Zeg maar Yes

Echt exact hoe het vanmorgen bij ons ging. Hij is dan ook echt zo zielig dat ik oprecht medelijden met hem krijg. Het lijkt me niet makkelijk hoor, peuter zijn!!

Ooh ja, heel herkenbaar Olifant. Gelukkig is het hier zo goed als voorbij.

Ook hier was het feest vanmorgen, hij werd heel vrolijk wakker, maar toen we in de auto zaten werd hij ineens heel boos omdat hij niet naar het kdv wilde. Toen we de oudste brachten is hij in de hal van school blijven staan brullen. Op het kdv (zelfde gebouw) bleef hij boos, totdat zijn vriendinnetje binnen kwam "Hoi A, nu ben ik weer blij, kus mama?"

Echt, soms kun je ze wel achter het behang plakken.

Dat ik het emotionele aspect van moeder worden i.c.m. de gebroken nachten best pittig vind. Daarnaast nog alle nieuwe ervaringen en indrukken (vanmorgen 1e x consultatiebureau overleefd), visites en meningen van anderen waar je mee moet dealen.

Ik probeer momentjes te creëren om even op te kunnen laden maar door het slaapgebrek en mijn sterke moedergevoelens wil ik liever niet weg bij mijn kind en kan ik moeilijker rationele keuzes maken.

En eigenlijk gaat het best goed, het is gewoon intens. Dat is het.

Oh god.. Bijna 3 en nog steeds van die dramabuien?.. Tobias is 2.5, hebben we nog zo lang te gaan? ;-)

Hier dus ook dikke drama af en toe! En het slaat ZO snel om, dat we allebei soms met een whiplash zitten. Of wij zitten nog te tandenknarsen en ons suf te ergeren en Tobias holt blij met een ballon in de rond, klaar met z'n boosheid. Grmbl.

Lot, heftig! Praat je er wel genoeg over met je partner? Probeer het samen te doen, hè? Makkelijker gezegd, dan gedaan.. Maar probeer wel zoveel mogelijk te delen. Zowel gevoelens als je kind zelf, zodat je tijd voor jezelf hebt.

Het is ook heel overweldigen Lot. Voor iedere nieuwe moeder op haar eigen manier.
Probeer inderdaad dingen te delen, zowel de zorgtaken als je eigen gevoelens. En probeer wat tijd voor jezelf te zoeken, als je er aan toe bent. Je hebt een compleet nieuwe identiteit gekregen ineens, een compleet nieuwe invulling van je leven en dat moet even een plaatsje krijgen bij de ouwe jij. Het kan heel fijn zijn om dan ook even die ouwe jij weer even terug te zien. Zo kan je 't misschien ook allemaal beter plaatsen.

Lief dames. Mijn partner maakt lange dagen op werk dus door de week is hij pas rond 20u thuis. Daarnaast geef ik borstvoeding dus is delen op dat gebied wat moeilijker nu. Hij ondersteunt me wel, kookt vooruit op zijn werkdagen en stuurt me ook even naar bed of ik ga even wat langer douchen etc. Vanmiddag was ik even naar de stad gefietst zonder baby en dat was heel lekker, een beetje alsof er niks veranderd was. Ik denk wel dat partner het anders voelt dan ik, minder intens en hij slaapt ook beter/langer wat hem wss wat stabieler houdt. We praten er wel over en ik huil af en toe even lekker uit om te ontladen maar misschien moet ik dat nog meer doen, ik houd me ook graag groot en vind dit ook al best een dingetje om hier neer te typen, alsof het een biecht is . Oja mijn baby is een schat en ik ben ook echt happy en dankbaar met en voor hem. Ik denk dat ik gewoon meer dutjes moet proberen te doen, dat slaapgebrek hakt er ook echt in denk ik.

Ik vind het heel logisch en normaal wat je schrijft. Wel iets waar je op zich op moet letten dat het op een gegeven moment normaliseert, maar voor nu vind ik het niet schokkend of zorgelijk, mits je het zeker wel bespreekbaar houdt. Het ís ook overweldigend. Het is bij mij echt in vlagen gegaan. Die eerste paar keer in m'n eentje iets doen voelde zo onwennig, zo normaal en abnormaal tegelijkertijd. Toch denk ik wel dat het goed is. Je moet op een gegeven moment toch een soort modus vinden waarin je én moeder bent én je eigen zelf bent. Dat was bij mij best een zoektocht hoor, dat wil ik ook wel toegeven. Ik merk altijd achteraf pas dat ik een ergens 'uit' ben gekomen qua fase, dat het veranderd is en kan ik pas beoordelen hoe heftig zo'n periode was.

Ik herken ook dat heel veel toch wel op jouzelf komt als moeder. Ik gaf ook borstvoeding en mijn man werkt ook veel. Zo is het nou eenmaal. Zolang je het samen bespreekbaar houdt, lijkt me het niets geks.
Je nieuwe rol moet een plekje krijgen in je eigen ik. Dat komt vast wel goed, maar heeft ook gewoon wel even tijd nodig.

Klopt. Dank je Marin.

Lot jij beschrijft precies hoe ik me de eerste maanden heb gevoeld na de geboorte van onze zoon. Ik vond het ook heel intens, en dan ook vooral al die meningen van anderen er nog eens bij. Ik voelde heel erg de druk om zen en relaxed te moeten zijn, maar merkte tegelijkertijd dat ik m’n baby het liefste bij me hield en moeite had met weggaan en m’n nieuwe rol vinden. Ik had vantevoren veel gelezen hierover maar las dat toch altijd met een “dat overkomt mij niet” in mijn achterhoofd. Maar die emoties en hormonen die vrijkomen na zo’n bevalling, plus de vermoeidheid en de enorme verantwoordelijkheid maakten dat ik echt even moest zoeken naar mijn nieuwe positie. Mijn man werkte ook veel en ondersteunde als hij thuis was zoveel mogelijk, maar het voelde ook alsof ik de enige was die goed voor D. kon zorgen dus ik vond het lastig dat los te laten.

Uiteindelijk is het goed gekomen hoor, je hebt gewoon zoveel nieuwe dingen te doen en nieuwe gevoelens om mee te dealen, dat het even tijd kost om uit te zoeken hoe je ermee om moet gaan. Weet dat het heel normaal is om je zo te voelen en dat het niet erg is om te huilen.

Ik wil even kwijt dat ik het op het moment heel erg lastig vind met S. Ze wordt werkelijk waar om álles boos, kan super brutaal doen (op peuter niveau) en luistert erg slecht. Herken haar gewoon niet op deze manier en vind het erg moeilijk om er mee om te gaan. Hoe ik doe het lijkt niet te helpen.
En ik snap dat het voor allemaal niet niks is; een mama die weken lang in de zwangerschap niet veel meer kon, grote zus worden, ouders die nu niet altijd tijd hebben vanwege L en dan ook nog een verhuizing die er aan zit te komen. Oh ja en het is een peuter!
Maar man man man op deze manier is er weinig aan.

Gelukkig zijn er ook zeker nog leuke en fijne momenten en is ze super lief voor L, maar ik ga weer in stand nadenken over alles en wil het zo graag goed doen en dat ze zich fijn voelt. Niet dat ze door mijn/onze schuld zich zo gaat gedragen.

Het is vast een fase (hoop ik) en leren we er weer van..maar pittig vind ik het wel zo.

MdU, heel herkenbaar hoor! Hier ging het precies zo toen mijn zoon net geboren was. Ik vond die eerste periode met twee kinderen daardoor ook echt zwaar. En ik baalde af en toe gewoon van mezelf, omdat ik me dan aan haar ergerde, terwijl zij ook gewoon nog heel klein was en moest leren om aan de nieuwe situatie te wennen. Het komt goed, echt waar, maar zwaar is het wel.

Bedankt voor je reactie Elliot, toch wel fijn die herkenning. Ik had vandaag weer zo'n goede dag en nu heb ik in de avond weer een dipje, echt door vermoeidheid denk ik dus. Fijn dat het goed is gekomen bij jou (ga ik bij mezelf ook vanuit hoor), ik probeer het ook niet te veroordelen van mijzelf, het er te laten zijn. Al moet ik dat wel heel bewust doen want ik leg de lat vaak lekker hoog bij mezelf . Ik zei vandaag ook tegen mijn vriend, ik ben nogal een gewoontedier en de laatste 4 weken is echt geen een dag 'gewoon' geweest ,zo mooi al die nieuwe ervaringen maar ook zo intens en vermoeiend, zoals ik eerder al zei. Ook mooi dat ik zoveel van dat hummeltje houd dat het me gevoelig en kwetsbaar maakt, al is dat natuurlijk ook niet altijd fijn. Ik had vandaag kraamvisite van een moeder met jonge kinderen en die herkende ook alles, dat was ook wel even fijn kletsen.

MdU: heftig. Eigenlijk is haar gedrag volkomen logisch gezien haar leeftijd en de situatie. Misschien helpt het jou dat dit ook gewoon bij haar leeftijd hoort ongeacht de situatie waar ze nu in zit (broertje/verhuizing). Dus dat je het jezelf niet moet aanrekenen maar ze dit gedrag anders ook had laten zien, het heeft ook een functie dat afzetten. Misschien kun je (als dat lukt) tijd voor haar vrij maken om samen met haar iets te doen, dat broertje dan even bij papa blijft. Dat voelt voor jezelf misschien fijner (je neemt echt tijd voor haar en hoeft niet te piekeren over of je het wel goed doet en haar genoeg aandacht geeft) en vindt zij misschien ook wel erg fijn. Echt even alleen-tijd voor haar. Succes.

Zo.. het is net of ik mezelf hoor praten Lot.
Die vermoeidheid, veranderingen, emoties en houden van.
Ben ook perfectionist en dat maakt soms alles nog extra lastig.
Praten doe ik veel met mensen in omgeving en dat helpt wel naar maakte me ook soms juist weer onzekerder.
Kan wel zeggen dat het steeds beter gaat en écht de nachtrust weer terug is heeel fijn en voel je je ook ander mens weer. En het heeft allemaal echt tijd nodig om te wennen en het scheelt altijd als je met mensen praat die het ook herkennen en eerlijk voor uit komen.

Argh Tobias kijkt graag naar series waarin dezelfde stemactrice in voor komt en ik heb zo'n godvergeten hekel aan haar stem!

Haha Bazinga, zo irritant!

O zei vanochtend z'n eerste 'dankie' in een winkel. Zo schattig.

Ah schattig Marin, wat beleefd van hem.

Ik was mijn dochter kwijt, (eigenlijk was ze niet kwijt, ze zat achter een verhoginkje maar dat zag ik niet) voor mijn gevoel is ze 20 minuten kwijt geweest. Echt, ik voelde op een gegeven moment blinde paniek. Mensen keken me raar aan maar dat interesseerde me niks. Ze zat gewoon lief te spelen.

Oh wat eng SoGood. Was het buiten dus? Waar was het verhoginkje? Het klinkt heel eng, ik zou ook compleet over de rooie zijn. Je kind! En wat fijn dat er niks aan de hand was.




En ja als ik nu ook nog voor elkaar kan krijgen dat hij niet gaat krijsen zodra we langs de bakker/slager lopen maar we er niet naar toe hoeven en hij geen krentenbol/worstje krijgt, dan vind ik m heel beleefd haha.

Hahaha, ja maar dat begrijp ik wel van hem. Arm kind! ;-)

Nee, het was binnen in een soort groot cafe met binnen- en buitenspeeltuin. Ze was lief aan het spelen maar ineens zag ik haar niet meer. Ik liep naar de binnenspeeltuin maar daar was ze niet. Toen voelde ik me al heel onrustig want ze is niet een kind dat zomaar naar buiten gaat. We gingen toch buiten, daar was ze ook niet. Toen voelde ik me écht heel slecht. Had de meest vreselijke scenario's al in mijn hoofd en voelde me helemaal licht worden. Uiteindelijk weer naar binnen en toen riep ik dat ik mijn kind kwijt was, iemand had haar gevonden en toen zat ze dus achter een muurtje te spelen met een paardje, waar ze eerst ook was eigenlijk. Zo stom.

Nou ik snap je paniek hoor. Heel eng. Maar gelukkig was ze gewoon haar eigen zoete zelf.

Vorig jaar heb ik kort meegeschreven in het zomertopic maar toen kreeg ik een missen abortion. Nu is er alweer een zomertopic en ik ben nog steeds niet zwanger. Nu hebben we sowieso een rotjaar gehad met veel stress en is mijn cyclus ook enorm in de war

Och jee wat rot Emma. Misschien een optie om eens een afspraak te maken bij huisarts of gyn? Was je vorig jaar snel zwanger of duurde het toen ook een tijdje?

Bedankt voor je reactie! Toen duurde het ook een tijdje. Ik wil aan de ene kant wel naar de huisarts maar aan de andere kant wil ik liever nog even wachten. Ik denk als we thuis weer wat meer rust hebben dat het misschien wel komt.

Pfff Emma wat verdrietig zo confronterend al die terugkerende djngen in een jaar...0

Ik vind buikgriep toch zo eng bij die kleintjes.
T begon vrijdagavond met spugen en pas zaterdagmiddag bleef er weer wat in.
Het was ook zo zielig om te zien. Vanochtend had hij hele erge buikpijn en lag hij zielig te piepen in bed.
Ik heb zo’n honger mama zei hij. Gelukkig bleef de boterham er toen in. Pfff