Zeg maar Yes

Herkenbaar?
Ik heb 3 vriendinnen met problemen, eentje heeft iets heftigs meegemaakt en volgt daar intensieve therapie voor. De ander heeft relatieproblemen, wil er niets aan doen maar wil wel elke keer tegen me kletsen erover. De derde heeft problemen met zichzelf en haar eigenwaarde is slecht, ze volgt ook therapie. Ik kan er normaal goed mee omgaan, maar ik merk nu aan mezelf dat ik het slecht trek. Er is geen ruimte voor mijn verhaal en ik word leeggezogen als ik met een van hem afspreek. Ik ben gewoon moe naderhand.
Ik voel me echt een slechte vriendin en ik wil meeleven en er voor ze zijn, maar het lukt me niet. Denk dat het komt door mijn zwangerschap en we krijgen ook rond juni de sleutel van ons nieuwbouwhuis, best wat veranderingen dus, die me natuurlijk bezig houden! Ik weet ook niet goed wat ik met dit verhaal wil, misschien wat herkenning? Of een schop onder mijn kont?

Ik weet niet of je het bewust of per ongeluk in de zwangerschapspijler hebt geplaatst.
In elk geval: het hoort ook wel een beetje bij deze fase van je zwangerschap. Langzaamaan ga jij een beetje in je eigen coconnetje. Je wereld wordt wat kleiner, je richt je (onbewust) op jezelf en de baby. Ik had daar echt wel 'last' van. Echte nesteldrang had ik niet, maar wel heel erg dat cocoonen en in mezelf gekeerd raken. Op het laatst kon ik zelfs geen serie meer volgen, de interesse was er niet en ik denk dat ik gewoon echt een beetje in mezelf gekeerd raakte. Het geeft niet, het hoort erbij. Niet iedereen zal er last van hebben maar misschien jij wel. Het komt wel weer.

Tips om ermee om te gaan met je vriendinnen heb ik niet echt maar wilde met bovenstaande even aangeven dat dat heel goed een achterliggende reden kan zijn.

.

Klinkt alsof jullie allemáál momenteel genoeg hebben aan jezelf. Dat komt even ongelukkig uit. Maar ik denk dat het even 'uitzitten' is en dat het afzonderlijk met jullie straks weer beter gaat, dus dat dit weer in evenwicht komt.
Maar goed, voor nu natuurlijk vervelend als zij jou wel energie kosten en jij je verhaal niet kwijt kunt. Weet niet zo goed wat je eraan kunt doen, behalve wat afstand nemen. En die vriendin die alleen maar zeurt en er niks aan doet, kun je er voorzichtig op aan spreken. Dat heb ik toevallig gister bij een vriendin gedaan en man wat lucht dat op. En dat kan ook wel op een fatsoenlijke manier zonder haar aan te vallen, maar even tactisch verpakken..

Ik heb wel eens gehoord dat als je zwanger bent en tegen het einde loopt, je wat meer op jezelf wilt zijn. Lekker in je eigen cocon. Misschien dat dat nu bij jou ook zo is?

Hoe ging het voorheen tussen jullie? Was er toen wel ruimte voor jouw verhaal? Je hoeft natuurlijk niet alleen maar een luisterend oor voor hen te zijn, jij gaat ook veel veranderingen door dus ook jij wil je verhaal logischer wijs kwijt.

Ik zou het jezelf niet te veel kwalijk nemen nu. Je bent sowieso sneller moe nu natuurlijk, maar vriendschappen waar het voornamelijk 1 richtingsverkeer is kwa verhaal doen, zijn sowieso vermoeiend. Je bent een vriendin, geen psycholoog dus ook voor jouw verhaal moet ruimte zijn. Ook als dat leuke verhalen zijn ipv probleem verhalen. Dus voel je je niet schuldig als je je even wat meer terug trekt. Je kan het wel aangeven bij ze, dat je er graag voor ze wilt zijn, maar dat je nu de energie er niet voor hebt.

Ik wilde ongeveer hetzelfde zeggen als Marin; het cocoonen is begonnen. Ik merk het bij mezelf ook. Heb wat minder behoefte aan afspreken met vriendinnen, ben wat egoïstischer en wat huiselijker. Hoort er helemaal bij en je interesse komt straks vanzelf weer terug.

Ik denk dat de reden niet eens uitmaakt eigenlijk.
Je hebt gewoon even genoeg aan jezelf. Ik denk dat je dat best kan aangeven bij je vriendinnen.
Of ze maken ruimte voor jouw verhaal of ze hebben het (wat) minder over hun problemen.
Ik heb het ook eens gehad met vriendinnen. Met mij ging het gewoon allemaal niet zo lekker en als we elkaar zagen ging het eigenlijk alleen over hun problemen en over kind gerelateerde problemen. Ik heb toen aangegeven gewoon even geen zin in ze te hebben omdat ik me een beetje overbodig en niet gehoord voelde. Is wel even vervelend geweest moet ik zeggen maar we hebben het uitgesproken en het gaat nu veel beter. Bij vrienden moet die ruimte er zijn om zoiets te kunnen zeggen vind ik.

Heel herkenbaar! Niet schuldig voelen, ik geloof oprecht dat moeder natuur het zo bedoeld heeft (ik had t heel erg en kon het een paar maanden na m’n bevalling pas goed plaatsen; na de geboorte heb je alle ruimte nodig voor je kindje).
Zouden ze er begrip voor hebben als je het naar ze benoemt?

Alle 3 zijn ze kinderloos, dus ik denk niet dat ik op veel begrip hoef te rekenen. Maar goed, dat is natuurlijk maar een aanname van mijn kant. Een van de 3 maakt zich ook al een tijd druk over onze vriendschap, of het niet wordt beīnvloed door zo'n kleintje.
Ik ben altijd maar het luisterend oor en ik hoop dat ze wel gaan doorhebben dat ik ook ff andere dingen aan mijn hoofd heb. Ben wel blij dat jullie het ook hebben (gehad). Ook weer iets wat bij zwanger zijn hoort blijkbaar;-)

Dat ze alle drie kinderloos zijn wil niet zeggen dat ze geen begrip kunnen hebben voor jouw situatie. Ik ervaar het momenteel juist precies andersom, mijn zwangere vriendin heeft alleen maar oog voor zichzelf en haar zwangerschap en niet voor mijn leven. Erg vervelend, 9 maanden lang..

Zelf ben ik kinderloos, maar ik begrijp je wel.

Het kan ook een verschil in karakter zijn: de ene persoon heeft het heel erg nodig om te ventileren als hij/zij ergens mee zit en de ander trekt zich juist terug. Zoals ik het lees hebben jullie allemaal nu even 'iets', want ik zou een zwangerschap en een verhuizing niet uitvlakken. Dat laatste staat erom bekend dat het heel stressvol kan zijn en zwangerschap doet van alles met je hormoonhuishouding. Daar hoef je echt geen moeder voor te zijn om dat te weten.

Ik zou proberen jouw grens te bewaken en dat kan op allerlei manieren: aangeven dat je zelf ook veel aan je hoofd hebt en met de beste wil van de wereld de problematiek van je vriendin(nen) er nu niet bij kan dragen, ruimte creëren om ook jouw verhaal te doen, of samen naar een oplossing zoeken hoe jullie band hier niet onder lijdt maar dat jullie je beiden nog wel gezien en gehoord voelen. Je kunt ook afstand nemen, maar dan moet je dat wel zelf willen en dan kan het zijn dat de vriendschap stopt. Dat hoeft ook niet per se erg te zijn, maar dat zou ik pas beslissen als je zelf minder aan je hoofd hebt.

Als iemand veel in herhaling valt, kun je dat trouwens ook gewoon benoemen en er dan verder geen waardeoordeel aan hangen. Je zou dan bijvoorbeeld wel kunnen aangeven dat je weet dat dit speelt en zij dit al vaker heeft aangekaart, maar dat je niet meer zo goed weet wat je erop kunt zeggen. Dan ben je echt geen slechte vriendin. Daar hoef je niet bang voor te zijn, want als dat zo wordt opgevat weet je ook hoe het ervoor staat: dan heb je een vriendin die alleen maar zendt en liever niet ontvangt.