Zeg maar Yes

Voor de meiden met 3 kinderen, hoe ervaren jullie dit? Wat vinden jullie de voor- en 'na'delen? Is het bijvoorbeeld veel drukker? Veel duurder? Onhandig in de auto? Veel gezelliger?

Voor meiden die 2 kindjes hebben, misschien nog een derde kindje zouden willen, maar dit niet hebben gedaan. Wat waren jullie overwegingen?

Bedankt!

Ik lees even mee. Ik ben er nog niet helemaal uit

Ik heb drie kinderen, 7 -5 en 2 jaar oud.
Voordat de derde kwam hadden wij al een ruime auto, waarbij drie kinderstoelen gemakkelijk op de achterbank paste.

Drie is zeker drukker en duurder dan twee kinderen, dagjes uit, vakantie, sportclubjes, verjaardagen cadeautjes, eten, kleding en alles heb je een keer meer dan als je twee kindjes hebt, logisch ook natuurlijk.

Ik vind niet dat wat je wel eens hoort dat je een tweede, derde of vierde kind er even bij doet, elk kind meer kost ook meer aandacht tijd en energie natuurijk.

Maar ik blijf erbij dat drie kinderen hebben echt een heerlijk aantal is, het geeft een heel andere dynamiek dan twee kinderen. Het is gezelliger, er is altijd wel iemand die zin heeft om te spelen, en persoonlijk voelt het voor mij meer als een echt gezin hebben, als je twee kinderen hebt is het vaker zo dat je bijv. met uitjes een op een doet (ouder op een kind) Nu gaat dat niet en helpt hier bijv. een van de oudste de jongste ergens mee.

Ja het is was voor ons echt de kers op de taart, en nog!
Ook vooral omdat we na twee niet het gevoel hadden van compleet te zijn en nu dus wel.

Het is zeker wel drukker, vooral nu ze wat groter worden. Het eerste jaar draaide de derde heel makkelijk mee in de rest van het huishouden. Nu ze wat ouder is, is er wel vaker gesteggel onderling. Als een van de drie bij oma is of bij een vriendinnetje, is het echt zoveel rustiger in huis ;-) En nu ze ouder worden en bij verenigingen gaan, zwemles en dergelijke, zit mijn agenda erg vol met activiteiten van de kinderen. Maar ik vind het wel heel gezellig en ik houd ook wel van wat leven in de brouwerij.

Praktisch gezien vind ik het enige onhandige dat we een oneven aantal zijn nu. In een pretpark moet er altijd eentje alleen of bij iemand op schoot, we kunnen nooit iemand extra meenemen in de auto. Als we op een drukke plek zijn, moet 1 van ons altijd 2 kinderen onder zijn of haar hoede nemen, in een restaurant zijn de meeste tafeltjes voorzien voor 4 personen, etc. Maar dat zijn geen onoverkomelijke problemen. Kortom, heel gezellig maar zeker ook veel drukker dan met twee.

Ik wil geen derde, want ik vind 2 praktischer. En ik gun de twee die ik heb al mijn tijd en liefde en wil niet dat hen iets tekort komt. Op dit moment lukt dat, naar mijn idee, voldoende. Maar bij een derde wordt het nog drukker en ik denk dat mijn eigen tijd er dan bij inschiet. Daar word ik niet leuk van. Dus dat is de reden dat ik er niet meer aan begin ;)

De reden waarom wij geen derde hebben is de beperking van de jongste. Die vraagt wel behoorlijk wat tijd, energie en zorg. We merken nu eigenlijk pas wat dat met de oudste doet. Ik vind het wel heel jammer, want had graag een derde gehad.

Soms twijfel ik, mijn man niet. Dus het houdt al op.
Het heeft voornamelijk met onze financiën te maken. Dan zouden we van lekker kunnen leven naar opletten gaan. Daarnaast vind ik de vrijheid die we steeds meer terug krijgen ook wel lekker. 3 kinderen naar clubjes etc brengen, oppas vinden voor 3 kids, het lijkt mij soms ook veel gedoe.

Maar als ik gezinnen zie met drie kinderen, dan vind ik dat zo mooi en gezellig.

Oh ja, oppas vinden voor drie is inderdaad ook lastiger dan voor twee. Zeker de eerste twee jaar, toen de jongste 2 nog handenbindertjes waren, moesten we ze steeds uit elkaar halen (en dus twee oppassen zoeken), omdat het voor de oma's anders te zwaar was. Ook nu is het vrijwel onmogelijk dat ze alle drie op dezelfde plek gaan logeren. Dus als we een nachtje weg willen, dan moet ik standaard 2 oppasadressen zoeken. Altijd een heel gedoe.

Ik heb overigens nooit spijt gehad van onze beslissing om voor een derde te gaan, ik wist gewoon altijd al dat het met 2 kinderen niet klaar was en na de derde voelde ons gezin echt compleet. Dus het was echt wel een beslissing op gevoel en alle praktische nadelen nemen we gewoon voor lief. Maar als je twijfelt, is dat natuurlijk wel iets om mee te nemen in je overwegingen.

Ik twijfel nog steeds, dus ik lees mee. Ben ook nieuwsgierig naar de overwegingen en ervaringen van degenen die wel voor een derde kozen, maar bewust voor iets meer leeftijdsverschil tussen tweede en derde gekozen hebben dan wellicht vooraf gedacht.

Hier bewust ruim 3 jaar tussen de eerste en de tweede, dat vond ik echt heel fijn en nog steeds wel. Al beginnen ze nu op een leeftijd te komen dat ze niet meer zoveel raakvlakken hebben (oudste bijna 9, middelste 5). Tussen de 2e en de 3e zit iets meer dan 1,5 jaar. Dat heb ik in de 'luierperiode' wel als veel zwaarder ervaren, maar we wilden ook weer niet te veel leeftijdsverschil tussen de oudste en de jongste. Nu spelen de jongste twee heel fijn met elkaar en hebben ze echt veel aan elkaar, maar praktisch gezien vond ik een groter leeftijdsverschil veel fijner.

Ik wil heel graag een derde, mijn man is niet tegen. Maar we hebben 50% kans op weer een kind met de chromosoomafwijking die F heeft, waardoor we het op de natuurlijke manier in ieder geval niet meer aan durven. Een PGD-traject zien we ook niet zitten, dus we tellen onze zegeningen en houden het bij deze twee leukerds.

Ik heb 1 kind, dus geen ervaring, maar ik moest aan dit artikel denken:
https://www.oudersvannu.nl/nieuws/bewez ... te-stress/

Maar dat is dan weer 'op te lossen' wanneer je nog een vierde kind krijgt:
https://www.oudersvannu.nl/nieuws/gezin ... elukkigst/

Je hoort vaak dat je er een derde zo even bij doet. Daar ben ik het mee oneens. Want een kind is een kind. En elk kind heeft aandacht nodig én heeft eigen behoeftes. Je bent er wel handiger in en een derde laat je meedraaien in de dagelijkse structuur die je al hebt. Dat is zo. Maar elk kind brengt zorgen met zich mee. Je hebt een redelijk grote auto nodig voor drie kinderen, je moet nog meer plannen en organiseren met drie kinderen (zeker als er dadelijk speelafspraken, sport en clubjes komen) en een derde kind kost ook geld. Net als het eerste en een tweede kind. Het kan zomaar zo zijn dat alle drie de kinderen gaan beugelen. Dan doe je de derde er qua kosten niet zomaar bij. De derde kost evenveel als de eerste en de tweede. Evenzo bij studiekosten. Een oppas voor drie (jonge) kinderen vinden is niet makkelijk. Een weekendje uit logeren sturen ook niet. Ik merk dat ik door de derde minder onderneem. Dus zomaar even snel boodschappen doen of zomaar even snel naar de stad. Ik moet alles plannen en vind drie kinderen meenemen om even snel iets te halen best een gedoe. Nu zitten die van mij erg dicht op elkaar, dus ik denk dat dit niet opgaat als er een groter leeftijdsverschil tussen zit. Als ik boodschappen doe lopen er twee peuters met een eigen karretje door de supermarkt en zit er een dreumes, die in plaats van netjes blijft zitten in de winkelwagen wil gaan staan, bij mij in de winkelwagen. Ik sta dus helemaal op scherp als ik boodschappen doe. Al met al is een derde kind een volwaardig kind erbij waar je voor moet zorgen, dus ik vind "een derde kind doe je erbij" erg kort door de bocht.

Máár een derde kind geeft een hele fijne gezinsdynamiek. Ik voel me erg rijk en gezegend met drie kinderen. En ik zou het niet anders willen. Het is gezellig en fijn. Ik kom zelf uit een groot gezin (vier kinderen) en houd van de dynamiek en reuring.

Ik heb van jongs af aan geroepen dat ik 3 kinderen wilde. Mijn man is daar heel lang in mee gegaan.
Nu hebben we er 2 (bijna 4 en 1,5) en zijn we er sinds deze zomer over uit dat het toch hier bij blijft. Tijdens de 2e zwangerschap heeft mijn man al geuit dat ie twijfelde over een 3e. Toen ik tijdens het staartje van de bevalling wat complicaties kreeg werd het hem heel duidelijk; we hebben 2 gezonde meiden én ik hoef niet nogmaals een bevalling te doen (hij vond het echt vreselijk om mij ‘pijn te zien lijden’, zeker toen ik met infuus en zuurstof lag).

Ik ben wat later overstag gegaan. Ik vind het eerste jaar met zo’n baby echt vreselijk. Vond het echt overleven. En ik vond het heel erg moeilijk om beide evenveel aandacht te geven.

Toen we afgelopen zomer op vakantie waren hebben mijn man en ik hier een hele avond over zitten praten en discussiëren. Mijn man werkt veel en mist hierdoor snel veel dingen. Daar baalt ie van. Daarnaast wil hij de minimale tijd die hij door de week heeft, optimaal kunnen benutten met de meiden. Met een 3e erbij zou hij iedereen een stuk minder aandacht kunnen geven.

Uiteindelijk heb ik me helemaal neer kunnen leggen bij deze beslissing. Praktische bezwaren had ik eigenlijk niet voor 3 kinderen. Ik denk niet dat het veel uitmaakt. In onze auto passen straks 5 kinderzitjes, in de bakfiets kunnen 4 kinderen etc. Als je echt graag 3 wilt kun je overal wel een mouw aan passen.

Precies dit. Plus mijn man wilde absoluut geen derde. En ik moet ook zeggen dat (na een beetje twijfel in het begin) ik er nu ook echt klaar mee ben en ons gezin ook echt compleet voelt nu. Ik heb echt behoefte aan tijd voor mezelf nu en meer tijd voor mijn man. Als in samen lunchen, winkelen etc als de kinderen op school zitten. En twee vind ik gewoon een fijn aantal. Dan kunnen we beide altijd 1 kind in de gaten houden.

Bij ons is de derde er nog niet, maar wel welkom en een eventuele vierde ook nog. Een groot gezin lijkt ons beiden leuk en hoewel het financieel wel een hoop kost, houdt ons dat niet tegen. Wel hebben wij wat meer leeftijdsverschil tussen de kinderen. De oudste en jongste schelen 3 jaar. Als de derde erbij komt, is de jongste 3,5. Tegen de tijd dat onze zoon ook begint met sport en zwemles, is de oudste al 8 en hoop ik dat ze zelf naar ballet kan fietsen (als ze dat tzt nog doet). En tegen de tijd dat de derde dan eens toe is aan sport, is de oudste 11, gaat al zo’n beetje naar de middelbare school. Ik denk dat het op die manier allemaal wel te overzien is qua drukte. Ik zou kinderen kort op elkaar wel heel zwaar vinden in combinatie met mijn werk (36 uur).

Wij willen een derde kindje. Maar kiezen wel bewust voor wat meer leeftijdsverschil tussen nummer 2 en 3. Het lijkt me gewoon allemaal wat makkelijker als de oudere kindjes al meer zelf kunnen. Tussen onze jongens nu zit 2 jaar en 3 maanden. Wij willen nu toch zo'n 3 misschien zelfs wel 4 jaar er tussen.

Ik had ooit het ideaal beeld van een gezin met 3 kinderen. En nu heb ik er 2. Soms twijfel ik nog wel eens. Mijn man niet, dus het blijft bij 2. En eigenlijk is het wel goed zo. We vormen een leuk gezin met z'n vieren. We vinden allemaal onze draai weer, het wordt allemaal weer wat rustiger. En om dan nog een keer alles over hoop te gooien. De tweede zwangerschap vond ik pittig, het eerste jaar was ontzettend pittig. We hebben 2 gezonde kinderen en kunnen het financieel goed aan.

Hier natuurlijk nog geen tweede, maar wel de wens voor een gezin van drie (of misschien wel vier) kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat dit mijn laatste zwangerschap is of laatste keer met een baby. Mocht de komende jaren blijken dat één van deze twee jongens veel extra zorg nodig heeft of andere ‘onverwachte’ dingen kan ik me indenken dat we van gedachten veranderen.

De dynamiek met meer dan twee kinderen lijkt me heel bijzonder. Je kunt niet meer de verdeling maken van ouder-kind, de kinderen zullen dus meer met elkaar moeten doen en ook wij moeten de zorg op een andere manier organiseren. Beiden komen we uit een gezin van 3&4 kinderen, waardoor we deze dynamiek gewend zijn. Mijn man zou twee kinderen ook oké vinden, maar snapt mijn wens en staat daar ook voor open.

Wij hebben sinds de zomer ons derde kindje en ik vind het echt geweldig! Ik vind het leeftijdsverschil tussen de tweede en derde wel groot, dit was geen bewuste keuze. Achteraf is het leeftijdsverschil ook wel weer fijn, want de oudste twee zijn al heel zelfstandig. Ze gaan overdag naar school waardoor ik alle tijd heb voor de jongste. Ook helpen ze me wel eens met de jongste en kunnen ze zich heel goed zelf vermaken. Doordat ze wat ouder zijn is het makkelijker om alleen met drie kinderen ergens heen te gaan. Natuurlijk zag ik vantevoren ook wel beren op weg: terug naar de slapeloze nachten, weer vanalles meenemen als je even weg wilt, hoe moet dat met baby en brengen naar zwemles/voetbal/gymnastiek. Tot nu toe valt me dat reuze mee, voor alles is een oplossing (alleen nog niet voor de gebroken nachten ). Ik heb nog geen moment spijt gehad en ben blij dat we voor een derde zijn gegaan. Ik vind het vooral heel bijzonder om alles nog een keer mee te maken. De eerste jaren van de andere twee zijn zoooo snel voorbij gevlogen en nu kan ik er nog één keer bewust van genieten. Ik vind het zo bijzonder om te zien hoe de oudsten gek zijn op hun kleine broertje .

Precies dit!