Zeg maar Yes

Dank voor alle reacties. Ik heb mijn tekst verwijderd, maar waardeer jullie adviezen en zal ze meenemen.

Wat is de slechtste uitkomst? En is die uitkomst dan definitief, oftewel kun je dan niks anders meer ondernemen? Als de slechtste uitkomst zou zijn dat je niks te weten komt over je biologische familie, geen aanknopingspunten meer hebt en ook niks anders kunt ondernemen zou ik t nog even uitstellen.

*

Juist door je ziek zijn, denk ik, ga er voor. 't Leven is te kort, dit is één van je dromen, probeer het waar te maken en ga er achteraan. Het kan uitputtend zijn, ja. Maar het kan je ook zoveel energie en lucht geven.

Ik zou het gewoon doen. Het kriebelt niet voor niets. Spijt krijgen door het niet te doen lijkt me veel erger.

(Kennisje van mij heeft na jaren zoeken recent haar moeder gevonden en ze heeft haar gisteren voor het eerst ontmoet. De blijdschap en ontlading, dat gun ik iedereen.)

Oh wat moeilijk Guattari. Dan zou ik er toch voor gaan denk ik.

Die kennis van mij heeft trouwens via stichting mijn Roots haar moeder gevonden.

*

*

Afwijzing is niet te vermijden denk ik. Als je ervoor kiest om door te gaan net de zoektocht, loop je dat risico altijd, want het ligt buiten jou.

De vraag is alleen, ben je tevreden met hoe de situatie nu is, met wat je nu weet? Is het antwoord ja, dan zou ik stoppen met zoeken. Is het antwoord nee, dan zou ik doorgaan met zoeken.

.

*

Ik sluit me aan bij Baz; juist je toestand nu vind ik eens argument voor voortzetten. In het ergste geval zou je misschien over een paar jaar nog minder in staat zijn de zoektocht weer op te pakken en wat je biologische moeder betreft heb je dus ook al gevoel dat de tijd dringt...

Maar moeilijk hoor. Poeh.

Heftig zeg. Ik zou ook zeggen dat je er voor moet gaan. Ik denk dat het hebben van duidelijkheid (zelfs in de vorm van een afwijzing) gevoelsmatig misschien altijd nog beter is dat het niet weten. Of van het later spijt krijgen dat je toen (nu dus) niet door hebt gezet. Wanneer het je echt teveel lijkt te worden kan je altijd het proces altijd nog stopzetten.

Ik denk dat een afwijzing pijnlijk is, maar dan is 't wel gesloten, dan weet je waar je aan toe bent. Dan is 't iets om te rouwen, om een plek te geven en om verder te kunnen gaan. Als je de zoektocht (tijdelijk) staakt, denk ik dat je je al die tijd zal afvragen hoe en wat. Dat moet ook killing zijn, lijkt mij tenminste. Het is alleen heel lastig om te oordelen, ik ben totaal niet bekend met adopties, niemand in mijn omgeving heeft zoiets meegemaakt.

Van een afstand zeg ik in ieder geval; zoek je 'closure'.

*

Eigenlijk ben ik het wel eens met Bazinga.
Welke uitkomst je ook krijgt, je hebt in elk geval antwoord op vragen.

Verder snap ik je twijfel vanwege je eigen gezondheid en de heftigheid die je in het zoek proces al hebt gehad. Hoeveel komt er nog meer uit de beerput en kan je dat allemaal er welk bij hebben.

Succes met je keuze in dit dilemma. Verdere ik ik ook nog even zeggen dat je ik ouders echt helden vind dat ze jou ook steunen in dit proces, want het is voor hun ook niet gemakkelijk als (adoptie)ouders.

Wat een lastige keuze, Guattari. Je weet het eindresultaat ook totaal niet dus je weet niet waarin je gaat investeren. Ja in de hoop op antwoorden maar je weet niet of je ze krijgt.

Afgaande op wat ik lees van jou en van anderen waar jij weer op hebt gereageerd zeg ik doen. Je geeft zelf al aan dat je het gevoel hebt dat de tijd dringt. Zowel van jouw kant als je moeders kant kan de gezondheid parten gaan spelen.
Ik ben het ook erg eens met Bazinga betreft het eventuele rouwproces wat mogelijk kan volgen. Dat is heel erg naar, maar geeft je misschien dan wel de mogelijkheid het af te sluiten.
Zonder de wetenschap wat er gebeurd is allemaal, zonder leugens, zal je denk ik nooit rust vinden daarin.
Ik denk ook dat als er een kans bestaat dat je erachter kan komen, dat je die moet grijpen. Inderdaad een soort closure. Wat de uitslag ook gaat zijn.

Succes. Hee en als ik eens iets voor je kan betekenen betreft je adoptie ouders, iets van documenten meenemen als ik daar in de buurt ben en ze langs brengen bij jou ofzo, ik noem maar iets, omdat je zelf daar niet toe in staat bent ivm je ziekte, mag je me altijd vragen. Ik kom er relatief vaak. Voel je niet verplicht maar als je omhoog zit met iets, weet dat ik je graag help.

Geen zinnig advies maar wat een lastig besluit zeg, succes met het maken van je keuze.

*

Is het van belang dat je hiervoor naar je geboorteland reist of kun je dit ook onderzoeken vanuit Nederland?

*

Ik snap de reactie van je moeder wel maar de reactie van je zus ook wel weer. Maar ik denk dat ergens jou besluit al vast staat. Ik denk dat jij er alles aan wilt doen om je biologische moeder te vinden en pas als je antwoorden op je vragen krijgt jij pas de rust erin vindt. Ik hoop echt dat je je biologische moeder kan vinden en dat je haar dan zelf ook kan zien. Ik denk dat je diep in je hart weet wat je wilt maar wat houd je dan tegen?

*

Oh wat ontzettend lastig zeg. Als ze wordt gevonden, zou het denk ik wel mogelijk zijn om haar alleen te spreken (de detective of advocaat dan) om de situatie te bespreken met haar. Dan wordt ze denk ik niet onnodig in gevaar gebracht.

Dat haar leven op haar kop staat zal natuurlijk wel, maar als ik lees dat ze jou misschien niet vrijwillig af heeft gestaan, bestaat ook de kans dat ze heel erg blij is jou te ontmoeten en hoeft zij zich niet meer af te vragen wat er met haar baby gebeurd is. Want dat lijkt me voor een moeder ook vreselijk.

Ik zou er denk ik toch voor gaan in jouw situatie. Hoe moeilijk ook. Wie weet wordt het een afwijzing en dat is verschrikkelijk. Maar dan heb je op z’n minst antwoorden en kun je starten met het afsluiten. Maar wie weet is ze juist ontzettend blij...

Even kort door de bocht en ik weet verder niets over de situatie dus misschien zeg ik wel dingen die niet kloppen, sorry alvast daarvoor. En waarschijnlijk heb je dit zelf ook wel bedacht, maar wil je dat misschien niet denken uit zelfbescherming.