Zeg maar Yes

Bij ons schelen ze 2 jaar en 9 maanden. Ik vind het een perfect leeftijdsverschil. De oudste was al aardig betrokken bij de zwangerschap en de twee meiden kunnen goed met elkaar opschieten en spelen veel samen.
In eerste instantie wilden we ze iets dichter op elkaar, maar dat lukte niet en vind ik nu ook helemaal niet erg.

De oudste werd al gauw na de geboorte van de 2e zindelijk, omdat ze geen baby meer wilde zijn. Leuk bijkomend voordeeltje.

Ik deed de 2e er gemakkelijk bij. Vond het heel snel wennen.

Man had het vanaf dat E. een maand of 8/9 was al wel over dat hij een tweede wilde. Ik was er toen echt nog niet klaar voor. Zwanger zijn is gewoon niet mijn ding..
Toen E. 1 was geworden, was ik er wel klaar voor en is de pil de deur uit gegaan. We wilden er wel 2 onder de 2. Uiteindelijk moesten we langer wachten op die 2e dan gehoopt, waardoor er nu op 6 weken na 3 jaar tussen zit. Voordelen hiervan zijn wel dat de oudste zindelijk is en al veel zelf kan. Ook helpt ze graag met luiers pakken en zo. Wel mis ik de luxe van 2 kindjes die tegelijk een middagdutje doen, haha. E. slaapt soms nog 's middags, maar echt niet standaard.

Ik heb een post partum depressie gehad. Duurde 2 jaar voordat ik aan een tweede kon denken. Heb toen gekozen om een opleiding te doen en zo dichter bij mezelf te komen.
Na de opleiding zijn we gestart voor een tweede. Helaas ben ik twee miskramen verder.
Ach, het leven gaat zoals het gaat. Helaas kan je niet alles plannen.

Wij hebben onze eerste cryo terugplaatsing gehad toen L. bijna 2 jaar was. Eerder was ik er niet aan toe, door de zware bevalling en ik genoot heel erg van onze dreumes (en het feit dat ik mn lijf weer een beetje terug had).
Ik wist dat we weer een IVF traject in moesten, maar omdat het bij L heel snel ging (eerste terugplaatsing raak) had ik toch verwacht dat het eerder zou lukken. Boy was I wrong
Uiteindelijk bijna 3,5 jaar, een miskraam een bbz en heel veel IVF ellende, later weer zwanger van I. en zit er bijna 6 jaar tussen. Dit is echt meer dan ik wilde, maar toch zijn het echte zusjes: stapelgek op elkaar en ook ruzie maken zoals hoort bij zussen. En eerlijk is eerlijk, ik geniet er echt van dat ik weer 4 jaar lang volledig kan genieten van de jongste terwijl de oudste op school zit. Ook heel handig met zwangerschap en de eerste periode met een baby: Ik kon samen met I tussendoor een tukkie doen. soms is het wel een beetje lastig met slaapjes en ophalen van school, sporten, speeldates maar dat weegt niet op tegen de voordelen!

Die angst die je noemt herken ik ook wel Cotton. Soms (ook na bijna 4 jaar dus ) vliegt het mij ook wel eens aan. Je wordt enorm kwetsbaar en je heel bewust van wat er allemaal mis kan gaan. Denk niet dat dat gek is.

Drie jaar en drie maanden zit er tussen mijn jongens. Dat was niet de bedoeling, ik had het sneller gewild. Helaas was de tweede keer zwanger worden niet zo vanzelfsprekend. Het heeft 15 maanden geduurd voor het lukte, na vier rondes clomid. Achteraf gezien is het wel fijn dat er wat meer tussen zit. Mijn jongste is niet gezond en heeft veel problemen. De oudste ging al naar school toen wij de medische wereld voor de jongste instapten.

Mijn zoontje wordt in januari 3 en mijn vriend zou wel graag een tweede willen. Ik zie er onwijs tegenop om weer die 9 maanden door te moeten maar toevallig vandaag verwijzing gevraagd en kan woensdag al terecht in het ziekenhuis om te gaan bespreken wat ik kan verwachten met een tweede zwangerschap.

Ik vond 3 jaar altijd wel een mooi leeftijdsverschil. Bij D geen makkelijke zwangerschap gehad. Na 2,5 durfde ik het wel weer aan. Helaas ging het compleet mis met 25 weken. Nu 15 weken zwanger. Hopelijk gaat het deze keer wel goed, dan zit er 4 jaar tussen D en deze baby. D gaat tegen die tijd naar school en dus heb ik alle tijd voor de baby. D is het afgelopen half jaar zoveel zelfstandiger geworden. Moet zeggen dat dat wel heel fijn is tijdens de zwangerschap.

Ik had zelf altijd in gedachten dat ze een jaar of 3/4 'moesten' schelen in leeftijd maar mijn man wilde de kindjes graag dicht op elkaar.
Toen F. 1 jaar was zijn we er weer voor gegaan en na 3/4 maand was ik zwanger van de tweede, ze schelen dus iets meer dan twee jaar.
Ze kunnen heel leuk met elkaar spelen maar ze kunnen elkaar ook vreselijk dwars zitten, ze kunnen zeg maar niet met en niet zonder elkaar. Dat frustreert me wel eens maar verder ondervind ik eigenlijk geen nadelen. Ik denk dat ieder leeftijdsverschil zijn voor en nadelen heeft, er is geen 'ideaal' leeftijdsverschil denk ik.

Wij wilden 3 max 4 jaar ertussen. Toen eerst even getwijfeld, ik moest een opleiding afronden en uiteindelijk duurde het ruim twee jaar (incl mm) voordat ik zwanger was, nu zit er straks precies 6 jaar tussen de meisjes.

Die vraag houdt ons nu ook bezig. Wij hebben nooit een 'ideaal leeftijdsverschil' in ons hoofd gehad. Voelt een beetje raar om er minimaal of maximaal zoveel jaar tussen te 'willen'. Het moet je maar gegund zijn dat je een tweede kindje mag krijgen. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk als M al op school zou zitten wanneer er een tweede komt, maar aan de andere kant lijkt een kleiner leeftijdsverschil me ook leuk omdat ze dan misschien sneller vergelijkbare interesses hebben. En gezien mijn leeftijd heb ik niet het gevoel dat ik nog jaren heb zeg maar

Het eerste jaar dacht ik nog dat er überhaupt geen 2de zou gaan komen. Dat babyjaar vond ik echt verschrikkelijk. Gelukkig werd het daarna een stuk beter en kon ik vanaf 15 maanden zeggen dat ik wel graag nog een kindje zou willen. Vanaf toen mocht het dus wel weer. Het duurde uiteindelijk 9 maanden voordat ik blijvend zwanger was. Tussen S en L zit nu 2 jaar en 10 maanden en ik bepaalde opzichte vind ik dat verschil fijn en in andere juist weer niet. Maar dat zal voor ieder leeftijdsverschil zo zijn lijkt me. Voor ons (vooral mij) is het goed geweest dat de zwangerschap wat langer op zich liet wachten dan bij S dus helemaal prima allemaal zo.

Ik had wel al eerder gewild, mijn vriend had wat meer tijd nodig om na te denken of hij nog een kindje erbij wilde. Ik vond (én vind!) de babytijd echt fantastisch. Ik genoot daar zo enorm van.
Bij de oudste heeft het ruim 7 maanden geduurd voordat ik zwanger was, in die periode ben ik misschien 4x ongesteld geweest. Ik was daar wel weer een beetje bang voor, want dan zou het leeftijdsverschil nóg groter worden, dan ik wilde. Uiteindelijk gaf mijn vriend vlak na de 2e verjaardag van de oudste aan er voor te willen gaan. 2 maanden later bleek ik zwanger De jongste is 4 dagen na de 3e verjaardag van de oudste geboren. Hoera, beide in de 2e week van december.... Tja, de oudste bleef 13 dagen langer zitten dan de uitgerekende datum en de jongste is met 39 weken gehaald, dus dan kan het zomaar zo zijn dat je de verjaardagen samen viert Vanwege de onregelmatige cyclus vóór de eerste zwangerschap, had ik dat ook wel weer verdacht bij de tweede, maar toen ging het dus sneller.

Ik heb dit topic nu zo vaak geopend. Ik ben er ontzettend mee bezig. Ik wil niet dat R enigst kind blijft, maar ik ben zo zo zo bang dat alles weer herhaalt. Dat eeuwige non stop gekrijs, de depressie er toen bij kwam kijken, de stress en het verdriet en onbegrip. Geen hulp. Mijn hartslag gaat sneller als ik er alleen aan denk.

Maar tegelijkertijd gun ik R zo een zusje of broertje. Ik hoef nu nog niet te beslissen, hij is nog maar 18 maanden. Maar ik ben wel al 36. Ik geef mezelf eerst de tijd om mijn studie nog af te maken (hopelijk nog een jaartje) en een baan te krijgen. Want hier moet je ergens een jaar werken wil je zwangerschapsverlof betaald mogen opnemen. Dat zou betekenen dat ik sowieso 4 maanden ergens moet werken voordat ik zwanger zou raken. Als ik een baan op de universiteit kan krijgen heb ik wel fantastische arbeidsvoorwaarden (9 maanden betaald verlof bijv.).

Dat is dus nog anderhalf jaar verder sowieso. Dan is R bijna 4, ik 39. Kan net. En dan zouden we hulp kunnen inkopen, mocht het weer zo vreselijk mis haan. En R kan dan langzaam ook naar pre school.

Maar man, wat is dat een lastige beslissing straks met mijn leeftijd en onze geestelijke gezondheid.

Marsy, wat lastig is dat hè. Het is niet goed dat je hartslag bij de gedachte daaraan al sneller gaat. Jullie hebben zoveel meegemaakt. Heb je hier weleens hulp voor gekregen?

Wij wilden ook graag een broertje of zusje voor onze dochter. Na 9 maanden bleek ik al zwanger. Dat ging mis, en daarna ging het nog 2 keer mis. Voor onze dochter is het ook al 2 keer mis gegaan. De stress die ik daaromheen heb ervaren wil ik niet meer. Mijn man wordt volgend jaar 40, we hebben daarom toch besloten dat het hierbij blijft.

Tussen onze kinderen zit ongeveer 5,5 jaar. We wilden wel eerder maar ik heb 4 miskramen ertussen gehad. Als het de laatste keer niet gelukt was dan waren we gestopt want elke keer slecht nieuws (bij een echo met 6 weken) hakt er enorm in. Later zag ik toch de voordelen van meer leeftijdsverschil en vond ik het niet erg meer.

Ik/wij vinden het nog een lastige keuze.
Ik heb de weg naar de zwangerschap best zwaar gevonden. Ruim anderhalf jaar lang teleurstelling van het ongesteld worden. (ik weet dat het nog veel langer kan duren maar ik vond dit al zwaar). Aan de ene kant wil ik heel graag een tweede. Aan de andere kant houdt dit mij heel erg tegen.

E.rik is een heel makkelijk kind. Wordt nummer twee ook zo makkelijk?

Zolang we allebei nog best wat uitstel gedrag vertonen denk ik niet dat wij er klaar voor zijn. Maar 1 kind voelt ook nog niet compleet.

Ik had een gevoel dat mijn gezin met een tweede compleet zou zijn. Zwanger zijn is voor ons niet weggelegd op de natuurlijke manier en gezien de leeftijd van mijn man zijn we snel de mmm weer ingegaan voor een 2e. Dat waren bij mij meer redenen dat ik snel voor de 2e wilde gaan. Ze schelen 22 maanden.

Wij zijn voor een tweede gegaan toen de oudste 11 maanden oud was. Er zit uiteindelijk 23 maanden leeftijdsverschil tussen de meisjes.

Tussen de oudste twee zit maar 14 maanden, we zijn natuurlijk een samengesteld gezin maar ze zien elkaar echt als broer en zus. Ik zou er zelf niet voor gekozen hebben en zou er zelf ook niet nog een keer voor kiezen. Ik vind het echt pittig dat ze zo dicht op elkaar zitten, ze zaten elkaar vaak zo enorm in de weg. En nog steeds merk je dat ze emotioneel dicht bij elkaar zitten waardoor ze elkaar regelmatig op de kast jagen en het moeilijk is om dat bij te sturen.
Tussen de oudste twee en de baby zit 5,5 en 6,5 jaar, op zich was dit geen heel bewuste keus, eerst kenden we elkaar natuurlijk nog paar pas, toen gingen we samenwonen, huis kopen, verbouwen en bovendien ging ik intensieve therapie volgen. De wens was bij mij heel sterk, bij mijn man iets minder, uiteindelijk besloten eerst te trouwen en dan mijn therapie goed af te ronden voordat ik zwanger zou raken.
We werden wel minder voorzichtig met condooms op het laatst maar we letten wel goed op zeg maar. F. is ongeveer twee maanden eerder verwerkt dan we van plan waren door een “ik zit al heel laat in mijn cyclus dus ik denk dat het wel kan”. Bleek toch ineens een veel langere cyclus te hebben een keer.

Ik vind dit leeftijdverschil op dit moment heel fijn, overdag zijn de kinderen naar school, ze kunnen al een hoop zelf, zijn dol op hun broertje, willen graag voor hem zorgen. We gaan zien hoe dat straks is als F. wat ouder is.

Mijn man en zijn broertje schelen trouwens ook 5,5 jaar, ze hebben een prima band en runnen samen een familiebedrijf.

Hier geen wens voor een tweede. Rond het overlijden van mijn moeder ging er een heel klein vuurtje aan, misschien dan toch een tweede? Maar die was ook zo weer uit

Ik zou zeker geen kindje erbij 'nemen', omdat je je andere kind een broertje of zusje gunt. Natuurlijk is het in de meeste gevallen mooi en gezellig, maar mijn man heeft bijv ook geen contact meer met zijn broer. Die garantie heb je natuurlijk eigenlijk nooit.

Ons gezin is goed zo. B kwam veel te vroeg en is een gecompliceerd meisje. Ik zit regelmatig met mijn handen in het haar. Natuurlijk kan een tweede compleet anders zijn, maar er is een kans dat dit niet zo is en dan weet ik niet of ik er zelf nog zo goed vanaf kom.

Heel begrijpelijk Lejow!

Wij gingen pas eind vorig jaar voor een tweede (wel eerste een half jaar voorbereiding in ziekenhuis gehad ivm mijn voorgeschiedenis die de meeste wel kennen hier). Had me altijd een gezin met twee kinderen voorgesteld, maar na de komst van de eerste, had ik de deur voor de wens van een tweede al meteen potdicht gedaan.

Ineens omdat de dingen wat beter liepen, het leven wat positiever werd, we alles beter op de rails aan het krijgen waren, kwamen ineens daar toch de kriebels voor een tweede.

Nu is de tweede alweer meer dan 3 maandjes, we genieten volop. Er zit nu bijna 5 jaar tussen de dames, maar ach, denk wel dat het goed komt, ze zoeken nu geregeld contact met elkaar en lachen dan enorm veel dan haha.
Niet dat dat garantie geeft voor een goede band met elkaar natuurlijk.
Vind het heerlijk dat de oudste op school zit (de woensdagen en vakanties uitgezonderd) en kan zo helemaal genieten van de baby. Denk als alles gewoon was verlopen bij de eerste dat we er zeker sneller ervoor waren gegaan. Nu zou ik zelfs een derde willen, ik sta er in ieder geval voor open, maar of die er komt, zien we wel over twee-drie jaar misschien. Wil nu echt eerst van deze baby genieten en zou het dan sowieso praktischer vinden als ze al een heel stuk meer zelf kan en me zelfs met kleine dingetjes zou kunnen helpen mbt onze andere dochter.

Fijn om te horen. Ja dat is het, je bent je er heel bewust van en dat vliegt me best aan. Plus ook dat gevoel dat dit voor altijd is. Ik wil natuurlijk geen leven meer zonder G, maar alles is anders en ik ben wel eens bang dat ik teveel geniet van de momenten zonder haar (als ze logeren is bijv.). Ik vind dat heerlijk en tegelijk voel ik me dan schuldig.

Ik heb dat ook Cotton. Ik voel me er alleen niet schuldig om.

Ik hou zielsveel van m'n kinderen en ben zo blij en gelukkig met ze, maar af en toe een weekend of dag weg zonder ze heb ik zo hard nodig! Ik kan daar zo enorm van genieten. Ik laad dan ook echt even op en voel me voor eventjes nagenoeg zorgeloos. Ik denk dat ik juist daardoor een betere moeder ben.
Het is nogal wat, 24/7 de verantwoordelijkheid en zorgen over een of meerdere kinderen. Logisch dat dat je soms aanvliegt! Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft.

Ja ik voel me meer schuldig omdat ik het vergelijk met m'n vriend en die vindt het dus helemaal niet 'genieten' haha.