Zeg maar Yes

Ik mag niet antwoorden, want heb er 2.

Ik vind de reactie van HG voor een groot deel wel waardevol ja. Ik weet alleen niet of het bij jou past, om iets af te wachten en over te laten aan tijd/omstandigheden/toevalligheden/etc. Denk dat jij meer behoefte hebt aan zekerheid of aan een vaste beslissing of niet?

Je zou met jezelf kunnen afspreken dat je wacht tot haar eerste verjaardag met erover nadenken. Dat je het laat rijpen, dat je de tijd z'n gang laat gaan en dat er vanzelf iets groeit: óf het verlangen om het allemaal nog een keer mee te maken en een kindje te krijgen, óf steeds meer de behoefte om het zo te laten zoals het is.

Ik up deze even Carrie. Hopelijk vind je dat goed.
Ik zit heel erg met deze vraag momenteel. Of we wel een tweede willen.
We genieten enorm van T en vinden het zo prachtig dat hij zelfstandig wordt.
Ik mis het hele babygebeuren totaal niet en zie er zelfs tegenop als ik erover nadenk.
Altijd gedacht dat ik niet zoveel leeftijdsverschil tussen 2 kinderen zou willen.

Nu zie ik wel dames in dit topic die twijfelden en nu toch zwanger zijn of voor een tweede gaan.
T is nu 1,5 jaar en ik ben benieuwd of dit bij mij nog komt.

Speelt dit nog bij meer dames?

Ik weet heel zeker dat wij het er bij 1 houden. E is heel tevreden en vrolijk maar ik vind het al zwaar zat. Mijn leeftijd speelt ook wel mee, ik ben inmiddels 35 en wil na m'n 36e sowieso geen baby meer maar stél dat we nog tweede zouden willen dan niet te kort op de eerste.

Alles bij elkaar maakt dat ik over 3 weken een afspraak heb voor sterilisatie.

Dat heb je al vlot bedacht Kees.
Ik ben nu 30 dus nog tijd zat. Toen T de leeftijd van jouw dochter had dacht ik überhaupt nog niet na over dit onderwerp.
Maar nu hij 1,5 wordt krijg ik de vraag regelmatig.

Nee hoor niet erg! Bo is net 2 geworden en we denken nog steeds het hierbij te laten. Soms twijfel ik wel een minibeetje hoor maar denk niet dat we voor een 2e gaan. Vind het wel lastig want gun haar wel een broer of zus. Maar vond het ook erg zwaar ja.

Wij twijfelen ook. Wij hebben besloten om geen anticonceptie te gebruiken en maar te kijken waar het schip zou stranden. Dat liep slecht af. Ik weet niet of ik dat allemaal nog wel mee wil maken en ik heb momenteel mijn handen vol aan mijn peuter. Soms vraag ik me af of ik nog wel de energie heb voor een tweede. Maar ook ik gun mijn dochter een broer of zus.

Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik ook maar één kind wil, dit zeg ik al heel lang: als ik überhaupt aan kinderen zou beginnen, dan maximaal één. Twee lijkt me gewoon heel zwaar, zowel de zwangerschap als je er al één hebt, als twee kinderen in huis. Nu heb ik natuurlijk een stiefdochter die er af en toe is en dat is prima, maar voor mezelf vind ik één kind genoeg.

Het liefst heb ik dat m'n vriend zich laat steriliseren, dat is volgens mij veel minder ingrijpend dan sterilisatie bij de vrouw. Hij staat zelf niet echt te springen haha, dus daar moeten we het nog maar eens over hebben t.z.t.

We hdden we al veel eerder bedacht en de komst van E heeft heeft de keuze niet veranderd.

Ik wil(de) heel graag 2, maar bij mij slaat nu vaker de twijfel of we het niet bij 1 moeten laten. De overstap van 1 naar 2 lijkt mij zo onwijs moeilijk en groot. Ook bang voor een vroeggeboorte en ik vind inderdaad net als jij Salome de hele babyfase niet veel aan. Ik geniet nu onwijs van K. dat hij zelfstandiger is, dingen begrijpt en leert en noem maar op.

Als ik hem zie met andere kindjes ga ik wel weer twijfelen. Ik weet namelijk zeker dat hij een broertje of zusje geweldig zou vinden. Daarbij wilde ik eigenlijk als ik kon kiezen altijd 2 kids.

Fijn dat je er zo zeker over bent Kees. Dat lijkt mij fijn.

Net als bij jou Betty ben ik dus weer bang voor een kindje dat te vroeg geboren moet/gaat worden en erg klein is.

Als ik een baby in mijn handen heb vind ik dat natuurlijk erg mooi. Ik zie alleen zo op tegen de zwangerschap en het eerste jaar. De zwangerschap omdat het net als bij T kan worden. En daarna natuurlijk een mini mini baby wat echt enorm veel energie kost. En dan heb ik er al 1lopen die erg energiek is.
Ik ben af en toe zo blij dat ik het weer allemaal gered heb op een werkdag. Ik kan bijvoorbeeld ook niet minder gaan werken. Als T in bed ligt dan ben ik ook vaak kapot.
Ik vind het zo moeilijk.

Ik heb vorig jaar juli gereageerd in dit topic en m'n mening is niet veranderd; wij zijn nog steeds intens gelukkig en compleet met alleen Tobias. Ik heb baby'tjes in m'n omgeving en die zijn allemaal heel lief en schattig, maar ik heb verder niks mee.

Wat ik stiekem wel heel erg mis, zijn de schopjes in m'n buik. Maar dan wel Tobias' schopjes. Ik keek zo ontzettend uit naar dat mannetje, hij had al zo snel z'n naam.. ik mis de tijd dat het letterlijk alleen hij en ik was, dat ik hem niet hoefde te delen maar da's niet reden om nog een kindje te nemen.

Heb ook heel lang getwijfeld. Niet zozeer of, maar meer wanneer. Bij mij kwam de wens pas opborrelen toen D 2 jaar werd, maar toch durfde ik het nog niet gelijk aan.

Beetje vergelijkbaar verhaal Salome denk ik. Mijn zwangerschap was zwaar, ziekenhuisopname, erg kleine baby, hoge bloeddruk. Nu ik zwanger ben vind ik het enorm spannend: grote kans dat het weer zo gaat. Zwanger zijn vind ik helemaal niks, dus kan niet wachten tot het juni is.

Wat ik wil zeggen is, geef het nog even de tijd. Wellicht wordt de wens toch groter dan de 'angst'. D was rond 1,5 ook enorm druk. Nog steeds wel, maar hij kan wel steeds meer zelf, wat enorm scheelt.

Dit gaat nu ook door mijn/ons hoofd. M wordt volgende week 1 en in mijn omgeving zijn best wel wat vrouwen die alweer zwanger zijn/waren bij de eerste verjaardag van de oudste. Nu lijkt een iets groter leeftijdsverschil ons leuker/fijner, maar we hebben de eerste maanden met M heel erg heftig gevonden. Het is geen goede slaper en de medische molen met haar nierafwijking kost ook aardig wat energie. Ik voel mezelf ook nog steeds niet helemaal hersteld van alles en ik weet niet of ik dit allemaal nog een keer wil. We zijn stapel verliefd op onze kleine kabouter, dus voor nu genieten we hier lekker van en we zien wel wat ons gevoel gaat doen.

Poeh bij 1 a 1,5 jaar al beslissen wat je wilt vind ik eigenlijk best vroeg. Ik weet echt nog niet wat ik wil maar een tweede lijkt mij wel leuk. Ik wil heel graag een natuurlijke bevalling meemaken dat is echt soort droom ofzo.
Een ding weet ik wel zeker ik wil mij absoluut niet laten steriliseren never nooit niet.

Waarom zou je dat nooit doen?
Ik kan me goed voorstellen dat ik dit wel zou doen, zelfs al is de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein. Elke maand gaat dan toch gepaard met een bepaalde spanning of je moet andere anticonceptie gebruiken.

Mijn zoon is 8, mijn stiefkinderen 8 en 6.
Eerder dacht ik wel nog 1 kindje met mijn huidige partner te willen maar we zijn beide nubervan overtuigd dat we compleetnzijn zo. Buiten dat kan ik het lichamelijk niet eens meer aan.
Voor mij was dit dus maar 1 zwangerschap en bevalling.

Sorry taeda ik snap niet zo goed wat je bedoelt. Elke maand een soort spanning ? Die heb ik nooit gevoeld van in de zin oh help misschien ben ik deze maand niet ongesteld maar zwanger.
En al zou ik ongewenst zwanger raken in mijn relatie dan hou ik het kind sowieso.
Waarom ik mij nooit zou laten steriliseren. Omdat je nooit weet wat je leven je brengt er kan van alles gebeuren en om dan niet zwanger te kunnen raken omdat ik gesteriliseerd zou zijn moet ik niet aan denken. Op mijn 40ste bijv een kind krijgen sluit ik bijv absoluut niet uit. Geen idee hoe mijn leven er dan uitziet. En het staat bij mij ook absoluut niet op de planning maar je weet maar nooit. Mijn moeder en tante hebben beide op hun 40ste een kindje gekregen.

Wij hebben ook best lang getwijfeld. Toen de oudste 2,5 was, kriebelde het toch wel heel erg en besloten we om voor een tweede te gaan. De oudste was 3 jaar en 8 maanden toen de jongste geboren werd en ik vind het echt een heel fijn en mooi leeftijdsverschil ertussen.

Altijd gezegd 1 kindje te willen, maar toch besloten om te proberen voor een tweede. Tussen mijn dochter en zoon zit dan ook een verschil van bijna 5 jaar.

Grappig om mijn reactie terug te zien en nog geen jaar later de tweede er al is.

De eerste 1,5-2 jaar wilde ik absoluut geen kinderen meer:
- de zwangerschap was ok, maar zou dat een volgende keer weer zijn? En dan héb je al een kind rondlopen.
- de bevalling kijk ik niet heel erg fijn op terug, dat wil ik niet nog een keer zo. Gelukkig had ik geen complicaties.
- de eerste weken na de geboorte stond heel m’n leven psychisch op z’n kop, ik heb het echt als heftig ervaren. Kan ik dat nog een keer?
- we hebben een makkelijk kind en een fijne dynamiek, het gaat heel lekker. Ik ben er niet zo van dat ik het wiel opnieuw wil gaan uitvinden. En bovendien, kan een tweede nooit ook zo makkelijk zijn.
- financieel hadden we het goed, we kunnen nog alles doen wat we willen.
- we hadden destijds simpelweg de ruimte niet; mijn wens was dat de oudste lekker buiten kon ravotten, maar nu moest ik altijd mee.
- de oudste werd steeds zelfstandiger en daarmee kwamen ook weer wat (zelfopgelegde) vrijheden terug

Opeens begon het te kriebelen, we verkochten de flat, onze situatie werd rustiger en er ontstond mentaal ruimte voor een tweede - dat voor de oudste toch altijd wel m’n droom is geweest. En toen er dus nog gesprekken gaande waren, diende mijn dochter zich aan.

En hoe heb je dat uiteindelijk ervaren Fiderilsje? Waren de eerste weken met je dochter ook zo heftig of overspoelde het je minder omdat je al een beetje wist wat je kon verwachten? En hoe is het qua gezinsdynamiek? Is het een heel ander kind dan L voor zover je dat nu al kan zeggen?

Wij willen het bij 1 houden, omdat ik al wat ouder ben en omdat we genetisch gezien een hogere kans op een (ernstige) handicap hebben. Ik ben nu 23 weken zwanger en alles is goed, dus ik ben al heel gelukkig als we straks 1 gezond kind hebben. Dan hebben we ook meer financiele ruimte om dat kind alles te kunnen bieden. Zelf heb ik 2 zusjes, maar we hebben nooit met elkaar gespeeld of later veel contact gehad. Dat kwam wel toen mijn vader ziek werd, toen waren we alledrie de 30 gepasseerd. Dus zielig voor een enig kind vind ik het niet (dat hoor ik vaak als reactie, dat het zielig zou zijn).

Ik zou het vooral vervelend vinden als ik mijn eerste kind zou "opzadelen" met een gehandicapt broertje of zusje. Dat verandert en bepaalt je hele leven totaal, dit weten we uit ervaring, dus die keuze was niet heel moeilijk.

En ondertussen is ze bijna 6 en denken we er nog steeds hetzelfde over.

Ik ben nu 36 en heb net mijn eerste kindje gekregen. De zwangerschap en bevalling zijn prima verlopen. Daar zou ik zo weer voor tekenen. De eerste weken zijn wel zwaar. Als we een tweede willen, dan wil ik er op zijn minst twee jaar tussen hebben zitten, dus ik wacht eerst eens af hoe het met dochter gaat verlopen.