Zeg maar Yes

Die rollercoaster van emoties is zo ontzettend herkenbaar!
Hopelijk hebben jullie morgen een mooi afscheid, waar jullie met een goed gevoel op terug kunnen kijken.

Sterkte gewenst. Wat is het plots snel gegaan. Ik hoop ook dat jullie morgen een mooi afscheid hebben.

Heel veel sterkte vandaag bij de uitvaart, Moederkoekje.

Heel veel sterkte vandaag.

Sterkte vandaag.

Veel sterkte vandaag, ik hoop dat jullie op een mooie manier afscheid kunnen nemen

Veel sterkte vandaag Moederkoekje, ik merk dat ik het lastig vind de juiste woorden te vinden.
Ik hoop dat jullie hem een prachtig liefdevol afscheid kunnen geven vandaag.

Veel sterkte vandaag!

Heel veel sterkte vandaag

Heel veel sterkte vandaag.

Heel veel sterkte vandaag!

Heel veel sterkte vandaag!

Heel veel sterkte vandaag!

Veel sterkte.

Als een regenboog vol kleur,
Als een zonnetje heel fel,
Een herinnering zo dierbaar,
In gedachten geen vaarwel.

Heel veel sterkte vandaag!

Heel veel sterkte vandaag!

Heel veel sterkte vandaag. Ik hoop dat je over een tijdje toch met een overwegend fijn gevoel op deze dag kunt terugkijken.

Oh wat erg. Gecondoleerd en heel veel sterkte vandaag.

Ik hoop dat het een mooie uitvaart geweest is Moederkoekje, waar je met een lach en heel veel tranen hebt kunnen stilstaan bij het leven van jullie lieve papa.

Sterkte wederom, voor de weg die jullie af moeten zullen gaan zo na de uitvaart.

Heel erg bedankt voor jullie lieve woorden. Het was een prachtig afscheid, met live-muziek van collega's en mooie woorden van vrienden en familie. Ik heb zelf als eerste gesproken en gelukkig ging dat erg goed. Ik vond het ook heel fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen. Uiteindelijk waren er ruim 250 mensen aanwezig en was het een bijeenkomst met ruimte voor verdriet, maar ook met vrolijke momenten, zoals we zelf graag wilden.

Daarna ben ik wel redelijk ingestort. Ik heb de hele avond liggen huilen en slapen en toen we uiteindelijk naar bed gingen kon ik juist niet meer slapen en heb ik bijna de hele nacht wakker gelegen. We zijn nu nog bij mijn moeder, maar straks gaat mijn broer met zijn gezin weer terug naar Engeland, en wij moeten ook weer terug naar onze woonplaats. Maar eigenlijk durf ik mijn moeder niet goed alleen te laten. Ze houdt zich sterk, maar ik zie ook haar enorme verdriet en pijn..

En wat is normaal qua werk? Ik moet er nu niet aan denken om me met werkzamen bezig te houden, ik heb de concentratie van een zeekomkommer en het verdriet komt er steeds op onverwachte momenten uit. Volgens de CAO mag ik verlof opnemen dat 'billijk' is in deze situatie, maar wat is billijk in vredesnaam?

Het liefst zou ik op dit moment in bed kruipen met een grote deken om me heen en net doen alsof ik er niet ben.

Dat is heel lastig in te schatten wat billijk is. Duidelijk is dat je nog niet kan gaan werken en dat je dat kan gaan aangeven. Ik vond het volgens mij toen wel weer fijn om aan het werk te gaan, kon ik doen alsof het niet gebeurd was, maar dat is ook niet perse de beste aanpak.

Het is logisch dat dat verdriet eruit komt en ook dat je van gekkigheid niet meer weet of je moet slapen, wakker moet zijn, huilen, eten, lachen of iets anders moet doen. Frustreer je daar dan ook niet over maar onderga het maar even. Leun op je man, laat hem maar even de dingen regelen en beslissingen.

Ik snap heel goed dat je je moeder niet alleen wil laten. Dat is ook afgrijselijk. Maar ook zij heeft ruimte wellicht nodig of wil nu even voelen wat zij moet voelen zonder dat ze zich zorgen maakt om jullie (althans, mijn moeder deed dat terwijl ik vond dat zij juist even de focus verdiende). Iedereen moet hier nu zijn eigen weg in gaan vinden, hoe vreselijk het gat ook is dat hij achterlaat. Het gat gaat nooit dicht, het went alleen dat het er is. Het wordt onderdeel uiteindelijk van wie je bent. Net zoals hij dat heeft gedaan.

Ik kan me alleen maar aansluiten bij Caro.

Het lijkt mij heel billijk om je in elk geval de komende week af te melden. Of dat nu met verlof is of je daadwerkelijk ziekmelden. Alles is zo snel gegaan, het lijkt mij heel verstandig om in je vertrouwde omgeving de eerste schok te verwerken en tot jezelf te komen. Daarna kun je altijd nog verder kijken wat je wilt.

Sterkte!

Wat fijn dat het zo'n mooi afscheid is geworden MK. Ook ik kreeg na de uitvaart een enorme klap van de hamer en was toen zo onmenselijk moe. Alsof alle kracht ineens uit me wegvloeide.

Ik ben na de begrafenis ziek gemeld en voelde na een week de behoefte om weer iets te gaan doen. Ik ben anderhalve week na de begrafenis begonnen met een paar halve dagen werken. Uiteindelijk werkte ik na drie weken weer volledig. Geef jezelf hierin vooral de ruimte en volg je gevoel. Niks is goed en niks is fout. Laat je vooral niks aanpraten maar probeer je gevoel te volgen.

Denk aan je!

Wat ontzettend heftig Moederkoekje. Heel veel sterkte!