Ik zie de positieve en negatieve kanten van mijn eeuwige drang naar meer reizen en ontdekken.
De positieve kanten zijn natuurlijk dat ik heel wat van de wereld heb gezien, 5 talen vloeiend spreek, vele culturen ken en heel veel internationale vrienden heb. Ik ben op mijn 18e naar Zuid Afrika verhuisd en ben nu 31 en heb bijna niet in Nederland gewoond. Dit heeft me natuurlijk gemaakt tot de persoon die ik ben. Ik las laatst een leuk artikel over expats (nu ben ik natuurlijk geen expat maar herken me wel in de persoonlijkheidskenmerken) waar ze vaststelden dat deze mensen anders denken en veel open mindeder en sociaal zijn dan niet reizigers. Wij hebben ons leren aanpassen in heel veel situaties en zijn zelfstandiger. Maar mensen die roepen dat ze door reizen óók zelfstandig, open minded en sociaal zijn hebben niet minder gelijk. Maar het is een andere vorm die mensen die veel reizen herkennen. Het is niet zo dat als je weinig gereisd hebt dat je je dan minder ontwikkeld hebt, dat is gek om te zeggen, want een ieder ontwikkeld zich op zijn eigen manier. Het feit dat anderen van mijn leeftijd kinderen hebben en daar meer ervaring is, is ook ontwikkeling. Maar wereld reizigers zijn een apart volkje soms. Ik merk dat als ik op een verjaardag vertel waar ik ben geweest of gewoond heb, dat mensen dan altijd zuchten en zeggen: 'hád IK dat maar' of 'ik ben jaloers'. Rot op met je jaloers. Je bent gewoon een ander type, hebt het niet zo nodig, je hebt andere interesses. En als je écht had gewild, was je wel gegaan. Ook financiel kan ik me kwaad maken: 'ik had het geld niet'. Nee, ik kreeg het geld van mijn ouders...
Tuurlijk niet. Ik heb kei en de kei hard gewerkt, in kutkamers gewoond en zoveel gespaard tot ik ticket bij elkaar had en zorgde altijd dat ik een baantje had ik al ergens aankwam. Prioriteiten zijn het naar mijn mening. Niemand is beter of minder in de wereld. En ED, echt, daar moet je mee ophouden, je bent gewoon simpelweg niet beter of meer ontwikkeld omdat jij gereisd hebt. Dat heb jij in je hoofd gepland en het klinkt ook stoer, maar het is gewoon te bekrompen om zo te denken. Plus, die houding stoot ook mensen tegen het hoofd. Je hebt je ánders ontwikkeld en ervaringen opgedaan, maar andere mensen hebben weer andere ervaringen.
Maar ik zie ook de downside van mijn vele reizen. Ik ben onrustig, ik hou van mijn vrijheid en kan moeilijk settelen in een baan of stad. Gelukkig wel in een relatie. Hierdoor heb ik vele vrienden maar maar een handvol échte vrienden, ik ga immers steeds weer weg. Ik heb nooit spaargeld omdat ik, zodra ik weer voorgenomen heb te gaan sparen, iets geweldigs zie en dan dus weer ga. Ik heb een belachelijk CV omdat ik overal op de wereld gewerkt heb. Dit is zowel positief als negatief: werkgevers zijn er gek op dat ik veel ervaring heb en meerdere talen spreek. Maar ik krijg wel telkens de vraag: wie zegt dat jij over half jaar niet weer weggaat? Ik vind nadenken over kinderen moeilijk, ik wil ze heel graag, maar ga ik misschien dan eindelijk eens rustiger worden in mijn hoofd? Ik wil graag denken dat ik hier voor altijd blijf maar ik ken mezelf.. Plus, mijn vriend is precies zo; de wereld is ons thuis. Ik ken geen bezit, ik neem paar persoonlijke spullen overal mee naar toe, maar heb nooit een echt thuis met spullen die van mij zijn.
Misschien dat ik nu me eens beetje rustig hou, het komende jaar staat volgepland met leuke reizen (ik ga snowboarden in de snowy mountains over 2 weken, ga in februari naar Nederland, in maart naar Brazillie en in april naar Phuket/Thailand en mijn papa en zijn vriendin komen ons opzoeken in januari, dus dan zullen we ook wel veel doen) en maakt misschien dat ik thuis wel echt als thuis ga zien. Ik ben wel overal minimaal een jaar geweest (de gewone vakanties niet megerekend van een paar weken), dat zie ik wel als pré.