Zeg maar Yes

Ik heb momenteel een vroege miskraam. Enkele weken geleden zijn mijn man en ik een condoom vergeten en ik wist eigenlijk direct dat het raak was. Ik herkende de signalen van mijn eerste zwangerschap. Hoewel het niet gepland was, was het wel welkom. Eergisteren heb ik een test gedaan die positief was, maar vandaag ben ik toch ongesteld geworden. Ik ben zo verdrietig. Ik wilde het even kwijt, niemand weet er verder van (behalve mijn man natuurlijk).

Sterkte! Ook al was het niet gepland, het kan wel welkom zijn en dus pijn doen. Heel veel sterkte!

Thanks. Ik heb er nu spijt van dat ik die test heb gedaan, ik geloof dat ik het liever niet had geweten. Maarja.

Wat verdrietig voor je biechtje, dat je je zo voelt. Hopelijk kun je er ook goed over praten met je partner.

Daar hoef je geen spijt voor te hebben. Ik denk dat je het anders ook wel gevoeld had. Je hebt nu ook met een reden een test gedaan.

He bah wat verdrietig!

Ik biecht op dat ik best wel moeite heb met het "primitieve" (ik weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven) deel van de zwangerschap/bevalling/borstvoeding.

Ik weet dat het allemaal heel natuurlijk is, maar gevoelsmatig sta ik denk ik heel ver van 'natuurlijk' af. De bevalling bijvoorbeeld, ik kan me er niet echt toe brengen om iets te lezen over de verschillende manieren van bevallen. Ik ben niet zo zeer bang voor de pijn, maar ik zie mezelf gewoon niet zoiets primitiefs doen. Ik merk dat ik het weg stop en er ook gewoon niet over na wil denken. En als ik er wel over na probeer te denken word ik een beetje emotioneel en ik heb geen idee waarom. Het lijkt alsof iets mij blokkeert.

Hetzelfde gevoel heb ik bij borstvoeding. Ik wil borstvoeding proberen vanwege alle voordelen, maar ik heb echt moeite met het idee dat mijn borsten een andere functie gaan vervullen dan op seksueel gebied. En ik ben bang dat ik daarna nooit meer mijn borsten sexy kan vinden omdat ik dan steeds het beeld van een drinkende baby voor me heb. Je borsten zijn natuurlijk bedoeld om je baby te voeden, maar voor mij zijn ze ook een belangrijk onderdeel op seksueel gebied. En ik ben bang dat ik dat nooit meer los zal kunnen koppelen.

Het helpt ook niet echt dat iedereen om me heen het allemaal wel heel natuurlijk en normaal vindt en ik kan geen herkenning vinden bij anderen. Misschien dat mensen het hier wel herkennen?

Biechtje, laat het over je heen komen. Er is pijnstilling mogelijk tijdens een bevallig en als jij denkt dat je dat nodig hebt lekker gebruiken. Het is er het is echt niet zo dat je faalt als je pijnstilling gebruikt. Het is vooral belangrijk dat jij kan ontspannen en als daar bv pijnstilling voor nodig is lekker gebruiken.

En over de borstvoeding en het niet los kunnen zien. Ik heb mijn zoon ruim 2 jaar gevoed. Hij drinkt nu 4 maanden niet meer en ik moet er niet aan denken dat hij nu weer zou drinken. Dus dat switchen wil echt. Ik dacht tijdens de borstvoedingsperiode ook dat ik zr altijd zou blijven zien als voedingsfabriekjes maar niets is minder waar.

Eens met Minx. Op alles.

Hm ik zou me juist wel verdiepen in verschillende manieren van bevallen. Natuurlijk is een bevalling uiteindelijk iets wat drijft op oerkracht. Ik vond het juist een fijn idee dat ik erop kon vertrouwen dat mijn lichaam wist wat ‘ie aan het doen was en ik me daar alleen maar aan over moest geven. Dat is een manier om ernaar te kijken maar je kunt het ook anders benaderen als je dat een akelig idee vindt en juist beseffen dat je zelf veel invloed kunt hebben op hoe je bevalt. Als er geen acute redenen zijn om het anders te doen tenminste. Er is pijnstilling mogelijk, ook dmv lachgas waardoor je misschien meer controle ervaart.

Over dat laatste: tijdens de 8 maanden dat ik (op het eind deels) borstvoeding gaf vond ik het echt een no go area op seksueel gebied. Het idee dat er iets uit kon komen, no thanks! Ik voelde me ook niet aantrekkelijk. Maar dat is heel snel weer veranderd nadat ik ben gestopt gelukkig. Dus ik kan de ervaring van Minx onderschrijven.

Biechtje met de vroege miskraam: wat naar! Logisch dat je er even van van slag bent.

Ik snap je eigenlijk wel Biechtje.
Ik had dat ook wel een beetje. Voor mij voelde borstvoeding juist ook onnatuurlijk, terwijl het het meest natuurlijke is wat er is. Maar zo voelde het juist niet voor mij, het voelde juist als een raar iets wat m'n borsten niet horen te doen. Maar ik ben er toch redelijk open in gegaan, althans geprobeerd en ik heb het in elk geval ervaren.
Ik merkte ook dat ik veel meer geitenwollensokkeriger werd qua gevoel. Veel meer biologische producten willen geven (pap van biologisch merk bijvoorbeeld). Eigenlijk paste het gewoon niet zo goed bij me. Maar wat je motivatie ook is, probeer het en gaat het goed, dan gaat het goed. Zo niet, dan zijn er ook andere oplossingen.

Qua bevalling heb ik me wel ingelezen en ik wilde wel gewoon echt heel graag ervaren hoe het was. Waar de één een bevalling als iets totaal natuurlijks ziet, zag ik het juist als iets medisch. Waar de een zich veilig voelt door fijn thuis te zijn, voelde de medische kant voor mij juist fijn en veilig. Zo moet je voor jezelf maar zien wat goed voelt. Er is geen goed of fout hierin. Kijk hoe het gaat en je kunt (alles alles een beetje soepel verloopt) vaak best aangeven hoe je het zelf het liefste ziet.

Mijn man begon gisteren uit het niets ineens over een tweede kindje.
Dit zag ik totaal niet aankomen. Hij weet hoe ontzettend onzeker ik hierover ben en dat ik echt bang ben voor complicaties. Ik was in mijn hoofd het hoofdstuk eigenlijk al aan het afsluiten en wilde al dingen op Marktplaats gaan zetten. Vooral omdat hij ook aangaf dat het goed zo is. Maar nu wil hij wil toch graag een gesprek met het ziekenhuis over de risico's etc.
Ohh vind het enorm eng

Wat spannend Salome. Zou je er wel achter staan ook? Geef het anders maar rustig de tijd om eraan te wennen. Het hoeft niet direct he.

Het is niet dat ik geen tweede kindje wil maar het is meer dat ik erg bang ben dat het kindje niet goed groeit.
Beetje het verhaal wat nu iemand anders ook meemaakt. En dat valt niet ge voorspellen.

Een gesprek over de risico's zou ik in ieder geval doen Salome! Het lijkt mij ook enger omdat je al een kleine hebt rondlopen, wat als je inderdaad opgenomen moet worden, hoe gaat dat dan allemaal. Aan de andere kant is het ook wat je zegt...het is niet te voorspellen, kan dus ook goed gaan!

Moest toevallig afgelopen week bij de huisarts zijn en heb het met haar er nog even kort over gehad.
Ze is toen bij mijn thuis geweest toen de verloskundige er ook was dus heeft meegekregen wat er gebeurd is.
De gynaecoloog is van mening dat er bij de 30 weken controle al een achterstand was die belangrijk genoeg was om door te verwijzen. Gezien erfelijke aspecten. Ik heb hier achteraf ook excuses voor gehad van de verloskundige.
Advies van de huisarts was om direct Een afspraak te maken met het ziekenhuis. Ik kan haar altijd bellen als ik de verwijzing wil. Was iig fijn om mijn verhaal even kwijt te kunnen.

Geen echte biecht, maar ik wil deze vraag graag anoniem stellen.

Vinden jullie Juul kunnen voor een jongen, of denk je daarbij echt aan een meisje?

Ik denk wel echt aan een meisje bij Juul.

Ik vind het wel kunnen voor een jongen. De naam Julian wordt toch ook wel afgekort naar Juul. Net zoals Julia wordt afgekort naar Juul.

Ik vind Juul ook echt een meisjesnaam

(oeps aangepast, ik bedoel meisjesnaam)

Juul = meisjesnaam
Jules = jongensnaam

Precies dit

Jules of Juul is inderdaad ook de overweging. Eigenlijk vinden we qua uitspraak en schrijfwijze Juul leuker en wat mijn man betreft noemen we onze zoon ook Juul. Ik heb zelf echter een unisex naam en word regelmatig aangeschreven met meneer, geen ramp natuurlijk, maar ook niet altijd even leuk.

Ik vind het echt een meisjesnaam.

Vind absoluut meisjesnaam. Heb paar Juul’s in de klas gehad en allemaal meisjes. Trouwens ook 2 Jules bedenk ik me nu en dat waren jongens.