Welkom op Zeg maar Yes!

Maar eens even een vraag op de vrijdagavond:

Waarin verschillen jij en je partner in de opvoeding? Is hij strenger? Of jij juist? Is hij gestructureerder, of laat jij niet makkelijk de touwtjes vieren? Hebben jullie hier wel eens onenigheid over? Of hebben jullie juist vastgesteld dat sommige verschillen wel werken voor jullie? Reageren de kinderen ook anders op jullie en hoe dan?

Ben benieuwd!

Mijn man is wat ongeduldiger... niet alleen met de kinderen hoor haha, maar met alles wel. Waardoor hij soms sneller geïrriteerd is als de oudste niet luistert... of als de jongste drie keer achter elkaar haar shirt onder spuugt telkens net nadat ze een nieuwe aan heeft en ook tegelijk nog eens gaat poepen...

Wat ik ook wel vaak zie bij hem is dat hij dingen niet uitlegt. Als ze bv in de douche er echt een bende van maakt, en dat doet ze dan per ongeluk, in haar spel dan zegt hij alleen maar steeds hou op, doe nou niet, schei uit... maar geeft er geen rede bij. D ziet dan in haar spel geen onschuld en zegt dan, ja maar ik doe toch niets?? Dus dan probeer ik mijn man weer uit te leggen dat het dan makkelijker is als hij ook uitlegt waarom ze dan moet ophouden, want er dan niet goed gaat waar zij niets van af weet. Maar dat krijg ik er maar moeilijk in, en daar hebben we wel eens onenigheid over.

Verder zijn we het over hoe we hun opvoeden wel eens, daar hoeven we eigenlijk nooit echt over te praten, we denken over veel dingen wel hetzelfde.

Ik ben veel consequenter dan hij. Een grens of tijdslimiet is bij mij echt vaststaand, hij wil nog wel eens wat afwijken als het hem beter uitkomt. Komt ook omdat hij sowieso minder van vaste planningen is dan ik, hij kan lastiger anticiperen op iets dat in het aankomende uur gaat gebeuren zeg maar. Ik denk 3 stappen vooruit en plan daardoor regels voor onze zoon wat strakker in ('nu douchen, hoe sneller je dat doet hoe meer tijd je overhoudt voor een filmpje want om 19.30 gaat de iPad uit en gaan we naar bed').

Hij heeft daarentegen weer veel meer energie om samen te spenderen met onze zoon. Ik ben nu 8 maanden zwanger dus ben sowieso niet enorm actief momenteel, maar ook als ik niet zwanger ben merk ik hrt verschil. Ik kan een half uurtje met m'n zoon spelen (knutselen, memory, boekje lezen) en wil daarna iets voor mezelf doen. Mijn man kan wel anderhalf uur met m'n zoon achter elkaar spelen.

Op zich zitten wij goed op 1 lijn, 1 heikel punt echter: mijn man heeft er een handje van om te dreigen. Als je nu niet ophoudt dan...(wordt papa boos, moet je op de gang, ga je in de hoek) maar dan met een luide stem. Ze wordt er bang van en ik vind het helemaal niet prettig als hij dat doet. Ik benader haar anders (maar ze beland soms wel in de hoek/gang) en naar mijn idee reageert ze daar beter op. Ik heb het idee dat hij alleen angst zaait en dat vind ik alles behalve opvoeding.
Hij is het op zich wel met mij eens maar het veranderen lukt nog niet, dit blijft dus constant een onderwerp waar we het over hebben.
Verder zitten we redelijk op 1 lijn en qua ondernemen met dochter doe ik meer, maar hij begint bij te trekken. Hij vind het makkelijker nu zij groter wordt en lekker kan kletsen.

We zitten wel op 1 lijn, al vind ik het erg storend dat mijn vriend veel vragende zinnen maakt als er iets is.

Als Y. bv iets doet wat niet mag kan mijn reactie zijn 'Y. stop daarmee, dat mag niet'. De reactie van mijn vriend zou kunnen zijn 'Y. wil je daar mee stoppen want dat mag niet'.
Als Y. zijn schoenen aan moet doen kan mijn reactie zijn 'Y., trek je schoenen eens aan'. De reactie van mijn vriend zou kunnen zijn. Y. wil je je schoenen aan gaan doen?

Wat er dus gebeurd bij de manier van mijn vriend is dat hij vaak 'nee' te horen krijgt doordat hij zijn zinnen onbewust vragend maakt. Vervolgens maakt hij een zin die meer mijn kant op gaat en gaat het gewoon goed. Maar toch komt er in eerste instantie altijd een vragende zin uit, al is dat onbewust.

Interessant om te lezen dat de aanpak van correctie zo kan verschillen tussen jullie en jullie partner, Annie en Highway. Het is nét de manier waarop je iets zegt en wat de uitkomst/gevolg daar van is, denk ik. Lastig hoor, om dat aan te passen en aan te geven aan hem.

We zitten wel op 1 lijn, al vind ik het erg storend dat mijn vriend veel vragende zinnen maakt als er iets is.
(....)
Wat er dus gebeurd bij de manier van mijn vriend is dat hij vaak 'nee' te horen krijgt doordat hij zijn zinnen onbewust vragend maakt. Vervolgens maakt hij een zin die meer mijn kant op gaat en gaat het gewoon goed. Maar toch komt er in eerste instantie altijd een vragende zin uit, al is dat onbewust.

Heel herkenbaar, mijn vriend vraagt ook veel en geeft veel keuzes. 'Wil je ... Naar buiten/ je jas aan trekken/ een boterham eten/ect'.
Onz zoon is daar in mijn ogen nog niet aan toe, hij kan net kiezen als ik twee soorten broodbeleg laat zien, maar dat is ook nog lastig. Hij kan daardoor snel gefrustreerd raken. Maar mijn vriend is dan weer zo geduldig dat hij dat ook weer oplost.

Omdat zoon nu in de peuterpubertijd lijkt te komen hebben we het tegenwoordig over de regels die we willen hanteren en wat we wel en niet toe staan. Ik merk dat we op één lijn zitten.

Mijn man kan heel erg negatief zijn. Alleen maar reageren op ongewenst gedrag en daardoor veel mopperen tegen de kinderen. Daar wijs ik hem regelmatig op, want ik vind het juist belangrijk dat het positieve gestimuleerd wordt.

Verder ben ik denk ik wat strenger. Mijn man waarschuwt wat langer, bij mij hebben ze eerder straf.

Wij zijn op dit moment heel bezig met het aanbieden van alternatieven in plaats van alleen "nee" te zeggen. Mij gaat dit beter af dan mijn man. Ik ben ook consequenter. Mijn man kan het spelen met mijn oudste dochter langer volhouden en heeft meer geduld. Ik ben wat ongeduldiger aangelegd.

Ik denk dat wij wel aardig op 1 lijn liggen. Al ben ik wel iets consequenter en is hij wat makkelijker in iets loslaten (ik blijf soms een beetje hangen in iets negatiefs als ze iets doen wat niet mag). Oh en we proberen informatie op een andere manier te verkrijgen, zo vraagt hij aan t. "wat heb je vandaag gedaan op school" en vraag ik wat concreter met wie ze gespeeld heeft, of er voorgelezen is en waarover, heeft ze buiten gespeeld of aan gym gedaan.

Beiden vinden we het wel belangrijk om veel tijd in ze te steken.

Mijn man moppert meer en zit er vaak zo boven op. Als hij boos is dan komt R sorry zeggen en dan blijft hij daarna maar kortaf terwijl ik echt heel veel makkelijker ben.

Ik ben nooit echt boos zoals mijn man. Ik doe wel eens boos haha maar dat is meer zodat hij leert dat niet alles kan.

Verder doe ik echt heel veel met hem, spelletjes, tekenen, dingen bouwen.. Ik vind het heerlijk hoe hij daarvan geniet.

Wat mijn man wel heel goed doet is consequent zijn. Dat ben ik echt niet. En mijn man krijgt hem 's morgens weer in slaap en mij lukt dat niet haha.

Maar eens even een vraag op de vrijdagavond:

Waarin verschillen jij en je partner in de opvoeding? Is hij strenger? Of jij juist? Is hij gestructureerder, of laat jij niet makkelijk de touwtjes vieren? Hebben jullie hier wel eens onenigheid over? Of hebben jullie juist vastgesteld dat sommige verschillen wel werken voor jullie? Reageren de kinderen ook anders op jullie en hoe dan?

Ben benieuwd!

Mijn man is strenger. Ik kijk een beetje naar het moment. Ik ga niet liggen vechten op bepaalde momenten. Soms negeer ik zoon even als ik merk dat hij mij uitdaagt. Want dat kan op deze leeftijd al. Hij weet dat hij iets niet mag maar als ik op de bank ga zitten, kijkt hij mij lachend aan en doet het dan. Dat doet hij niet als ik met iets bezig ben, hem negeer of in de keuken ben.
Levert nog geen onenigheid op.

Mijn vriend en ik zitten op 1 lijn.
Beide zijn we consequent.
Vriend heeft soms wat een kort lontje en dat hebben de kinderen heel goed door, die dagen juist dan nog meer uit.

Mijn man kan wel anderhalf uur met m'n zoon achter elkaar spelen.

Ha, omdat hij die tijd toch anders inschat zeker.

Mijn vriend heeft meer geduld. Hij doet weleens een beetje boos als de oudste kliert, maar het is dan gespeeld. Ik kan nog weleens echt pissig worden.

Ha ja dat zal het vast zijn Nee hoor hij kan ook beter tegen die continue woordenstroom van m'n zoon dan ik.

Mijn man is iets ongeduldiger, maar ook iets flexibeler. Verder zitten we wel op 1 lijn.

Mijn heeft het wel continu over zichzelf als papa en dat vind ik mega-irritant. Zal papa even helpen? Papa gaat werken. Etc.

Wij zitten wel op 1 lijn qua opvoeding. We hebben nooit echt discussies over hoe we het zullen doen ofzo. Toevallig van de week over de borstvoeding, wanneer stoppen... Maar verder zitten we eigenlijk wel met dezelfde verwachtingen. Wat de kinderen wel/niet mogen, wat we voor opvoeding mee willen geven, wat we belangrijk vinden in het leven...

Qua houding heeft hij iets langere tenen. Is sneller geïrriteerd en kan dan minder hebben. Ik heb dat minder. Hij is ook strenger, ik ben toegeeflijker. Ik kan best in gesprek gaan met kinderen en mijn antwoord herzien.

Wij zitten met veel dingen op 1 lijn maar met een aantal dingen ook niet. Ik ben heel consequent en nee betekend ook echt nee bij mij. Bij mijn man is het nee, nee, nee, ja ;) Ook is hij soms 'makkelijk'. Hij geeft S. gerust een koekje als ontbijt voordat hij naar school gaat maar bij mij word er een boterham gegeten.

Mijn vriend en ik zitten heel erg op 1 lijn. Mijn vriend is alleen veel beter in iets op een fantasierijke manier te brengen zodat zij heel makkelijk afgeleid wordt van bijvoorbeeld boosheid of verdriet.

We zitten inmiddels behoorlijk op 1 lijn. Dat was wel anders in het begin. Mijn vriend heeft tot zijn veertiende op een schippersinternaat gezeten. Daar is hij opgevoed. In de weekenden was hij thuis en was het vrijheid blijheid. De meiden mogen veel meer van hem en hij is veel makkelijker in loslaten. Ik ben behoorlijk beschermd opgevoed en merk dat ik dat meeneem in mijn opvoeding naar de kinderen.

We hebben moeten zoeken naar een gulden middenweg. Vooral omdat we merkten dat de oudste door begon te krijgen dat ze bij de een meer voor elkaar kreeg dan bij de ander. Het gaat nu al een tijdje heel goed. Toch moeten we in gesprek blijven, want we lopen met het ouder worden van de kids blijvend tegen nieuwe dingen aan.

Wij zitten voor 95% wel op een lijn. Gelukkig, want het lijkt me doodvermoeiend om over ieder dingetje een hele discussie te moeten voeren. Natuurlijk zijn er wel wat verschillen in aanpak, maar we vinden het allebei ook prima hoe de ander het doet. Ik ben over het algemeen wat losser, ga eerder uit van mijn gevoel en kijk meer naar hoe het uitkomt. Mijn man heeft echt een planning en houdt zich daar ook aan. Als het dan anders loopt, dan hij in zijn hoofd had, frustreert dit hem soms (en dit komt regelmatig voor, want bij kinderen gaat het nu eenmaal niet altijd precies zoals je plant). Aan de andere kant gaan er bij mij soms dingen niet handig, omdat ik het teveel op z'n beloop laat.

We proberen wel goed naar elkaar te kijken en van elkaar te leren. Langzamerhand groeien we steeds meer naar elkaar toe, ik neem wat handige dingen van hem over, zodat mijn dagen met de kinderen meer structuur krijgen. Hij leert steeds beter om het ook af en toe even los te laten.

Wij verschillen eigenlijk niet van mening mbt de opvoeding van onze kinderen. Ik heb alleen iets meer geduld dan mijn man.

Ik ben hier zó nieuwsgierig naar straks! Mijn vriend is namelijk heel erg rustig en heeft veel meer geduld. Daarnaast is hij zo pedagogisch correct bezig altijd met kinderen '.. Dus snap je waarom ik dat niet leuk vind?' '.. Snap je waarom dat pijn doet?' Ik denk dat ik een kind toch wat korter zou houden.

Mijn vriend is niet consequent.... echt gewoon niet. Elke keer benoem ik hem dat weer en probeert hij het weer. Hij vind heeeeeel veel goed. Waarvan ik echt zeg dat kan echt niet of dat wil ik echt niet hebben. De meiden mogen heel veel van hem en dat weten ze ook.
Ik benoem dit wel steeds aan hem want ik heb er last van.. als hij weer weg is dan is het altijd ff een dag of wat weer in het gewone ritme komen en dat ze weer weten dat ik het echt niet wil hebben. Ik geef bij mijn vriend aan dat het fijner voor de meiden is als hij daar tot op zekere hoogte wel hetzelfde in doet als ik. Ik snap namelijk best dat ze van de een net iets meer mogen dan de ander. Maar in de basis moet het gelijk zijn vind ik. Dan hebben zij daar het minste last van.

Mijn vriend en ik wonen niet samen en hebben samen ook geen kind, maar we zijn wel regelmatig met ons 4en en dan merk ik een groot verschil.
Hij is veel te lief en te soft voor zijn dochter, ze mag echt bijna alles, hij wordt nooit boos, waarschuwt hooguit een keertje. En zij heeft dat heel goed door. Als ze bij mij zijn corrigeer ik haar ook gewoon, in mijn huis mag ze niet alles. Mijn vriend weet denk ik gewoon niet hoe het moet, hij is zo zachtaardig en lief en aardig voor iedereen. Ze is ook ontzettend brutaal tegen hem, soms komt er geen normaal woord uit. Ik heb dat wel eens vaker met hem besproken en dan is hij even iets strenger.
Denk dat als wij samen een kind zouden moeten opvoeden dat dat wel zou botsen. Daarentegen is hij wel veeeel geduldiger, echt heel erg lief en is hij qua liefde geven een fantastische vader.