Zeg maar Yes

Proficiat Fedora. Ben benieuwd hoe jullie eruit zagen.

Gefeliciteerd!!

Gefeliciteerd! Hopelijk hebben jullie een fantastische dag gehad!

Gefeliciteerd! Hoop dat jullie een mooie, fijne dag hebben gehad. Ben benieuwd naar een foto van jullie.

Gefeliciteerd. Ik ben ook erg benieuwd naar hoe je eruit zag!

Gefeliciteerd met jullie huwelijk, hopelijk hebben jullie een mooie dag gehad!

Van harte getrouwde vrouw.
Ik hoop dat je er van genoten hebt en dat het een prachtige dag was maar daar gaan we wel van uit ;).

Gefeliciteerd Fedora!

Geen update, maar een verslag van mijn dag.

Nog voor de wekker om 07.00u kon afgaan, was ik wakker. Ik stapte snel uit bed en liet mijn man (jeuj!) nog even liggen. Hij had, door zijn zenuwen, amper geslapen en ik gunde hem dat extra uurtje nog wel even. Ik was gedoucht toen hij wakker werd en hij stapte ook snel nog even onder de douche. Om 08.20u zaten we samen in de auto op weg naar de supermarkt. Ik had namelijk 100 witte en bruine bollen besteld en vier zakken gesneden stokbrood en dat moest nog even worden opgehaald.

In de supermarkt was het personeel al snel op de hoogte van ons voorgenomen huwelijk en voor we het wisten had ik een bos bloemen in mijn hand. Ach, je bent vaste klant of je bent het niet. Na het afrekenen wensten ze ons een fantastische dag toe en nadat we het brood thuis hadden afgeleverd, reden we door naar mijn stiefvader en mijn moeder. Het pak van mijn man hing bij hun thuis en hij zou zich bij hen omkleden. Ik nam mijn moeder mee om mijn bruidsjurk te halen bij de bruidswinkel. Dat kon helaas niet anders, want ik kon de jurk niet in huis hangen. Iets met een te nieuwsgierige partner.

Na het ophalen van de jurk zijn mijn moeder en ik met man en macht broodjes gaan smeren. Ik heb heel vaak van die goede ideeën en broodsmeren tussen het halen van de jurk en het laten opbrengen van make-up leek me een geweldig plan. Ik werd voor gek versleten, maar we hebben het werkelijk in het tijdsbestek gedaan wat ik daarvoor had gerekend. Daarna zijn mijn moeder en ik naar de visagist en kapper gegaan. Daar stond de fotograaf ook al klaar. De fotograaf had me gezegd dat ik me niets moest aantrekken van het ‘klik, klik, klik’ en dat ik me zo natuurlijk mogelijk moest gedragen en dat heb ik volgens mij goed opgevolgd.

Na de make-up en mijn getoupeerde kapsel, wat had ik er een hard hoofd in dat het ook mooi zou lijken bij de jurk, namen mijn moeder en ik afscheid van de fotograaf en gingen wij naar huis om broodjes voor de lunch te maken. Althans, ik maakte broodjes voor de lunch en mijn moeder hoefde ze alleen maar te eten. Tussen twaalf en één liep mijn moeder te zenuwpezen en vroeg ze me continu hoe ik toch zo rustig kon blijven. Maar ik had nergens last van, vond alles leuk zoals het was. Het duurde niet lang meer voor ik mijn man zou zien en ik was echt heel erg benieuwd hoe hij eruit zou zien. Hij had zijn pak en schoenen zelf uitgekozen en aangezien hij meer spijkerbroek/sneaker type is en ooit zwoer nooit een pak te dragen, was ik heel erg benieuwd wat hij ervan had gemaakt.

Om 13.00u zei mijn moeder dat ik me nu echt moest gaan omkleden. Gek genoeg vond ik dat ik nog alle tijd had om me om te kleden. De fotograaf was ook net weer binnengekomen. En om 13.15u was ik eindelijk zo ver. Vervelend wicht ben ik, want mijn moeder ging steeds meer ijsberen en stom genoeg vond ik het wel grappig dat óók zij zoveel zenuwachtiger was dan ik was. Het aantrekken van de jurk ging niet zoals het moest, mijn torselet was vastgenaaid aan de bovenkant van de jurk, omdat hij er anders bovenuit zou piepen en het vastmaken van veel knoopjes aan de achterkant, was volgens mijn moeder ook zenuwslopend. Ze heeft er tien minuten overgedaan om alle knoopjes vast te maken.

Toen het ‘tijd’ was stond mijn moeder angstvallig met de fotograaf op het balkon. Ik stond in vol ornaat in de woonkamer en telkens als ik het balkon op wilde, werd ik teruggefloten. Ik moest het niet wagen om te denken dat ik ook op het balkon mocht. En toen zag ik door de vitrage opeens de auto aankomen. De auto van mijn oom en tante die ze aan ons uitleenden, omdat het zo’n handige schuifdeur heeft. Was ook echt heel erg handig. Oom en tante konden er niet bij zijn, omdat ze ruzie hebben met mijn vader (en volgens mij de rest van de familie) en zo wilde ze toch hun steentje bijdragen. Ontzettend lief. Maar toen ik de auto zag was ik voor het eerst nerveus, want hoe zou mijn man eruit zien?

We hadden met de winkeliers geregeld dat de auto mocht voorrijden. Dat op zichzelf zegt natuurlijk al iets, maar toen mijn vriend uitstapte in pak, was de vraag wat er aan de hand was vele malen groter. Ik hoorde ook gewoon letterlijk de overbuurman vragen wat er toch aan de hand was, wat er ging gebeuren? Vriend kwam naar boven met mijn bruidsboeket en toen hij voor de deur stond wilde ik gewoon dat hij de deur maar gewoon openzwaaide. Duurde erg lang, maar toen deed hij het toch. Hij keek me aan en begon te huilen. Hij keek nogmaals naar me en zei me dat ik bloedmooi was. Hij had veel verwacht, maar om me zo te zien? Nee, dat had hij niet durven dromen. We hebben geknuffeld en gekust en in die tijd hoorden we alleen maar ‘klik, klik, klik’.

We besloten naar de eerste locatie van de fotoshoot te lopen. En ik had niet kunnen verwachten, ook nooit over nagedacht, dat alle winkeliers buiten zouden staan. Mijn tante stond er ook met haar vriendinnen en mensen die aan het winkelen waren stelden zich bijna in een rij op. Zo mooi om te zien, maar zo niet verwacht. Maar goed, aan de andere kant heeft mijn man wel een band met iedere winkelier. Elke dag even praten, elke dag even begroeten (echt zo het tegenovergestelde van mij!)

We hebben twee uur foto’s gemaakt. Eerst langs de boulevard en daarna zijn we opgehaald om naar het treinstation te gaan. Vergis je niet, we hebben sporen hier in het hoge noorden, maar daar rijden alleen toeristische stoomlocomotieven op. Het is het stukje woonplaats dat je ver terug in de tijd brengt. En met ver terug in de tijd, bedoel ik ook echt ver terug in de tijd. Heel mooi stukje woonplaats waar ik nog nooit was geweest. :o In totaal duurde de shoot twee uur en toen was het al snel tijd om naar het gemeentehuis te rijden.
Toen kreeg ik weer een beetje zenuwen. Want wat als er niemand zou staan? Stel je toch eens voor dat ze ons zijn vergeten. Maar de opkomst was prima. Mijn oma huilde toen ik uit de auto stapte. We hebben niet de meest geweldige band, maar ze is en blijft mijn omaatje en ik haar kleindochter. De moeder van mijn schoonzusje was ook meegekomen. Onze vrienden van de vakantie vorig jaar stonden daar ook. Alle mensen die we lief hebben stonden er gewoon. Wat kun je je nog meer wensen?

Al snel werden we opgehaald door de bode. Althans, wij moesten buiten blijven staan, terwijl de gasten zich in een rij opstelde in het gemeentehuis. En toen was het zover dat we ook naar binnen mochten. We moesten gelijk doorlopen naar de babs en de gasten werden naar de zaal geleid. Mijn vader zou me weggeven en moest er ook bij aanwezig zijn. Het was helaas zo dat de man van babs net een auto ongeluk had gehad en ze was enorm van slag. Gelukkig stapte hij al snel binnen. Ongedeerd, maar auto wel naar de mallemoer. Ze probeerde zich te herpakken, maar we zagen al dat het haar zwaar was gevallen.

Mijn vader gaf mij aan mijn man op het nummer dat voor ons van grote waarde is. Omdat het nummer in het Gronings was had de babs bedacht dat het ook leuk was om een Gronings gedicht voor te dragen. Aangezien ze ook dichteres is denk ik dat het een gedicht was van eigen hand. Maar toen ze, vrij vertaald, zei dat mijn man mijn vulling in de kies is en dat ik daarom niet zonder hem kan kreeg ik last van een ongelofelijke lachbui. Elke woord die daarna uit haar kwam maakte dat ik nog harder moest lachen. En doordat ik moest lachen, lachte de hele zaal mee. Het was gewoon een heel slecht gedicht. Sorry.

Na dit alles kwam het ja-woord. Gewoon zoals het hoorde. Mijn lieve, kleine nichtje van bijna 7 maanden bracht ons met behulp van mijn broertje de ringen. En wat zag het meisje er fantastisch uit! Daarna mochten de getuigen tekenen. De babs riep beide vaders (mijn stiefvader en vader waren de getuige van mijn man) op en mijn stiefmoeder sneerde dat er maar één echte vader was en dat dit mijn vader is. We, de verdere familie, vond dit vrij onnodig om te benoemen, dat weten we immers allemaal, maar helaas voelde zij de noodzaak om dit te melden. Mijn getuigen waren de oma van mijn man en een vriendin.

Toen we het gemeentehuis uit wilden lopen zag ik mijn broertje mini bellenblazers uitdelen. Dat is ook zoiets wat ik niet had kunnen verwachten. Zo lief! Er is echt met onze dag meegedacht. En terwijl we het gemeentehuis uitliepen zag ik overal belletjes. Het zag er echt supergaaf uit! Buiten bij het gemeentehuis hebben we nog wat familiefoto’s gemaakt en toen ging de fotograaf naar huis. Ze zou ons die avond drie foto’s sturen, maar dat werden er 14.

We hadden in het gemeentehuis aangegeven dat niemand iets van onze bruiloft mocht plaatsen voor wij het hadden gedaan. En door de 14 foto’s van de fotograaf kon ik in ieder geval alvast iets posten op Facebook. Grappig genoeg was het onze gasten niet opgevallen en toen mijn man en ik voor de grap een dansje deden, al aan het echte einde van het feest, vroegen ze of ze al mochten plaatsen. Ja, dat mocht dus. Dus het filmpje dat mijn man en ik dansen staat ergens online. Om 23.00u heeft mijn stiefvader en moeder ons thuis afgezet. Man rook zijn kussen en was vertrokken.

Goed, heel lang verhaal. En dan nu wat jullie echt interesseert!


*Te laat! De foto's zijn weg.

Poeh hee wat een toffe dag! Wat gaaf dat iedereen er zo voor jullie was, en met jullie mee had gedacht! En jullie hadden ook nog eens supergoed weer, zo te zien!

Jullie zagen er prachtig uit Fedora. Het was zo te lezen een dag vol humor en een dag vol verrassingen voor jou. Fijn dat je er zo van hebt kunnen genieten.

Klinkt als een mooie dag Fedora! Jullie zagen er mooi uit.

Wat een verhaal! Klinkt als een overwegend prachtige dag. Zo jammer dat sommige mensen toch opmerkingen weten te plaatsen die, zeker op zo'n dag, totaal niet van belang zijn. Hopelijk kun je dat negeren en laten gaan.

Mooie fotos! En die trein/locomotief.... prachtig!

Geniet van elkaar en van jullie huwelijk! Veel geluk gewenst!

Klinkt als een hele fijne dag voor jullie Fedora! Je straalt ook echt op de eerste foto!

Mooi! Klinkt als een fijne dag.

Erg mooie foto's! Jurk staat je super.

Van harte gefeliciteerd Fedora en man. Klinkt als een dag waar jullie volop van genoten hebben. Mooie foto's, je straalt.

Wat een mooie dag hebben jullie gehad! Van harte!

Laten gaan is de enige optie. We weten dat ze, mijn vader en stiefmoeder, zich vaak achtergesteld voelen en ze het idee hebben dat mijn vader niet volledig wordt erkend als vader van zijn kinderen. Maar hij is al 35 jaar mijn vader en dat een stiefvader wordt benoemd als 'vader' moet hij toch helemaal niet van wakker liggen? Mijn vader gaf me weg aan mijn man, mijn stiefvader zat enkel te jubelen op zijn stoel, zo mooi vind hij het. Wat is dan het probleem? Maar goed, ik lijk op hem en ik kan hetzelfde doen. Dus ik kan me ook inleven op het moment dat hij zoiets voelt en mijn stiefmoeder sneert. Het is puur onzekerheid, een gevoel dat even opdoemt, maar tien keer in en uitademen helpt beter dan iets stoms zeggen.

Gefeliciteerd. En ik denk dat vriend en ik pas geleden nog met die trein een ritje hebben gemaakt. Begint die plaats met een S?
Er staan zelfs dezelfde lantaarnpalen op mijn foto's.

Ja, de naam van mijn woonplaats begint met een S. ;)

Oké. Dan ben ik daar dus op vakantie geweest.

Dat klinkt als een heerlijke dag. Heel veel geluk samen!

Mooi, Fedora en hubbie, van harte! Hele mooie jurk ook.

Mooie foto's, Fedora. Veel geluk gewenst samen!