Zeg maar Yes

Thanks!

Snap het, maar als ik dat allemaal deel dan reageert mijn hele Braziliaanse familie weer enorm uitbundig en daar zit ik echt niet op te wachten. Ik heb er wel een blog over geschreven overigens, maar die heb ik tot nu toe nog niet gedeeld op FB. Was wel de bedoeling, wie weet dat ik het ook nog wel doe...

Kan hem hier wel delen eigenlijk , hier zit geen familie xD

Blog

Oh wat kun je toch goed schrijven! Goed dat je hem hier deelt want ik vind hem echt heel interessant om te lezen. Écht Zero luchtig geschreven met een knipoog maar tegelijk zo raak en mooi beschreven terwijl het toch wel serieus en persoonlijk is. Vast heel herkenbaar voor mensen dit hetzelfde meemaken/gemaakt hebben en voor mij ook dan in iets mindere mate.

Dank je! Ik wil uiteindelijk ook meer gaan bloggen maar ja... ik wil zo veel en ik vergeet al weer wat ik wil :')

Wat schrijf je mooi, lieve Zero.

Dit kost heel veel tijd. En het lijkt nu alsof het nooit meer echt beter zal gaan, maar dat is wel zo. Maar in zulke kleine stapjes dat je het vaak pas weet na vijftig stapjes, in plaats van na 1 grote. En dat mag ook, want het kost tijd, net zo goed als jij niet in een weekje zo opgebrand bent geraakt.

Het is gewoon 'oneerlijk' dat je er dan ook nog voor 'gestraft' wordt door domme dokters en eigen risico en bijstand waar je gewoon echt heel erg weinig aan hebt.
Als je echt teveel stress hebt over totaal verdrinken in schulden of geen eten meer kunnen kopen, laat je het hier dan weten? Dat klinkt stom, maar ik zou het verschrikkelijk vinden als wij met vijfhonderd forummers een oeroude zeer waardevolle forummer zien verdrinken maar niks kunnen doen.
Als je hier in de buurt woont mag je altijd mee komen eten of wat dingen uit mijn kast komen halen in ieder geval.

liefs

Quizzle wat ben jij toch een schat! En ik ben het er ook mee eens, als iemand geholpen kan worden moeten we daar zeker aan denken!

Ik heb geen ervaring met een burn-out, maar mijn vriend wel. Die is een hele tijd uit de running geweest en heeft soms nog wel last van overspannenheid heb ik het idee.

TA ja ik ga wel vooruit maar het gaat langzaam. De nachtmerries heb ik niet meer maar de flashbacks wel bv. Gelukkig minder maar nu ik aan het verhuizen ben wordt het wel weer erger. Ook heb ik een veel korter lontje dan ik had. Het heeft me laatst tijdens het sporten bijna een rode kaart opgeleverd (voor praten overigens). Ik heb nog steeds vermijdingsgedrag.

Zero dat gevoel gestraft te worden is idd heel kut. Hier dus ook in de bijstand beland door fouten van anderen. Er is echt licht aan het einde van de tunnel maar die verrekte tunnel is zo onwijs lang. Je blog is mooi omschreven en heel hetkenbaar.

Super lief van je Quizzle! Ik heb gelukkig mijn ouders dichtbij me wonen, ik eet daar vaak mee. Scheelt toch een hoop, en m'n vrienden trakteren ook vaak, anders ging ik niet meer mijn huis uit. Maar dat blijft ook een ongemakkelijke situatie, op gegeven moment voelt dat gewoon ongemakkelijk. Ik wil mezelf juist een beetje kunnen verwennen als het even minder gaat maar dat zit er niet echt in. Aan de andere kant leer je ook wel weer op een andere manier jezelf te stimuleren. En alles wat ik krijg, daar ben ik ook véél meer dankbaar voor dan voorheen.
Ik probeer me ook te focussen op wat ik wél wil doen, maar dat is gewoon erg lastig. Liefst zou ik lekker een tas inpakken en een week ergens op het strand gaan liggen of zo. En slapen. Man o man, wat wil ik graag slapen...


(zegt ze om 01:25 uur 's nachts, de insomniac)

Ik zou je wel n weekje weg gunnen. Maar of je dan zou kunnen slapen? Deze mede insomniac ( ik ben al drie uur op inmiddels) heeft dat effect nog niet gevonden. Maar misschien is in dat opzicht medicatie nog n optie? Of is dat sowieso een financieel onhaalbare kaart?
Denk je dat n verandering van omgeving je zou helpen?

Ik vind t wel knap dat je blijft vasthouden aan wat wél kan, wat wél gaat.

Ja, ik heb een burnout gehad.
Het is door allerlei gebeurtenissen in mijn leven ontstaan en de geboorte van mijn kinderen hebben het doen doorzetten.
Daarnaast altijd blijven werken, terwijl mijn lichaam en geest signalen ging afgeven.
Steeds hoofdpijn, pijn in mijn schouder die uitstraalde naar rug en onderarm, slecht slapen, sliep op een gegeven moment 2 uurtjes per nacht en de volgende dag weer werken. Doorgaan, doorgaan, de moed niet opgeven, dat is mij altijd gezegd, even slikken en weer doorgaan.

Heb mij op een gegeven moment ziek gemeld, tegen mijn gevoel in, maar moest er wat mee.
De directie belde mij terug en zei, jij belt je huisarts, want klinkt als langdurig iets.
Zelfde dag zat ik bij huisarts, die zei, doe het rustig aan, neem een 2 weken afstand van je werk.
Directie was het hier niet mee eens en eiste dat ik op werk kwam.
Diezelfde week zat ik bij een psycholoog. Diagnose burnout kwam eruit.
Werk op laag pitje etc.
Nog was directie het er niet mee eens, wat concludeerde in verschillende ritjes naar arboarts.
Hij stond achter mij, advies van huisarts en psycholoog. Werk deed moeilijk.
En ik stond er tussen en voelde mij alsmaar kleiner en kleiner worden, bijna onzichtbaar.

Thuis was het druk, 2 kinderen die aandacht willen. Huishouding kon ik amper bij houden.
Eten koken was een ramp. Ik vergat alles, ook wanneer ik het opschreef.

Nu een jaar verder merk ik dat ik mijn grenzen moet blijven aangeven.
Heb intussen een andere baan, waar leidinggevende als directe collega's van mijn verleden afweten. Ik wil teveel en merk pas wanneer het teveel is geweest, dat het te laat is om er iets mee te doen.

Interessant topic, omdat ik er nu zelf ook een beetje inzit. Wat ik me wel afvraag: ik hoor steeds dat psychologen de term "burnout" niet erkennen. Het zou dan een aanpassingsstoornis zijn of een werkgerelateerde depressie of zo?

Ik denk dat ik zelf soort van overspannen ben. Ben paar maanden geleden met een nieuwe, fulltime baan begonnen en moest naar de andere kant van het land verhuizen. En daar komt nog bij dat ik al last heb van angstklachten, waarvoor ik al langere tijd in behandeling ben. Er waren dus heel veel veranderingen die ik heel eng vond, ik had het ook nog druk met een paar andere dingen, en de baan valt me (om allerlei redenen) heel erg zwaar.

Ik heb dus een aantal maanden voor mijn gevoel op mijn tenen gelopen en heb me erg gespannen gevoeld, ik voelde me steeds vermoeider, en op den duur ging het niet meer. Ik was voor mijn gevoel mentaal en lichamelijk kapot. Sindsdien werk ik halve dagen. Dat gaat wel iets beter en ik voel me sindsdien iets beter, maar ik zal op een gegeven moment wel weer fulltime moeten werken. Ik weet niet of dat gaat lukken, dus misschien moet ik stoppen met de baan.

Het heeft mij iig een stuk meer begrip gegeven voor overspannenheid en burnout. Het heeft niks te maken met niet WILLEN werken, of lui zijn; voor mijn gevoel KON ik echt niet meer, al zou ik het willen. Maar het is nog best lastig om het te vertellen aan mensen, want het voelt ook als een zwakte en ik ben bang dat niet iedereen het begrijpt.

Het niet erkennen door psychologen heeft er met name mee te maken dat een burn-out niet in de DSM V voorkomt. En om psychologie vergoed te krijgen moet je een aandoening omschreven in de DSM V hebben.

Ik had optimistisch aangevinkt dat ik er nooit last van heb gehad, maar de huisarts heeft vandaag helaas overspannenheid geconstateerd. Ik ging er natuurlijk niet voor niks heen maar toch valt het nog even rauw op mijn dak. Voelt kut om aan jezelf en anderen toe te moeten geven, vooral aan het werk. Dat is maar een klein deel vd oorzaak bij mij namelijk, er is rve in te korte tijd gebeurd. Blah! Ik ga het morgen zeggen, even goed bedenken hoe.

Wat rot Teun. Wel dapper dat je bij je huisarts aan de bel hebt getrokken. Als ik alleen al bedenk wat ik hier las heb jij inderdaad erg veel op je bord gekregen, dus ik vind het echt niet gek dat het niet meer wil nu. Ik hoop dat je de tijd kunt nemen die je nodig hebt.

Hee Teun, wat naar voor je! Hoe voel je je nu je weer thuis bent? En heeft-ie een herstelplan voorgeschreven?

Jeetje Teun, sterkte! Hoe nu verder? Arbo? Psycholoog?

Lief van jullie! Inderdaad ziek melden op werk en vragen naar de bedrijfsarts. Verder een paar gesprekken met de praktijkondersteuner om te kijken hoe ik het best kan worden geholpen. Eerste gesprek is over 2 weken. Maar eerst rust.

Fijn dat je nu rust kunt gaan nemen Teun! Hoop dat het je zowel fysiek als mentaal ten goede komt.

Vanavond de laatste aflevering trouwens.

Ahhhh! Veel sterkte lieve Teun!

Wat rot voor je, Teun! Veel sterkte en wat goed van jou dat je aan de bel hebt getrokken. Heel knap!

Wat rot voor je Teun. Eerst maar eens de rust vinden de aankomende weken. Volgens mij heb je de afgelopen periode ook wel behoorlijk wat voor je kiezen gehad. Sterkte!

Wat naar, lieve Teun. Het komt niet uit de lucht vallen (gezien wat je allemaal hebt meegemaakt in korte tijd), maar dit is wel even confronterend. Ik hoop dat je de komende periode de rust vindt waaraan het de afgelopen tijd ontbrak. Pas daarna zou ik gaan nadenken met de bedrijfsarts over 'hoe nu verder?'. Belangrijke beslissingen nemen in een periode waarin je hoofd overloopt, is namelijk nooit aan te raden. Sterkte/succes met dit bespreekbaar maken bij je leidinggevende en hopelijk morgenavond het eerste moment van tot jezelf komen met de prachtige film die je gaat zien.

Wat goed dat je aan de bel hebt getrokken lieve Teun. Heel veel sterkte.

He wat rot Teun! Sterkte ermee zeg, het klinkt heel naar.

Ahw nee wat rot Teun! Goed dat je naar de huisarts bent gegaan! Sterkte meid!

Sterkte Teun , hoe gaat het nu?