Voel jij je wel eens eenzaam?

Voel jij je wel eens ooit eenzaam? Als in weinig contacten, niet begrepen worden of iets anders?
En als je goed nadenkt is het dan ook echt terecht dat je je zo voelt of hoef je je eigenlijk helemaal niet eenzaam te voelen?

Ik vind het moeilijk om te zeggen of het al dan niet terecht is om je eenzaam te voelen. Het heeft voor mij namelijk weinig te maken met hoeveel mensen je om je heen hebt. Ik heb een hechte familie bij wie ik altijd terecht kan en best een aantal goede vriendinnen. Mijn hele leven al heb ik gewoon een fijn sociaal vangnet. Maar toch heb ik me als kind en puber heel vaak eenzaam gevoeld en daarna ook nog regelmatig. Het zat hem bij mij in het gevoel dat ik door niemand begrepen werd en ik me snel niet erkend voel(de). Dit is de afgelopen jaren wel veranderd. Volwassen worden en mezelf leren kennen waren bij mij key.

Wel eens, wel stukken minder de laatste tijd. En als ik het rationaliseer weet ik dat het niet hoeft. Ik heb namelijk ouders die van me houden en 3 lieve vriendinnen die ook ECHT om geven. Alleen als ik dip dan vind ik dat heel moeilijk om objectief en positief te bekijken. Dan zie ik vooral de problemen die we binnen het gezin hebben, hoe problematisch de relatie is en hoe mijn lieve vriendinnen wel partners en andere vrienden hebben die vast veel belangrijker in hun leven zijn dan ik en dat niemand op mij zit te wachten.

Ik denk dat de mindfulness en vooral de zelfcompassie die ik tegenwoordig doe ontzettend helpt. Ik merk echt dat ik afgelopen maanden eigenlijk bijna nooit meer dat trieste eenzame gevoel gehad heb, terwijl ik dat voorheen vrij regelmatig had. Maar door liever voor mezelf te zijn en meer van mezelf te houden vind ik het ook makkelijker om de liefde van mensen om me heen te voelen en te erkennen (ook als dat niet continu gevoeld wordt want ik spreek ze echt niet dagelijks). Toch die mildheid naar binnen EN naar buiten toe. Is ook wel logisch, want als je jezelf niet meer de hele dag afkraakt dan geeft dat natuurlijk uberhaupt al een beter gevoel, ben je makkelijker alleen zonder eenzaam te zijn en dan is het ook makkelijker om te geloven dat andere mensen je ook echt wel waarderen en graag in hun leven hebben (ook al heb je ze soms bijvoorbeeld al eventjes niet gesproken - en dan neem ik zelf dus maar dat initiatief om te vragen hoe het gaat en dat ik ze al zo lang niet gesproken heb en dan gaat het weer hartstikke goed - wat ik dus vroeger nooit zou doen omdat ik echt overtuigd was dat zij daar niet op zaten te wachten). Dus ook de eenzaamheid in gezelschap is daardoor ook beter. Ik heb het idee dat er bij mij door jeugdtrauma's wel een hechtingsaspect meespeelde en ik daar gelukkig veel heling in gevonden heb.

Edit: typtyfus

Natuurlijk heb ik me weleens in mijn leven eenzaam gevoeld. Dat is inmiddels al heel lang geleden. Ik voel me nu nooit eenzaam. Heb een fijne familie en fijn sociaal netwerk. Ik vind het ook heerlijk om alleen te zijn.

Nee ik geloof het niet.
Ja misschien in Cambridge, toen vond ik niet echt ergens aansluiting.
Maar verder niet. Ik ben zeer graag alleen maar gelukkig ben ik niet eenzaam. Ik vind dat zo rot voor mensen. Vaak gaat dat veel dieper.

Ik heb daar gelukkig nooit last van, het lijkt me een akelig gevoel.
Wat Joey ook al opmerkt, het is geen kwestie van terecht of niet, want het is een subjectieve ervaring. Eenzaamheid wordt gedefinieerd als een lagere kwantiteit of kwaliteit van relaties dan gewenst. Je kunt bij wijze van spreken 100 goede vrienden hebben en toch eenzaam zijn.

Mooi stuk WE! Ben wel benieuwd hoe jij met zelfcompassie bezig bent.

Caulfield schreef:Ik heb daar gelukkig nooit last van, het lijkt me een akelig gevoel.
Wat Joey ook al opmerkt, het is geen kwestie van terecht of niet, want het is een subjectieve ervaring. Eenzaamheid wordt gedefinieerd als een lagere kwantiteit of kwaliteit van relaties dan gewenst. Je kunt bij wijze van spreken 100 goede vrienden hebben en toch eenzaam zijn.

Maar ik denk dat dat precies is wat ze bedoelt met terecht. Natuurlijk is het subjectief en een emotie, maar het is ook wel een (voor de meeste mensen) natuurlijke behoefte en een spectrum. De meeste mensen zullen het niet gek vinden dat iemand die alleen woont en geen sociale contacten of relatie heeft en daar wel behoefte aan heeft zich eenzaam zal voelen. In die zin is het dan terecht en iets dat waarschijnlijk vooral op te lossen is door toch de omgeving te veranderen. Maar tegelijkertijd kunnen mensen die vol in het leven staan zich alsnog heel eenzaam voelen inderdaad. Het is denk ik een samenspel van subjectiviteit en realiteit. En ook subjectieve emoties zijn reeel natuurlijk. Dus ook die eenzaamheid is terecht, maar de oplossing is misschien anders.

Wat betreft je andere vraag: ik heb vorig jaar nadat ik met mijn stemmingsproblemen en studieproblemen opnieuw vastliep en vet lang op een psycholoog moest wachten, via een vriendinnetje een hele fijne coach gevonden die mindfulness en zelfcompassietrainingen geeft. In de herfst heb ik toen een 8-weekse cursus gevolgd en dit jaar doe ik een jaarcursus met maandelijkse bijeenkomsten. Het is heel fijn. Er zitten best wel wat CGT dingetjes in, er zitten mindfulnessmeditatie oefeningen in, er zitten oefeningen in om meer in contact te komen met je gevoel en emoties en daar beter mee te leren leven (ruimte geven, inperken, verzachten), oefeningen om je leven beter in te delen qua balans streven/zelfzorg, mildheid naar jezelf en naar anderen. Ik heb er echt heel veel aan en ik (die echt totaal niet zweverig ben, ze brengt het gelukkig ook totaal niet zweverig) merk echt dat ik een soort van "iedereen zou dit moeten doen"-believer aan het worden ben hahaha. Het is volgens mij ook echt DE happiness-search en burn-out oplossing.

Ik zal vanavond nog even uitgebreid reageren, maar ik voel me heel vaak eenzaam en onbegrepen. Ook toen mijn ex nog wel bij me was.
Dit heeft ook een deel door mijn jeugd te maken. Ik heb sowieso amper contact met mijn familie maar nu mijn ex uit huis is gegaan voel ik me echt heel rot. En heb dan geen zelfmedelijden, maar ik voel me al snel teveel, dus zal ook niet zo snel iemand bellen om iets af te spreken, puur omdat ik me teveel voel.

Ja, soms wel, maar dan kan ik wel relativeren dat het niet terecht is. Het komt op momenten voor dat mijn vriend weken weg is, ik dus weken alleen thuis ben, savonds alleen zit, weinig tot nergens heen ga omdat ik dan oppas moet regelen en ik soms maar weinig volwassen gesprekken voer. Dan voel ik me echt wel eens alleen en k*t. En dan ga ik ook wel eens beetje doem denken, zoals bijv dat ik altijd de gene ben die mijn vriendinnen moet appen, dat ik altijd initiatief moet nemen en dat ik het stom vind dat ik dan niks van ze hoor. Allemaal niet helemaal waar en een dag later goed te relativeren, maar ja ik voel me dus wel eens eenzaam.

Whatever: ik ben het helemaal met je eens, ik wil het steeds ook iedereen aanraden. Ik denk ook echt dat 'iets' van meditatie, zelfcompassie, yoga achtigs op basisscholen als les moet worden gegeven. En niet alleen voor kinderen die sociaal zwakker zijn, maar voor iedereen. Zoiets als rots en water, maar dan standaard in het schoolprogramma.

Niet echt eenzaam. Wel dat ik soms best zin heb om tegen iemand aan te kletsen op een moment dat er niemand is, en dat ik me dan een beetje verveel. Maar eenzaamheid gaat dieper en dat heb ik niet. Vaak vind ik het ook fijn om veel alleen te zijn.

Ja ik voel mij wel eens eenzaam en ja dat is ook wel terecht maar soms is het onterecht.
Ik ben zoekende naar mijzelf en dat merk ik wel.

Ik heb wel eens momenten dat ik me even heel neerslachtig voel en op die momenten voel ik me ook eenzaam, omdat ik het niet deel met iemand. Dan zit ik op dat moment heel erg alleen met dat nare en verdrietige gevoel. Dan voel ik wel een sterk gevoel van eenzaamheid. Vooral het idee dat niemand enig idee heeft dat ik me dan zo naar voel. Maar behoefte om het te delen heb ik dan ook niet eigenlijk. Dus niet het gevoel dat ik in de steek wordt gelaten ofzo. Meer gewoon heel erg alleen met mijn gevoel geeft ook een idee van eenzaamheid.

Whatever sluit me bij jou aan. Ik moet me ook inhouden niet iedereen continu te vertellen dat het echt wat voor ze is

Ik voel me eigenlijk best vaak eenzaam. Op meerdere gebieden ook.. Ben iemand die niet makkelijk alleen kan zijn, heb niet veel vrienden en mijn chronische ziekte en depressie voel ik me niet altijd in begrepen helaas.

.

Ik voel me nooit eenzaam. Ik ben ook gewoon het liefst alleen en als ik gezelschap wil, dan kan ik dat goed vinden en krijgen. Dat heb ik altijd zo gevoeld.

Ik denk ook niet dat het verstandig is op momenten van intense depressie. Ik denk dat je het dan ook echt niet van jezelf moet vragen. Ook dat is zelfcompassie haha. ;)

Ik ken die emoties en heb mijn fair share van depressie gehad en denk inderdaad dat je wel een proces door moet om überhaupt klaar te zijn voor iets als MSC. Het heeft ook geen zin die echte depressie emoties de ruimte te geven en te onderzoeken en te proberen in te dammen. Daar is het een te pathologisch proces voor. Maar ik denk meer dat het fantastisch is voor dysthymie, mildere stemming en stressproblemen en ook bij ernstigere depressie maar dan tussen de episodes door ondersteunend heel goed en preventief, onderzoekend waar de depressies vandaan komen en aan die onderliggende problemen en emoties werken. Maar pas als daar ruimte voor is.

Op het moment dat je er middenin zit zou ik het niet aanraden nee, maar ik denk dat de meeste coaches dat zelf ook niet zouden doen. Juist inderdaad omdat het dan te heftig kan zijn en het risico op backdraft is dan ook te groot.

Ik vind nu soms als ik me heel rot bepaalde meditaties van medemenselijkheid, gedeeld lijden en inkaderen en verzachten van emoties overigens alsnog fijn. Maar dat komt denk ik omdat ik 1) ermee begonnen ben op een moment dat ik niet vol in depressie zat en 2) überhaupt echt niet meer zo extreem diep dip (of zeker minder lang en mede daardoor ook minder diep).

Regelmatig. Deels omdat ik sociale angst heb maar ook omdat mijn sociale kring niet zo groot is. Vanaf jongs af aan heb ik vaak het gevoel gehad nergens bij te horen. Of ik nou in de stad was waar ik 30 jaar woonde of nu waar ik 2 jaar woon, het maakt niet uit.

Aan de andere kant kan ik goed alleen zijn en heb ik dat ook nodig. Maar ik voel me letterlijk vaak onzichtbaar. Dat mensen op straat letterlijk tegen je aan lopen of dat ik in mijn eentje op pas ga (een optreden in een kroeg bijv) en dat ik dan het gevoel heb dat ik letterlijk in een cocon te midden van de groepjes sta. Net als met daten of aanspraak oid.

Gelukkig lukt het wel steeds beter om milder naar mezelf te zijn en ik probeer daar ook stappen in te zetten. Ik heb gelukkig ook lieve vrienden al is mijn netwerk niet zo groot. En ik ben opgehouden met energie steken in mensen waarbij ik de enige ben die het lijkt te interesseren.

Exogenesis schreef:Ik voel me nooit eenzaam. Ik ben ook gewoon het liefst alleen en als ik gezelschap wil, dan kan ik dat goed vinden en krijgen. Dat heb ik altijd zo gevoeld.

Dit, ik vond het heerlijk thuis te zijn, alleen of met mijn zoon. Vooral in drukke periodes met veel repetities en concerten kan ik daar extra van genieten.
Het lijkt mij wel vreselijk om echt eenzaam te zijn, maar ik herken dat gevoel gelukkig niet.

Ik kan me weleens eenzaam voelen in een groep mensen waar ik me niet thuis bij voel. Op m'n werk heb ik dat wel eens bij een groep collega's. Dan overvalt het me. Als ik dan " uit de situatie ga" naar huis of iets anders alleen ga doen zakt het weer.

Ik heb mij wel eens eenzaam gevoeld ja.
Toen ik vanuit het westen ging samenwonen met m’n ex, mijn hele netwerk in het westen wassen alleen mijn ex en zijn familie in die omgeving had. Mistte toen echt wel sociale contacten in de buurt waardoor ik mij echt wel flink eenzaam voelde aan het begin.
Toen via oa yesmeeting etc leuke vriendinnengroep opgedaan met wie ik veel leuke dingen heb gedaan. 7jaar mooie vriendschappen en leuke dingen.
Toen ik ging verhuizen naar de woonplaats van m’n vriend (verder richting het oosten) heb ik vlak daarvoor gebroken met die vriendinnengroep door nare roddels van hun uit over mij etc. Dus toen had ik het gevoel opnieuw. Probeer hier nu weer wat op te bouwen maar het gemis aan sociale contacten in de buurt mis ik wel.
Het is niet echt heel eenzaam omdat ik mijn vriend natuurlijk heb, maar die maakt lange dagen 6 dagen in de week. Familie heeft hij niet meer, ik heb een geweldige familie maar niet vlak naast de deur helaas... maar wel eenzaamheid qua vriendinnen in de buurt

.

Exogenesis schreef:Ik voel me nooit eenzaam. Ik ben ook gewoon het liefst alleen en als ik gezelschap wil, dan kan ik dat goed vinden en krijgen. Dat heb ik altijd zo gevoeld.

Same here, gelukkig!