Zeg maar Yes

Geplaatst: **27 Sep 2013 20:32**

Serieus? Die ken ik dan weer niet. Sorry, maar ik kan het met de beste wil van de wereld niet zelfstandig noemen als je bij je ouders thuis blijft wonen.

Geplaatst: **27 Sep 2013 20:33**

Geeft niet, je kunt vast wel meer niet. Je bent nog jong, je leert nog wel bij. Nuances zien is ook niet makkelijk.

Onderontwikkelde mensen houden de wereld graag zwart wit. Overzichtelijk en veilig.

Geplaatst: **27 Sep 2013 20:35**

Mijn zorgverzekering wordt nog betaald. Whooa!

Ik heb gezegt dat ik het niet wilde en ik het geld zou terugstorten (want ik krijg elke maand geld voor mijn zorg). Mijn vader werd gewoon pissig toen ik het zei. Hij wil het dit jaar gewoon voor mij (25) en mijn zus (van 28) betalen terwijl we beide al 5 en 8 jaar niet meer thuis wonen. Prima, nu spaar ik het geld en gebruik ik het voor een vakantie. Dat vond hij een prima oplossing.

Ik vind mezelf toch zelfstandig.

Geplaatst: **27 Sep 2013 22:04**

Bijna mij precies zo toxi, al krijgen ze bij mij wel de zorgtoeslag op hun rekening. Plus ook al woon ik niet meer thuis, ik doe echt alles om te helpen. Of het nu gaat om oppassen, koken of rijden. Mijn ouders kunnen altijd een beroep op mij doen. Zo hoort het ook vind ik.

Geplaatst: **27 Sep 2013 22:20**

Ik ben al vanaf mijn 16e financieel onafhankelijk van mijn ouders. Op het moment dat ik een bijbaan kreeg, hun kinderbijslag werd gestopt, mocht ik het zelf rooien. Een partner hoeft niet financieel onafhankelijk te zijn, zoals hierboven wordt uitgelegd zou ik geen probleem vinden, maar afhankelijk zijn van ouders elke maand opnieuw zou wel betekenen dat ik de persoon in kwestie minder serieus neem en het dus ook geen potentie heeft.

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:30**

Artemis schreef:Geeft niet, je kunt vast wel meer niet. Je bent nog jong, je leert nog wel bij. Nuances zien is ook niet makkelijk.
Onderontwikkelde mensen houden de wereld graag zwart wit. Overzichtelijk en veilig.

Grappig hoe je in een paar zinnen iemand tracht te beledigen (wat niet zo gemakkelijk gaat in mijn geval) en direct daar bovenop nog even een demonstratie geeft van je eigen onderontwikkelde staat van zijn. Bravo! Je hebt me vandaag weer aan het lachen gemaakt.

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:32**

Nyx schreef:Ik ben al vanaf mijn 16e financieel onafhankelijk van mijn ouders. Op het moment dat ik een bijbaan kreeg, hun kinderbijslag werd gestopt, mocht ik het zelf rooien. Een partner hoeft niet financieel onafhankelijk te zijn, zoals hierboven wordt uitgelegd zou ik geen probleem vinden, maar afhankelijk zijn van ouders elke maand opnieuw zou wel betekenen dat ik de persoon in kwestie minder serieus neem en het dus ook geen potentie heeft.

Ben je ook op je 16e het huis uitgegaan?

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:35**

Helemaal eens met ED. 25 is natuurlijk geen strakke grens en het ligt ook aan omstandigheden, maar ik ging op mijn 19e uit huis, ben zelf erg zelfstandig en vind het echt vreselijk als iemand erg aan z'n ouders hangt, z'n moeder z'n brood laat smeren of z'n was laat doen en voor elk wissewasje belt om advies te vragen.

Ik heb ook totaal geen zin om gelijk ouders te moeten ontmoeten, daar te moeten slapen of rekening te moeten houden met dat feit. Ik wil 's ochtends in m'n blootje wat te drinken kunnen pakken, midden in de nacht lawaai kunnen maken en doen waar ik zin in heb. Lijkt me ook niet meer dan normaal als je de 30 bent gepasseerd.

Als je weer tijdelijk thuis woont doordat je relatie uit is en je niet zo snel woonruimte kunt vinden, vind ik dat helemaal niet erg, heb ik zelf ook gedaan, maar ik was wel zo snel mogelijk weer weg. Je kunt nog wel koken, je eigen was doen en fulltime werken, maar als je bij je ouders woont, ben je gewoon niet volledig zelfstandig.

Waar ik vandaan kom, gaat iedereen zo rond z'n 18e de deur uit als je gaat studeren. Mijn eerste ex kwam uit een dorp waar iedereen zo lang mogelijk thuis bleef wonen en die jongens waren allemaal zulke mama's kindjes, vreselijk.

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:36**

Fred schreef:Aardige discussie hier... Overigens je kan als je thuis woont ook een doel hebben. Als je thuis woont kun je meer weg sparen en dat komt juist nu goed van pas nu de huizenprijzen aan het zakken zijn en de banken meer zekerheid willen hebben als je een hypotheek afsluit. Zonder spaarcenten kom je niet ver en als je al vanaf je 18e uitwonend bent en huur moet ophoesten heb je veel minder kunnen weg sparen dan iemand die erg lang bij zijn ouders woont. Nog sterker je ouders zullen eerder garant voor je hypotheek moeten staan als je niet hebt kunnen weg sparen ivm je huur hebt moeten betalen. Daarnaast kan iemand die thuis woont en veel heeft weg gespaard meteen zonder hulp een leuk huis (doorstroom huis, dus niet meer dan starterswoning of appartementje) kopen en zonder de ouders garant staan een hypotheek afsluiten. Dat is een mooi doel vind ik. In hoeverre ben je namelijk verantwoordelijk als je, je ouders garant moeten staan voor de hypotheek? Dan heb ik het overigens wel over een hypotheek krijgen zonder partner, want als je geen eigen geld hebt kun je bijna niets krijgen qua hypotheek alleen zonder garantie van je ouders..

En wat nou als je helemaal geen koophuis wil? Ik zou het echt een giga afknapper vinden als een man zo denkt, want geld interesseert me echt vrij weinig. Liever een zelfstandig iemand met een simpel huurflatje dan iemand die tot z'n 30e thuis blijft wonen omdat hij geen genoegen neemt met "minder".

Twee stellen die ik ken hebben pas een huis gekocht. Ze woonden allemaal op zichzelf in huurwoningen, verdienen gemiddelde lonen, hebben allemaal geen vast contract en geen van hun ouders legt geld bij of staat garant.

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:40**

Artemis schreef:
-ED- schreef:Nu heb je het echt over uitzonderingsgevallen. De mensen die ik ken die thuis wonen, die wonen gewoon echt nog thuis, zitten nog in dezelfde patronen als vroeger, nog in de ouder-kind relatie. Ze sparen vaak het geld dat ze verdienen op, voor zichzelf, om daarvan in één klap een huis te kunnen kopen, of gewoon te sparen voor later. Ze dragen niet evenredig bij, zoals iemand die samenwoont met een gelijkwaardige partner.

Ik vind het echt op geen enkele manier te vergelijken.

Ja, zo ken ik er ook nog wel een paar: de mensen die ik ken die op kamers wonen nemen hun was mee naar huis, hun kamer en studie wordt betaald en ze weigeren te werken naast hun studie. Alles lang leve de lol en koken en huishouden doen ze ook al niet. Ze dragen op geen enkele manier bij aan hun levensonderhoud en zelfs de kleding wordt door papa betaald.

Maar als het wc-papier op is, moeten ze wel zelf nieuwe halen. Als er ingebroken wordt, moeten ze wel zelf actie ondernemen, als er geen brood in huis is of de afwas niet is gedaan, hebben ze zelf een probleem. Er kan nog zo veel voor je gedaan worden qua financiën en zorg, maar je leert toch eerder zelfstandig worden op deze manier dan als je nog thuis woont.

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:43**

-ED- schreef:
Nyx schreef:Ik ben al vanaf mijn 16e financieel onafhankelijk van mijn ouders. Op het moment dat ik een bijbaan kreeg, hun kinderbijslag werd gestopt, mocht ik het zelf rooien. Een partner hoeft niet financieel onafhankelijk te zijn, zoals hierboven wordt uitgelegd zou ik geen probleem vinden, maar afhankelijk zijn van ouders elke maand opnieuw zou wel betekenen dat ik de persoon in kwestie minder serieus neem en het dus ook geen potentie heeft.

Ben je ook op je 16e het huis uitgegaan?

Excuus.

Vanaf mijn 16e kreeg ik enkel nog onderdak en te eten. Vanaf mijn 19e was ik geheel financieel onafhankelijk. Ik betaalde mijn eigen hypotheek, mijn eigen lasten, mijn eigen eten, mijn eigen kleding etc.

Ik heb onlangs nog 20 euro proberen te lenen van mijn vader en zijn antwoord was dat ik dan maar beter op mijn geld moest letten, want lenen zat er echt niet in. En hij heeft ook gewoon gelijk.

Ik krijg de kriebels van mannen die klagen geen geld te hebben, er niets voor doen om eigen inkomenstroom te verbeteren, maar wel bij pap of mam blijven lenen. Kijk, iets krijgen en het er niet mee eens zijn is iets anders dan de hand ophouden. Hand ophoudende mannen zijn niet mijn ding.

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:43**

Precies. Wat ik vooral merk aan mensen die thuis blijven wonen is dat ze veelal rechtlijnig denken, ze denken in bepaalde patronen en het lijkt voor hen niet mogelijk om daar buiten te bedenken wat de mogelijkheden zijn. Als je met ze mee probeert te denken, dan hoor je steeds opnieuw 'ja, maar'. Ik vind dit zo zonde van je jonge jaren. Wil je dan niet je eigen leven leiden? In een studentenhuis wonen vinden ze vies, met andere willen ze geen keuken of wc delen, de wachtlijsten zijn lang, de stad is te ver, geld hebben ze niet en meer werken willen ze niet, een kleine kamer met een lage huur zien ze niet zitten. Kortom, eigenlijk is niks goed en willen ze gewoon lekker een beetje op hun kinderkamertje blijven hangen, terwijl mama de was doet en het eten kookt.

Ik snap het wel hoor, is natuurlijk handig, hoef je niks zelf te doen, etc. maar ik vind het wel altijd triest om te zien hoe weinig ontwikkeling je op die manier doormaakt. En dan voor het eerst gaan samenwonen en nog niet weten hoe je een pak pasta kookt. Nee hoor, ik ben zielsblij dat zowel ik als mijn man eerst zelf alles hebben geleerd, zodat we nu beiden weten hoe de wereld in elkaar steekt en we in een volwassen en gelijkwaardige relatie zitten, i.p.v. in een ouder-kind relatie, zoals ik ook wel eens verneem van volwassen (?) vrouwen hier op het forum.

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:49**

Ik ben trouwens zelf op mijn 18e het huis uit gegaan, ben aan het andere kant van het land gaan wonen en heb zelf gewoon alles betaald. Sowieso vanaf mijn 16e meer voor mijn moeder gezorgd, dan zij voor mij en mijn vader is weer een geval apart, gevalletje midlife crisis (ze zijn allang gescheiden en hebben hun eigen levens opgebouwd). Dus tja, ouders wat heb je er helemaal aan. Ze zijn heel lief hoor, maar ik heb wel vanaf mijn 16e zo'n beetje veel verantwoordelijkheid gehad, omdat mijn moeder ziek was en mijn vader zijn tweede jeugd begon en zo ongeveer meer aan het puberen was dan ik.

Gelukkig had ik nog leuke broers en zussen en zijn we op deze manier toch nog one big happy family gebleven ;)

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:53**

Samenwonen met een man die nog nooit op zichzelf heeft gewoond is voor mij echt een no go, begin ik niet meer aan.

Een vriend van me is halverwege de 30 en woont nog bij zijn ouders. Hij wil pas het huis uit als de omstandigheden perfect zijn, hij een heel goede baan heeft en gelijk een huis kan kopen. Ik heb het er wel eens over met hem, maar hij is niet op andere gedachten te brengen, en dan vraagt hij zich af waarom hij geen relatie heeft...

Geplaatst: **27 Sep 2013 23:56**

Dan heb je geluk, ED.

Ik weet nog goed dat ik op mijn 10e mocht oppassen op mijn broertje, terwijl mijn ouders bij de overburen waren. Het ging allemaal goed, dus een jaar later zag ik ze nog amper. Altijd werken, altijd voetbalveld. Tot mijn 17e dachten mensen van de voetbalvereniging/werk dat ik het kind was van de broer van mijn vader. Toen duidelijk werd dat ik toch de dochter was van mijn vader, vonden ze me zielig. Want ik werd verwaarloosd, e.d. Maar ik heb het altijd als zeer waardevolle levensles gezien. Ik heb geleerd om voor mezelf te zorgen, er voor mezelf te zijn. Eigenlijk zou iedereen zoiets moeten ervaren, want het was echt ontzettend leerzaam.

(Ik tik trouwens met één oog open i.v.m. de ontsteking, dus hoop dat het nog een beetje te lezen is :laughcry:

)

Geplaatst: **28 Sep 2013 20:38**

-ED- schreef:Precies. Wat ik vooral merk aan mensen die thuis blijven wonen is dat ze veelal rechtlijnig denken, ze denken in bepaalde patronen en het lijkt voor hen niet mogelijk om daar buiten te bedenken wat de mogelijkheden zijn.

Ik ben het hier echt zo mee eens. Ik wil niemand over 1 kam scheren overigens, want er zullen vast mensen bij zijn die thuis wonen en die dit wel kunnen, maar de meeste mensen die ik heb ontmoet die nog thuis wonen zijn toch een heel stuk minder flexibel ofzo.
Hetzelfde heb ik ook bij single mannen rond de 30-40 jaar, daar ervaar ik het ook bij.

Geplaatst: **28 Sep 2013 20:43**

Ik zou nu ook niet meer zo gelukkig worden van een thuiswonende man. Alleen al omdat hij dan waarschijnlijk op een heel ander punt in zijn leven staat dan ik en dan nog maar te zwijgen over het moeten luisteren naar zijn ouders.

Geplaatst: **28 Sep 2013 21:57**

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik tot mijn 20e (toen ging ik het huis uit) echt alles heb gekregen en nooit zorg heb hoeven dragen voor een van mijn ouders. Natuurlijk had ik het direct gedaan als het zou moeten, maar ik ben ook gewoon kind geweest en dat pakt niemand mij meer af. Ik heb vanaf mijn 14e moeten werken van mijn ouders om te leren dat niet alles kwam aanwaaien maar heb nooit tekorten gehad thuis. Qua liefde niet maar ook qua materialen niet en daar ben ik ze gewoon dankbaar voor.

Het is echt niet verkeerd om in je jeugdjaren op je ouders terug te vallen (financieel en emotioneel).

Zeg maar Yes

Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?

Re: Zijn alle leuke mannen op?