Toekomstige hulp aan neef
Ik heb een neefje (rond de 25 jaar oud) dat autistisch is, pas op late leeftijd gediagnosticeerd en heeft eigenlijk nog steeds weinig handvatten om in de maatschappij mee te komen. Zijn ouders hebben een appartement gekocht voor hem maar hij woont daar nog niet. Hij woont nog thuis bij z'n ouders en doet eigenlijk niets, hij volgt een cursus wat niet opschiet en praat niet structureel met een psycholoog. Hij leeft praktisch 's nachts en slaapt overdag. Geen vrienden, sociaal isolement, extreme interesse in kunst en musea, dat is het zo'n beetje. Hele lieve jongen wel, heb altijd wel een band met hem gehad voor zover mogelijk. Zover wat achtergrond.
Waar ik me zorgen over maak is wat er gebeurt als zijn ouders een keer overlijden. Dat is onvermijdelijk natuurlijk en komende 10 a 20 jaar is dat best mogelijk, helaas. Hij is enig kind. Verder heeft hij niet echt iemand die dicht in z'n omgeving staat. Woonruimte is dan dus geregeld, maar of hij écht zelfstandig kan wonen weten we nog niet. Hij zal wel een erfenis krijgen en tegen die tijd misschien een uitkering (volgens mij nu nog niet), maar ik ben met name bang dat hij dan zo alleen in de wereld is. Sowieso zullen wij (ik, zus, broer) wel moeten helpen met het ouderlijk huis leeghalen en verkopen etc. Maar met name ben ik bang dat hij dan helemaal in z'n eentje wegkwijnt. Ik zie dan zo'n beeld voor me dat hij in vergetelheid raakt, niet meedraait in de maatschappij en eigenlijk niks doet en niemand ziet. Dat is ook een redelijk reëel beeld helaas. Ik word daar nu al verdrietig van als ik daar aan denk.
En dus vraag ik me af of ik niet een wat grotere rol daar in kan gaan spelen tegen die tijd. Ik heb er echter totaal geen verstand van wat kan in dit soort situaties. Natuurlijk kan ik zoiets in de toekomst uit mezelf doen, maar is het verstandig om alvast dit soort dingen te bespreken met zijn ouders nu ze nog leven en helder zijn? Sowieso zal er van zijn kant naar hen toe wanneer ze ouder zijn ook minder zorg mogelijk zijn, dat zal ook wel voor een deel op mij aankomen (doe ik met liefde). M'n broer en zus zijn er natuurlijk ook nog maar ik woon verreweg het dichtste bij en heb over 't algemeen meer tijd. Is het verstandig dit gesprek al eens te openen en aan te geven dat ik bereid ben een deel van de zorg voor hem op te nemen? Misschien stelt ze dat wel enorm gerust. Het is natuurlijk wel een gevoelig onderwerp dus iets wat je niet zomaar aankaart.
Maar wat is er mogelijk in de toekomst? Als curator fungeren? Is dat niet een hele grote stap? Zijn er stappen onder? Een officieel aanspreekpunt, iemand die de zorg op zich neemt en het contact met bijv maatschappelijk werk onderhoudt, bestaat dat, hoe heet dat? Zoals gezegd, ik heb hier totaal geen verstand van maar juist daarom wil ik me er in verdiepen wat ik (en anderen) kan betekenen voor m'n neef. Is het verstandig om daar nu al over na te gaan denken en dingen te concretiseren? Ik zou het zo rot vinden wanneer dat nodig blijkt te zijn in de toekomst en we dingen te laat hebben geregeld.
Dank jullie wel alvast voor advies of opstapjes.