Zeg maar Yes

Al zolang ik me kan herinneren ben ik bang voor de tandarts. Vroeger ging ik, daarna ben ik het gaan vermijden. Dat was ook te merken aan mijn gebit helaas. Toch de stap weer gezet, alles op laten knappen en zelfs een beugel gehad, netjes blijven gaan tot ik toch weer een afspraak heb afgezegd en niet meer ben geweest, stom stom stom. Dat is nu een jaar of 4 geleden.

Nu heb ik toch weer de stap gezet en heb ik maandag een afspraak. Maar ik ben weer zo bang, moet gewoon huilen als ik eraan denk. Voor mijn gevoel is er ook weer van alles mis, ik zie mezelf al rondlopen met een kunstgebit over een tijdje. Wat een ellende.

Ik vind het best moeilijk om hierover te praten, aangezien het natuurlijk mijn eigen schuld is. Maar is er misschien iemand met ervaring met tandartsangst die ervaringen met me wil delen?

Hier ook en ook de angst voor een kunstgebid.
Maar ik heb een fijne tandarts gevonden en dat scheelt al iets. Bij mij kwam het doordat er vroeger altijd geboord werd zonder verdoving.
Ik zeg ook steeds afspraken af maar op den duur moet ik wel van mijn man.
Ow en mijn kinderen gaan bewust met mijn man mee zodat ze mijn angst niet overnemen.

Ja ik heb het inderdaad ook door een nare ervaring van vroeger. Ik kan gelukkig wel terugkomen bij dezelfde praktijk, maar volgens mij is de tandarts van toen er niet meer, dus hoop dat deze een beetje fijn is.

Ik heb ook een behoorlijke angst voor de tandarts. Ook drie jaar niet naar de tandarts geweest en sinds een jaar of twee ga ik naar een tandarts die lachgas gebruikt, ideaal! Ik ga gewoon met plezier naar de behandelingen.

Vorige maand moest ik naar de kaakchirurg voor het verwijderen van m’n verstandskiezen. Je raad het al... De kaakchirurg bekeek de foto en ik hing al bijna in de lampen van angst. De kaakchirurg twijfelde al over een narcose voor 1 verstandskies maar door mij angst was de twijfel snel weg. Afgelopen dinsdag zijn onder narcose m’n verstandskiezen verwijderd en ik was eigenlijk heel relaxed voor die tijd. Na afloop zei de kaakchirurg dat het goed was dat er voor narcose is gekozen.

Bespreek je angst met je tandarts en kijk anders of er in de buurt een tandarts zit die met lachgas sedatie werkt. Je hebt er geen verwijzing voor nodig en het scheelt jezelf zo veel stress en ellende aan je gebit.

Mijn moeder heeft dit ook heel erg en die gaat naar een in angst gespecialiseerde tandartspraktijk.
Dit heeft haar heel erg geholpen en ook toen er echt werk aan haar gebit kwam.

Maar voor jou is het waarschijnlijk handig om gelijk bij binnenkomst je angst uit te spreken ( of alvast even te bellen) Misschien voor jezelf ook goed om je angst uit te spreken/uit te pluizen. Ben je bang om pijn te hebben, of juist voor het moment dat een tandarts zou zeggen dat je een kunstgebit moet? Dat helpt mij altijd om problemen kleiner te maken.
Niet voor schamen hoor! Heel veel mensen schijnen dit te hebben.

Pluis, wauw met plezier naar de behandelingen, lijkt bijna te mooi om waar te zijn

Soleil, ik heb toen ik de afspraak maakte al verteld dat ik zo bang ben en dat ik daarom zo lang niet ben geweest. Ze reageerde begripvol en heeft me verzekerd dat er maandag eerst gekeken gaat worden en dat er niet meteen van alles gaat gebeuren (mocht dat nodig zijn). Dat stelde me wel gerust, maar nu het dichterbij komt toch weer de angst.

Ik ben het meest bang dat ze dingen gaan doen zonder dat eerst te vertellen. Dat is dus in het verleden gebeurd door een hele nare tandarts. En ook een beetje dat ik 'voor de gek gehouden' ga worden. Ook gebeurd toen.

Die angst is heel herkenbaar. Ik ben jarenlang niet naar de tandarts geweest. Vorig jaar heb ik toch de stap gezet. Omdat ik bang was dat ik anders over een paar jaar zo'n slecht gebit zou hebben dat er echt niets meer te redden zou zijn, omdat ik niet voor altijd met die angst wou blijven zitten en vooral omdat ik inmiddels twee kinderen heb die naar de tandarts moeten en aan wie ik onder geen beding mijn angst wou doorgeven. Ik vond een tandarts heel dichtbij die goed met kinderen om kan gaan én aangeprezen werd vanwege de manier waarop ze met angstige patiënten omgaan. Bovendien is het een kleine praktijk met enkel vrouwelijke tandartsen, wat ik zelf heel prettig vind. De eerste keer heb ik huilbuien, slapeloze nachten en mega trillende knieën gehad maar het viel me zo mee! Daarna een grote reinigingsbeurt van de mondhygiëniste én het vullen van 1 gaatje (zonder verdoving!) gehad en ik ben echt blij dat ik deze stap gemaakt heb. Binnenkort moet ik weer. Die angst zit er nog wel, dus stelde ik het maken van de afspraak eerst weer uit. Maar inmiddels staat ie gepland en ga ik deze keer zelf samen met de kinderen.

Weet je, zoals ik het probeer te zien om mijn angsten klein te houden: als ik níet ga, weet ik zeker dat op de lange termijn mijn gebit alleen maar slechter wordt en juist problemen gaat veroorzaken. Als ik wél ga, zit ik een uurtje (of misschien wat dagen :-) ) in paniek, maar kan ik ervoor zorgen dat ik problemen juist voor kan zijn en dat kunstgebit er niet hoeft te komen.

Ik ben ook redelijk angstig voor de tandarts. Juist daarom ga ik vaak. Ik vind het vreselijk, maar dan kan er in elk geval niks ernstigs aan de hand zijn. Want bij die gedachte krijg ik het echt spaansbenauwd.

Ik ben inmiddels geweest. Eerst gepraat, bleek 5 jaar niet te zijn geweest , dacht ook echt dat ik tientallen gaatjes zou hebben, maar na onderzoek bleek ik twee kleine gaatjes en tandsteen (wat volgens mij veel meer mensen hebben) te hebben. Zo'n opluchting! Ik heb nu meteen afspraken gemaakt voor gebitsreiniging volgende week en de week erna de gaatjes, eind deze maand is alles weer prima! En dan blijven gaan. Ik maak mooi meteen een nieuwe afspraak voor een nieuwe controle.