Zeg maar Yes

Ooh haha foei!
Ik heb het op zolder verstopt tussen de cadeautjes voor pakjesavond, zodat de verleiding niet te groot is.

Victimless crime toch?

Oh dames toch. Waar is jullie zelfdiscipline? (HAHA als iemand dat niet heeft, ben ik het, maar op de één of andere manier heb ik dit altijd goed onder controle)

Haha geweldige biecht!

Hahaha fantastisch! Ik doe niet mee maar ik zou dat ook doen!

Ik heb er over nagedacht, maar dan is het leuke er vanaf. Pakje staat nog netjes dicht in de kast te wachten op 5-12.

Wel geniaal biechtje.

Ik vond het nog steeds harstikke leuk hoor

ik heb er ook al in gekeken :o en ik vind het nog steeds leuk

Dames, waar is jullie beheersing.
(Nu wil ik het ook open maken, maar ik probeer mij te bedwingen en het pakje staat nog veilig in de kast ).

Ik heb daar echt geen enkele moeite mee. Zou het prima in het zicht kunnen leggen, maar dat heb ik dus niet gedaan omdat mijn zoon het wél graag zou openmaken.

Hier nog een eenzaam zijn biechtje.
Ik mis een goede vriendin. Een die er net zoveel energie in wil steken in een vriendschap net als dat ik doe.
Keer op keer ben ik al teleurgesteld in een vriendin en daar word ik verdrietig van.
Ik heb wel wat losse vriendinnen en een gezin. Maar ik mis gewoon iemand die ik naast mijn partner echt kan vertrouwen en leuke dingen mee kan doen. Ik ben echt jaloers op meiden die wel een echte beste vriendin hebben.

Ik vraag me af waar voor jou de grens ligt tussen je gewone vriendinnen en "een beste vriendin". Kun je met je gewone vriendinnen geen vertrouwelijke dingen bespreken en leuke dingen doen? En zo wel, dan heb je toch gewoon goede vriendinnen?

Ik heb ook niet 1 beste vriendin en mijn goede vriendinnen hebben ook andere goede vriendinnen, maar ik probeer dat niet op de weegschaal te leggen en "een beste vriendin" te willen hebben en zijn want de vriendschappen die ik heb zijn prachtig, waardevol, vol respect en vertrouwen en lol en leuke dingen. Dat is toch juist geweldig als je er meerdere hebt?

Biechtje, ik herken dat gevoel wel een beetje.

Weet je ook waarom zij niet teveel energie in de vriendschap steekt? Ik weet van mezelf bijvoorbeeld dat ik, wanneer ik minder in mijn vel zit, ik me terug trek. Dat zegt niks over de ander en zit puur in mezelf.

Ik voel me zo moe en lusteloos. Alles kost zoveel moeite en ik heb nergens zin in.
Ik volg een HBO studie en heb nu al een aantal bijeenkomsten gemist, nu heeft een studiegenoot vandaag geappt dat het haar tegenvalt dat ik er niet bij was. Ik voel me hier best wel verdrietig door. Vanochtend met veel moeite uit bed gekomen en aangekleed, maar toch lukt het dan niet om in de auto te stappen en weg te gaan. Terwijl ik weet dat als ik er eenmaal ben het altijd wel weer goed gaat. Ik heb ook steeds hoofdpijn en zit te piekeren over mijn stage die in februari zal beginnen. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben en de stage niet zal halen terwijl ik weet dat ik mijn vorige stages ook goed heb afgesloten. Maar toch die onzekerheid. Ik vind het trouwens heel moeilijk om over deze gevoelens te praten, ik heb het wel een paar keer geprobeerd bij mijn vriend maar ik krijg dan het gevoel dat ik me aanstel. Ik wilde het even van me afschrijven.

Ik denk dat het goed is dat je het hier schrijft, als eerste stap. En ik denk dat het heel verstandig zou zijn om nu iemand van je opleiding in vertrouwen te nemen. Er is vast een begeleider aan je studie verbonden waar je met dit soort problematiek bij terecht kunt.

Je schrijft dat je moe en lusteloos bent, denk je dat de oorzaak lichamelijk is? Het klinkt meer als faalangst die doorwerkt op je lichaam, als ik het zo bekijk. Kan dat kloppen? Daar hoef je je niet voor te schamen, daar hebben meer mensen last van. Maar als het je studie belemmert (en dat doet het nu al) dan moet je er iets mee. Niet mee blijven thuiszitten want het wordt erger als je thuis blijft.
Probeer zsm een afspraak te maken op je opleiding. Succes.

Helemaal eens met UrbanNaked. Erg rot voor je dat je in deze situatie zit en ik hoop voor jezelf dat je verdere stappen onderneemt.

Je stelt je absoluut niet aan, je zit ergens mee wat je belemmert.
Ik denk dat het advies van UN heel goed is, om eens met iemand op je opleiding te gaan praten, de slb-er of zo iemand.
Misschien kunnen jullie er samen achterkomen wat er allemaal speelt en wat jij nodig hebt om wel naar je studie te gaan én vooral wat je nodig hebt om minder te piekeren.

Precies om hetgene wat biechtje zegt hebben we vanmiddag een bijeenkomst gehad met studenten die hier tegenaan lopen. Het is heel lastig om dit soort dingen uit te spreken, maar een hele goede eerste stap om hier te plaatsen.
Zoals UN zegt, lijkt het op faalangst. Misschien is het een goed idee om een afspraak te maken met je mentor of iemand van het studie succes centrum. De school waar ik werk heeft onder andere cursussen om je / elkaar hierbij te helpen.

Weggehaald.

Wat ontzettend heftig Biechtje. Ik vind het moeilijk te zeggen wat je moet doen, behalve goed met je zoon praten hierover.

Sterkte en een dikke knuffel!

Wat een heftig begin van het nieuwe jaar.
Ik zal in elk geval, net wat Lady zegt, het bespreken met je zoon. Eventueel ook met je moeder en tante erbij.
Sterkte in elk geval.

Och jeetje, wat naar, biechtje. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik wil ook niet niet reageren. Sterkte en een dikke knuffel!

Wat ontzettend heftig
Ik denk dat het makkelijk praten is zo achter mijn laptop als buitenstaander, maar ik denk dat ik aangifte gedaan had...

Biechtje, wat ontzettend heftig! Inderdaad, er goed over praten met je zoon. Maar wat Lejow ook zegt, een aangifte is misschien toch ook wel verstandig, maar ik kan me goed voorstellen dat dat moeilijk is tegen je eigen vader. Maar je weet niet of het misschien toch nog vaker gebeurt als hij alleen met je moeder is, daar zou ik wel bang voor zijn.

Wat ontzettend heftig zeg. Vreselijk voor jullie!
Ik zou er goed over praten en misschien wel via de huisarts advies vragen wat te doen met je zoon.
En misschien ook praten met je vader (als hij zeker weten nuchter is) over wat dit met jullie doet.
Sterkte!