Zeg maar Yes

Ik noem mezelf nooit mevrouw. Anderen noemen me weleens mevrouw. Ik ben nog niet zo ver hoor. Een meisje ben ik ook niet meer, maar mevrouw klinkt alsof ik mijn moeder aan het inhalen ben. Ik moet altijd glimlachen als een caissière 'je' tegen me zegt i.p.v. u en het maakt me helemaal niets uit dat het waarschijnlijk niets met mijn uiterlijk of leeftijd te maken heeft en ze gewoon ronduit niet netjes is, maar dat 'je' bevalt net zo goed als mij geen mevrouw noemen.

Ik denk nooit... Of als ik oud en bejaard ben.. Ik vind het zo vreemd woord. Tegen mij zeggen ze nog wel is mevrouw.. En dan het enige wat ik dan denk.. Halloo ik ben een heel stuk jonger noem me anders.. Maar aan de andere kant kan ik van uit hun wel begrijpen van wat zeg je dan. Meisje? Meid? Chickkiee? dan is mevrouw toch wel formeler. Ik voel me dan wel oud worden daardoor mevrouw klinkt zo oud.. Maar ik vind het zelf een lastige kwestie..

Ik noem mezelf nooit mevrouw eigenlijk. Zelf word ik wel mevrouwt genoemd. In winkels, door kids op m'n werk.

Nooit denk ik. Zelfs mijn opa en oma van 80 heb ik dat nog nooit horen zeggen.

Mijn leerlingen noemen mij 'mevrouw achternaam' in het begin vond ik het vreselijk, maar zo 'hoort' het nu eenmaal op school. Ik denk niet dat ik mezelf ooit mevrouw zal noemen.

Ik noem mezelf geen mevrouw. Geen idee wanneer ik dat ga doen. Ik merk wel dat anderen soms mevrouw tegen me zeggen. Van de week liep ik met ons hondje buiten en toen vroeg een meisje “mevrouw, wilt u wat kopen?” Ik moest ook echt even nadenken of ze het tegen mij had, omdat ik mezelf dus niet zo noem. Ze had het wel tegen mij.

Ik noem mezelf ook geen mevrouw. Het klinkt ook zo vreemd als anderen me met 'mevrouw' aanspreken, ik voel me helemaal geen mevrouw. Pas op de sportschool zei zo'n jong ventje 'mevrouw' tegen me, ik zei dat ie maar gewoon 'Jet' moest zeggen. Kom nou, ik ben nog geen vijftig. Al weet ik niet of ik er dan wel al aan toe ben.

Ik noem mezelf geen mevrouw en voel me ook niet zo. Ook leeftijdgenoten duid ik aan met meisje, wat dan wel weer onduidelijk kan zijn voor anderen. Zo had ik het laatst tegen een vriendin over mijn buurmeisje (van een jaar of 30), en zij ging uit van een klein kind haha. Logisch ook, maar het was gewoon niet in me opgekomen haar de buurvrouw te noemen. Dat doe ik bij mensen vanaf 40 denk ik (tot ik het zelf ben waarschijnlijk ;))

Als ik bejaard ben denk ik.

Ik word wel vaak mevrouw genoemd door anderen maar dat vind ik inmiddels niet meer heul raar. Tegen peuterzoon heb ik het ook over mevrouwen als ik het kassameisje/een buurvrouw/een voorbijganger van mijn leeftijd bedoel.
Maar mezelf zo (be)noemen, nee.

Ik noem mezelf nooit mevrouw, en kan me op dit moment ook nog niet voorstellen dat dat snel zou gaan gebeuren.

Ik word wel eens met mevrouw aangesproken in winkels en dergelijke, maar niet zo vaak. Mensen schatten me toch vaak jonger. Mijn studenten spreken me wel altijd aan met mevrouw. Vind ik wel passend eigenlijk, al heb ik er ook geen problemen mee als ze gewoon mijn voornaam gebruiken. In de praktijk doen ze dat eigenlijk nooit, alleen soms in mailtjes.

Ik ben sinds een tijdje mevrouw voor anderen, dat vond ik in het begin vreselijk wennen en van mij hoeft het nog steeds niet, maar als je getrouwd bent en kinderen hebt dan lijkt het wel alsof je nog een beetje meer mevrouw wordt. Mezelf noem ik eigenlijk nooit mevrouw, denk niet dat ik dat ooit ga doen, mijn oma’s deden dat zelfs niet, mijn ene neemt de telefoon op met alleen haar achternaam en de ander nam de telefoon op met voor en achternaam. Dat doe ik ook trouwens, ik zeg gewoon: Met *voornaam* *achternaam*.

Mezelf mevrouw noemen zie ik nog niet snel gebeuren. Anderen ook niet, laatst werd ik nog aangesproken met "meisje".
Aan de telefoon heb ik dus ook de rare gewoonte aan te geven waar ik woon. Ik heb dat overgenomen van mijn moeder. Maar ik doe het de laatste tijd net meer. Mijn oma zei altijd "Met mevrouw ........." Ik neem op met alleen mijn voornaam als het een bekend nummer is, en Voor,- en achternaam als het een onbekend nummer is.

Hier sluit ik me bij aan!

Ik noem mezelf ook nooit mevrouw. Zakelijk vind ik het wel prettig om met mevrouw te worden aangesproken. Je en jij vind ik dan toch wat te informeel, behalve bij frequente contacten.

Ik merk wel dat ik nu wat meer aangesproken wordt met mevrouw. Vooral in de winkel. Ik noem mijzelf nooit mevrouw. Dat vind ik zo ouwelijk klinken en ook nog niet nodig.

Ik noem mezelf geen mevrouw en zal dat ook nooit doen denk ik. Behalve in officiele brieven dan.
Anderen noemen mij wel eens 'mevrouw'.