Welkom op Zeg maar Yes!

Bij de zwangerschapsyoga leer ik om goed te ademen, puffen etc. Maar ik kan me natuurlijk niet voorstellen hoe een wee voelt. Dus mijn vraag: hoe heb jij dat ervaren? Voel je ee wee, en dan even geen pijn? Tot er weer een nieuwe komt? Of blijft het rommelen? Ik ben benieuwd!

De eerste 4 cm ontsluiting voelden bij mij vooral zeurend, gewoon het gevoel van moet ongesteld worden maar schiet niet echt op. Was ook echt verbaasd dat ik al 4cm had

Tussen 4 en 6 was het echt komen en gaan maar zat nog nier echt ik Mn bubbel. Die vond ik eigenlijk het vervelendste.

6-10 kreeg ik een pompje en was ik zo stoned als een garnaal. Topspul.

Persweeen vond ik helemaal niet pijnlijk. Dat was vooral alsof ik echt heel erg moest poepen.

Mijn bevalling begon met gebroken vliezen en daarna begonnen rap de weeen en die vond ik gelijk heel heftig qua gevoel. Kon ze niet goed opvangen en de pauze momenten er tussen was ik echt van slag door de pijn. Alle oefeningen van m’n zwangerschapsyoga had ik niks aan helaas.

Uiteindelijk ruggenprik gehad met veel gedoe, daardoor geen persweeen gehad. Dus daar kan ik niet over oordelen.

Het verschilt (wat ik van iedereen hoor) wel wel erg per zwangerschap en persoon hoe de pijn is. Ligging van het kindje heeft heel veel invloed. Dus laat je niet “afschrikken” door mijn reactie.

Verschrikkelijk! Mijn Weeën deden enorm zeer en het was idd komen en gaan. Tussendoor geen pijn. Daarna heb ik een ruggenprik gekregen en toen voelde ik bijna niets meer van de weeën. Persweeen heb ik niet gehad.

Dat is per persoon zo verschillend.

Bij mij voelde het als zware darmkrampen x 10. Qua pijn kon ik het daar echt mee vergelijken.

Ik had bij de 1e bijna geen tijd tussen de weeën, dus bij mij was er constant pijn. Geen golfbeweging, zoals je wel eens hoort. Bij de tweede had ik dit wel meer.

Persweeën voelen heel anders. Die zijn niet echt pijnlijk, althans, dat is mijn ervaring en dat hoor ik veel om me heen. Maar soms heb je geen persweeën en valt alles stil. Kan ook nog! Moet je het op eigen kracht en gevoel doen.

In eerste instantie menstruatiekrampen. Toen de bevalling echt begon, waren het ongemakkelijke menstruatiekrampen, maar kon ik ze goed aan (was gewoon nog aan het kletsen, eten, bevalbad opzetten, ik belde zelf de vk). En daarna zat ik in een bubbel, ging het te snel om het echt als pijnlijk te ervaren.

Ik had vanaf t begin zo'n beetje rugweeën en ik vond dat killing. Eerst herkende ik het niet eens als weeën en ik dacht eerst dat ik last had van m'n darmen ofzo. Ik kon het niet plaatsen en dacht dat er iets mis was met m'n lichaam. In mijn verdediging; ik had amper geslapen en was echt bekaf...

Afijn, toen ik wist dat het weeën waren, kon ik er wel beter mee omgaan en viel het mee. Eenmaal in het ziekenhuis vond ik ze vooral vervelend. Er kwam geen eind aan voor m'n gevoel en ik werd zo geïrriteerd en moe door!

De vliezen scheurden en even later kwamen de weeën. Eerst deed het wel pijn en ook omdat ze snel achter elkaar volgenden raakte ik even in paniek omdat ik even niet meer wist hoe ik moest handelen (rustig in- en uitademen.) Toen ik eenmaal dat weer onder controle had vond ik het goed te doen. Achteraf bleek ook dat ik een weeënstorm heb gehad. Ik ben om kwart voor vier begonnen. Om half zes was de verloskundige er en had ik zes centimeter ontsluiting. Om 8 uur zat ik al op tien. Maar op internet lees ik daar hele heftige verhalen over. Zo heb ik het niet ervaren. De eerste twee uur wel maar toen ik alles onder controle kreeg niet meer. Het is per persoon zo verschillend.

Ik heb dus echt geen idee meer.. Het enige wat ik nog weet is dat ik het geritsel van de vuilniszak gruwelijk irritant vond en dat mijn vliezen echt braken met een enorme kracht.
En ik weet nog dat ik misselijk was.
Ik weet niet eens hoe lang de fases duurde, of hoe lang ik geperst heb oid.

Ik heb dat dus ook Lejow. Ik kan dat gevoel zo slecht terughalen. Weet er weinig van!
Het enige wat ik mij goed herinner is dat mijn vriend een bord bami naast mij zat te eten.
En dat ik alleen maar dacht, wanneer is dat klaar! Wat een stank!

De pijn terughalen kan ik ook niet meer, maar ik weet wel dat ik het allemaal heel erg mee vind vallen. Totdat ik met 6cm persdrang kreeg omdat S nog als sterrenkijker lag. Ook dat deed echt niet veel pijn, maar je wil zo graag persen, maar moet dat gevoel tegen man en macht tegenhouden. Dat werd ik echt letterlijk kotsmisselijk van.
Uiteindelijk snapte ik daardoor ook niet hoe het allemaal moest toen ik wel mocht persen, haha. Het staan van het hoofdje vond ik wel erg vervelend, maar dat duurde maar even en toen was ze er.

Ik zou het zo nog een paar keer doen. Dat zei ik toen meteen en zeg ik nu nog.

Pijnlijk. Ik vond de buik weeën erg maar wel te handelen. Alleen had ik op een gegeven moment buik, been en rug weeën tegelijk en dat was echt verschrikkelijk. Het kwam steeds opzetten en ebte daarna weg. Vervolgens was het na een paar minuten weer zo. Persweeën voelen gewoon of je ontzettend aan de diarree bent en niet meer kunt ophouden.

Toen het echt begon bij mij, barstte het wel direct los. Ik had al zolang voorweeën gehad maar het was echt heel duidelijk dat dit de echte weeën waren. Echt golven. Opkomend, hoogtepunt en afzwakkend. Ook direct heel regelmatig.
Ik kon tussendoor nog wel praten maar tijdens de weeën kon ik echt niks meer. Eenmaal in het ziekenhuis werd het echt steeds heftiger, echt het allerergste ooit. Ik vond het echt heel heftig en misschien kon ik me niet goed overgeven aan de pijn of iets, ik had niet geweten hoe ik dat had moeten doen.
Ik heb totaal niks gehad aan de oefeningen van de cursus, heb er ook niet aan gedacht, maar wel op een eigen manier gepufd die werkte voor mij. Ik heb heel erg gedaan wat op dat moment goed voelde. Ik wilde maar op één zij liggen, en moest in m'n man's hand knijpen. Als hij dan net te ver weg stond, omdat ie stond te praten met de verloskundige, riep ik 'm echt bij me vlak voordat de wee kwam.
Uiteindelijk heb ik gekozen voor pijnstilling (ruggenprik). Toen werd het zoveel beter. De weeën voelden als hele lichte menstruatiekramp maar dat was makkelijk te behappen. Ik kon toen zelfs ontspannen en lachen.
Persweeën heb ik amper gevoeld, omdat ik die heel zwak had. Wel was ik kotsmisselijk toen, dus alles kwam er met grote golven uit.
Persweeën waren te zwak maar er was weinig tijd voor persen, het moest binnen een half uur eigenlijk ivm verzuring van de baby dus de oxytocine op z'n hoogst maar dat deed amper wat dus op eigen kracht wanneer het apparaat aangaf dat ik een wee had en ik het licht voelde heel hard geperst.

Ik weet het eigenlijk niet zo goed meer. Maar ik had wel vrij snel door dat het weeën waren. Een pijn die je voelt aankomen, heftiger wordt en weer voelt wegzakken.

Interessant topic, het houdt mij ook veel bezig de laatste tijd. Doordat D via een geplande keizersnee is geboren heb ik nog geen ervaring met weeën. Aan de ene kant kijk ik vreselijk op tegen de bevalling en de pijn, aan de andere kant kijk ik er naar uit en wil ik het graag zelf gaan ervaren.

En zeg nou eens eerlijk: Kregen jullie allemaal aambeien door die perskracht? Dat lijkt me zo naar namelijk, achteraf dan. En die knip, voel je die echt niet? Een knip is mijn grootste angst en is denk ik ook het enige punt wat in een eventueel bevalplan komt: als hij gezet moet worden, niks zeggen maar gewoon doen!

Lady, ja ik heb aambeien gekregen en dat heeft wel even (paar weken / maandje?) geduurd tot het over was. Plus het spoelen met kamillethee ivm de ontstoken hechtingen, heeft het echt wel even geduurd tot het weer oké was daaronder.
Ik was ook heel bang voor een knip. Die heb ik gehad. Ik kreeg een prik ervoor en dat was even scherp maar verder niet erg. De knip heb ik niet gevoeld. Ik zag wel dat ze er mee bezig ging, ik wist dat ze het tijdens die perswee ging doen. Ik heb m'n ogen dichtgedaan en heel hard geperst, aandacht daarop gericht en er niks van gemerkt.
Wat ik wel heel lastig vind is dat ik het nog steeds voel tijdens de seks of wanneer ik hard moet persen op de wc. Het voelt anders. Niet perse heel erg pijn meer (wel echt gedaan) maar het voelt echt anders. Daar heb ik wel moeite mee.

(niet quoten)

Pff, klinkt best heftig. Vooral ook dat je daarna dus nog zolang last kunt hebben van het feit dat je bevallen bent. Ik hoop echt dat ik het allemaal wat over me heen kan laten komen..

Ja ik heb daar meer moeite mee dan ik dacht, dat ik het nog steeds voel. Ik maakte me op zich geen illusies dat het allemaal weer flatteus wordt daar onder maar om dan echt te merken dat het echt anders is, vind ik toch wel lastig.

Maar dat zegt natuurlijk niets over hoe het bij jou zal gaan he. Laat je niet bang maken.

Dat het per persoon verschillend is dat is wel duidelijk! Interessant om te lezen, kan ik me een beetje voorbereiden....

Ik heb geen aambeien overgehouden aan mijn zwangerschappen en bevallingen, Lady. Ik denk dat je daar sneller last van krijgt als je er toch al gevoelig voor bent.

Bij mijn eerste bevalling had ik naast buikweeën ook rugweeën. Vooral die rugweeën deden zo ontzettend pijn en wegzuchten hielp niet. Toen de persdrang kwam, waren de rugweeën weg en was het veel beter te behappen. De persweeën zelf deden niet echt pijn, maar dat moment dat het hoofdje staat kan ik me nog goed voor de geest halen, alsof je in brand staat van onderen.

Bij mijn tweede bevalling had ik alleen buikweeën. Dat scheelde enorm. Ik kon het prima wegzuchten en had het gevoel dat het alleen maar wat rommelde. Pas tegen de 10 cm ontsluiting begon het flink pijn te doen en toen had ik pas echt het gevoel dat het begonnen was. Een half uur later was mijn zoon al geboren. Hier verschilde het dus best wel.

Wel (kleine) aambei en die knip heb ik echt helemaal niks van gevoeld.

Lady, mijn zusje heeft bij de eerste een ks gehad en is bij nummer 2 gewoon bevallen. Ze vond het geweldig om mee te mogen maken. Alles vele malen fijner dan bij de ks (maargoed die was ook verre van gepland en de nasleep was absoluut niet fijn dus dat speelt wel mee natuurlijk), die heeft ze volgens mij ook niet overwogen nu.
En echt ik vond het zo super meevallen. Vindt het echt een soort van eer dat ik dit heb mogen doen. Zeker met in mijn achterhoofd dat niet iedereen het kan/mag ervaren.

Bij de oudste vond ik de weeën heel erg meevallen.
Volgens de vk had ik hele heftige weeën maar dat had ik zelf echt niet zo door. De persweeën waren wel pijnlijk maar zeker niet ondragelijk.

Bij de jongste werd ik ‘s nachts wakker van weeën. Ze waren direct al heel erg scherp en gemeen. Qua pijn level zat dat direct op hetzelfde niveau als de persweeën van de oudste. Dit liep als snel op en gingen over naar rugweeën (toen had ik 6/7 cm ontsluiting). Die rugweeën waren echt vreselijk. Ook het persen deed veel pijn, maar uiteindelijk niet zo’n pijn dat ik pijnstilling wilde. Dit heb ik beide keren niet gehad.

Mijn weeën kwamen door de weeën opwekkers. Maar mijn lichaam nam het al vrij snel over, ik zat nog op een vrij lage dosis. Ik kreeg been weeën en dat was echt een hel. Ik kon me geen houding meer geven, in elke houding steunde of leunde ik op mijn benen en daardoor zakte de pijn tussen de weeën niet helemaal weg. Toen ik na een uur of 4 nog steeds op 3 cm zat (daarmee was ik begonnen met de weeën opwekkers) heb ik om een ruggenprik gevraagd. Wat een verademing! De pers weeën heb ik nog wel gevoeld, vooral de druk, maar dat was goed te doen. Toen kwam volgens mij ook pas de adrenaline vrij. Ik heb ook een knip gehad, maar daar echt niks van gemerkt. Aambeien weet ik eigenlijk niet meer... ik heb wel nog steeds bekken klachten en als ik moe ben of een beetje ziekjes, voel ik meteen mijn onderkant.

En zeg nou eens eerlijk: Kregen jullie allemaal aambeien door die perskracht? Dat lijkt me zo naar namelijk, achteraf dan. En die knip, voel je die echt niet? Een knip is mijn grootste angst en is denk ik ook het enige punt wat in een eventueel bevalplan komt: als hij gezet moet worden, niks zeggen maar gewoon doen!

Als je echt bang bent voor een eventuele knip kun je ook in je bevalplan zetten dat je eerst een verdoving wilt. Ik had geen bevalplan, maar mijn gynaecoloog heeft gelukkig wel eerst verdoofd en daarna de knip gezet. Voelde ik niks van. De eerste twee weken na de bevalling had ik er natuurlijk wel last van, maar daarna niet meer. Het is dus geheel persoonsafhankelijk hoeveel last je daarvan houdt.

Heb je je angst ook al met je verloskundige besproken?

Lady:

Ik heb een uur geperst bij de 1e en heb geen aambeien gehad.

De knip heb ik echt niet gevoeld. Alleen gehoord. Precies zoals mijn moeder me ook altijd geruststellend verteld had. Ik was er ook bang voor, maar echt, het stelt niks voor. Ik heb naar mijn weten ook geen verdoving gehad. Na de bevalling heb ik er een klein weekje nog wat van gevoeld, maar stelde weinig voor. Kon ook gewoon zitten.

En m'n 'onderkant' is nauwelijks veranderd na 2 vaginale bevallingen (alleen bij de 1e een knip gehad, maar weinig hechtingen, en bij de 2e alleen een klein inwendig scheurtje). Ik ben ook nog steeds strak vanbinnen. Dus dat trekt, in normale situaties, gewoon weer bij.