-therapie. Al hadden we samen wel eerst zo iets van wat gaat het ons brengen? Maar zoals ik al aangaf ging het bij ons meer om beter te leren communiceren (en dat blijft NA die tijd echt nog een steeds een groot struikelblok hier) maar ook daarin vind je je weg, het is net als in iedere andere relatie hard werken. Al vind ik wel, althans dat ervaar ik zo, dat ik het soms echt wel zwaar heb om trend relatie, kinderen, werk, en mn eigen ik. Ben soms echt wel even de balans kwijt, maar ook dat, komt wel weer goed. Het is pittig en het is gewoon belangrijk om jezelf NIET voorbij te (laten) lopen. Wat ik eerder wel gedaan heb en daardoor kreeg ik snel naar de 2e zwangerschap/bevalling een postnatale depressie. NAV dit werd kreeg ik therapie, medicatie, meer controles omtrend CB en kids en uiteindelijk via hun naar GGNet en dus therapie voor de depressie en daarna relatie-therapie.

Ik snap heel goed het struikelblok. Hij zit in een soort spiraal omdat hij natuurlijk al weken maanden het zelfde doet in het weekend en het niet los kan laten. Maar dit moet je echt blijven herhalen, hem uit de situatie halen desnoods en het blijven benoemen. Gaat echt niet zo 123 voorbij kan ik je zeggen. Is hier ook zo, soms gaat het weken goed en nu as weekend heeft hij het hele weekend alweer volgepland om met zwager aan hun hobby te werken. Heb net als mijn zwager mijne eigen mini cooper gekregen en daar moet nog het een en ander aan gedaan worden. Zelfs de spaarzame minuten of uren NA werktijd zijn momenteel heilig voor manlief want het moet af volgens hem.
Ben de laatste x zwaar over de streef bij hem gegaan door zijn telefoon weg te leggen en de pc helemaal uit zetten want ik was er gewoon echt klaar mee, hij deed zijn ding en de kids kregen totaal GEEN aandacht. Ja dikke doei dan. Dan maar ff hard (niet dat hij er van leert, want die empathie heeft hij niet) zegt ie ook zelf. Maar soms moet ik echt gewoon even flink over de streef gaan wil dan toch uiteindelijk het kwartje vallen hoor. Het heeft nu een paar weken later uiteindelijk wel geholpen.

Heel verhaal weer! Hier komt er ook weinig van zijn kant, al word het wel meer nu de meiden de leeftijd hebben om echt dingen te ondernemen. We wonen op de Veluwe met de Julianatoren dichtbij dus elk jaar nemen we het abonnement en gaat hij er met de meiden heen. Win win, ze zijn ouder en mogen in veel dingen alleen, en toch hebben ze in hun ogen quality-time met papa terwijl hij alleen maar toekijkt ;-) en ben ik vrij ga ik mee, heb ik geen zin, blijf ik lekker thuis.

Veel liefs weer!
Y. #23112010 ♥
E. #16102012 ♥
X. #24022017 ♥

Terug naar Liefde, seks & relaties

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers