13 Jun 2018 14:01 door Biechtje
Ik zit met iets in mijn maag. Deze week sprak ik een vriendin. Ik ben niet heel close met haar maar we zien elkaar ongeveer eens in de maand. Zij heeft een dochter van 12. Een tijd geleden vertelde ze mij over haar jeugd. Zij is seksueel misbruikt door haar vader. Ze heeft hier veel verdriet van en is hiervoor in therapie. Gisteren sprak ik haar weer en vroeg ik hoe het met haar ging. Ze barste in tranen uit, en vertelde toen dat er met haar dochter een paar jaar geleden hetzelfde is gebeurt, ook door haar vader. Ze was een keer heel dringend oppas nodig en heeft haar dochter toen achter gelaten bij haar ouders. In die paar uur heeft haar vader haar dochter dus ook misbruikt. Ik vind dit heel erg voor mijn vriendin en heb haar uiteraard getroost.
Nu, een dag later, blijf ik er maar aan denken... En ik denk dan: maar eigenlijk is het nu ook de schuld van mijn vriendin dat haar dochter nu ook is misbruikt. Mijn vriendin wist waartoe haar vader in staat was. Hoe kun je dan je dochter bij hem achter laten, ook al is de nood nog zo hoog? Ik voel me nu ook plaatsvervangend boos op mijn vriendin. Wat moet ik hier nu mee?... Vinden jullie ook dat mijn vriendin hier ook schuldig aan is?