Even van mij afschrijven..
Geplaatst: 21 Jan 2018 23:36Het gaat waarschijnlijk een lang verhaal worden, maar ik hoop dat het helpt met het verwerken om het op te schrijven. Komt ie..
Dinsdag 5 december werd ik door mijn moeder gebeld op mijn werk. Jim (onze jongste zoon van 2) klaagde over pijn aan zijn voet. Mijn moeder gaf aan dat zijn voet dik was en hij moeite had met erop staan. Ik ben naar huis gegaan, maar wist ook niet zo goed wat ik met de situatie aan moest. Het ene moment was er niet aan de hand, maar 's nachts was het schreeuwen van de pijn. Ik besluit de volgende ochtend contact op te nemen met de huisarts.
Woensdag 6 december; ik maak een afspraak bij de huisarts. De huisarts concludeert dat zijn voetje was gezwollen is en denkt aan een kneuzing. Die dag werd het steeds erger. Jim weigert te lopen, hangt veel en is duidelijk niet zijn hum. De nacht is wederom drama en klaagt hij veel over pijn.
Donderdag 7 december; toch maar jim weggebracht naar de opvang, zodat ik kan gaan werken. Einde van de middag word ik gebeld door de opvang. Jim zijn knie is erg dik, voelt warm aan en is wat rood. De opvang adviseert mij toch maar langs de huisarts te gaan. Mijn eigen huisarts is niet aanwezig en ik dien contact op te nemen met een vervangend huisarts. Ik bel naar de praktijk, maar het eerste contact verloopt niet goed. Ik leg de situatie voor en geef aan dat ik mij zorgen maak. Ik krijg te horen dat ik morgenochtend mag langskomen. Dat weiger ik, mijn moedergevoel zegt dat het niet goed is. Of ik kom nu langs of ik ga door naar de huisartsenpost. Na enig aandringen mag ik toch komen. De vervangend huisarts ontvangt ons, maar voor mijn gevoel word ik niet serieus genomen. Mevrouw is van mening dat de knie niet zo dik is. Jim roept een paar keer poep en de huisarts gooit het op een moeilijke stoelgang. Ik verlaat de praktijk met zakjes voor een 'betere' stoelgang en het advies om morgen contact op te nemen met mijn eigen huisarts voor een herbeoordeling. Die avond gaat het steeds slechter met Jim. Een kennis is huisarts en ik vraag haar advies. Zij denkt aan een gewrichtsontsteking (mogelijk door een bacterie) en vraagt of hij koorts heeft. Eventueel kan ik neurofen proberen om te kijken of dat het 'beter'' maakt. Die nacht krijgt hij inderdaad koorts, maar met de neurofen zakt de koorts.
Vrijdag 8 december; Ik bel de praktijk om advies in te winnen wat ik met de situatie aan moet. Zij vragen hoe het is met zijn temperatuur en deze is 37,5. Ik moet het aankijken en als het maandag niet beter is terugkomen.
zondag 10 december; Ik maak mij nog steeds ontzettend ongerust over de situatie. Ik besluit te bellen met de huisartsenpost. Ik hang op, omdat ik denk dat ik toch misschien dingen zie die er niet zijn. Uiteindelijk bel ik en mag ik komen. Er wordt bloed geprikt en zijn ontstekingswaarden blijken verhoogd te zijn. Ik moet door naar de kinderarts. We wachten uren op de spoedeisende hulp. Af en toe komt er iemand binnen, er wordt bloed afgenomen, weer komt er een arts binnen en moet ik mijn verhaal doen. Inmiddels is het 16.00 uur (we zaten er sinds 11.00u) en weten we nog niets. Ik vraag of Jim iets mag eten, aangezien hij de gehele dag nog niets heeft gegeten. Dat mag en we krijgen een broodje. Iets later komt de kinderarts en geeft aan dat ze een röntgenfoto willen maken van zijn knie en een echo. We krijgen te horen dat Jim moet worden opgenomen en dat er onder narcose een punctie wordt gedaan. Door naar de kinderafdeling, waar we worden opgevangen. De communicatie is waardeloos, niemand verteld ons iets. Op de kinderafdeling komen de tranen, ik weet mij echt even geen raad. Om 20.15u mag ik met Jim naar beneden naar de OK voor de punctie. Onder narcose zal tevens bloed worden afgenomen (200 druppels) en een infuus worden aangelegd. Wanneer Jim terugkomt op de OK zegt de orthopeed dat het vocht erg vuil was (maar dat zegt mij natuurlijk helemaal niets). We komen terug op de afdeling en dan is het weer wachten.. Om 24.00 uur komen ze erachter dat het infuus wat onder narcose is aangelegd niet werkt. Er moet dus een nieuw infuus worden geprikt. Jim is op van de gehele dag en slaapt sinds hij terug is op de afdeling. Om 01.00 uur in de nacht wordt er met 3 personen gezocht naar geschikt bloedvat om een nieuw infuus bij aan te leggen. Je kunt je voorstellen dat dit voor een kind van 2 jaar zeer traumatiserend is verlopen. Uiteindelijk, om 01.30 uur, kan er eindelijk gestart worden met de antibiotica. Ik voel mij zo ontzettend alleen, machteloos.
Maandag 11 december; In de ochtend wordt ons verteld dat Jim 7 dagen moet blijven in het ziekenhuis. Inmiddels weet ik nog steeds niet wat er aan de hand is en vraag of er iemand mij kan vertellen wat er mijn kind aan de hand is. Ze denken dat Jim een gewrichtsontsteking heeft door een bacterie. Ze hopen met een paar dagen de uitslag te hebben van de kweek voor meer duidelijkheid. Voor nu krijgt hij 6 keer per dag antibiotica via het infuus.
De gehele week krijgt hij antibiotica toegediend. Helaas moet ook meerdere keren het infuus opnieuw worden geprikt. Niets is zo pijnlijk als je kind alles bij elkaar te zien schreeuwen en jij niets anders kan doen dan hem te aaien en te zeggen dat je bij hem bent. Eind van de week krijgen we de uitslag; er is niets uit de kweek gekomen. Ze prikken zijn ontstekingswaarden tussendoor nog een keer; deze is aan het dalen, dat is fijn!
Maandag 18 december mogen we naar huis! Helaas is zijn knie nog steeds dik, al denken de artsen daar anders over. We krijgen antibiotica voor thuis welke hij nog 10 dagen moet innemen.
Woensdag 20 december ga ik terug naar de huisarts, ik vertrouw het niet. De huisarts prikt op zijn ontstekingswaarden en deze zijn weer gestegen. Er is contact tussen de huisarts en de kinderarts. We moeten terug naar de spoedeisende hulp. Weer uren wachten, weer bloed prikken. Gelukkig doen ze dit via de vinger en dat laat Jim prima toe. Na een paar uur komt de dokter ons vertellen dat we voor nu naar huis mogen en dat we morgen terug moeten komen.
Donderdag 21 december; Bloed prikken en door naar de kinderarts. Gelukkig zijn de ontstekingswaarden gedaald, maar de arts denkt dat de antibioticakuur die voorgeschreven is te breed is. Er wordt overgegaan op een ander antibioticum. Een week later moeten we terugkomen.
Sinds de ziekenhuisopname is Jim bang om alleen te slapen. Hij valt alleen in slaap wanneer mijn man of ik naast hem zit, maar iedere nacht wordt hij overstuur wakker en slaapt hij tussen ons is. De enige manier om hem rustig te krijgen. Die week erna melden we ons wederom op de poli. Zijn knie is nog steeds dik, we moeten nog een week langer doorgaan. Na 3 weken is er eindelijk effect en is zijn knie zichtbaar geslonken.
Vorige week woensdag was de laatste dag van zijn antibiotica, maar zijn knie was en is nog steeds niet 100%. Ik besluit wederom contact op te nemen. Afgelopen donderdag stond er een afspraak met de kinderarts gepland. Ze beaamde het feit dat zijn knie nog steeds te dik was voor zo'n langdurige antibioticum en geeft aan dat we nu echt gaan doorpakken en moeten uitzoeken wat de boosdoener is. Er worden ons meerdere scenario's geschetst; van een bacterie in zijn bot wat blijft wroeten, jeugdreuma maar ook botkanker. Er wordt een röntgen foto gemaakt en bloed geprikt. Dit verloopt wederom niet goed. De een zegt dat het niet via de vinger kan, de ander probeert het via het handje. Ik moet Jim in de houdgreep nemen, maar hij verzet zich uiteraard. Door naar de dagbehandeling waar men aangeeft toch te mogen prikken in de vinger. Eind van de middag word ik gebeld door de kinderarts, de bloeduitslagen zien er goed uit, dat is heel positief. Toch stelt ze voor om aankomende week een mri scan te plannen, om voor 100% uitsluitsel te krijgen. We blijven dus maar bezig..
Afgelopen vrijdag ben ik ook het gesprek aangegaan met de vervangend huisarts. Ik ben ontzettend boos, verdrietig op de manier waarop ik door haar ben afgescheept. Niet serieus ben genomen. Ik blijf maar met de vraag rondlopen 'wat als..'. Het was een emotioneel gesprek, maar de vervangend huisarts heeft het er ook zichtbaar moeilijk mee. Ze geeft aan dat er anders gehandeld had moeten worden en biedt haar excuses aan.
Dit alles heeft zoveel impact gehad op ons gezin. Jim durft niet meer alleen te slapen en ik zit emotioneel in de knoop met mijzelf. Ik heb last van hyperventilatie, hoofdpijnen en alles voelt nutteloos. Ik heb last van stemmingswisselingen en kan om alles huilen. Ik wil zo graag dit hoofdstuk afsluiten en dat hoop ik te kunnen doen zodra de mri een positieve uitslag geeft. Ik heb geprobeerd het verhaal wat in te korten, maar dan nog heb ik eigenlijk niet alles geschreven wat er gebeurd is.
Dinsdag 5 december werd ik door mijn moeder gebeld op mijn werk. Jim (onze jongste zoon van 2) klaagde over pijn aan zijn voet. Mijn moeder gaf aan dat zijn voet dik was en hij moeite had met erop staan. Ik ben naar huis gegaan, maar wist ook niet zo goed wat ik met de situatie aan moest. Het ene moment was er niet aan de hand, maar 's nachts was het schreeuwen van de pijn. Ik besluit de volgende ochtend contact op te nemen met de huisarts.
Woensdag 6 december; ik maak een afspraak bij de huisarts. De huisarts concludeert dat zijn voetje was gezwollen is en denkt aan een kneuzing. Die dag werd het steeds erger. Jim weigert te lopen, hangt veel en is duidelijk niet zijn hum. De nacht is wederom drama en klaagt hij veel over pijn.
Donderdag 7 december; toch maar jim weggebracht naar de opvang, zodat ik kan gaan werken. Einde van de middag word ik gebeld door de opvang. Jim zijn knie is erg dik, voelt warm aan en is wat rood. De opvang adviseert mij toch maar langs de huisarts te gaan. Mijn eigen huisarts is niet aanwezig en ik dien contact op te nemen met een vervangend huisarts. Ik bel naar de praktijk, maar het eerste contact verloopt niet goed. Ik leg de situatie voor en geef aan dat ik mij zorgen maak. Ik krijg te horen dat ik morgenochtend mag langskomen. Dat weiger ik, mijn moedergevoel zegt dat het niet goed is. Of ik kom nu langs of ik ga door naar de huisartsenpost. Na enig aandringen mag ik toch komen. De vervangend huisarts ontvangt ons, maar voor mijn gevoel word ik niet serieus genomen. Mevrouw is van mening dat de knie niet zo dik is. Jim roept een paar keer poep en de huisarts gooit het op een moeilijke stoelgang. Ik verlaat de praktijk met zakjes voor een 'betere' stoelgang en het advies om morgen contact op te nemen met mijn eigen huisarts voor een herbeoordeling. Die avond gaat het steeds slechter met Jim. Een kennis is huisarts en ik vraag haar advies. Zij denkt aan een gewrichtsontsteking (mogelijk door een bacterie) en vraagt of hij koorts heeft. Eventueel kan ik neurofen proberen om te kijken of dat het 'beter'' maakt. Die nacht krijgt hij inderdaad koorts, maar met de neurofen zakt de koorts.
Vrijdag 8 december; Ik bel de praktijk om advies in te winnen wat ik met de situatie aan moet. Zij vragen hoe het is met zijn temperatuur en deze is 37,5. Ik moet het aankijken en als het maandag niet beter is terugkomen.
zondag 10 december; Ik maak mij nog steeds ontzettend ongerust over de situatie. Ik besluit te bellen met de huisartsenpost. Ik hang op, omdat ik denk dat ik toch misschien dingen zie die er niet zijn. Uiteindelijk bel ik en mag ik komen. Er wordt bloed geprikt en zijn ontstekingswaarden blijken verhoogd te zijn. Ik moet door naar de kinderarts. We wachten uren op de spoedeisende hulp. Af en toe komt er iemand binnen, er wordt bloed afgenomen, weer komt er een arts binnen en moet ik mijn verhaal doen. Inmiddels is het 16.00 uur (we zaten er sinds 11.00u) en weten we nog niets. Ik vraag of Jim iets mag eten, aangezien hij de gehele dag nog niets heeft gegeten. Dat mag en we krijgen een broodje. Iets later komt de kinderarts en geeft aan dat ze een röntgenfoto willen maken van zijn knie en een echo. We krijgen te horen dat Jim moet worden opgenomen en dat er onder narcose een punctie wordt gedaan. Door naar de kinderafdeling, waar we worden opgevangen. De communicatie is waardeloos, niemand verteld ons iets. Op de kinderafdeling komen de tranen, ik weet mij echt even geen raad. Om 20.15u mag ik met Jim naar beneden naar de OK voor de punctie. Onder narcose zal tevens bloed worden afgenomen (200 druppels) en een infuus worden aangelegd. Wanneer Jim terugkomt op de OK zegt de orthopeed dat het vocht erg vuil was (maar dat zegt mij natuurlijk helemaal niets). We komen terug op de afdeling en dan is het weer wachten.. Om 24.00 uur komen ze erachter dat het infuus wat onder narcose is aangelegd niet werkt. Er moet dus een nieuw infuus worden geprikt. Jim is op van de gehele dag en slaapt sinds hij terug is op de afdeling. Om 01.00 uur in de nacht wordt er met 3 personen gezocht naar geschikt bloedvat om een nieuw infuus bij aan te leggen. Je kunt je voorstellen dat dit voor een kind van 2 jaar zeer traumatiserend is verlopen. Uiteindelijk, om 01.30 uur, kan er eindelijk gestart worden met de antibiotica. Ik voel mij zo ontzettend alleen, machteloos.
Maandag 11 december; In de ochtend wordt ons verteld dat Jim 7 dagen moet blijven in het ziekenhuis. Inmiddels weet ik nog steeds niet wat er aan de hand is en vraag of er iemand mij kan vertellen wat er mijn kind aan de hand is. Ze denken dat Jim een gewrichtsontsteking heeft door een bacterie. Ze hopen met een paar dagen de uitslag te hebben van de kweek voor meer duidelijkheid. Voor nu krijgt hij 6 keer per dag antibiotica via het infuus.
De gehele week krijgt hij antibiotica toegediend. Helaas moet ook meerdere keren het infuus opnieuw worden geprikt. Niets is zo pijnlijk als je kind alles bij elkaar te zien schreeuwen en jij niets anders kan doen dan hem te aaien en te zeggen dat je bij hem bent. Eind van de week krijgen we de uitslag; er is niets uit de kweek gekomen. Ze prikken zijn ontstekingswaarden tussendoor nog een keer; deze is aan het dalen, dat is fijn!
Maandag 18 december mogen we naar huis! Helaas is zijn knie nog steeds dik, al denken de artsen daar anders over. We krijgen antibiotica voor thuis welke hij nog 10 dagen moet innemen.
Woensdag 20 december ga ik terug naar de huisarts, ik vertrouw het niet. De huisarts prikt op zijn ontstekingswaarden en deze zijn weer gestegen. Er is contact tussen de huisarts en de kinderarts. We moeten terug naar de spoedeisende hulp. Weer uren wachten, weer bloed prikken. Gelukkig doen ze dit via de vinger en dat laat Jim prima toe. Na een paar uur komt de dokter ons vertellen dat we voor nu naar huis mogen en dat we morgen terug moeten komen.
Donderdag 21 december; Bloed prikken en door naar de kinderarts. Gelukkig zijn de ontstekingswaarden gedaald, maar de arts denkt dat de antibioticakuur die voorgeschreven is te breed is. Er wordt overgegaan op een ander antibioticum. Een week later moeten we terugkomen.
Sinds de ziekenhuisopname is Jim bang om alleen te slapen. Hij valt alleen in slaap wanneer mijn man of ik naast hem zit, maar iedere nacht wordt hij overstuur wakker en slaapt hij tussen ons is. De enige manier om hem rustig te krijgen. Die week erna melden we ons wederom op de poli. Zijn knie is nog steeds dik, we moeten nog een week langer doorgaan. Na 3 weken is er eindelijk effect en is zijn knie zichtbaar geslonken.
Vorige week woensdag was de laatste dag van zijn antibiotica, maar zijn knie was en is nog steeds niet 100%. Ik besluit wederom contact op te nemen. Afgelopen donderdag stond er een afspraak met de kinderarts gepland. Ze beaamde het feit dat zijn knie nog steeds te dik was voor zo'n langdurige antibioticum en geeft aan dat we nu echt gaan doorpakken en moeten uitzoeken wat de boosdoener is. Er worden ons meerdere scenario's geschetst; van een bacterie in zijn bot wat blijft wroeten, jeugdreuma maar ook botkanker. Er wordt een röntgen foto gemaakt en bloed geprikt. Dit verloopt wederom niet goed. De een zegt dat het niet via de vinger kan, de ander probeert het via het handje. Ik moet Jim in de houdgreep nemen, maar hij verzet zich uiteraard. Door naar de dagbehandeling waar men aangeeft toch te mogen prikken in de vinger. Eind van de middag word ik gebeld door de kinderarts, de bloeduitslagen zien er goed uit, dat is heel positief. Toch stelt ze voor om aankomende week een mri scan te plannen, om voor 100% uitsluitsel te krijgen. We blijven dus maar bezig..
Afgelopen vrijdag ben ik ook het gesprek aangegaan met de vervangend huisarts. Ik ben ontzettend boos, verdrietig op de manier waarop ik door haar ben afgescheept. Niet serieus ben genomen. Ik blijf maar met de vraag rondlopen 'wat als..'. Het was een emotioneel gesprek, maar de vervangend huisarts heeft het er ook zichtbaar moeilijk mee. Ze geeft aan dat er anders gehandeld had moeten worden en biedt haar excuses aan.
Dit alles heeft zoveel impact gehad op ons gezin. Jim durft niet meer alleen te slapen en ik zit emotioneel in de knoop met mijzelf. Ik heb last van hyperventilatie, hoofdpijnen en alles voelt nutteloos. Ik heb last van stemmingswisselingen en kan om alles huilen. Ik wil zo graag dit hoofdstuk afsluiten en dat hoop ik te kunnen doen zodra de mri een positieve uitslag geeft. Ik heb geprobeerd het verhaal wat in te korten, maar dan nog heb ik eigenlijk niet alles geschreven wat er gebeurd is.
Heel veel sterkte nog.