Zeg maar Yes

Ik heb bij m'n moeder vroeger een paar keer een glas op de grond gesmeten en ik gooide hard met deuren en stampte dan naar boven.

Bij ruzie met m'n vriend jank ik doorgaans alleen maar. Hij wordt juist heel kil en afstandelijk, bah.

Bij mijn ouders vroeger stampte ik naar boven en smeet ik met mijn slaapkamerdeur. Of ik ging een stuk wandelen.

Bij mijn ex ging ik huilen of negeren.

In mijn huidige relatie nog geen ruzie gehad.

Ik heb nog nooit iets gegooid of stuk gemaakt. Mijn vriend is verbaal veel sterker en daarop verlies ik het vaak in een ruzie. Gelukkig hebben we ze bijna nooit maar op een gegeven moment ga ik huilen of ik ga cynisch doen over zijn verbaal sterker zijn. Dat vindt hij heel irritant. Ik ben echt blij dat wij vrijwel geen ruzie hebben.

Wat een heftige emotie toch met iemand kan doen. Iedereen reageert weer anders.



Precies dit.
Hoe harder ik huil, hoe afstandelijker hij wordt en daardoor word ik nog verdrietiger. Ik kan er echt niet tegen als iemand mij bewust negeert. Dat was ook de reden dat ik de sleutel uit het raam gooide. Niet uit boosheid, maar uit verdriet. Ik wilde gewoon reactie.

Tijdens deze relatie hebben we een keer echt ruzie gehad. Toen heb ik een handdoek naar hem gegooid.

En voor de rest sinds de geboorte van onze zoon vooral irritaties. Maar niets dat gegooid wordt.

Maar met mijn ex werd er wel vaker gegooid of zelfs erger.
Mijn ex was nogal een narcist en als het niet ging zoals hij wilde kon hij nog wel eens van het duwen, trekken etc zijn. Dan weerde ik hem wel af.
Helaas begon hij dit pas te doen nadat we getrouwd waren. Anders was ik nooit getrouwd.

Ik heb als puber en enorm escalerende ruzies thuis wel dingen gesloopt door er mee te gooien (agenda, kleine dingen, geen breekbare of dure dinfen). En de achterdeur ooit zo hard dichtgeknald dat het glas eruit viel. Maar ik ben nog altijd overtuigd dat ik gewoon de druppel was want die deur had al heel vaak wat te verduren gehad Haha!

Als volwassene heb ik me gelukig wat beter leren beheersen. Nu ben ik niett meer van het gooien en smijten. Vriend en ik hebben 2x flink ruzie gehad afgelopen 1.5 jaar en ik ga vooral emotioneel worden en huilen en ik kan erg in de alles/niets/altijd/nooit-verwijtsfeer terecht komen. Dat voelt als ik nijdig ben dan ook echt zo zwart wit, terwijl ik als ik niet meer boos ben dat helemaal niet vind. Ook slecht want met dat soort verwijten/uitspraken maak je ook dingen stuk.

Mijn ex is niet echt een kei in communiceren, dus die zei op een gegeven moment gewoon niets meer. Daardoor kon ik echt gefrustreerd raken. Reageerde hij alleen nog maar met 'oké' ofzo en vervolgens geen communicatie meer mogelijk.
Hierdoor heb ik wel eens een beker stuk gegooid en langgg geleden heb ik ook een ring die ik van hem had gekregen achter hem aangegooid toen hij weg fietste midden in een ruzie.

@ Kees, ik bereikte er helemaal niks mee. Hij vond het wel best, 't boeide hem niet. Hij ging weg en toen hij terug kwam, was ik afgekoeld en moest ik er zelf wel om lachen.

Ik weet niet of iemand zich mijn 'hocker-actie' nog herinnert. Maar dat was echt het domste ooit. Ik was woest op mijn ex-man. Kreeg uit het niets een enorme behoefte te gaan smijten en het enige wat grijpbaar was, was de grote hocker van het bankstel. Die ik vervolgens misschien 1 cm opgetild kreeg ofzo .

Hahhaaah! Vooral die 1 cm. Dat zal indruk gemaakt hebben ;-)

Hahaha Charles!

Ik heb m'n ex 2x een klap in z'n gezicht gegeven, die hij beide keren héél erg verdiende.
Was overigens niet tijdens de wekelijkse / soms dagelijkse heftige ruzies maar beide keren toen ik achter zo'n smerige leugen / bedrog kwam en hij op zijn typisch narcistische manier reageerde.

Met mijn huidige vriend nog geen ruzie gehad en kan me niet voorstellen dat we ooit zulke heftige ruzies gaan krijgen als ik gewend was bij mijn ex.

Een harde klap gegeven......en ergens in een ver verleden uit woede al zijn kleren uit het raam gesmeten

Ik ben nogal agressief aangelegd. Vooral tijdens of net voor mn menstruatie en dan nog weer extra als hij gedronken heeft. Dus ik heb hem wel eens geslagen ja, ook met voorwerpen.

Nooit iets gesloopt geloof ik, ben ik vast te zuinig voor.

Een rijpe banaan door de woonkamer gesmeten. Vieze ranzige vlek op onze structuurverf-muur.

Gemene dingen geroepen. Qua fysieke acties heb ik wel eens met mijn handtas gegooid, zoals in een slechte onfeministische film (of zoals Thatcher). En ik heb ook eens mijn iPhone weggekegeld, wel netjes op de bank gemikt hoor, tussen de kussens. Zo had ik (in mijn hoofd) toch een dramatisch effect zonder iets kapot te maken.

Normaal ben ik dus redelijk beheersd, maar helaas ben ik nu ben ik sinds kort weer even (verplicht) aan de pil, en ik begin langzaam weer in een heks te veranderen door de hormonen. Vanochted bijvoorbeeld zei ik tegen mijn vriend dat ik ging werken, waarop mijn vriend zei: OK tot vanavond, zonder aanstalten te maken om op te staan om een kus te geven. Normaal loop ik dan even naar hem toe, maar vanochtend riep ik met hoge verontwaardiging: Nou, er kan dus zelfs geen kus meer vanaf, ZO'N relatie hebben we nu dus! En toen BAM met de voordeur... Ik ben nog maar een week aan de pil, dus dat belooft nog wat...

Oh shit MB, dat laatste is echt zo herkenbaar. Ik ga dus echt nooit meer aan de pil om die reden.

Met m'n ex heb ik een keer op een festival zijn autosleutels een eind weggegooid (wel weer makkelijk teruggevonden gelukkig).

En aan het eind van onze relatie was ik een keer zo kwaad dat ik een bord op de vloer van de keuken kapot heb gegooid, hij haalde toen echt het bloed onder mijn nagels vandaan.

Wij liepen pas in Scheveningen en daar had een koppel ruzie en waren de fotoboeken naar beneden uit het appartement gegooid. Wij waren daar best van onder de indruk. Ik kom niet verder als een keer lekker hard met de deur slaan!

Zijn nummer blokkeren, geen whatsapp of viber:p

De relatie met mijn ex was echt 9 jaar lang een hel. Heb hem wel eens een knietje gegeven in zijn zak, en meerdere keren een klap in zijn gezicht. Allemaal erg verdiend maar kreeg vervolgens ook wel klappen terug. Dat zat echt niet goed toen.

Met mijn huidige vriend heb ik gelukkig echt zelden ruzie, meer dan een meningsverschil is het niet eigenlijk.

Ik heb mijn man één keer, ruim twee jaar geleden, geslagen. Recht in zijn gezicht, midden op het centrum. We hebben daarna urenlang met elkaar gesproken en het is daarna nooit meer voorgekomen. Ik ben ook helemaal geen vrouw die slaat, maar bij gebrek aan woorden... Nou ja, heel slecht dus. Als we nu een woordenwisseling hebben dan slaan we met deuren om duidelijk te maken dat we pissig zijn, maar meestal maken we elkaar al binnen een kwartier weer aan het lachen. Die bewuste avond kan ik niet terugdraaien, maar ik kan wel zeggen dat we ervan geleerd hebben. En het nooit weer doen.

Fijn dat het niet meer voorkomt en wat naar dat je zo'n vervelende relatie hebt gehad beachgirl.

Ik denk echt dat mijn vriend me zou verlaten als ik hem
zou slaan in zijn gezicht, zeker in het openbaar. Het zou een grote deuk opleveren qua vertrouwen en respect naar elkaar toe.

Mijn vriend heeft wel eens boos sleutels op de grond gegooid deze schoven toen door op de vloer en raakte mijn voet heel hard waardoor er een velletje vanaf was. Hier schrok ik erg van, al was het was niet de bedoeling om mij te raken. Hij had er echt spijt van.

Ik wilde dezelfde reactie neerzetten. Mijn man zou dat echt niet pikken. Andersom ook niet.

Met mijn man heb ik ook nog nooit ruzie gehad, dus ik heb nooit iets raars gegaan.
Bij mijn ex wel. Hysterisch kon ik worden. Gillen, huilen, aan zijn benen hangen dat hij niet weg kon gaan en noem maar op. Alleen vaak om hem te bereiken en op een bepaalde manier mijn zin te krijgen (dat we het bijvoorbeeld toch nog een keer gingen proberen) Als ik er nu achteraf over nadenk schaam ik me best wel voor dat gedrag.

Waar ik wel benieuwd naar ben, ik lees van sommige forumsters dat ze in het verleden wel 'foute' relaties hebben gehad waarin er heel heftige ruzies waren en ze gedrag vertoonden waar ze nu spijt van hebben. Waarom denk je achteraf dat je het zo ver liet komen. Omdat je zoveel van die persoon hield? Omdat normen en waarden vervagen elke keer dat iemand de grens overgaat? Of hoe kijk je daar op terug? Als buitenstaander denk ik dat als je het slechtste in elkaar boven haalt is dat toch voor niemand fijn? Of is de liefde dan op de momenten dat het wel goed gaat zo sterk dat je dat voor lief neemt. Gewoon een vraag, als je niet wilt antwoorden heb ik daar begrip voor.