Zeg maar Yes

De laatste dagen gaat het best redelijk, maar op sommige momenten komt het keihard binnen. Gisteren dacht ik dat het wel ging en besloot ik om even boodschappen te doen. En ineens stond ik huilend tussen de komkommers omdat ik een liedje hoorde dat me aan papa deed denken.

Verder merk ik dat de beelden van het overlijden steeds terugkomen, het was zo heftig allemaal. Ik heb een deel van die dag daarom opgeschreven, hopelijk helpt dat bij de verwerking:


Twee weken geleden zag ik je voor het laatst echt. Je leek ineens weer zo klein en kwetsbaar, daar in dat witte ziekenhuisbed. Ik zag dat je bang was, voor wat nog allemaal zou komen. Hoe zou het gaan? Hormonen, chemo, een operatie. Maar je zou het gevecht aangaan, opnieuw. Want je wilde bij ons zijn, het leven was nog lang niet af!

Zondag viel het telefoontje rauw op ons dak: het gaat niet goed met papa, je moet komen, we weten niet of hij het redt. Kleren aan, spullen pakken en zorgen dat de kinderen ergens terecht kunnen. De rit in de auto duurt 38 minuten en ze gaan een voor een voorbij, nooit eens twee of drie tegelijk, altijd maar een. De angst heeft zich in mijn hart genesteld en maakt mijn handen koud, ze trillen. De auto parkeren, recht voor de ingang, de boze blikken doen me niks, ze zoeken het maar uit. Rennen door lange gangen, op zoek naar de lift. De liften die hier altijd zo langzaam zijn, denk ik bang. Maar de deur staat nog open en ik werp me ertussen. Hij gaat weer open en ik druk op de acht. Gaan nu! Twee mannen komen nog binnen, verdomme, ze drukken op de vijf. Ik voel dat ze mijn angst voelen en staar naar de grond. Deur open, deur dicht. En weer verder naar boven.

We rennen weer door lange gangen, want je ligt helemaal achteraan. De deur gooi ik open en binnen zie ik een zee van witte jassen, zo veel en allemaal stil. Het apparaat dat jouw hartslag nu vervangt beukt zich een deuk in je borst. De slang in je mond, je ogen wagenwijd open. Ik wil schreeuwen: stop hiermee, dit wil papa helemaal niet! Maar dan zie ik mama en ik begrijp: ze moeten alles hebben geprobeerd. Mama vertelt me wat ik al weet: het lukt niet, je bent al te ver weg. Ze moeten je laten gaan. Ik pak je warme hand en fluister in je oor de dingen die je al weet: ik hou van jou, ik hou van jou, ik hou van jou. Ik kijk naar de cijfers op de schermen: 68, 72, 0. Je bent er niet meer, maar eigenlijk was je al weg. Ik blijf je vasthouden, want ik weet dat je steeds verder weg zal glippen, koud wordt en stijf. Maar nu ben je nog warm en zacht, precies zoals je hoort.

Jeetje meid... het verdriet komt door mn beeldscherm heen. Wat knap dat je dit zo hebt kunnen verwoorden. Ik hoop zo dat het je een klein beetje helpt, al is het maar een mini beetje, al is het maar 1 puzzelstukje die weer op z'n plek valt in die enorme wirwar van emoties

Tranen in mijn ogen bij het lezen van je bericht.
Wat heb jij het mooi opgeschreven. Knap ook dat je dat hebt kunnen doen.
Hopelijk helpt het je in een stukje verwerking.

Veel sterkte.

Pff heftig stuk tranen in mijn ogen.

Sterkte

Wat onmogelijk heftig... Wat goed dat je het opschrijft en ook deelt. Mijn gedachten zijn bij je. Sterkte, heel veel sterkte.

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik voel met je mee, heel veel sterkte.

Ach lieverd wat heb je dat mooi opgeschreven! Wat ontzettend heftig en oneerlijk dit. Wat een verdriet.

Ik leef met je mee. Heel, heel veel sterkte

Zo heftig om te lezen. Heel veel sterkte, meer weet ik echt niet te zeggen!

Ik dat snap dat heel goed, dat je niet weet wat te zeggen, dat weet ik in dit soort situaties bij anderen ook nooit. Maar nu weet ik dat het niets uitmaakt wat je zegt, maar dat het er vooral om gaat dat je iets zegt. Het betekent heel veel voor me dat iemand de moeite neemt om het te lezen en een reactie achter te laten. De inhoud doet er niet eens toe, maar wel het gevoel dat mensen met je meeleven.

Dus bedankt voor al jullie lieve reacties

Kippenvel en tranen in m´n ogen bij het lezen van je vorige post.
Heel veel sterkte

Hier ook tranen. Door hoe je het opschrijft zie ik het voor me alsof mijn eigen vader daar zo zou liggen en voel ik je angst, verdriet en liefde. Jemig wat ontzettend heftig. Nogmaals heeeel veel sterkte en kracht.

Wat heftig hoe het allemaal gegaan is. Ik vond het zelf heel prettig om alles op te schrijven, hoop dat dit jou ook helpt bij de verwerking. Nogmaals, veel kracht en sterkte gewenst.

Pfff jeetje tranen in Mn ogen. Sterkte t

Heel veel sterkte!

Ik vind het echt vreselijk voor je. Wat goed dat je erover schrijft! Bijzonder ook wat muziek met je doet, hè. Mooi dat er muziek is waarbij je aan hem denkt, maar muziek kan zo heftig ook zijn! Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen!

Ook ik kreeg tranen in mijn ogen van je verhaal, heel veel sterke.

Kippenvel bij het lezen van je stuk. Hoe heftig moet dat geweest zijn voor jullie

Tranen in mijn ogen. Wat ontzettend heftig en verdrietig.
Sterkte

Wat heftig allemaal. En wat zullen die minuten onderweg lang hebben geduurd. Heel veel sterkte en kracht toegewenst om dit verdriet en het gemis te verwerken.

Pff ik voel het helemaal in mijn buik, je post waarin je alles beschrijft. Wat intens verdrietig

Lijkt mij verschrikkelijk om mee te maken, heel veel sterkte nogmaals!

Wat heb je dat mooi verwoord. Het heeft mij ook diep geraakt. Ik hoop dat het voor jou een fijne, welkome uitlaatklep is zodat je een klein beetje van je verdriet kwijt kunt, al is het maar voor even. Heel erg veel sterkte.

Ik krijg kippenvel van je stukje tekst. Wat heb je het mooi opgeschreven.

Heel veel sterkte gewenst.

Jeetje Moederkloekje wat beschrijf je dat mooi! Ik voel je pijn door het beeldscherm heen. Heel veel sterkte!

Moederkoekje, de tranen staan in mijn ogen na het lezen van je stukje. Heel mooi verwoord.
Heel veel sterkte!!