10 Apr 2018 13:44 door Lilou
Die angst is heel herkenbaar. Ik ben jarenlang niet naar de tandarts geweest. Vorig jaar heb ik toch de stap gezet. Omdat ik bang was dat ik anders over een paar jaar zo'n slecht gebit zou hebben dat er echt niets meer te redden zou zijn, omdat ik niet voor altijd met die angst wou blijven zitten en vooral omdat ik inmiddels twee kinderen heb die naar de tandarts moeten en aan wie ik onder geen beding mijn angst wou doorgeven. Ik vond een tandarts heel dichtbij die goed met kinderen om kan gaan én aangeprezen werd vanwege de manier waarop ze met angstige patiënten omgaan. Bovendien is het een kleine praktijk met enkel vrouwelijke tandartsen, wat ik zelf heel prettig vind. De eerste keer heb ik huilbuien, slapeloze nachten en mega trillende knieën gehad maar het viel me zo mee! Daarna een grote reinigingsbeurt van de mondhygiëniste én het vullen van 1 gaatje (zonder verdoving!) gehad en ik ben echt blij dat ik deze stap gemaakt heb. Binnenkort moet ik weer. Die angst zit er nog wel, dus stelde ik het maken van de afspraak eerst weer uit. Maar inmiddels staat ie gepland en ga ik deze keer zelf samen met de kinderen.
Weet je, zoals ik het probeer te zien om mijn angsten klein te houden: als ik níet ga, weet ik zeker dat op de lange termijn mijn gebit alleen maar slechter wordt en juist problemen gaat veroorzaken. Als ik wél ga, zit ik een uurtje (of misschien wat dagen :-) ) in paniek, maar kan ik ervoor zorgen dat ik problemen juist voor kan zijn en dat kunstgebit er niet hoeft te komen.
♥️ N. juli 2014
♥️ L. maart 2016