Voor een kindje in 2018

23 Apr 2018 10:46 door Caro

Ik lees hier niet te vaak mee, iets met teveel confrontaties die mijn hoofd niet goed aankan maar SoGood: heel, heel veel sterkte!! Ik kan je ook niks anders zeggen dan dat. Alleen dat het gewoon allemaal heel, heel erg stom is. Ik hoop zo voor je dat het tot een wonder mag gaan leiden.

@Geel: ik heb het even gemist wat er precies is gebeurd maar jij ook een hele dikke knuffel!

En aan iedereen in dit topic eigenlijk. Ik val dus echt helemaal in, omdat ik echt mega in de ontkenning zit wat dit betreft. Heb het al best zwaar met mezelf iedere keer.

Ik ben gisteren weer ongesteld geworden, na een immens lange cyclus. 34 dagen ofzo en ik ben het allemaal zo intens zat. Het doet pijn en ook al probeer ik keer op keer positief te blijven, dat lukt niet altijd. Ik mag van mezelf even altijd een dag verdrietig zijn en dan weer doorgaan maar het volet ook iedere keer zo eenzaam. Mijn vriend beleeft het toch heel anders, eigenlijk niet echt. Hij hoort het van me aan maar ik merk gewoon dat zijn emoties er wat dat betreft niet zijn. Misschien omdat hij al kinderen heeft, I dont know. In ieder geval doe ik het voor het grootste deel zelf.

Ik kan andere zwangeren ook moeilijk handelen. Vind ik best naar van mezelf maar het is wel zo. Probeer me zelfs al neer te leggen bij het feit dat het ons gewoon niet gaat lukken. Kost ook zoveel kracht om iedere keer weer jezelf op te monteren en bij iedere ronde weer te denken 'nou, we gaan er weer voor he!'. Pffff.

Naja, dacht... misschien toch maar eens wat meeschrijven. Zodat ik het niet zelf hoef te doen. En ik heb lieve mensen om me heen maar iedere keer met dit zeikverhaal aan te komen, daar zit ook niemand op te wachten.

23 Apr 2018 10:56 door Anoniem250

Lieve Caro, wat een verdrietig bericht. En heel herkenbaar. Ik heb vier jaar op een doorgaande zwangerschap gewacht. En ik kon mijn verdriet niet relativeren. Ik kon kinderloos blijven niet accepteren. En ik vond het vreselijk moeilijk de veerkracht te vinden door te gaan en te blijven proberen en hopen. Ik heb in die vier jaar ook maar half geleefd. Alles werd overschaduwd. En ik probeerde vrolijk te zijn en te zeggen dat moeder worden niet zaligmakend is. Maar ik wilde het zo graag en ik wilde zo graag niet verbitterd raken. Zwangerschappen van anderen waren elke keer opnieuw pijnlijk. En ik wilde geen jaloezie voelen, maar ik voelde het toch. Mijn ex stond ook aan de zijlijn. Want hij had al een kind. Hij was al vader. En voor hem hoefde het ook niet per se. En een man wordt ook niet elke keer opnieuw ongesteld (of krijgt zoals in mijn geval miskraam). Veel sterkte. En alle gevoelens, ook al zit daar jaloezie of wanhoop bij, zijn heel begrijpelijk. Ik hoop dat je niet meer lang hoeft te wachten.

23 Apr 2018 11:06 door Caro

Dat vind ik een heel lief berichtje HGL. Ik weet dat er tal van anderen voor mij zijn geweest, en dat ik niet alleen ben hierin. En dat het nog goed kan komen, ook dat kan nog allemaal maar iedere keer weer die ongesteldheid is zo'n klap in het gezicht.

Het is ook anders voor een man. Hij doet paar keer z'n ding en is dan klaar. Wij zijn bezig met het hele riedeltje. Eerst paar dagen ongesteld en daarvoor zorgen, daarna mag je paar dagen rusten en dan beginnen de dagen met testen weer. Want dat moet, ik was daar op tegen maar het moest nu van de huisarts om meer inzicht te krijgen. Dus dan doe je dat maar braaf. En dan weer wachten: ieder signaal pik je op.

Oh en ik heb trouwens ook echt neigingen mensen te gaan slaan die zeggen 'je moet er niet zo mee bezig zijn, dan komt het vanzelf'. Daar kan ik niks mee. Je kan er niet niet mee bezig zijn als je moet testen en de hele rataplan gewoon onderdeel uitmaakt van je dagelijkse leven. En ondertussen mag je er niet verdrietig van raken? Zo'n bullsh*t. Word er gewoon oprecht kwaad van.

23 Apr 2018 11:08 door Zora

Och Caro, wat verdrietig

en wat ben je streng voor jezelf. Een nog onvervulde kinderwens is zo heftig, zo alles overheersend... natuurlijk doet dat pijn en natuurlijk voel je dat. De lieve mensen om je heen willen jouw verdriet vast wel elke keer horen hoor, het is zo begrijpelijk. Ik vind het een enorm herkenbaar verhaal, maar ook daar heb je zo weinig aan he... ik probeerde me er mee te troosten dat er echt maar echt heel weinig tot geen mensen zijn bij wie het echt nooit lukt. Maar op donkere dagen heb je ook aan die wetenschap niet zoveel he. Echt klote

ik hoop dat het heel snel toch goed mag gaan voor jullie.

Ik zou het trouwens wel erg moeilijk vinden dat vriend er anders in staat, ook al is dat feitelijk gewoon zo omdat hij al kinderen heeft. Kun je er wel met hem ovet praten of vind je dat zelf ook lastig?

@SoGood, wat klink je rustig/berustend. Ik hoop zo dat het toch nog goed mag gaan voor jullie!

23 Apr 2018 11:12 door Zora

Aah verschrikkelijk dat soort opmerkingen idd! Ik heb sowieso nooit gesnapt hoe je er niet mee bezig moet zijn. Iedere vrouw die vruchtbaar is, is er toch mee bezig als je kinderen wil? Als je daar niet mee bezig bent, dan gebruik je anticonceptie!! Aarghh!

Bij mij waren de miskramen verklaarbaar: ze kwamen door een afwijking bij mij. En nog zeggen mensen nu over de zwangerschap en geboorte van T en M: zie je wel, als je het maar los laat he. Of; nou, was er toch niks aan de hand he. Of: als je er maar niet zo mee bezig bent he. Echt. Hou je mond.

23 Apr 2018 11:14 door Anoniem250

Ja dat zijn de loze woorden. Ik heb alles gedaan. Een hond, vakanties, yoga, accupunctuur, een osteopaat (die iedereen zwanger kon maken, behalve mij), voetreflexie, gezonde voeding, therapie om te accepteren, vitamines, ik heb vier jaar nauwelijks alcohol gedronken en het lukte niet. En soms voelde het alsof het mijn eigen schuld was, door opmerkingen als : "je wil het te graag" of "je moet er niet teveel mee bezig zijn". Je leert je hele leven dat waar een wil is een weg is en dat je ergens hard voor moet werken. Maar het is niet maakbaar. En dit soort grootse dingen in een mensenleven loslaten, gaat niet. Je kan er ook niet niet mee bezig zijn, omdat je continu ergens in je cyclus zit.

Ik weet niet of je net als ik naar accupunctuur, osteopaat of voetreflexie gaat, maar kijk daar maar een beetje mee uit. Die mensen hebben de gekste dingen tegen me gezegd. Een moedervlek onder mijn voet zou slechte energie geven (voetreflexie), mijn baarmoeder was koud en kon geen vruchtje warm houden (accupunctuur) en ik had slechte nieren (osteopaat). Allen zeiden problemen kunnen weghalen of energie kunnen verbeteren, maar daar was niks van waar. Gelukkig kon ik ondanks mijn verdriet wel inzien dat dit verre van medisch of waar was.

23 Apr 2018 11:23 door Geel

Hee Caro, kom er lekker bij wijffie :hug:

Wat naar dat het steeds niet lukt en dat je je zo eenzaam voelt. Ik snap het wel hoor, je weet dat het voor de buitenwereld zoiets kleins is, daar wil je niet steeds iedereen mee lastig vallen. Ook omdat je kans hebt op die nare opmerkingen, dus dan houd je je verdriet maar voor je. Daarom bestaan er nou lotgenotengroepjes, haha. Mag ik vragen hoe lang jullie nu serieus bezig zijn? En je bent dus al naar je huisarts geweest? Zei hij/zij wanneer je evt een volgende fase van onderzoek in mag?

Hier is sinds gisteren het bloeden trouwens begonnen. Ook wel menstruatiekrampen, maar nog prima te doen met paracetamol. Afwachten maar.

@ SoGood: mán wat spannend.

23 Apr 2018 11:27 door Caro

Pfff ja, al die dingen die jullie zeggen. Je krijgt er haast nog een complex van dat het wél aan jezelf ligt. Krijg er ook iets van als mensen zeggen 'ja, die van mij had gewoon snel zaad'. Nou: woehoe. Dat is een prestatie zeg.

Ik doe ook echt vanalles maar het leidt tot helemaal niks. Ik doe dat omdat ik een zo gezond mogelijk lijf wil maar dat voelt dan iedere keer toch weer ergens als falen ofzo. Waarom kan mijn lijf dat niet?

Ik had afgelopen cyclus wellicht ook niet echt iets verwacht: ik had een hele late eisprong (denk door even de opbouw van stress?) en ik had dus een late ongesteld ook wel verwacht. Maar dan lopen die dagen op, ga je toch weer hopen, denken, wensen en ondertussen blijf ik dan wel rustig maar zijn er toch kleine stemmetjes die je dan laten verheugen op iets. En dan raak je ongesteld en dan is het weer klote.

@HGL: dit vind ik wel een goede zin van je: Je leert je hele leven dat waar een wil is een weg is en dat je ergens hard voor moet werken. Maar het is niet maakbaar. En dit soort grootse dingen in een mensenleven loslaten, gaat niet. Je kan er ook niet niet mee bezig zijn, omdat je continu ergens in je cyclus zit.

@Zora: ik vind dat inderdaad ook heel erg lastig. Mijn vriend gaat gewoon heel erg anders om met dingen dan ik, hij dealt met de tegenslag als het op dat moment er is. Dus bij wijze van als er iets mis is, wat verklaart wordt door een arts, gaat hij er dan pas mee om. Ik niet, ik ben daar natuuuurlijk allang. Het verdriet snapt hij ook niet, hij zegt simpel 'dan gaan we door naar de volgende ronde'. Dus hij probeert het echt wel, en wil ook zelf niet heel erg erin mee gaan omdat ik daar dan weer niks aan heb. Hij blijft dus eigenlijk heel erg kalm, en het is ook wel lastig om te troosten in deze situatie.

23 Apr 2018 11:32 door SophieZMY

Ahh lieve Caro. Wat ontzettend kut zeg.
En ik herken je zo goed en het verhaal van HG ook.
Hier ook 5 jaar geduurd voor ik zwanger was van m’n dochter met zoveel tegenslagen en teleurstellingen onderweg. Ik probeerde net als jij even te treuren en dan hop weer door, maar t overschaduwde mijn leven heel erg. Ik kon een kinderloos leven ook gewoon niet accepteren. En t gevoel van alleen staan herken ik ook, voor mannen is t toch anders vaak ofzo. En andere mensen kunnen meeleven, maar die pijn kan niemand voor je verminderen of wegnemen

Weet ook niet zo goed wat ik voor je kan doen, misschien dat herkenning je helpt. En je mag er echt zoveel over ‘zeiken’ als je wilt, denk niet dat je vriendinnen dat als zeiken zullen ervaren hoor. En probeer moed te houden!!

23 Apr 2018 11:33 door Caro

Geel schreef:Hee Caro, kom er lekker bij wijffie
Wat naar dat het steeds niet lukt en dat je je zo eenzaam voelt. Ik snap het wel hoor, je weet dat het voor de buitenwereld zoiets kleins is, daar wil je niet steeds iedereen mee lastig vallen. Ook omdat je kans hebt op die nare opmerkingen, dus dan houd je je verdriet maar voor je. Daarom bestaan er nou lotgenotengroepjes, haha. Mag ik vragen hoe lang jullie nu serieus bezig zijn? En je bent dus al naar je huisarts geweest? Zei hij/zij wanneer je evt een volgende fase van onderzoek in mag?

Hier is sinds gisteren het bloeden trouwens begonnen. Ook wel menstruatiekrampen, maar nog prima te doen met paracetamol. Afwachten maar.

@ SoGood: mán wat spannend.

Liefje! Ik vind het ook zo klote voor jou. Op je IG zag ik al iets langskomen en toen bekroop me al zo'n gevoel dat het hier ergens mee te maken moest hebben. Je omschrijft zo mooi dat God voor je zorgt, dat lijkt me een hele geruststelling en het verdriet ergens acceptabel maken. Dat is niet het juiste woord, maar dat die zorg de scherpe randjes er íets vanaf haalt.

23 Apr 2018 12:20 door Geel

Oh my, 'die van mij heeft snel zaad'. Hadden ze dat laten onderzoeken dan? :eyes:

Ja, een maand duurt steeds gewoon erg lang en je voelt inderdaad van alles, denken en wensen.
Mag ik je een kleine tip geven w.b. je vriend? Ik herken zijn gedrag een beetje en ik denk dat we dat allemaal wel hebben, omdat het voor die mannen ook echt anders is. Maar een paar weken geleden was ik er boos om. We hebben er toen over gepraat en toen heb ik eigenlijk opzij gezet dat hij ongeveer hetzelfde moet voelen als ik, maar dat ik hem wel om hulp, begrip en troost ga vragen wanneer ik dat nodig heb. Dat haalde voor hem ook de druk eraf. Hij weet gewoon: ik moet even liefdevol luisteren, niet steeds met nuchtere comments komen en dan dikke knuffel en dan kan ze er weer tegenaan. Oftewel: vraag hem concreet wat je nodig hebt, verwijt hem niet in stilte wat hij toch niet kan. Misschien doe je dat al wel hoor, maar ik dacht: wie weet heb je er wat aan!

Thanks voor je lieve reactie. :love:

23 Apr 2018 12:29 door Caro

Ja, dat heb je wel goed benoemd hoor! Mijne is ook wel heel praktisch zo. Ik probeer het hem niet kwalijk te nemen dat hij er anders in staat, want dat is feitelijk nu eenmaal zo. Maar ik vind het wel vermoeiend als ik nét zeg 'oh ben ongesteld geworden' dat hij in staat is twee minuten later al te vragen 'wat eten we vanavond?' (bij wijze van!). Maar ik zal het hem vanavond nog eens rustig vertellen. Dat helpt wellicht wel weer ja :-). Ik moet ook leren dat hij het vaker moet horen voor het doordringt.

Ik vond je posts wel lief trouwens op IG. Zo eerlijk enzo. Dat vind ik knap!

23 Apr 2018 12:44 door Ellis

Oh Caro je verhaal is zo herkenbaar! Ik weet niet hoelang jullie al bezig zijn en in hoeverre jullie in een traject zitten, maar alles wat je schrijft is zo herkenbaar! Wij zijn inmiddels bijna 4 jaar en 6 IUI behandelingen verder en nog steeds staan wij met lege handen. We wachten nu op een afspraak in een ander ziekenhuis voor IVF en ik had gehoopt dat die paar maanden zonder hormonen, bezoeken aan ziekenhuis en alles wat er verder nog bij komt kijken mij goed zou doen, maar ik merk de laatste dagen dat ik een beetje leeg/op ben. Heb ook allemaal vage klachten die niks met dit alles te maken hebben en ben nu eigenlijk, voor het eerst in al die jaren, bang dat het ons niet gegund is om wat voor reden dan ook. Mijn vriend zegt vaak "oh maar met zijn tweeën zijn we nu ook gelukkig en dat zullen we ook blijven!" Tuurlijk is dat zo, maar voor mij voelt dat even niet zo en al helemaal als er weer nieuwe zwangerschappen zijn aangekondigd of als je goedbedoelde adviezen of opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgt. Verder heb ik wel veel steun aan mijn man, maar je merkt wel dat het voor mannen anders is dan voor vrouwen.

Ik lees nog wel steeds mee in dit topic en vind het wel verdrietig om te lezen dat er nu zoveel in een hele spannende situatie zitten, hopend op goed nieuws. Dikke knuffel iedereen!

23 Apr 2018 13:02 door Bliss

Hé Caro, goed dat je je hart hier komt luchten. Denk echt dat het helpt om erover te praten met lotgenoten, je kunt je verhaal gewoon kwijt en er worden bruikbare tips gegeven. Iedereen leeft hier erg met elkaar mee valt me keer op keer op, lijkt me heel fijn. Wat me alleen opviel is dat je zegt: "Waarom kan mijn lijf dit niet?" Maar jouw vriend heeft toch een hersteloperatie gehad na een sterilisatie? Ik weet niet of zo'n operatie altijd slaagt, maar kan het daar ook niet iets mee te maken hebben? Kan zoiets gecheckt worden? Dit heb je vast allang uitgezocht, maar dit vroeg ik me af bij het lezen van je verhaal. In elk geval hoop ik dat het snel raak mag zijn voor jullie.

Verder voel ik me altijd een beetje bezwaard om iets in dit topic te typen met m'n ticker en avatar, dus dat doe ik zo weinig mogelijk, maar wil wel laten weten dat er met jullie meegeleefd wordt!

23 Apr 2018 13:39 door Anoniem304

Jeetje dames wat een verdriet in de laatste pagina's van dit topic

.

Veel sterkte allemaal! En er niet mee bezig zijn is gewoon geen optie, dat gaat automatisch.

23 Apr 2018 13:52 door sarah1985

Zo herkenbaar Caro. Wij gingen voor een kindje net voor we gingen trouwen. Nu zijn we dat jaar 10 jaar getrouwd. Zijn niet al die jaren er voor bezig geweest. Maar wat een verdriet als het dan niet gelukt is of zelf mis ging. Op een gegeven moment kon ik dat ook niet meer aan en toen we hoorden dan de broer van man en zijn vrouw een kindje kregen trok ik het echt niet meer en ben toen in therapie geweest. Ik kon niet blij zijn voor zwangeren op dat moment.
Toen we paar jaar geleden hoorden dat mijn broer en zijn vrouw een kindje kregen stortte mijn wereld in echt verschrikkelijk vond ik dat. Uiteindelijk ben ik nu gek op mijn nichtje. En heb de hoop dat het ons ooit gegund word

Praat er over Caro hier of met vriendinnen . Krop net alles op dat maakt je kapot dan

23 Apr 2018 14:10 door Caro

Och wat een ellende ook Ellis! En jij ook Sarah! Ik heb het nooit zo begrepen hoe mensen/ koppels echt wel hieraan stuk kunnen gaan maar nu snap ik het wel. En dan maak ik het nog niet half zo lang mee als jullie.

Wij zitten niet in een ziekenhuistraject, nog niet. Ik ben me er wel op aan het voorbereiden omdat het niet meer lang zal duren voordat die gang gemaakt zal (moeten) worden.

@Bliss: ik heb volgens mij die info hier op het forum niet echt heel erg (actief) gedeeld, was ook niet echt nodig vond ik maar idd. Mijn vriend heeft een hersteloperatie gehad, en die worden standaard na drie maanden getest omdat dan wordt bepaald of de operatie succesvol was. En daar ligt het iig niet aan. Althans, niet volgens de uitslag van die test. Kans is nihil dat er in de tussentijd daar iets aan zou zijn veranderd.

Dus als je dat hele traject meetelt, zijn we nu 2,5 jaar ermee bezig. Actief bijna een jaar.

23 Apr 2018 14:14 door Caro

Ellis schreef:Oh Caro je verhaal is zo herkenbaar! Ik weet niet hoelang jullie al bezig zijn en in hoeverre jullie in een traject zitten, maar alles wat je schrijft is zo herkenbaar! Wij zijn inmiddels bijna 4 jaar en 6 IUI behandelingen verder en nog steeds staan wij met lege handen. We wachten nu op een afspraak in een ander ziekenhuis voor IVF en ik had gehoopt dat die paar maanden zonder hormonen, bezoeken aan ziekenhuis en alles wat er verder nog bij komt kijken mij goed zou doen, maar ik merk de laatste dagen dat ik een beetje leeg/op ben. Heb ook allemaal vage klachten die niks met dit alles te maken hebben en ben nu eigenlijk, voor het eerst in al die jaren, bang dat het ons niet gegund is om wat voor reden dan ook. Mijn vriend zegt vaak "oh maar met zijn tweeën zijn we nu ook gelukkig en dat zullen we ook blijven!" Tuurlijk is dat zo, maar voor mij voelt dat even niet zo en al helemaal als er weer nieuwe zwangerschappen zijn aangekondigd of als je goedbedoelde adviezen of opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgt. Verder heb ik wel veel steun aan mijn man, maar je merkt wel dat het voor mannen anders is dan voor vrouwen.

Ik lees nog wel steeds mee in dit topic en vind het wel verdrietig om te lezen dat er nu zoveel in een hele spannende situatie zitten, hopend op goed nieuws. Dikke knuffel iedereen!

Ik vind dit echt zo sneu voor jou. Ik kan me niet indenken hoe groot de wens wel niet moet zijn na die vier jaar, en hoe je je staande houdt. Heel knap. Misschien laat je lichaam nu wel even wat stress los als je allemaal vage klachten hebt?

Ik heb geen idee hoor! We zoeken wel allemaal graag naar logische verklaringen achter dit soort dingen maar ik kan me zo indenken dat die jaren stress best veel met je lijf doen.

23 Apr 2018 14:28 door Ellis

Caro schreef:
Ellis schreef:Oh Caro je verhaal is zo herkenbaar! Ik weet niet hoelang jullie al bezig zijn en in hoeverre jullie in een traject zitten, maar alles wat je schrijft is zo herkenbaar! Wij zijn inmiddels bijna 4 jaar en 6 IUI behandelingen verder en nog steeds staan wij met lege handen. We wachten nu op een afspraak in een ander ziekenhuis voor IVF en ik had gehoopt dat die paar maanden zonder hormonen, bezoeken aan ziekenhuis en alles wat er verder nog bij komt kijken mij goed zou doen, maar ik merk de laatste dagen dat ik een beetje leeg/op ben. Heb ook allemaal vage klachten die niks met dit alles te maken hebben en ben nu eigenlijk, voor het eerst in al die jaren, bang dat het ons niet gegund is om wat voor reden dan ook. Mijn vriend zegt vaak "oh maar met zijn tweeën zijn we nu ook gelukkig en dat zullen we ook blijven!" Tuurlijk is dat zo, maar voor mij voelt dat even niet zo en al helemaal als er weer nieuwe zwangerschappen zijn aangekondigd of als je goedbedoelde adviezen of opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgt. Verder heb ik wel veel steun aan mijn man, maar je merkt wel dat het voor mannen anders is dan voor vrouwen.

Ik lees nog wel steeds mee in dit topic en vind het wel verdrietig om te lezen dat er nu zoveel in een hele spannende situatie zitten, hopend op goed nieuws. Dikke knuffel iedereen!

Ik vind dit echt zo sneu voor jou. Ik kan me niet indenken hoe groot de wens wel niet moet zijn na die vier jaar, en hoe je je staande houdt. Heel knap. Misschien laat je lichaam nu wel even wat stress los als je allemaal vage klachten hebt?

Ik heb geen idee hoor! We zoeken wel allemaal graag naar logische verklaringen achter dit soort dingen maar ik kan me zo indenken dat die jaren stress best veel met je lijf doen.

Zou heel goed kunnen hoor dat het alle stress en spanning van met name het afgelopen 1 1/2 jaar ziekenhuisbezoeken en behandelingen los laat. Eigenlijk ga je altijd maar door en van de het ene onderzoek over in de andere behandeling, ik vind de rust nu zelf wel fijn, al die vage klachten niet, maar ik laat het nu toe, iets wat ik eerder niet zo snel heb gedaan. Denk dat het de afgelopen jaren meer kop in het zand steken is geweest en gewoon door gaan. En nu is daar het punt dat het gewoon even klaar is. Ook omdat we weer een stap verder gaan en dat er in heel korte tijd best wel wat nieuwe zwangere in onze omgeving bij zijn gekomen. En oprecht, ik ben blij voor ze, maar op dat moment voelt dat zo oneerlijk.

Die logische verklaringen zijn hier niet voor. Het is zo'n mindfuck! Ineens allemaal vage klachten die je eerder niet had en je wil graag weten waarom en hoe je lichaam dit met je doet. Dit zal voor iedereen zijn die er al langere tijd mee bezig is en je gunt het iedereen zo!

Goed dat jij je al wel voorbereid op een evt ziekenhuistraject, ik was eerst heel blij dat we verder konden, maar na 6 mislukte pogingen, waarvan 2x ook nog een infectie aan de baarmoeder door alles was ik niet meer zo blij..
Ik vond het zelf wel heel fijn om van te voren mezelf in te lezen wat ons en mij allemaal te wachten stond.

23 Apr 2018 14:46 door Lady

Lieve Caro, ik vind het zo rot voor jou, voor jullie. Het lijkt me het een heel slopend en soms ook heel eenzaam proces waar je doorheen gaat. Ik kan helaas niet zoveel goede woorden voor je vinden maar wens je zoveel goeds toe en hoop dat jouw grootste wens snel in vervulling zal mogen gaan. Een hele dikke knuffel voor jou! :heart:

Voor jullie gelden mijn woorden eindelijk ook Sarah en Ellis. Ook voor jullie een dikke knuffel!

23 Apr 2018 14:52 door Bliss

Oh sorry Caro, zeg het maar als je wil dat ik die info weghaal. Ik dacht dat je dat hier weleens had besproken.

23 Apr 2018 16:11 door SoGood

Oh lieve meiden, wat een verborgen verdriet bestaat er toch onder mannen en vrouwen met een onvervulde kinderwens. Ellis en Caro, ik vind dit zo erg voor jullie. Ik kan het radeloze gevoel nog zo voor me halen, alle onzekerheid, andere zwangerschapsaankondigingen, spanningen, ziekenhuisbezoeken, domme opmerkingen enz.. Dat hakt er gewoon in. Lieve Holly, wat een mooie woorden van jou, ze raken me heel erg.
Geel, wat wens ik jou veel sterkte. Uffe, ik denk vaak aan jou omdat we veel overeenkomsten hebben. Ik wens jullie alle sterkte toe en natuurlijk hoop ik voor iedereen, Bisq niet te vergeten, op positief nieuws.

Ik heb vanmiddag vrij genomen na telefoontje arts. Hcg is vervierdubbeld, ze was positief en we durfden langzaam ook een beetje positief te worden. Tot ik net naar het toilet ging, dit bloedverlies kan gewoon niet goed zijn.

23 Apr 2018 16:13 door Caro

Ahh nee! Potverdorie!!

23 Apr 2018 16:25 door SoGood

Heb mijn moeder laten meekijken, die kon ook niks positiefs uitbrengen.

Caro, soms lucht het wel op om mee te schrijven, je bent niet alleen.

Als dit mis gaat is dit het voor ons, dat is oké, maar hoe 'verwerk' je zoiets? Ik ben een bang voor verbitterdheid en (oud) verdriet.

23 Apr 2018 16:29 door Caro

Daar heb ik ook geen antwoorden op SG. Je zegt dat het dan hiermee ook klaar is voor jullie? Heel begrijpelijk want ooit is het gewoon even genoeg is genoeg. Dan is het genoeg pijn, verdriet en onzekerheid.

Misschien omdat je er bij stilstaat dat je niet verbitterd wil worden, dat dat al genoeg besef geeft. En dat je ervoor waakt. Er met iemand over gaan praten klinkt nu ook zo duf. Ik denk eigenlijk dat je nu nog geen game plan daarvoor hoeft te hebben. Bekijk het maar eens stap voor stap. Nog niet zoveel 'wat als'. (Joh.. als ik dit nu zelf ook eens zou doen he!)

Knuffel!! Dat heb je wel verdiend.

Welkom op Zeg maar Yes!

Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Re: Voor een kindje in 2018

Wie is er online?