Ik heb wel eens een zwarte haar op mijn kin. Ik voel dus ook 430x per dag aan mijn kin om te checken of hij misschien weer terug is. De snoodaard.

Ik vind alleen A prima
Duiken etc. kan ik wel. Heb wel alle lessen van B gehad, maar ben gezakt en was er toen zat van.

Wat een heftige tijd heb je trouwens gehad, June.

ChiQ, wat ontzettend heftig voor je, ik vind je reactie heel begrijpelijk. Ik geloof niet dat ik zoiets tegen mijn pesters zou (durven) zeggen, gelukkig zie ik ze nooit meer.

Ik zit te bedenken wat ik over mezelf kan vertellen wat niemand hier weet, maar er schiet me nu even niks te binnen.

Wow ChiQ wat heftig zeg. Ik vind het eigenlijk wel knap van je dat je zo eerlijk bent geweest tegen haar over je gevoelens. Ik zou denk ik zelf al snel hebben gezegd dat het wel goed was na die excuses, terwijl ik het helemaal niet goed zou vinden. Juist het feit dat je de excuses niet hebt aanvaard maakt dat zij door heeft hoe heftig het voor jou is geweest.

Ik ben vroeger ook gepest op school, wel in veel mindere mate gelukkig. Ik heb best een groot hoofd (nog steeds wel) en vroeger noemden ze mij altijd Piwi. Slaat nergens op, het is een mislukte belediging want het is gerelateerd aan de tekenfilm Pinky & The Brain. Mijn sukkelige klasgenoten dachten ten eerste dat die serie Piwi & The Brain heette en daarnaast dachten ze ook nog dat Piwi (Pinky dus) degene was met het grote hoofd. Anyway, ik werd dus vet lang zo genoemd en dat zit me nog steeds dwars. Vooral omdat mijn leraren er op het schoolkamp tijdens de Bonte Avond in mee zijn gegaan door een flauw rijmpje te maken. Ze hadden over alle kinderen een rijmpje gemaakt en bij mij was het zoiets als: Elliot zit keurig op haar fiets, helaas zien de kinderen achter haar daardoor helemaal niets.
Ik krimp nog steeds ineen als ik daaraan denk, ik voelde me zo vernederd toen.

Jeetje wat heftig Elliot! Kan me voorstellen dat je nog steeds in elkaar krimpt als je daaraan denkt!

Jezus Elliot!

Jemig wat erg Elliot. De leraressen nota bene. Onbegrijpelijk! Kan me voorstellen dat je dat altijd dwars blijft zitten.

Inderdaad onbegrijpelijk Elliot, wat een idioten. Logisch dat je je vernederd voelde en dat je nog steeds ineen krimpt als je daaraan terugdenkt.

Elliot: schandalig hoe leraren er in mee zijn gegaan! Ze zouden zich kapot moeten schamen. Tegenwoordig is dat volgens mij ook wel beter dan vroeger maar jezus, wat moet dat hard aangekomen zijn als zelfs docenten zo laag gaan. Ik heb het in mindere mate gehad en 1 leraar er later op aangesproken en die durft me nog nooit in de ogen te kijken. Maar bij mij was het vooral ZERO anti-pest beleid. Uiteindelijk in groep 8 na ingrijpen onderwijsinspectie een kleurplaat en "what would jesus do"-armbandjes. Hielp natuurlijk niet. Mocht daarna ook van school.

Ik vind het ook heel knap dat je gewoon vertikt hebt haar excuses te accepteren Chiq! Ik zou denk ik niet zo'n sneer gemaakt hebben, ik heb mijn pestverleden inmiddels redelijk verwerkt en het zit me niet zo hoog meer. Maar ik ben me er meer en meer bewust van hoe extreem het me beschadigd heeft.

Ook extreem gepest dus. Treiteren, liedjes zingen "kakkertje met dr epilepsiekop", tekeningen, schoppen, buitensluiten (ook vriendjes buiten school vertellen niet met me te spelen anders zouden die ook gepest worden), spullen jatten en stuk maken, ineens juist wel meegevraagd worden en dan belachelijk gemaakt worden als je erin trapte of voor jan lul heen en weer rende met overlopertje (want jij dacht dat je eindelijk mee mocht doen maar dat was juist de grap), tot het punt dat ik voortijdig de basisschool heb verlaten en de middelbare ging het in de tweede gewoon weer verder. Het is echt verschrikkelijk. En ik heb al maanden en facebook vriendschapsverzoekje open staan (of naja had, ze heeft hem laatst na echter een jaar ofzo geannuleerd) van de grootste pestkop van de basisschool. No thanks. Maar ik heb het nooit uitgesproken en als ik haar tegenkom doe ik normaal.

Daarnaast ook een onveilige thuissituatie die steeds erger werd en ik denk dat die combinatie er teveel in gehakt heeft. Ik ben wel blij dat ik nu weer hulp krijg. Hoop dat ik weer verder kan bouwen aan sterker in mijn schoenen staan want every day life is gewoon te vaak teveel een struggle en hoewel er veel goed gaat kost het teveel moeite en wil ik meer leven dan overleven.

Ik doe mee met het gepest clubje.
'Bob, Bob, typisch Bob, kijk daar loopt ze in haar nakie tegen meester Karel aan'.
En dan het héle schoolplein, ook andere groepen die meezingen.
Het plein op lopen en naar je (enige) beste vriendin toelopen die met een groepje meisjes staat te praten, het gesprek valt stil en iedereen behalve je vriendin loopt weg.
Gaan sporten omdat daar de populaire kinderen op zitten en je misschien zo een connectie krijgt, en dan gewoon volledig genegeerd worden.
Het was bij mij nooit actief pesten in dingen kapot maken, of me lichamelijk pijn doen, het was altijd buitensluiten.
Hierdoor heb ik dus nog steeds áltijd, in iédere groep onbewust het gevoel dat ik er niet bij hoor of ongewenst ben. Ik probeer dat gevoel te negeren, maar het is er altijd. Zelfs hier op het forum als ik iets post (zoals dit), of mijn post in 'waar baal je van' waar dan niet op gereageerd wordt. Of de Eindhoven meeting waar ik naartoe ga, maar waarin alles in me schreeuwt 'ga niet, niemand zit op jou te wachten'.
Ok dit klinkt echt pathetic.

Ja dat gevoel ken ik ook Bob. Dat buitensluiten is ook veel funester geweest dan het zoveelste paar vernielde skeelers hoor. En dat is echt zo beschadigend. Ik denk ook oprecht dat dat psychische spelletje veel grotere imoact heeft. Want ik realiseer me nu dus ook dat ik onbewust daardoor mezelf ook beperk in vriendschappen. Ik heb nog altijd het idee dat mensen niet echt op me zitten te wachten of eigenlijk andere betere vrienden hebben. Daardoor houd ik enigszins af en als resultaat ontwikkelen mensen closere vriendschappen met anderen wat mijn gevoel alleen maar meer bevestigt en versterkt.

Mijn vrienden op de basisschool waren mijn hond en mijn schapen/geiten pas rond mijn 14e had ik een vriendin al lachte die gewoon mee als er karikaturen over hoe dik ik was door de klas rondgingen (1.80 en 70 kg maar schildklieraandoening) hoor.

En flikker op, niks pathetic. Hun gedrag is pathetisch!

Had het er van de week nog over met mijn vriend. Hoeveel mensen heftige dingen meegemaakt hebben in hun leven. Misbruik, fysieke/psychische mishandeling, echtscheidingen, pesten, verwaarlozing etc. Hij heeft het best moeilijk met mijn verleden omdat daar heel veel speelt en bij hem gewoon, naja, niets... en toen vertelde ik hem dat dat heel fijn is voor hem en dat het zo zou moeten zijn dat dat normaal is, maar dat dat niet zo ism dat hij de uitzondering is en niet de regel. De meeste mensen hebben wel 1 of meerdere nare dingen mee gemaakt in hun jeugd/leven. Kwam van de week een TED talk tegen over adverse childhood experiences en dan heeft gewoon bijna 70% van de mensen wel iets naars van zo'n niveau meegemaakt en zelfs wel ruim 15% 4 of meer verschillende.

Ik weet niet of het iets van gedeelde smart is. Maar het stelt me wel gerust en helpt me relativeren ofzo. It aint rainbows and unicorns everywhere else either!

Wat een herkenning bij de gepesten. Ik ben ook heel erg gepest vroeger en barst nu weer in tranen uit als ik er aan terug denk. Het is zo gruwelijk om het gevoel te krijgen dat je niets waard bent en nergens bij hoort. Een knuffel voor alle meiden die er nog mee worstelen.

Ook ik ben verschrikkelijk gepest, ik wil daar gewoon niet meer aan denken. Ik snap, stom genoeg, wel waarom, maar dat helpt niet echt.

En ik vind het heel erg om hier te lezen hoeveel van jullie het ook hebben moeten doormaken.

Echt precies wat jij schrijft Whatever! Hierdoor heb ik nu dus eigenlijk geen sociale contacten. Ik sluit me af en denk dat ze me toch niet willen en daardoor willen ze me ook niet. Self-fulfilling prophecy.

Ik had gelukkig één vriendin (die me uiteindelijk ook liet vallen na de basisschool), en ik verloor mezelf verder in boeken. En ik had het forum, dat was echt mijn redding. Dat forum is er nu niet meer helaas.
Ik zit inderdaad helaas ook in de categorie van meerdere verschillende ingrijpende gebeurtenissen.

Jammer dat je dit zo herkenbaar is Whatever

Oh wat moet dat verdrietig zijn geweest dan toen toen ze je toch liet vallen. Ja lezen deed ik ook inderdaad. Je verliezen in een andere wereld wellicht. En ja frustrerend he. En je staat erbij en zelfs als je je er bewust van bent en het probeert niet uit te laten komen gebeurt het nog is mijn ervaring. En ik heb een paar hele goede hele lieve vriendinnen hoor inmiddels. Wel pas van de laatste 7-8 jaar studietijd. En die weten dit allemaal. Maar ook bij hen speelt dit in mijn achterhoofd EN weet ik zelfs rationeel dat zij voor mij meer echt major vriendinnen zijn dan ik voor hen terwijl ze dan met andere mensen van onze studie/vereniging toch spontanere en nóg closere vriendschappen opgebouwd hebben ofzo. Ook gewoon mensen waar ik ook mee omging. Soms hele groepjes. Ach. Je bent wie je bent en mijn leven is best prima, maar het zuigt wel. Dat zoiets zoveel invloed heeft gehad en heeft. Het gaat er ook niet echt makkelijk uit hoeveel cgt en relativeringsvermogen je er ook tegenaan gooit!

weg.

Dat soort dingen komt mij inderdaad ontzettend bekend voor als compleet falend schoolbeleid bij objectief overduidelijk pestgedrag Lennox. Vraag me af of daar tegenwoordig meer toezicht op is/verantwoording voor afgedragen moet worden.

Hier ook idd gejatte gymspullen of vernielde skeelers of bont en blauw getrapte enkels of lege fietsbanden (of uberhaupt verdwenen fiets of rugzak ergens op dak van school enzo) en juffen/meesters die nooit iets gezien hebben en als je vertelde wie het gedaan had daar nooit iets mee komen want het was jouw woord tegen jantje/pietje/klaasje. Die spullen die objectief verdwenen/kapot gingen en bloedende/blauweplekken werden gewoon genegeerd. Echt. Dan faal je toch heel heel hard als leerkracht.

Ik denk dat je dit er nooit meer uit krijgt Whatever.
Mijn leven is ook prima nu en ik kan 'goed' oppervlakkige relaties aangaan, maar echt een vriendschap lukt bij mij op de een of andere manier niet. Nu is er wel iets aan het groeien op dit moment tussen mijn vriend zijn collega's en mij, maar juist omdat het zijn collega's zijn vind ik dat eng. Ook omdat wat jij zegt, mensen zijn voor mij snel meer dan ik voor hen ofzo. Omdat ik minder mensen heb.
Wel fijn dat jij dat groepje hebt Whatever! Ik zou echt zo blij zijn als ik zoiets zou hebben. Soms zit ik savonds alleen thuis en dan denk ik tja... ik heb niemand om eens uit te nodigen ofzo. En dan kan ik me soms heel alleen voelen, terwijl ik er ook wel van geniet om alleen te zijn, want dat voelt veilig; heel tegenstrijdig dus.

Nee helemaal niet pathetic Bob, het beschadigt je gewoon. Ik heb er nu niet zo heel veel last meer van gelukkig, behalve als ik er echt actief aan terugdenk. Maar heb wel heel lang gehad dat ik me nooit op mijn gemak voelde in groepen, of dat ik heel erg ging overcompenseren om maar leuk gevonden te worden etc.

Lennox en Whatever, wat heftig ook, als leraren niet ingrijpen. Pesten is zo zo naar, en als je je dan zelfs bij je leraren niet veilig kunt voelen is het echt nog eens een keer zo ellendig.

Mijn neefje zit nu een paar maanden op school en hij is een heel lief jongetje, maar helemaal niet weerbaar en sociaal ook niet zo heel handig. Mijn hart breekt als ik eraan denk dat hij ook gepest wordt. Ik zie het al aankomen, ik heb hem al eens van school gehaald en toen stond hij enorm te wiebelen, hij moest ZO nodig plassen. Ik vroeg toen waarom hij niet gegaan was op school en toen zei hij dat een klasgenootje had gezegd dat dat niet mocht en dat ze hem zou slaan als hij wel zou gaan. Mijn neefje durft dan dus direct niet meer naar de wc te gaan. Ik vind het zo zielig. En zijn juf is dus ook een hork. Zegt dat ie maar moet leren om daar tegenin te gaan. Vreselijk.

Wat verschrikkelijk naar dat je dat allemaal herkend whatever. Het is echt triest dat dat gemist kan worden door de leerkrachten. En ergens geloof ik er geen zak van dat niemand iets had gezien. Ze faalden in de zin dat ze er niets aan deden ondanks ze wisten dat dat hun plicht was. Ergens vind ik dat nog wel het allerergst.

Ik heb dus geen groepjes, dat vind ik ook echt jammer. Ik heb 3 losse vriendinnen, twee van mijn studie en 1 van mijn vereniging en die zie ik allemaal alleen 1 op 1. Ik heb ook nog nooit mijn verjaardag gevierd omdat ze eigenlijk allemaal elkaar niet echt kennen en ik het 2x geproveerd heb en 1x was awkward en 1x kwam er bijna niemand.

Maar het stomme is dus dat al die meiden wel vriendinnengroepjes hebben van studie/vereniging waar ik tijdens studie/vereniging ook gewoon mee om ginf (ik kende ook al die mensen en ging er tijdens collegws/reisjes/borrels etc ook mee om) maar dat ik er dan nu toch buiten val!

Is ook echt niet zo. Geloof ik ook niet. Volgens mij gewoon onkunnen en onmacht. Tegenwoordig worden ze natuurlijk wel beter getraind en onderwezen in omgaan met pesten. Waarschijnlijk was het gewoon niet weten hoe je om moest gaan mrt de situatie en dan maar de andere kant op kijken. Het feit dat die ene docent me nooit heeft durven aankijken zegt voor mij genoeg. Hij weet dondersgoed dat hij fout zat. Ik denk dat jouw leraren dat ook echt wel nog weten.

Ja, mijn kind doet dat niet inderdaad. Ik denk dat dat ook ieder gepest kind heel bekend voorkomt. Ik neem mezelf nu al voor dat later nooit van mijn eigen kind te denken.

Wat fijn dat je nu wel een aantal waardevolle vriendschappen hebt opgedaan Whatever. Tijdens mijn HBO- studie heb ik ook een aantal vriendinnen leren kennen en in de laatste jaren zijn er een paar waardevolle vriendschappen ontstaan. Maar er blijft bij mij een gevoel van onzekerheid hangen, vinden ze mij echt wel leuk? of gaan ze met mij om vanwege medelijden? Herken je dat ook? Ergens weet ik dat het onzin is en dat het echt wel om gelijkwaardige vriendschappen gaat maar het is moeilijk om te geloven dat je geaccepteerd bent om de persoon wie je bent als je dat gevoel nooit eerder hebt gevoeld.