Voel jij je wel eens eenzaam?

Ik voel mij wel eens eenzaam. Vooral in een mindere periode kan ik mij heel erg alleen voelen. Maar als ik er goed over nadenk ben ik dan helemaal niet. Ik heb een gezin, goede band met mijn ouders en een handjevol vriendinnen die ik kan bellen om een keer af te spreken om iets leuks te doen. Dus eigenlijk is mijn gevoel niet terecht. Ik ben ook iemand die graag alleen is maar wel aandacht nodig heeft. Dat hoeft echt niet wekelijks om maandelijks te zijn maar als ik al 3 maanden niks van iemand heb gehoord dan ga mij wel rot voelen en niet belangrijk/onzichtbaar. Ook vind ik de kaatste jaren een nieuwe vriendschap aangaan met iemand best eng en moeilijk. Ik vul dan voor hun in wat ze van mij denken, dan word ik onzeker en denk al gauw laat maar.. Bijvoorbeeld met moeders op school.

Wel ben ik heel erg bang om later eenzaam te worden. Als mijn kinderen uit huis zijn en een eigen gezin hebben, als mijn ouders zijn overleden, mijn man misschien ook (kans zit er in want hij is een stuk ouder dan dat ik ben). En als ik daar aan denk dan krijg ik het echt wel benauwd. Dan zie ik mezelf al zielig en alleen achter een raam in het bejaardentehuis zitten weg te kwijnen.

Nu niet meer vaak, maar dat komt door de 24/7 voor mijn kinderen. Ik voel soms een mijlenverre afstand tussen mij en de mensen die dichtbij me staan. Ik heb dit vooral in relaties gehad. Een partner kan tegen je liegen, zonder dat je het weet. Uiteindelijk ken je iemands diepste gevoelens, verlangens of beweegredenen niet. Zeker niet als iemand je niet alles verteld of niet eerlijk is. Ik zeg ook niet alles wat ik voel, denk en wil. Uiteindelijk ben je maar alleen met je gedachtes en vind je wel begrip, steun en kameraadschap bij een ander, maar tegelijkertijd zit er ook nog een onoverbrugbaar gat tussen wat je echt voelt/bent/denkt en de ander. Ik denk ook dat je elkaar nooit volledig zal kennen, begrijpen of voelen. Dat is ook niet erg. Ergens is het ook wel een fijn stukje privacy .Ik vind het niet erg om af en toe dat gevoel te hebben. Eenzaam in een relatie vind ik wel moeilijk.

Ja, maar niet zozeer eenzaam als in: ik heb niemand om me heen. Want hoewel ik eigenlijk nauwelijks vriendinnen heb, voel ik me wat dat betreft niet alleen.
Wel voel ik me eenzaam in mijn eigen gevoelens en gedachtes. Het gevoel van niet te kunnen "verbinden" met de wereld om me heen. Ik doe zoals het hoort, maar het voelt niet alsof dat is wie ik ben. Ik leef en gedraag me gewenst en binnen de kaders van de maatschappij, maar voel me daarmee niet mezelf. Ik ben er, maar voel niet. Ofzo. Ik ben altijd vlak.
Kan het ook niet goed uitleggen.

Boerenkool schreef:Ja, maar niet zozeer eenzaam als in: ik heb niemand om me heen. Want hoewel ik eigenlijk nauwelijks vriendinnen heb, voel ik me wat dat betreft niet alleen.
Wel voel ik me eenzaam in mijn eigen gevoelens en gedachtes. Het gevoel van niet te kunnen "verbinden" met de wereld om me heen. Ik doe zoals het hoort, maar het voelt niet alsof dat is wie ik ben. Ik leef en gedraag me gewenst en binnen de kaders van de maatschappij, maar voel me daarmee niet mezelf. Ik ben er, maar voel niet. Ofzo. Ik ben altijd vlak.
Kan het ook niet goed uitleggen.

Wat verdrietig om te lezen dit. Heb je het idee dat je zelf niet in verbinding met je gevoelens en emoties of heb je het idee dat je verbinding met de wereld mist? Of allebei? Ik herken het wel een beetje, beide eigenlijk. Zo'n zombie modus waarbij je zelf niet echt wat voelt (ik heb het nooit gedaan maar ik snap wat dat betreft automutilatie echt) en het contact met jezelf verliest, maar ook het cocon en film gevoel waarbij je verbinding met de buitenwereld kwijtraakt. Heb je hier last van of vind je het wel ok en "gewoon jij"?

Bijzonder en fascinerend en verdrietig en angstaanjagend toch die menselijke behoeftes en emoties.

Vind het lastig aan te geven wat het dan precies is wat ik wel voel. Heb vooral het gevoel voor mijn "ik" te leven (narcistisch). Een paar weken geleden is er iets gebeurt waardoor dat gevoel enorm naar boven is gekomen. En meer dan anders ben ik me nu bewust van wat ik wel of niet voel.

Bijvoorbeeld; ik heb 2 kinderen en een man en ik houd van ze. Maar houd ik wel echt van ze? Wat is dat gevoel eigenlijk? Hoe voel ik of ik echt van ze houd? Of is het een bepaald gedrag dat ik mezelf heb aangeleerd. Want echt voelen.. geen idee? Dit klinkt heel extreem maar dat is wel waar ik momenteel dagelijks mee worstel. Eenzaamheid in die gevoelens en emoties. Want iedereen weet toch hoe dat houden van voelt? En zo is dat met alles wat je hoort te voelen. Verdriet, blijdschap, etc..

Maar, ik ben niet depressief. Dat weet ik wel. Want dat was ik ooit ook. Maar wat dan wel?

En belangrijker; wat kan ik hiermee? Of wat moet je hiermee? Het belemmert niet m'n dagelijks denken en doen. Ik doe goed mee. Toon blijdschap, toon verdriet, toon liefde.. voel het enkel niet. En als het gaat, dan gaat het. Tenzij er iets heftigs gebeurt, dan werkt het even niet en slaat het gedrag om en gedraag ik me zoals ik me voel; vlak, niet verbonden, emotieloos. Gelukkig gebeurt dat niet wekelijks of maandelijks of zelfs jaarlijks.

Ik voel me niet eenzaam als ik gewoon lekker alleen ben, ik hou van alleen zijn en mijn eigen dingen doen. In groepen voel ik me wel snel eenzaam. Ik ben nooit goed geweest in groepen, bij mij op de basisschool was het elke dag maar weer afwachten of je er de volgende dag nog bij hoorde. Het is niet zo dat ik me op de achtergrond houd of niet meedoe, maar ik vind het belangrijk dat de groep waarin ik me bevind gelijkwaardig is, en als ik het idee heb dat dat niet zo is dan kan ik me enorm eenzaam voelen. Alsof je erbij hoort, maar er toch niet bij hoort.
Ik heb het hier ook wel eens in discussies, als dan lijkt dat ik een compleet andere mening heb dan anderen, dan kan ik me heel eenzaam voelen als er niemand is die zegt: Hee Elliot, ik ben het helemaal met je eens. Ik voel me dan heel afwijkend van de rest en dat vind ik lastig.
Dit is ook de reden dat ik voornamelijk één op één vriendschappen heb en, op een groepje van hier na waarin ik me gelukkig wel heel erg op mijn gemak en gewaardeerd voel, geen vriend(inn)engroepen. Ik heb onlangs weer een ervaring gehad waarbij mijn gevoel van er niet helemaal bij horen terecht bleek te zijn, ik ben voorlopig weer genezen van groepjes.

Wat jij zegt over groepjes, dat heb ik ook. Ik voel me vaak de buitenstaander in een groep. Heb alleen vriendengroepen van drie personen inclusief mezelf en verder losse vriendinnen. Vroeger wel een groepje gehad, maar daardoor ben ik keihard gedumpt, dus m'n gevoel is wel ergens op gebaseerd.

Gek genoeg voel ik me momenteel minder eenzaam als toen ik nog in een relatie zat. Wat HG schrijft: je eenzaam voelen in een relatie vond ik veel pijnlijker dan alleen zijn.

Wel vind ik het soms heel confronterend om iedereen op afstand te hebben. Mijn telefoon kan de hele avond roodgloeiend staan van appjes en belletjes maar niet even iemand in het echt kunnen spreken voelt soms wel heel alleen.

Ja. Maar ik denk dat dat logisch is en ik accepteer dat ook gewoon als gevolg van mijn situatie.

Ik voel me nooit eenzaam. Ik heb voldoende mensen om me heen om mee te praten en om dingen mee te doen. Maar ik vind het ook fijn om alleen te zijn. Dan vermaak ik me ook opperbest. Gelukkig ken ik het gevoel van eenzaamheid niet.

Raphanus Sativus schreef:Ik voel me nooit eenzaam. Ik heb voldoende mensen om me heen om mee te praten en om dingen mee te doen. Maar ik vind het ook fijn om alleen te zijn. Dan vermaak ik me ook opperbest. Gelukkig ken ik het gevoel van eenzaamheid niet.

Hier sluit ik me bij aan!

Ik heb voldoende mensen om me heen om mee te praten, altijd al gehad. Maar soms zijn er tijden dat ik gewoon even met mezelf in de knoop zit. Vaak komt 't door herinneringen aan bijv. vroeger of als ik denk aan hoe m'n vader nu leeft en hoe 't zou zijn als-ie niet een beroerte zou hebben gehad. Ik kan er uren over praten met mensen, maar omdat niemand het echt begrijpt en ook heeft meegemaakt, kan ik me soms heel verloren voelen en daardoor dus eenzaam.

Ik voel mij best weleens eenzaam. Ik heb hele fijne collega's en een aantal goede vriendinnen. Maar van mijn vriendinnen woont bijna niemand dichtbij en een aantal komt bijna nooit deze kant op. Dus als ik zoals nu vakantie heb en mijn vriendinnen die in de buurt wonen zijn weg dan voel ik mij wel eenzaam. Heb ik zin om iets leuks te gaan doen, maar er is eigenlijk niemand om dat samen mee te doen. En ook met de afgelopen verhuizing is de steun van (een aantal) vriendinnen mij erg tegengevallen.

Op zich kan ik trouwens wel prima alleen zijn hoor, maar ik zou het héél graag anders willen. Tegelijk verwacht ik dat ik dan waarschijnlijk ontzettend verlang naar me-time want daar ben ik nu wel heel erg aan gewend.

Daarom: hele dikke knuffel.

Ik heb ook wel momenten gehad dat ik mij eenzaam voelde. Met name de eerste 6 maanden in verschillende 'buitenlanden' en ik weer helemaal overnieuw moest beginnen - niet altijd makkelijk. Maar wist na de eerste keer ook wel dat het weer goed zou komen en ik even door de zure appel heen moest bijten (rare uitspraak is dat toch, want als je een hapje van een zure appel eet, gooi je hem weg en eet je hem niet helemaal op of wordt hij opeens lekkerder ofzo). In mijn vorige relatie was ik ook erg eenzaam. Together alone voelde ik me toen. Nu al jaren niet eenzaam gevoeld. Alhoewel de eerste maanden met zoon wel eenzaam waren in de zin dat ik maandenlang thuis zat.

Bazinga schreef:Ik heb voldoende mensen om me heen om mee te praten, altijd al gehad. Maar soms zijn er tijden dat ik gewoon even met mezelf in de knoop zit. Vaak komt 't door herinneringen aan bijv. vroeger of als ik denk aan hoe m'n vader nu leeft en hoe 't zou zijn als-ie niet een beroerte zou hebben gehad. Ik kan er uren over praten met mensen, maar omdat niemand het echt begrijpt en ook heeft meegemaakt, kan ik me soms heel verloren voelen en daardoor dus eenzaam.

Ja als ik het zo bekijk voel ik me soms ook wel eenzaam de laatste tijd, ik heb genoeg mensen om mee te praten enzo maar niemand in mijn omgeving heeft een missed abortion gehad. Ook met mijn vriend kon ik daar een tijdje moeilijk over praten en dan voelde ik me ook echt heel alleen.