Zeg maar Yes

Lot even een tegenhanger van deze kant van jou vriendin; ik had beide keren maat 36 en ben bij Elena 20 kg aangekomen en bij Naomi 15 kg. Bij Elena was ik na 2 jaar weer op gewicht (ik deed er niks voor, geen dieet of sporten.) en bij Naomi vrijwel direct. Ik ben daarna wel een aantal kg's aangekomen omdat ze in het ziekenhuis kwam te liggen en ik daardoor niet veel bewoog en slechter at. Na die periode was ik ook na ongeveer 2 jaar weer op gewicht, ook weer zonder er moeite voor te doen. Lang verhaal kort, volgens mij is jou gewicht en het aantal kilo's wat je aangekomen bent prima. Je hebt honger omdat er een kindje groeit, je zal het wel nodig hebben. En als jij over het algemeen gezond eet is het prima.

Dank voor jullie antwoorden Kees en Ayla.
Fijn dat het er weer af is bij jullie. Het is gewoon even wennen denk ik.

Lot, zoveel is dat toch niet, 5 kg aangekomen met 25 weken? Ik vind dat nog netjes hoor! Ik was rond de 24 weken ook nog maar 4 kg aangekomen en de laatste 17 weken van mijn (tweede) zwangerschap ben ik nog maar 1 kg extra aangekomen. Wil dus niet per definitie zeggen dat je 15+ kg gaat aankomen.

Nee valt misschien mee maar het ging gewoon ineens heel snel. Ik ben ook vrij klein dus dan is 6kg aankomen best een verschil vind ik. Ook een verschil als je buik/taille normaal je smalste punt is, dan lijkt alles ineens zo pompeus. Nou, genoeg gezeurd, het is gewoon even wennen denk ik en vind mezelf gelukkig wel mooi zwanger.
Dank voor je reactie.

Ik herken dat wel Lot! Ik vond het in het begin soms ook wel lastig dat ik aan kwam. Maar toen het eenmaal eruit begon te zien als zwanger kon ik dat loslaten. Ik vond het helemaal stom wanneer iemand 'dikzak' als grapje tegen mij zei. Terwijl ik alleen maar een buikje had. Ik ben 12 kilo aangekomen, geen idee waar het zat buiten een mini buik om.

Wanneer jij op je eten let en nog lekker beweegt dan doe je er alles aan om het niet de spuigaten uit te laten lopen. Na de zwangerschap komt het vast weer goed!

Ik heb een zoon van 7, zijn vader en ik zijn gescheiden.
Vader is hertrouwt, zoon heeft daar een broertje gekregen
Ikzelf heb ook een fijne relatie, en zou dolgraag nog een kindje met mijn nieuwe partner krijgen. Maar is dat niet heel egoïstisch?
Zoon pendelt tussen twee huizen (co-ouderschap) en moet altijd iemand waar hij van houdt missen.
Met zijn broertje gaat het goed, maar ik ben bang dat de komst van nog een broertje/zusje het nog complexer maakt. Iemand ervaring?

Ik vind het niet per se egoïstisch, wel vind ik het ergens wat sneu dat je zoon dan wel steeds weg moet naar de andere ouder en zijn broer/en of zusje wel thuis mag blijven. Maar ik vind ook weer niet dat jij niet een 2e kindje 'mag' omdat je ex dat ook al heeft. Lastig!

Aan de andere kant heeft hij dan ook in ieder huis een broertje/zusje om van te houden.

Ik vind het met name al heel erg lief en getuigen van goed ouderschap dat je dit overweegt met hem in gedachten. Dat vind ik lief. Hoe gaat hij om met z'n nieuwe halfbroertje? Had hij het daar moeilijk mee of vindt hij het juist leuk? Dat is ook al een beetje een indicatie van hoe hij het misschien bij jullie zou vinden.

Hij is stapelgek op zijn broertje.
Ik wil het niet nog ingewikkelder voor hem maken.
Er komt een leeftijd dat hij gaat beseffen dat hij steeds mag wisselen en de andere kinderen mogen blijven.
Ik ben bang dat hij zich dan "anders" gaat voelen, en alleen.
Je wil uiteindelijk toch alleen maar dat je kind heel gelukkig wordt..

Ik kan me je zorgen goed voorstellen en ik vind het lief van je. Hoe staat je huidige partner erin? Heeft hij deze kinderwens ook nog? Mochten jullie er voor gaan zou ik je zoontje er in elk geval nauw bij betrekken, dat waardeert hij vast, later ook.

Die leeftijd komt wellicht inderdaad, maar misschien (en dat hoop je nooit) moeten de andere kinderen 'later' ook wisselen en is je zoontje helemaal niet de enige. Je kan niet overal rekening mee houden en je weet het gewoon niet van te voren. Ik vind het enorm lief dat je er zo over na denkt, maar als jullie beide een kinderwens hebben dan komt het vast helemaal goed met het broertje/zusje.

Ja ik vind dat egoïstisch. Maar dat vind ik ook van zijn vader. Daarmee zeg ik niet dat je het niet moet doen maar het lijkt mij als kind verschrikkelijk om tussen twee gezinnen in te leven. Om nooit echt helemaal thuis te zijn en altijd diegene te zijn die weer weg moet terwijl een ander kind wel blijft. Soort van kind voor erbij en kind wat daar echt hoort omdat het er altijd woont.
Dit als antwoord op de vraag, voor ik mijn mening straks moet verdedigen hier.

Bedankt voor je reactie Lotus, ik kan mij er wel in vinden hoor anders had ik mijn gevoel hier ook niet geuit.
Ik vind het gewoon dubbel, de scheiding was niet mijn keuze en had graag meer kinderen gekregen en voorál in een warm nest allemaal bij elkaar. Helaas is dit anders gelopen. Ik hou mijn zoon héél goed in mijn vizier en hou met alles rekening met hem. Maar gevoel en verstand kunnen soms flink botsen met elkaar.

Wat goed dat je daar over nadenkt en mee bezig bent.
Ik vind het een lastige, snap namelijk beide kanten hierin heel goed.
Aan de ene kant is het egoïstisch en rot voor het jochie dat hij telkens heen en weer moet, terwijl het andere kindje / kindjes wel mogen blijven en bij papa en mama woont/wonen.
Aan de andere kant is een kindje samen mooi, zeker als je nog een kinderwens hebt.

Mijn vriend heeft ook 2 kinderen die heen en weer pendelen tussen papa en mama.
Toch gaan wij samen ook voor een kindje nu, als dat mag lukken. Egoïstisch? Ja misschien wel. Maar ik kan en wil mijn eigen kinderwens hier niet voor opzij zetten.
Als vriend geen kindje samen had gewild had ik heel erg goed na gaan denken en twijfelen wat ik met onze relatie zou doen.

Ik ben zelf het enige kind van mijn beide ouders en na hun scheiding hebben ze allebei een nieuwe relatie en nog twee kinderen gekregen (toen ik 5, 8, 9 en bijna 12 was). Ik heb het werkelijk waar alleen maar heel fijn gevonden om broertjes en zusjes te krijgen (ik wilde er eigenlijk nog wel meer ). Het verschil is alleen dat mijn ouders geen co-ouderschap hadden, ik ging een weekend in de twee weken naar mijn moeder en voor de rest woonde ik bij mijn vader. Maar in beide gezinnen voelde ik me gewoon thuis en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik maar een kind voor 'erbij' was. Het voelde en voelt eigenlijk wel rijk, zoveel liefhebbende ouders en broertjes en zusjes.
Het was eerder andersom, dat mijn broertje en zusje jaloers waren dat ze niet elk weekend mee konden naar mijn moeder (ze gingen wel eens mee logeren ook).

Dankjewel voor je reactie Suus, fijn om het te horen van een "kind" zelf.

Ik vind het heel mooi dat je weer liefde gevonden hebt en dat jullie zelfs over een kindje nadenken. Hoewel ik lotus haar mening echt begrijp, denk ik dat je dit als ouders ook goed kunt begeleiden. Helemaal als er in beide gezinnen nieuwe kinderen zijn. Het lijkt me vooral belangrijk dat het kind ervaart dat het in beide gezinnen net zo'n belangrijke rol in neemt als de andere kinderen.

Mijn baby is 9 maanden, ik merk dat ik af en toe nadenkt over een tweede. Als in, dat het mij leuk lijkt voor de baby enzo. Alleen ik vind zwanger zijn vreselijk, en ik heb er gewoon echt nog geen behoefte aan. Maar het lijkt wel alsof het standaard is dat je als de baby een jaar wordt je voor een tweede moet gaan. Mij lijkt het veel fijner als er iets langer tussenzit. Maar toch voel ik een bepaalde druk voor het plaatje.

Als je er (nog) geen behoefte aan hebt zou ik er zeker (nog) niet aan beginnen.
Wat was/is je toekomstbeeld, hoe had je het voorgesteld?
Ik zou zeker naar mezelf /gezin kijken en niet naar het 'standaard' plaatje. Lijkt me voor niemand wenselijk.

Precies wat Kees zegt, als je er nu nog niet aan toe bent moet je er echt nog niet voor gaan. Je baby is nog maar klein. Toen mijn dochter 9 maanden was moest ik er echt nog niet aan denken om weer zwanger te worden. Toen ze 1,5 was had ik ineens wel het gevoel dat ik weer wilde. En als jij een groter leeftijdsverschil wil, is dat helemaal prima. Ik zou die druk die jij meent te voelen vanuit de buitenwereld loslaten en pas voor een tweede gaan als jullie dat zelf willen.

In mijn omgeving beginnen de meeste pas aan een tweede als de oudste bijna of al 2 is.
Maar desalniettemin, gewoon doen wat voor jullie goed voelt. Zeker niet aan beginnen om
aan verwachtingen van anderen te voldoen.

Ik was zwanger voordat R 1 was en dat vonden de meeste mensen juist snel. Ik zie ook vaker een leeftijdsverschil van 2 jaar of meer.
Als je meer verschil fijner vindt en er nog geen behoefte aan hebt, lekker wachten hoor. Al wil je er 4 jaar tussen ofzo, dat moet je toch lekker zelf weten?

Voor beide is wat te zeggen, meer of minder leeftijdsverschil, dus je moet zeker doen wat jullie willen! Je baby is nog jong, tijd genoeg om daar over na te denken (of om nu eerst te genieten van baby en strakjes pas na te denken)

We waren zo nieuwsgierig, dat we vanochtend een early test van Action hebben gedaan. Ik zie twee streepjes, maar we hebben zo zitten turen dat ik het niet meer zeker weet haha... Wat vinden jullie?

https://www.mupload.nl/img/id1k26l4.jpg