Zeg maar Yes

Het is denk ik ook wat je gewend bent. Hier is het bijvoorbeeld niet normaal om aan de cassiere te vragen hoe het met haar gaat. Terwijl gewoon vriendelijk hallo zeggen en over t weer beppen wel normaal is.

Ik begrijp heel goed hoe je het omschrijft Marsy. Ik was maar kort in Australie en ook voor vakantie, is anders dan er echt wonen natuurlijk. De mensen kwamen super relaxed over, ik had een Australier leren kennen in Indonesie en toen ik in Australie was maakte die bijv elke dag tijd voor me. In NL zou dat ondenkbaar zijn, want druk, en moet je afspraken vaak al weken van tevoren inplannen. Het lijkt me ook echt een heel fijn land om te wonen.
Maar ik vind dit weer losstaan van vrijheid, maar meer met thuisvoelen te maken. Ik voel me ook niet echt heel thuis meer in NL, maar wel heel vrij.
Pasgeleden was ik in Mexico, voelde me daar gelijk welkom en thuis door de lieve mensen, maar vrij niet, overal politie etc.
Voor mij betekent vrijheid dat je keuzes hebt en mogelijkheden krijgt in het leven. We zijn vrij om te zeggen wat we denken, we zijn vrij om de school en opleiding te kiezen naar onze wens, we zijn vrij om te reizen, vrij om onze eigen partners te kiezen.

Helemaal mee eens Libelle, dat er verschil zit in thuisvoelen en vrijheid. Maar wat betreft de basis vrijheid, die zit in beide landen. Al had ik graag gezien dat er hier ook vrijheid was dat je in het huwelijk kan treden met wie je wil, euthanasie etc, daarin is Nederland ver vooruit. Maar ik voelde me wel heel erg opgesloten in Nederland, letterlijk door veel binnen te zijn door het weer, door me verplicht te voelen die afspraken te maken en geen spontane dingen als op vrijdag beslissen een weekendje te gaan kamperen of naar andere stad te vliegen. Natuurlijk is het afhankelijk waar je woont en wie je vrienden/familie zijn. Vanzelfsprekend zijn er plekken waar je buschauffeurs groet. Alleen ik voelde dat al heel lang niet meer en het voelde steeds beklemmender omdat ik het door mijn vele emigreren, op andere plekken wel vond. Ik heb het ook nog echt geprobeerd 7 jaar geleden, omdat ik dacht dat het in mijn hoofd zat en ik mijn familie/vrienden teveel mistte. Ik werd er doodongelukkig van, echt beklemd gevoel, dus nu echt geaccepteerd dat Nederland niet bij mij past. Daarom voelt het voor mij wel als vrijheid dat ik die keuze had weg te gaan en ook dat beklemde gevoel dat ik in Nederland had was, weg is. Vandaar dat het bij mij bij vrijheid hoort.

Maar ik neem echt het topic over zo met mijn mening, zo belangrijk is het ook weer niet. Ik ben gegaan, het is goed zo. Ik voel me vrij - dat is de conclusie.

Ik voel me tot op zekere hoogte super vrij. Dat ik moet werken en belasting moet betalen enzo, tja... Prima, hoort erbij en heb ik geaccepteerd.

Ik ben nu vrij van mijn werk en zou nu het liefst gaan hardlopen maar dat kan niet omdat mijn kleine lieverd boven slaapt. Zij beperkt me best wel in mijn vrijheid wat betreft spontaan dingen ondernemen. Maar daar heb ik voor gekozen en weegt niet op tegen alles wat er tegenover staat.

Eens SoGood, daar had ik nog niet over nagedacht, maar dat is wel zo ja. Ik zou haar nooit meer inruilen, maar ik baal er soms wel van. Gelukkig hebben we weekenden én heb ik de donderdag ALL TO MYSELF.

Wow! Wat veel en verschillende antwoorden Leuk om zo te lezen hoe het voor iedereen voelt.

In mijn vertrouwde omgeving voel iK me vrij. Maar ik merk dat alle aanslagen en gekkigheid in de wereld me bang maken. Zo ga ik binnenkort met mijn man naar het buitenland en blijven de kinderen bij opa en oma. Nu heb ik al wekenlang buikpijn en slapeloze nachten omdat ik bang ben dat ik niet meer thuiskom door een aanslag.
Dus in zekere zin voel ik me niet vrij...

He bah Minty. Kan me je gevoel overigens goed voorstellen. Zo zou ik me ook voelen.

Nou dat is ook geen plezierig tripje dan meer. Als je er zo tegenop ziet moet je je bestemming misschien veranderen? Of ligt het niet aan de bestemming, maar meer aan het idee van weg zijn uit Nederland en van de kinderen?