Zeg maar Yes

Waarom zijn jullie wel of niet getrouwd? Wilde je dit altijd al of ben je van gedachten veranderd? En wat is er dan veranderd?

Mijn man en ik zeiden vroeger allebei dat we nooit zouden trouwen.
Maar toen mijn man een melanoom had (en we nog in onzekerheid zaten of het uitgezaaid was) besefte ik opeens dat we helemaal niets van elkaar waren. En mocht het zelfs echt fout aflopen dan was ik niet eens degene die over hem mocht 'bepalen' En daarnaast was ik dan niet alleen mijn vriend, maar bijvoorbeeld ook ons huis (ik ben later bij hem ingetrokken) kwijt. En ik wilde gewoon zeggen dat hij mijn man was.
Uiteindelijk liep het melanoom-verhaal met een sisser af, maar we waren wel wakker geschud dat we onze zaakjes moesten regelen.

Ik besefte toen dat ik heus wel wilde trouwen, maar geen bruiloft wilde. Mijn man was het daar mee eens. We zijn dus heel klein getrouwd en blij dat we nu officieel bij elkaar horen. Dat had natuurlijk ook op een andere manier gekund, maar dit vonden we het gezelligst klinken.

Wij zijn niet getrouwd.
Ik sta er vrij neutraal in, het maakt me niks uit of ik als gehuwde of ongehuwde door het leven ga. Zo'n klassieke witte jurk -receptie - vrijgezellenfeest - gastenboek bruiloft zo ik niet willen, maar een leuk feestje met goede vrienden en familie is natuurlijk prima. Dus als ik een partner zou hebben die zou willen trouwen, zou ik dat op die manier wel willen. Maar mijn partner vindt trouwen idioot, dus het gebeurt niet :smile:

Voor ons maakte het niets uit. Ik heb nooit gedroomd over een bruiloft en alles wat daarbij hoort.

We zaten bij het gemeentehuis voor een geregistreerd partnerschap toen degene die ons hielp vertelde dat er weinig verschil was tussen trouwen en gp. Dus toen zei mijn man daar... "zullen we dan maar trouwen". Waarop ik heb gezegd dat dat goed was. We zijn op maandag ochtend getrouwd, met onze ouders en mijn zusje. Overdag aan het water op terras gezeten en s avonds wat gegeten met zijn allen. Prima dag.

Ik wil ooit nog wel trouwen, dat lijkt me gewoon leuk. We hebben twee maanden geleden een geregistreerd partnerschap afgesloten om alles goed geregeld te hebben voor de baby, maar over een paar jaar zie ik ons nog wel trouwen. M'n vriend (want zo noem ik hem nu nog gewoon) is al eens (heel kort) getrouwd geweest en heeft er iets minder mee, maar uiteindelijk doen we het nog wel denk ik. Ik houd niet van zo'n hele officiële bruiloft, gewoon een beetje kleinschalig en informeel lijkt me leuker. Ik wil wél een mooie jurk en een gezellig feestje!

Ik wilde altijd al trouwen. Om heel veel redenen. Er is op dat gebied ook niet zo veel veranderd, hooguit dat ik enkele maanden heb samengewoond vóór ons trouwen, dat had ik vroeger niet gedacht. De bruiloft was ook grotendeels zoals ik altijd had gehoopt en ik heb er ontzettend van genoten.

Mijn vriend wil niet trouwen, dus dat houdt heel snel op.

Ik wil zelf op dit moment ook niet trouwen. Ik vind het wel een mooi idee (voor familie en vrienden verklaren dat je van elkaar houdt) met een leuk feestje en een mooie jurk, maar op dit moment moet ik er gewoon niet aan denken. Daarnaast woon ik al meer dan 10 jaar samen, er verandert dan toch niets door te gaan trouwen.

Ik zou geen nee zeggen als ik gevraagd zou worden maar in principe wil ik niet trouwen. Ik word er al helemaal naar van als ik denk aan de organisatie van zo'n huwelijk als Caulfield noemt. Maar op zich een feestje in een tuin met een bandje zou ik best leuk vinden. Juridisch gezien zie ik geen noodzaak en regelen we het wel anders.

Ik wil wel trouwen ooit denk ik. Ik weet niet, voor mij is het wel een belangrijk iets en een ECHT voor elkaar kiezen keuze. Het heeft iets definitievers dan gewoon samen zijn. Ik vind het belangrijk echt voor elkaar te kiezen voor je aan een gezin begint (ik zou dus het liefst ook eerst trouwen en dan kinderen krijgen - maar goed, ik word al oud inmiddels en ben nog vrijgezel dus wie weet hoe het gaat lopen). Helemaal als je hoort hoe er steeds en steeds meer gebroken gezinnen zijn en minder getrouwd wordt. Ik heb denk ik ook een beetje de illusie dat er over het algemeen als je getrouwd bent er in moeilijke tijden toch ook wat meer moeite gedaan wordt om bij elkaar te blijven.

Overigens hoef ik ook geen grote bruiloft. Liever niet. Maar wel het trouwen an sich dus. Of met zijn tweetjes of kleine kring ofzo. Misschien een feestje.

Zo voel ik dat ook wel, Whatever, even de gezinnen waar kinderen bij betrokken zijn niet meegerekend. Voor mijzelf zijn die officiële beloften, hardop uitgesproken in het publiek en in een kerk (dus voor mij voor God), echt een major stok achter de deur. Niet dat ik op het punt heb gestaan om te scheiden hoor, dat niet, maar het komt vaak terug.

Ik ben door mijn vriend gevraagd terwijl ik ook nooit meer dacht dat het hoefde voor mij. Ik vind het idee nog steeds mooi erachter maar ik hoef niet de hoempapa eromheen. Wij gaan dan ook vrij low key trouwen, leuk feestje, leuke mensen, lekker eten en een mooie dag samen hebben.

Ik wilde nooit trouwen. Met een familie vol gebroken gezinnen, vond ik 't onzin om het überhaupt te proberen. Ik weet ook nog heel goed, toen mijn man en ik onze eerste Valentijnsdag samen vierden en we terug reden van een restaurant naar zijn huis, ik heb vroeg hoe hij over 't huwelijk en kinderen dacht. Was 'allemaal niet echt nodig', dus ik was in m'n nopjes, dat we op één lijn lagen!

En 6 weken later kreeg m'n vader een beroerte, wat het begin was van een gigantische clash met mijn familie, waardoor ik niks liever wilde dan trouwen om mijn mans naam aan te nemen. Mijn man was het daarmee eens, maar ik zei wel een mooie verlovingsring te willen :') In oktober dat jaar, toen we elkaar precies één jaar kende, heeft hij me die ring gegeven en waren we verloofd. We hebben toen gezegd klein te willen trouwen, liefst zonder gedoe en 'gewoon gratis' op de maandagochtend. Maar toen vonden we dat eigenlijk niet konden maken naar onze ouders en zijn oma, dus werd 't een kleine bruiloft, alsnog op de maandag. Rood als kleurthema, met een hightea na de ceremonie en een selecte groep genodigden.

Ik heb genoten die dag en vind 't eigenlijk heel fijn om getrouwd te zijn. Hoewel je ook prima een gezin vormt zonder trouwboekje, vind ik het fijn dat we allemaal dezelfde achternaam dragen en ik vind het een eer om zijn vrouw te mogen zijn en hem mijn man te mogen noemen. (De ruzie met m'n familie is overigens wel iets minder geworden en is allang niet meer een reden om blij te zijn met mijn nieuwe naam.)

Caro schreef:Ik ben door mijn vriend gevraagd terwijl ik ook nooit meer dacht dat het hoefde voor mij. Ik vind het idee nog steeds mooi erachter maar ik hoef niet de hoempapa eromheen. Wij gaan dan ook vrij low key trouwen, leuk feestje, leuke mensen, lekker eten en een mooie dag samen hebben.

Blij voor jou!

Ik weet niet of je die conclusie zo kunt trekken, Whatever. Nou, ja ik weet het wel zeker, maar misschien is er wel een verband als je het onderzoekt. Ik vind een kind een grotere verbintenis dan een huwelijk en ik denk dat dat, als ik naar mezelf kijk, eerder de drijfveer zou zijn om er alles aan te doen in moeilijkere tijden, dan een juridische overeenkomst.

Harrison schreef:Ik weet niet of je die conclusie zo kunt trekken, Whatever. Nou, ja ik weet het wel zeker, maar misschien is er wel een verband als je het onderzoekt. Ik vind een kind een grotere verbintenis dan een huwelijk en ik denk dat dat, als ik naar mezelf kijk, eerder de drijfveer zou zijn om er alles aan te doen in moeilijkere tijden, dan een juridische overeenkomst.

Lees de zin nog een keer, ik denk dat je een woordje mist.. ;)

Ik vind een kind ook een veel grotere verbintenis. Sterker nog; ik vond samen katten nemen enger dan trouwen. Ik dacht echt, oh shit, als er nu iets gebeurt, wie krijgt dan welke kat? Gaan ze uit elkaar? Krijgt de één ze allemaal? Kunnen we een omgangsregeling treffen? Hoewel ik het fijn vind om nu getrouwd te zijn, vind ik het trouwen an sich nog steeds maar een papiertje. De drijfveer om samen te blijven en elkaar te blijven steunen enz. komt uit emoties, herinneringen en niet uit een trouwboekje.

*edit; maar een kind (of kat :nerd:

) is dan weer niet een verbintenis groot genoeg, om bij elkaar te blijven als de koek echt op is.

Ik was stellig tegen trouwen, ouderwets iets en niet nodig als 'bewijs' dat je voor altijd samen wilt zijn. En ik vind bijvoorbeeld samen besluiten een gezin te stichten, veel groter en meer zeggen. Kon me ook moeilijk inleven in vriendinnen die heel blij waren dat ze ten huwelijk waren gevraagd. Ik was natuurlijk blij voor ze, maar kon me er weinig bij voorstellen. Maar nu we samen een huis gaan kopen en na moeten denken hoe we dingen gaan regelen, twijfel ik ineens of ik toch niet wil trouwen. Weet niet wat me overkomt.
Zou het nog steeds niet traditioneel willen en misschien zelfs gewoon met z'n tweeën. Ik zou ook niet zijn achternaam willen. Maar ineens lijkt het idee van trouwen me mooi.

Haha! Oh, ik miste inderdaad een woordje.

Harrison schreef:Ik weet niet of je die conclusie zo kunt trekken, Whatever. Nou, ja ik weet het wel zeker, maar misschien is er wel een verband als je het onderzoekt. Ik vind een kind een grotere verbintenis dan een huwelijk en ik denk dat dat, als ik naar mezelf kijk, eerder de drijfveer zou zijn om er alles aan te doen in moeilijkere tijden, dan een juridische overeenkomst.

Ja, zo zie ik het dus ook, dat een kind voor mij als een grotere verbintenis zou voelen.

Nee, ik wil geen huwelijk meer. Als mijn vriend heel graag zou willen dan sta ik er wel voor open, maar van hem hoeft het ook niet zonodig. Misschien ooit een geregistreerd partnerschap.

Bazinga schreef:Ik vind een kind ook een veel grotere verbintenis. Sterker nog; ik vond samen katten nemen enger dan trouwen. Ik dacht echt, oh shit, als er nu iets gebeurt, wie krijgt dan welke kat? Gaan ze uit elkaar? Krijgt de één ze allemaal? Kunnen we een omgangsregeling treffen?

Bazinga schreef:Hoewel ik het fijn vind om nu getrouwd te zijn, vind ik het trouwen an sich nog steeds maar een papiertje. De drijfveer om samen te blijven en elkaar te blijven steunen enz. komt uit emoties, herinneringen en niet uit een trouwboekje.

Hm, dat vind ik niet.

Het boekje of het papiertje is natuurlijk geen drijfveer, maar die dingen zijn een bewijs en herinnering aan je belofte. Een belofte die je hardop hebt uitgesproken, naar je partner en in de buurt van getuigen. Er kunnen tijden zijn dat je geen emoties of drijfveren of liefde hebt, maar een huwelijk is niet voor niets een verbinding van liefde én trouw. En als de liefde nog maar een waakvlammetje is, kan trouw aan je belofte de boel weer een kickstart geven om er weer aan te werken en voor te gaan.

Ik wil wel graag trouwen, of een GP, zodat we allemaal dezelfde achternaam hebben. Het kan om mij wel snel op het gemeentehuis, maar m'n vriend wil dan echt trouwen met alles erop en eraan en dat hoeft van mij niet zo nodig...

@Geel, maar zo'n belofte kan je in principe ook doen, zonder te trouwen. Je kan elkaar ook zonder ambtenaar of getuigen beloven elkaar lief te hebben in goede en slechte tijd. Dat bedoel ik meer. Ik heb mijn man beloofd hem trouw te blijven, maar dat is omdat we hebben besloten om onze levens te delen. Maar dat was al voor ons huwelijk, dat was nog voor de verloving. Die belofte is mij minstens zoveel waard als de dingen die we hebben gezegd en gedeeld op onze trouwdag.

Als jongvolwassene, toen ik nog met mijn ex samen was, hoefde ik niet zo nodig te trouwen (ook geen kinderen trouwens). Maar toen ik een relatie begon met mijn man, werd het me al vrij snel duidelijk dat ik dat wel wilde. Ik heb er geen religieuze redenen voor en we komen allebei uit een gebroken gezin. Het is een gevoel, ik wil mijn hele leven met deze man doorbrengen, een gezin stichten en dan klinkt het voor mij heel vreemd om hem mijn vriend te noemen en niet mijn man of echtgenoot, die laatste twee dekken de lading gewoon beter.

Wat betreft de logica van 'kinderen zijn een grotere verbintenis, dus waarom dan nog trouwen': ik vind samen kinderen krijgen inderdaad een enorme verantwoordelijkheid en verbintenis en juíst daarom kon ik me niet voorstellen dat te doen zonder eerst elkaar te beloven voor altijd samen te blijven. Daarin ben ik gewoon vrij traditioneel geloof ik.

Uiteindelijk is het voor mij dus een kwestie van gevoel en semantiek, want ik weet heel goed dat het juridisch geen noodzaak is en je alles wat je wil regelen op een andere manier voor elkaar kan krijgen (we hadden voordat we trouwden bv. ook al een samenlevingscontract, testamenten en weduwenpensioen geregeld).

Zeg maar Yes

Wel of niet trouwen?

Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?

Re: Wel of niet trouwen?