Mijn lieve papa…
Al sinds midden 2018 is mijn vader ziek. Een aandoening aan zijn longen waar ze eerst geen aanwijsbare reden voor konden vinden.
Eind 2018 werd mijn vader ziek, heel ziek en hij heeft toen op het randje van de dood gelegen.
Wonder boven wonder overleefde hij, maar zijn nieren werkten niet meer. Verklaarde ook waarom hij zo ontzettend ziek was: hij was zichzelf langzaam aan het vergiftigen. Na veel onderzoeken bleek hij een aandoening te hebben die de nieren én longen aantast.
Vanaf dat moment moest mijn vader om de dag dialyseren. Dat heeft hij drie jaar lang gedaan. Een oom van me was uiteindelijk zo lief en genereus om een nier van hem te doneren. Een spannende tijd van allerlei onderzoeken volgde om te kijken of er een match was. Die was er en uiteindelijk vond begin dit jaar de transplantatie plaats. En met succes! De nier werd niet afgestoten.
De hoop was natuurlijk dat mijn vader zich op termijn beter zou gaan voelen, aangezien dialyseren een enorme aanslag op je lijf is.
Helaas is dat niet zo en inmiddels is gebleken dat de longen van mijn vader enorm achteruit zijn gegaan. Zo erg dat mijn vader steeds vaker kortademig is. Hij is er klaar mee. Inmiddels heeft hij met de huisarts euthanasie besproken en gezien de uitzichtloosheid van mijn vaders situatie, werkt de huisarts hieraan mee…
Ergens in januari van het komende jaar moet het gaan gebeuren 😢
Al een paar weken zijn we (mijn vader, broertje en ik) druk bezig met allerlei dingen te regelen. Mijn vader heeft zijn wensen wat betreft de uitvaart aangegeven en zorgt ervoor dat het voor na die tijd zo goed mogelijk geregeld is, zodat mijn broertje en ik ons niet heel erg druk hoeven te maken om praktische zaken. Natuurlijk zal er een hoop geregeld moeten worden (o.a de verkoop van het huis), maar mijn vader heeft alles goed op papier gezet.
Binnen acht jaar verlies ik mijn beide ouders. Straks ben ik niemands kind meer.
De band met mijn vader is na het overlijden van mijn moeder alleen maar sterker geworden. Straks is hij er gewoon niet meer. Niet meer even bij hem langsgaan, geen potjes yahtzee meer. Niet meer hoeven appen dat ik veilig thuis ben aangekomen of dat ik veilig ben geland op mijn reisbestemming.
Mijn vader had nog zoveel willen doen tijdens zijn ‘tweede leven’, maar het is hem niet gegund.
Het leven kan soms zo intens kut zijn!
Mijn instagram