Welkom op Zeg maar Yes!

Waar het Yesforum stopte gaan wij door. Meld je nu ook aan en klets mee! Om deel te nemen aan een discussie op het forum moet je jezelf registreren. Hier kun je kletsen over alles wat je bezig houdt. Je kunt een discussie starten of reageren op andere topics. Wanneer je een nieuw topic opent, zorg er dan voor dat je dit in de juiste pijler doet, anders heb je kans dat deze door een van de burgemeesters wordt verplaatst. Zorg er ook voor dat je je aan de regels houdt. Deze kun je teruglezen in de Moderatortopics. Vragen of klachten over een topic? Stel of meld deze dan in het moderatortopic van de desbetreffende pijler of via de button met het uitroepteken in het topic zelf. Daarnaast kun je de burgemeesters ook een PM of een mail sturen naar het mailadres: zegmaaryes@gmail.com. Veel forumplezier!  


Vervolgverhaal Scarlett - slot pagina 3 - HAVE FUN

<<

Susan

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 13549

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:29

Bericht 01 Nov 2017 12:56

Vervolgverhaal Scarlett - slot pagina 3 - HAVE FUN

Verbijsterd kijk ik mijn moeder aan. ‘Bedoel je echt de hele zomer?’
‘Ik weet geen andere oplossing.’
O mijn god. Dit kan ze niet menen.
‘Heeft ze geen buren die een oogje in het zeil kunnen houden?’
Mijn moeder schudt haar hoofd. ‘Oma kent de buren amper. Ze wonen minstens een kilometer verder. En je weet hoe eigenwijs ze is. Ze denkt dat ze alles nog wel alleen kan. Ik wil dat er continu iemand bij haar is. Wat als ze nog een keer valt, wat als ze echt iets breekt, of bewusteloos raakt? Of stel dat ze struikelt in het bos? Er komt daar geen mens. Ze ligt daar zo weken in haar eentje.’
‘Kunnen Lau en Nicole niet gaan? Dat is toch hartstikke leuk voor de kinderen, een paar weken Frankrijk?’
‘Zij kunnen niet. Ze zitten drie weken op Kreta.’
Ik rol met mijn ogen. Natuurlijk. Zij wel.
‘Daarbij zijn zij aan de schoolvakantie gebonden,’ gaat mijn moeder verder. ‘Zij kunnen daar niet tot eind september blijven.’
‘Nou, ik anders ook niet.’
‘O nee?’ Mijn moeder zet haar handen in haar zij en kijkt me taxerend aan. ‘Wat moet jij dan allemaal doen? Je hebt toch al je vakken afgerond?’
Ik knik.
‘Heb je werk?’
‘Dat niet,’ geef ik toe. ‘Maar ik moet wel mijn scriptie afmaken.’
‘Is er een deadline?”
Ik schud mijn hoofd. Het einde van mijn scriptie is nog lang niet in zicht. Ik zou al heel blij zijn als ik dit jaar nog kan afstuderen. ‘Maar ik moet er wel hard aan werken.’
‘Nou? Dat is toch perfect. Er zijn genoeg studenten die er een moord voor doen om dat op zo’n plek te kunnen doen. En je vond het toch altijd leuk bij oma in Frankrijk?’
Vroeger, ja. Toen ik acht was en ik hutten bouwen met mijn broer nog het summum van plezier vond. Als je vierentwintig bent, is er niks aan in die omgeving. Er valt daar helemaal niks te beleven, er is geen fatsoenlijke stad, niks. Zelfs je mobiel is onbruikbaar. Je hebt in die jungle nergens bereik.
‘Oma heeft geen internetaansluiting,’ zeg ik vlug. ‘Wat moet ik doen als ik iets op moet zoeken voor mijn onderzoek?’
Mijn moeder haalt haar schouders op. ‘Er zit wel een internetcafé in Périgueux waar je af en toe naartoe kan. Het lijkt mij de perfecte oplossing. Goed voor oma, maar ook voor jou. Als je daar zit dan kan je eindelijk eens wat kilometers maken. Want als je het mij vraagt zit je op het moment meer op een terras en op het strand dan achter je computer.’
‘Alsof ik zo hard door kan werken als ik hele dagen voor oma moet zorgen,’ mompel ik.
‘Je overdrijft. Het enige wat je hoeft te doen is een oogje in het zeil houden, een paar keer per week boodschappen doen en haar aan het eind van de zomer mee naar huis nemen. Is dat nou zo’n opoffering?’ Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt me lang aan. ‘Zo vaak vragen we je toch niet iets, Scarlett?’
Ik kijk naar de grond. Ze heeft gelijk. Meestal vragen ze niet veel van me, maar de hele zomer met mijn oma in een huis in the middle of nowhere is wel degelijk een opoffering. Ik heb niet het soort oma dat gezellig met je gaat zitten kletsen met een wijntje. Ik heb het soort oma dat hele dagen achter een typemachine zit en alleen gestoord wil worden als het huis in brand staat of als de oorlog is uitgebroken. Waarschijnlijk zit ze helemaal niet op me te wachten, is ze continu nukkig als ik tegen haar praat en wil ze straks in september niet eens bij me instappen als ik eindelijk terug naar Nederland mag. De enige auto waar ze vrijwillig in gaat zitten, is de taxi van het station in Périgueux naar haar huis in het bos, en weer terug. En het liefst zou ze dat stuk ook nog lopen.
‘Hoe wilde je dat volgend jaar dan doen?’ vraag ik. ‘Dan zal ze toch weer naar Frankrijk willen. Ik kan echt niet ieder jaar in Frankrijk gaan zitten. Tegen die tijd heb ik misschien wel een baan.’
‘Dat zien we dan wel weer.’
Ik zucht. ‘Mag ik dan tenminste jullie auto lenen?’
‘Ik zou niet weten waarom. Hiervoor heb je nou je eigen auto.’
‘Maar mam, het is superver,’ klaag ik. ‘Ik heb niet eens airco. En mijn auto is superkrap.’
‘Stel je niet aan. Zo ver is het helemaal niet. Gewoon op de Autoroute blijven tot je in Périgueux bent, dan haal je het makkelijk binnen een dag.’

Binnen een dag. Vergeet het maar. Het is allang middag, en ik moet nog langs Parijs. Het is stikheet in de auto en ik begin onderhand ook honger te krijgen. Ik ben het laatste uur al langs zeker vijf tankstations gereden, maar ik heb geen zin om daar iets te halen. Ik ben in Frankrijk, nota bene, ik wil crêpes eten, of stokbrood met lekkere kaasjes op een leuk terras. Het aller- allerliefst zou ik Parijs ingaan en koffie drinken op de Champs-Elysées of juist ergens in een heel klein steegje dat niemand kent, maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat dat niet echt haalbaar is. Toch wil ik even iets anders zien dan al die kilometers asfalt en die tig miljoen auto’s om me heen. In een flits sla ik af ter hoogte van Péronne en rij zomaar een eind naar het westen, tot ik bij een klein schattig dorpje uitkom. Er is een grote historische tuin met een theesalon en een terras. Ik bestel een kop thee, een groot glas vruchtensap en een stuk pruimentaart, lees een paar hoofdstukken in mijn boek en loop op mijn gemak terug naar de auto.
Als ik de motor start, komt er een geluid uit dat er beslist niet uit hoort te komen.
Nog een keer proberen.
Raar gereutel. Geen beweging in te krijgen.
Fuck. Fuck, fuck, fuck. Niet hier, niet nu.
Met enige moeite weet ik de motorkap open te krijgen, meer om mezelf het gevoel te geven dat ik iets zinnigs doe dan omdat ik denk dat ik dat ding serieus kan repareren. Auto’s hebben nooit echt mijn interesse gehad. Daar zijn garages voor. Maar daar heb ik nu niks aan.
‘Kan ik misschien helpen?’
Ik schrik zo dat ik hard mijn hoofd stoot tegen de motorkap. Ik onderdruk een vloek en draai me om. Er staat een man met kort, donker haar, eind twintig, begin dertig, ik kan hem niet goed plaatsen. Hij is niet onknap, maar hij heeft een bepaalde praktische uitstraling waardoor hij niet echt mijn type is. Ik val op dichters en dromers. Jongens met iets te lange haren en een akoestische gitaar, jongens met overvolle boekenkasten, jongens die op de kunstacademie zitten of literatuurwetenschap studeren, of filosofie.
‘Mevrouw?’ dringt de man aan, en dan: ‘Madame? Parlez-vous Francais?’
‘Sorry,’ zeg ik vlug. ‘Ik had niet verwacht dat ik hier in het Nederlands aangesproken zou worden.’
‘Dat begrijp ik.’ De man lacht. Hij heeft schattige kuiltjes in zijn wangen, dat wel, en dat accent van hem is ook echt koddig. Hij steekt zijn hand uit. ‘Ik ben Duco. Ik woon hier in het dorp. Mijn moeder komt uit Lille, vandaar mijn Nederlands.’
‘Aha.’ Ik schud hem de hand. ‘Ik ben Scarlett. Weet jij misschien of er een garage in dit dorp is?’
‘Helaas. Daarvoor moet je twee dorpen verderop zijn, ben ik bang.’
Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen. ‘O, god, mijn ouders vermoorden me.’
Duco schiet in de lach. ‘Waarom?’
‘Omdat ik op de Autoroute had moeten blijven. En omdat ze honderdduizend keer tegen me hebben gezegd dat ik lid moest worden van de Wegenwacht, maar ik heb het nooit gedaan.’ Ik kreun. ‘Dus dat wordt dokken. En flink ook.’
‘Waar moet je eigenlijk naartoe?’
‘Naar de Dordogne.’
‘Dan ben je flink uit de richting geraakt. Wat ga je daar doen, vakantie?’
‘Mijn oma heeft een huis in de wildernis, ergens tussen Périgueux en Bergerac. Ik moet voor haar gaan zorgen.’
‘Woont je oma daar?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Het is haar schrijfplek. Ze schrijft daar iedere zomer een boek, maar ze is inmiddels al over de tachtig en mijn ouders willen niet meer dat ze daar alleen zit. Dus ben ik gestuurd, als reddende engel.’
‘Aha. En je oma is dus auteur? Is ze bekend? Of alleen in Nederland?’
‘Haar boeken komen in twintig landen uit.’ Ik kan een licht opschepperige ondertoon niet onderdrukken. ‘Maar ze schrijft vooral damesromans, dus ik denk niet dat je ze kent. Mijn oma heet Olga. Olga Alberta.’
‘Is Olga Alberta jouw oma? Dat meen je niet!’
‘Ken je haar?’ vraag ik ongelovig.
‘Zeker wel. Mijn vriendin verslindt die boeken. Je oma is haar grote voorbeeld, ze droomt er al jaren van om ook schrijfster te worden, maar het wil niet echt lukken. Misschien had ze ook beter met een uitgever kunnen trouwen, net als je oma. Het klopt toch dat je opa haar uitgever is?’
‘Was,’ zeg ik. ‘Mijn opa is al tien jaar dood. Maar haar succes komt niet door hem, hoor. Ze heeft het echt zelf gedaan.’
Duco steekt verdedigend zijn handen omhoog. ‘Hé, ik beweer niet dat je oma niet kan schrijven. Mijn vriendin is niet voor niks zo’n groot fan. Maar het zal wel geholpen hebben, niet?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Het was eerder andersom. Mijn oma had al een paar boeken op haar naam staan toen ze mijn opa ontmoette. Hij was degene die nog maar net kwam kijken als uitgever, hij had nog geen enkel boek uitgebracht dat echt goed verkocht. Toen hij de boeken van mijn oma ging publiceren, is zijn uitgeverij in rap tempo gegroeid. Zij heeft hem groot gemaakt, niet andersom.’
Duco glimlacht. ‘Lees jij de boeken van je oma?’
‘Niet echt,’ beken ik. ‘Ik blader ze wel eens door, maar het is niet echt mijn genre. Ik hou meer van klassiekers.’
‘Wat zijn je favorieten?’
Ik pak het boek dat ik aan het lezen ben en geef het aan hem. ‘Deze.’
‘Jan-Paul Sartre, Les jeux sont faits,’ leest hij hardop, en hij fluit waarderend. ‘In het Frans nog wel.’
‘Ik lees graag boeken in de originele taal.’
Duco slaat het open en kijkt naar de Ex Libris sticker op het eerste blad. ‘Mooi handschrift heb je.’
Ik lach verlegen. ‘Ik leen veel uit.’
‘Verstandig. Je weet maar nooit. Het is zo’n mooie uitgave.’
‘Eerste druk,’ zeg ik trots.
‘Wow.’ Duco bladert het boek verder door. ‘Ik heb de film ooit gezien. Fascinerend verhaal. Ik heb altijd een keer het boek willen lezen, maar het is er op de een of andere manier nooit van gekomen.’
Ik knik en kijk op mijn horloge. ‘Sorry, ik wil niet ongezellig zijn, maar ik moet zo echt iets gaan ondernemen met die kapotte auto. Weet jij misschien het nummer van een van die garages?’
‘Ik kan ook wel even kijken als je wil. Ik heb zelf een paar oude auto’s in de garage staan, ik hou ervan om met motoren te rommelen. Als het iets simpels is kan ik het wel voor je oplossen.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Als je dat wil doen, graag.’
Duco bukt zich over de motorkap. ‘Ik zie het geloof ik al. De bougiekabels zijn stuk.’
‘O,’ zeg ik stompzinnig. ‘En wat kan ik daaraan doen?’
Duco lacht. ‘Vervangen. Ik heb zelf geen kabels liggen, maar ik weet wel een handeltje in de buurt waar ik ze voor weinig kan halen.’
‘Wanneer zou ik dan verder kunnen?’
‘Morgen. Overmorgen, op z’n laatst. Er is een pension in het dorp. Je zou bij mij op de bank mogen, maar ik kan me zo indenken dat je niet zomaar bij een vreemde man in huis wil.’
Ik kreun. ‘Mijn moeder vermoordt me dat ik zo laat pas bij mijn oma ben.’
‘Ik heb een neef die net boven Bergerac woont. Goeie jongen. Ik kan hem bellen, vragen of hij even bij je oma wil checken of alles goed is. Als je wil kan hij ook wel een tas boodschappen brengen. Geen probleem.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Mijn oma zou nooit een vreemde man binnenlaten.’
‘Bel je oma van tevoren. Zeg dat hij komt. Raoul heet hij. Raoul Mouton. Dan weet ze dat het goed is.’
Ik probeer maar te genieten van deze onverwachte minivakantie. Het eten is lekker, het bed is fijn. Ik maak een wandeling door het dorp en door de historische tuin, bestel nog een keer thee met taart op het terras en lees mijn boek uit. Toch zit ik niet echt lekker. Mijn oma was op z’n zachtst gezegd niet heel enthousiast toen ik haar aan de telefoon vertelde dat er een vreemde man langs zou komen. Uiteindelijk heb ik haar ervan overtuigd om dan in elk geval een lijstje door te geven, zodat hij voor haar naar de Carrefour kon gaan en spullen kon halen voor een hele week. Dat werkte. Mijn oma is niet gesteld op vreemd bezoek, maar ze houdt er al helemaal niet van om haar schrijfwerk te onderbreken voor iets alledaags als boodschappen doen.
Na twee dagen is de auto klaar.
Duco geeft me de sleutels. ‘Ik heb er nieuwe kabels ingezet, het zijn geen gloednieuwe, maar voorlopig kun je weer even vooruit. Ik zou de auto nog wel even laten nakijken bij een echte garage als je in de gelegenheid bent.’
Ik kus hem op zijn wangen. ‘Heel erg bedankt. Weet je zeker dat je er niks voor wil hebben?’
‘Absoluut niet. Het was geen moeite.’
‘Maar je hebt er geld aan uitgegeven.’
‘Ach, dat stelt niks voor.’ Duco maakt een handgebaar. ‘Hé, weet je wat? Stuur me anders maar een nieuw boek van je oma. Met handtekening. Zal mijn vriendin leuk vinden.’
Ik knik nadenkend. Hij heeft mijn auto gemaakt, niet zijn vriendin, dus ik wil hem bedanken.
‘Wacht.’ Ik open de kofferbak en pak mijn uitgave van Les jeux sont faits uit mijn tas. Merci beaucoup! schrijf ik op het Ex Libris etiket, net boven mijn naam en adres, en ik geef het boek aan Duco. ‘Hier. Voor jou. Ik stuur je nog wel een gesigneerd boek van mijn oma.’
‘Wow. Dank je.’ Duco houdt het boek blij omhoog. ‘Ik zal er zuinig op zijn. Dat beloof ik.’
Ik start de motor en rijd weg. Pas als ik weer op de Autoroute zit, besef ik dat ik zijn adres helemaal niet heb.
Laatst gewijzigd door Susan op 03 Nov 2017 15:44, in totaal 3 keer gewijzigd.
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
<<

Girli

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 3627

Geregistreerd: 06 Sep 2013 15:20

Bericht 01 Nov 2017 13:11

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Jij schrijft echt zo leuk Susan! Het verhaal pakte me meteen. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!
<<

Anoniem221

Bericht 01 Nov 2017 13:13

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Prachtig! Benieuwd naar het vervolg! En stiekem leer ik hier enorm van!
<<

Whatever

Major Yipyapper

Berichten: 5458

Geregistreerd: 22 Feb 2016 12:09

Bericht 01 Nov 2017 13:13

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Leest weer heerlijk weg! Heel leuk Susan! Goed begin!
<<

Japie

Major Yipyapper

Berichten: 3667

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:59

Bericht 01 Nov 2017 13:24

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Super leuk dat je het weer met ons wil delen Susan. Leest weer lekker weg.
Geluk hoef je niet te verdienen, je hebt er recht op.
<<

Anoniem306

Bericht 01 Nov 2017 13:34

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Leest weer heerlijk weg. Ik ben benieuwd naar het vervolg.
<<

Elliot

Gebruikers-avatar

Forumfossiel

Berichten: 15401

Geregistreerd: 20 Feb 2014 11:58

Bericht 01 Nov 2017 13:53

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Jaa leuk begin! Ben benieuwd, het kan nu nog alle kanten op :)

♥♥
<<

Indigo

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 1934

Geregistreerd: 23 Apr 2015 09:55

Bericht 01 Nov 2017 14:16

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Heel leuk Susan! Ben benieuwd hoe het verder gaat. Erg fijne schrijfstijl heb je.
2011 2012 2017
<<

Suus

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 11204

Geregistreerd: 31 Aug 2013 18:38

Bericht 01 Nov 2017 20:41

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Leuk, Susan! Ik ben ook fan van jouw schrijfstijl, ik zit er gelijk helemaal in.
26 september 2013
30 december 2015
11 juni 2019
<<

Fjell

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 1579

Geregistreerd: 31 Aug 2013 20:27

Bericht 01 Nov 2017 20:48

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Weer superleuk! :D
-Jeg har det som plommen i egget-
<<

High Heels

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 5672

Geregistreerd: 31 Aug 2013 18:27

Woonplaats: In het Brabantse land

Bericht 01 Nov 2017 21:14

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Ik wil meeeeeeeer!!!
Trotse mama van;
Grote zus: 18-04-2010
&
Kleine zus: 04-07-2011
<<

nijntje

Gebruikers-avatar

Noob

Berichten: 93

Geregistreerd: 01 Sep 2013 13:31

Bericht 01 Nov 2017 21:22

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Super leuk! Ik wil gelijk verder lezen :)
<<

Jezzie

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 8837

Geregistreerd: 31 Aug 2013 20:17

Bericht 01 Nov 2017 23:10

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Zo leuk weer! Je schrijft zo fijn, leest altijd lekker weg.
2012
2016
2020

Instagram
<<

Anoniem252

Bericht 01 Nov 2017 23:30

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Leuk!
<<

Anoniem231

Bericht 02 Nov 2017 06:09

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Leuk verhaal weer, bedankt!
Nu wil ik het vervolg weten dus goed geschreven!
Vind het ook een voordeel dat je een vervolg verhaal schrijft. Op die manier kan ik het tussendoor even lezen.
<<

Chava

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 3589

Geregistreerd: 23 Jun 2016 20:23

Bericht 02 Nov 2017 06:26

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Wat leuk dat je dit weer voor ons doet, Susan!
Ben heel benieuwd hoe het verder gaat.
To travel is to live
Mijn instagram
<<

Anoniem245

Bericht 02 Nov 2017 06:51

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Jaa leuk ik was nog niet klaar, het deeltje is te kort!
<<

Niekske

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 4395

Geregistreerd: 01 Sep 2013 09:16

Bericht 02 Nov 2017 08:26

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Heerlijk verhaal, ik zit er ook gelijk in!
december 2016
juli 2019
<<

Joey

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 6187

Geregistreerd: 31 Aug 2017 14:18

Bericht 02 Nov 2017 11:22

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Leuk!
<<

Susan

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 13549

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:29

Bericht 02 Nov 2017 12:23

Re: Vervolgverhaal Scarlett

Ik ben redelijk vlot voorbij Périgueux, maar al die haarspeldbochten zijn zo lastig en het dorpje waar ze woont is zo piepklein dat ik er vanaf daar alsnog twee uur over doe om op de goede plek te komen. Het helpt niet echt mee dat het huis nog zo’n eind buiten het dorp ligt, en dat er helemaal geen licht brandt.
Ik sluip naar binnen en zoek op de tast het knopje, maar het licht werkt niet.
‘Oma,’ fluister ik, en dan iets harder: ‘Oma!’
Doodse stilte.
Trillend op mijn benen loop ik door het huis. De lampen doen het in geen enkele ruimte, het lijkt wel alsof er helemaal geen elektriciteit is. Overal is het stil. De slaapkamer is leeg, de studeerkamer ook. Ik snap er niks van. Zou ze dan toch alleen boodschappen zijn gaan doen en onderweg zijn gevallen?
Ik pak de hoorn van de telefoon. De lijn is dood, natuurlijk. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak. Zoals gewoonlijk geen bereik.
Wat moet ik in godsnaam doen? Terugrijden naar Périgueux, het dichtstbijzijnde dorp opzoeken of in mijn dooie eentje hier de nacht doorbrengen, wachten tot het licht wordt en dan verder zien? Ik heb geen idee. Het klinkt allemaal als een slecht idee.
Buiten stopt een auto. Er slaat een portier dicht. Ik hou mijn adem in. Er wordt geklopt.
Fuck, wat moet ik nu? Misschien is het iemand uit de buurt die de politie voor me kan bellen of die me tenminste kan vertellen wat ik moet doen, maar het kan ook een gevaarlijke gek zijn. De kans is klein, ik weet het, maar ik zit hier wel in mijn eentje, in een afgelegen boshuis. Niemand die me hoort, niemand die zelfs maar weet dat ik hier ben.
‘Allo?’ Nog een keer geklop. ‘Scarlett? Tu es la?’
Ik glimlach om het zware Franse accent waarmee hij mijn naam uitspreekt en loop naar de deur. Godzijdank. Dat is natuurlijk die neef van Duco. Wat een perfecte timing.
‘Raoul?’ vraag ik voor de zekerheid.
‘Oui.’ Hij stapt naar binnen. ‘Ik hoopte al dat je er zou zijn.’
‘Mijn oma,’ zeg ik paniekerig. ‘Ik kan mijn oma nergens vinden.’
‘Je oma is in orde. Ze ligt in het ziekenhuis.’
‘In het ziekenhuis?’ Noemt hij dat in orde?
‘Rustig maar. Ze is niet in levensgevaar. Toen ik hier eergisteren aankwam, had ze erg veel pijn. Ik heb aangedrongen om haar naar een dokter te brengen. Eerst wilde ze niet, maar ik heb haar weten te overtuigen. We zijn naar de spoedeisende hulp in Périgueux gereden, ze hebben foto’s gemaakt en ze hebben haar opgenomen. Waarschijnlijk wordt ze deze week nog geopereerd.’
‘Wat? Geopereerd? Maar waaraan dan?’
‘Aan haar rug.’
‘Aan haar rug?’ Met grote schrikogen staar ik hem aan. ‘Ik moet er naartoe. Nu.’
Raoul pakt me vast. ‘Scarlett, rustig nou. Het is laat, de bezoekuren zijn afgelopen. Morgen breng ik je naar je oma. Ze is in goede handen, echt waar. Je hebt een lange reis achter de rug. Ga nu eerst wat eten en rusten.’
Ik knik. Hij heeft gelijk. Eerlijk gezegd ben ik doodmoe, en ik sterf van de honger.
‘Het licht doet het niet,’ zeg ik. ‘Niks doet het.’
‘Ah. Er is hier vannacht noodweer geweest. Bij veel huizen in de omgeving is de stroom uitgevallen.’
Ik kreun. Ook dat nog.
‘Misschien rij ik dan toch maar terug naar Périgueux.’
‘Zo laat nog?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik zie het ook niet zitten om in mijn eentje hier te blijven, in het pikdonker. Dan zoek ik liever een hotel op.’
‘Je bent welkom om bij mij te komen overnachten.’
Ik aarzel even. Het is ontzettend aardig wat zijn neef en hij allemaal voor me hebben gedaan – mijn auto gemaakt, oma naar het ziekenhuis gebracht. Maar zomaar bij iemand gaan slapen die ik helemaal niet ken, dat is wel weer een stapje verder.
‘Het is over tienen. Tegen de tijd dat je een hotel gevonden hebt, is het middernacht. Kom nou maar gewoon mee. Ik heb eten, wijn, een warme douche en een bed. Dan kun je wat rusten voor je morgen naar je oma gaat.’
‘Is het ver?’ vraag ik.
‘Niet ver. Twintig minuten.’
Ik ga overstag. ‘Zal ik achter je aan rijden?’
Raoul lacht naar me. ‘Stap gewoon in, joh. We halen jouw auto morgenochtend wel op.’
Het huis van Raoul ligt nog verder van de bewoonde wereld dan dat van mijn oma. Je kunt er helemaal niet met de auto komen. Het is vanaf de weg nog zeker een kwartier lopen, door een aardedonker bos. Ik klamp me schaamteloos vast aan Raoul, die me over de smalle paadjes loodst. Af en toe blijf ik met mijn jas haken aan een doornstruik, of ik struikel ergens over. Hij houdt me stevig vast, zodat ik niet val.
Het huisje is piepklein – het is niet meer dan een kamer met een keukenblokje, een douche en een toilet en een kleine vliering. Het ziet er vervallen uit, maar tegelijk ook heel knus. Met het licht aan kan ik Raoul eindelijk goed bekijken. Hij heeft wel wat weg van zijn neef, maar dan de jongere versie, de dromer, met nonchalante, halflange donkere haren, chocoladebruine ogen en lange benen in versleten jeans. De enige imperfectie is het litteken op zijn linkerwang, een rode streep die van zijn oog naar zijn kaak loopt, maar op de een of andere manier maakt het hem juist nog specialer, alsof hij daardoor stoer en kwetsbaar tegelijk is.
‘Ga zitten, doe of je thuis bent.’
Ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Nog steeds geen bereik. ‘Kan ik misschien mijn ouders even bellen dat ik veilig ben aangekomen.’
‘Sorry, ik heb geen telefoon, ik ben nogal een kluizenaar.’ Raoul legt kort zijn hand op de mijne. ‘Maak je geen zorgen, je kunt ze morgen vast wel vanuit het ziekenhuis bellen.’
Ik knik en bedenk me dat het sowieso beter is om mijn moeder pas te spreken als ik mijn oma heb gezien. Mijn moeder vermoordt me als ze hoort dat een wildvreemde haar naar het ziekenhuis heeft gebracht en dat ik haar nog niet eens heb gesproken. Bovendien is het laat. Ze schrikken zich rot als ik nu nog bel.
Raoul zet stokbrood en kaasjes op tafel, ik val hongerig aan.
‘Lust je wijn?’ Hij maakt een luik open en laat zich erin zakken. Ik loop er nieuwsgierig naartoe en kijk, maar er brandt geen licht in de kelder. ‘Wat gaaf, heb je een eigen wijnkelder?’
‘Pas op, niet te dicht bij het gat komen,’ roept hij van beneden. ‘Het is hier behoorlijk diep, en de vloer rond het luik is niet meer helemaal goed. Ik zou niet graag willen dat er iets met je gebeurt.’
‘Ben je zelf nooit bang dat je erin valt?’
Hij komt weer omhoog met een fles wijn in zijn hand. ‘Niet echt. Ik kan wel tegen een stootje. Lust je rood?’
We eten en drinken. Als het stokbrood op is, maakt hij in het keukentje pasta met zalm voor me klaar. De bank is zo lekker zacht, de wijn is goddelijk. Ik zou hier eeuwig zo kunnen blijven zitten.
‘Hoe ben je hier eigenlijk terechtgekomen?’ vraag ik.
Raoul glimlacht. ‘Ik ben hier in de buurt opgegroeid. In Vergt.’
‘Dus je woont hier al je hele leven?’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik woonde daar tot mijn zestiende. Toen overleden mijn ouders. Mijn broer studeerde destijds in Orléans, ik kon kiezen: bij hem wonen of naar een pleeggezin. Ik ben bij mijn broer ingetrokken, maar dat ging helemaal niet goed. Ik miste mijn oude school en mijn oude vrienden, begon te spijbelen en hing rond op straat. Er was niemand die echt op me lette. Mijn broer had het te druk met zichzelf en het enige wat ze op school deden was me schorsen als ik spijbelde, maar dat kon me helemaal niks schelen. Ik wilde er toch niet naartoe.’
‘Dat klinkt eenzaam.’
‘Dat was het ook. Heel eenzaam. Net voordat ik helemaal begon af te glijden, werd ik ontdekt door een modellenscout. Ik kon een contract krijgen bij een van de grote agency’s in Parijs. De overgang van mijn leven in Orléans naar mijn leven in Parijs was bizar groot. Luxe appartement, geld zat, dure kleren, altijd mensen om me heen. Ik kreeg de ene opdracht na de andere, liep ’s avonds alle feesten af. Ik heb echt overal gewoond. Londen, New York, Milaan, uiteindelijk weer in Parijs. En ik was gelukkig, althans, ik dacht dat ik gelukkig was. Maar toen kreeg ik dus dat litteken.’
‘Hoe kom je daar eigenlijk aan?’
‘Een ruzie in een club. Ik had er niks mee te maken, ik was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Iemand haalde uit met een kapot glas, ik werd geraakt. Tweeëntwintig hechtingen. En mijn carrière was over.’ Raoul zucht nog eens. ‘Dan kom je er wel achter hoe nep dat wereldje eigenlijk is. Van het ene op het andere moment was ik niemand meer. Voelde ik me totaal verloren tussen al die mensen die me helemaal niet kenden. Het enige wat ik nog wilde was terug naar het dorp, ver van de ratrace, van al die uiterlijke schijn. Ik heb mijn spullen gepakt, ben naar hier gekomen, heb dit huisje gekocht. Sindsdien zit ik hier. En ik vind het heerlijk. Die rust, één zijn met de natuur. Ik ben alleen, maar niet eenzaam meer.’
‘Heb je daarom geen telefoon?’ vraag ik.
Raoul knikt. ‘Toen ik nog in Parijs woonde was ik vierentwintig uur van de dag bereikbaar. Ik heb alles weggedaan, mijn smartphone, mijn computer. Toen ik hier kwam wonen heb ik nog wel overwogen om een vaste telefoon te nemen, maar ik bleef het maar uitstellen en uiteindelijk heb ik het zo gelaten. Het is fijn om met rust gelaten te worden. Als ik per se moet bellen, kan ik altijd bij mensen terecht, maar eigenlijk komt dat zelden voor.’
‘Werk je?’ vraag ik.
‘Op het moment niet. Ik heb in de jaren hiervoor genoeg verdiend met het modellenwerk om mezelf te onderhouden, ik heb hier niet veel nodig om te bedenken wat ik wil met mijn leven.’
‘En, ben je daar nu uit?’
Raoul knikt. ‘Ik zou wel boswachter willen worden. Dat lijkt me mooi.’
Ik gaap lang. ‘Sorry. Ik ben zo ontzettend moe.’
Raoul aait even door mijn haar. ‘Logisch. Het is een vermoeiende dag geweest. Kom, ik breng je naar boven.’
De vliering is nog kleiner dan ik al dacht. Je past er bijna niet rechtop in en er staat een twijfelaar waar je niet eens omheen kan lopen. Je moet er meteen vanaf de trap op kruipen. Raoul kruipt naast me op bed en vist iets onder het bed vandaan. ‘Sorry, even een deken pakken voor op de bank.’
Ik staar naar de grijze, muf ruikende wollen deken die hij in zijn hand houdt. ‘Ga je daar echt onder liggen?’
‘Het kan hier ’s nachts flink afkoelen.’
‘Maar onder dat vieze ding! En die bank beneden is toch veel te krap om op te slapen?’
Raoul haalt zijn schouders op. ‘Voor een nachtje is het wel oké. Jij bent mijn gast, ik laat jou niet op de bank slapen.’
Ik kijk naar het bed. ‘We passen er toch best samen in?’
‘Vind je het dan niet vervelend om naast een vreemde te liggen?’
‘Och.’ Ik ga op mijn zij liggen met mijn hand onder mijn hoofd en glimlach. ‘Je voelt allang niet meer als een vreemde.’
Raoul kijkt me lang aan. Dan schuift hij naar me toe, legt zijn hand achter mijn hoofd en zoent me. Ik druk mijn lijf tegen hem aan, maak gretig de knopen van zijn jeans los, hij trekt mijn tuniek over mijn hoofd, ik til mijn heupen op en wurm me uit mijn spijkerbroek. Als we allebei helemaal bloot zijn, legt hij me op mijn rug neer en gaat bovenop me zitten. ‘Vertrouw je me?’
Ik knik.
Hij pakt mijn handen en legt ze boven mijn hoofd. Met het ceintuur van mijn tuniek bindt hij ze aan elkaar. Hij rolt zijn shirt op en knoopt het voor mijn ogen. Mijn hart klopt als een bezetene. Dit heb ik nooit meegemaakt, met geen enkele man, maar het voelt goed. Doordat ik niks zie voelt het nog intenser als hij me streelt. Ik kreun hard als hij in me komt en steeds harder begint te stoten. Elk geluid dat hij maakt komt twee keer zo hard bij me binnen. Veel te snel is het voorbij. Raoul maakt mijn handen los en haalt de geïmproviseerde blinddoek van mijn gezicht. Hij kust me zacht. Dan legt hij zachtjes de deken over me heen. Ik wil nog van alles zeggen, ik wil nog uren knuffelen en kussen, maar door de lange reis, de spanning en de glazen wijn beginnen mijn ogen nu toch echt dicht te zakken. Het laatste wat ik merk is dat hij het lichtje uitknipt en weer naast me komt liggen.
Laatst gewijzigd door Susan op 02 Nov 2017 14:42, in totaal 2 keer gewijzigd.
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
<<

Marin

Gebruikers-avatar

President

Berichten: 43575

Geregistreerd: 16 Nov 2015 14:09

Bericht 02 Nov 2017 12:32

Re: Vervolgverhaal Scarlett (deel 2 pagina 1)

Leuk Susan. Heb ik je nou op een foutje betrapt (kan ik me haast niet voorstellen) of zit er nog een spannende twist aan te komen? Ik houd het in de gaten.
Let's discover the world together.
<<

Anoniem231

Bericht 02 Nov 2017 12:35

Re: Vervolgverhaal Scarlett (deel 2 pagina 1)

Wauw! Die was goed!
Ik zat er helemaal in en het kwam op het juiste moment! 2 zieke kinderen liggen net op bed dus even rust met zo'n prachtig verhaal.
Wacht in spanning op het volgende.
<<

Anoniem231

Bericht 02 Nov 2017 12:37

Re: Vervolgverhaal Scarlett (deel 2 pagina 1)

Maar die neef had toch gebeld en nu heeft hij geen telefoon? Of liegt hij nu. Ik wacht af!
Hoeveel delen komen er?
<<

Susan

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 13549

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:29

Bericht 02 Nov 2017 12:49

Re: Vervolgverhaal Scarlett (deel 2 pagina 1)

Hou het er maar op dat Scarlett niet het allerscherpste mes in de la is, in elk geval niet na een halve dag autorijden.

Ik denk vier delen.
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
<<

Marin

Gebruikers-avatar

President

Berichten: 43575

Geregistreerd: 16 Nov 2015 14:09

Bericht 02 Nov 2017 12:50

Re: Vervolgverhaal Scarlett (deel 2 pagina 1)

Haha heerlijk. Ik dacht al, dat kan geen fout zijn. Well played, Susan.
Let's discover the world together.
Volgende

Terug naar Algemeen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers

cron