Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat al gezegd is, uit jouw berichten lees ik echt dat jouw vriend geen enkele verantwoordelijkheid neemt en dan ook nog weet hoe hij jou kan bespelen dat je het soort van accepteert of dat je zelf vind dat je zeurt. Ik kan me voorstellen dat je wellicht nog niet helemaal hersteld bent van jullie zware start waardoor je de kracht nog niet hebt om hem flink de waarheid te zeggen. Ik zou hier echt hulp bij zoeken.

Wij hebben ook wel even moeten zoeken naar een ritme waarin we samen quality time hadden en ook tijd voor onszelf. Wij hebben een gezamenlijke agenda op onze telefoons en in het weekend nemen we altijd even de komende week door. Afspraken etc even afstemmen en als het teveel is, schrappen. Als het echt niet anders kan, de week erna minder plannen. Zo komen we er meestal wel uit.

Hier ben ik ook heel benieuwd naar.

Toen E net geboren was was het hier ook even zoeken. J plande vanalles en als ik het er niet mee eens was werd hij boos en mocht hij "helemaal niks meer". Toen ik heb uitgelegd dat als hij iets plande ik dus niks kon begreep hij het een beetje.
We hebben ook een gedeelde agenda en opzich plannen we gewoon in wat we willen, als de ene niks heeft dan kan de andere wel iets doen. Wel zorgen we dat we minimaal 1 avond in de week samen zijn en dingen in het weekend gaan in overleg.

Hier komt de kapper toevallig aan huis maar het moet voor jou toch wel mogelijk zijn om je vriend een ochtend of middag alleen met de kleine te laten zodat jij ook gewoon eens naar de kapper kan of een kop koffie drinken of slapen of wat dan ook!?

Echt Ell, kom voor jezelf op! Je bent echt geen zeikerd! Jullie hebben samen het besluit genomen om voor een kindje te gaan en jullie zullen er ook samen voor moeten zorgen.

Ik ben nog maar een paar weken moeder maar mijn vriend neemt mij gelukkig zelf dingen uit handen. Staat eerder op en laat mij nog even slapen, gaat met hem wandelen of ik ga alvast naar bed of even iets voor mezelf doen en hij zorgt dan voor hem in een andere ruimte. Vorige week ben ik even naar de stad geweest, ik zei toen: ik moet naar de stad, wanneer zou dit kunnen? Vanmiddag of morgen ergens? Hij zei toen wanneer het hem goed uit kwam. Zo zou ik dat ook met de kapper doen. Wij hebben hier ook wel gesprekken over gehad van te voren en ook na de bevalling dat ik graag even iets voor mezelf wilde doen dus hij snapt dat ook.

Heb je al eens een voorstel gedaan mbt de kapper? Ik denk dat jij misschien in het begin veel uit handen hebt genomen en je graag alles zelf wilde doen. Dan groeit zoiets scheef, ik las ook eens dat jij een nachtje weg was en de baby bij hem had door geslapen. Hij kan dus wel voor haar zorgen, laat jij hem dit ook doen of doet hij het dan niet goed genoeg of ben jij hem al voor? En zeg jij goh, ik ben hartstikke grijs ik moet nodig naar de kapper, ik wil morgen bellen voor een afspraak, ik dacht aan zaterdagochtend, kan jij dan bij haar blijven? En als hij dan nee zegt (wat me raar lijkt) kan hij zelf een tegen voorstel doen wanneer het wel kan.

Over die vakanties/festivals overleggen jullie dat wel? En durf jij dan ook gewoon nee te zeggen? Ik bedoel nu vertrekt hij al maar er is hier toch een gesprek over geweest lijkt me voordat hij boekte? Dat hij nu niet meer afzegt snap ik wel.

Ik hoop dat jullie hier eens goed ove kunnen praten. Misschien fijn voor jezelf om als houvast op papier te zetten waar jij behoefte aan hebt. Bijv. 1x pw iets voor jezelf doen, 1x weekend weg per jaar, kapper, schoonheidsspecialiste, sporten. Zodat dat duidelijk is voor hem en jullie hier afspraken over kunnen maken.

Nou Ell reageert al twee pagina’s niet meer dus ik vraag me af of er nog tips nodig zijn, maar de mijne is: maak een gezamenlijke agenda aan of koppel jullie huidige agenda’s. Daarin zet je gewoon je afspraken (staat er niks? Dan kun je naar de kapper) en dan ziet hij waar hij omheen moet plannen. Afwachten of er een brokje tijd voor jezelf overblijft werkt niet zo goed heb ik gemerkt, dus die momenten moet je zelf inplannen.

Dat is wel vaker volgens mij dat ze niet meer reageert. Wie weet leest ze het wel en heeft ze er hopelijk iets aan.

Ja of het is eigenlijk helemaal niet zo erg allemaal en valt het best mee.

Je bent er waarschijnlijk even niet, het is ook enorm confronterend om eigenlijk 100% te horen hier dat het niet klopt hoe het bij jou thuis gaat. Je hebt zo'n ongelofelijk heftig jaar achter de rug. En het is erg zwaar om erachter te komen dat je partner dan ook niet zo is als je eigenlijk had verwacht/gehoopt. Maar ik denk dat je zelf ook weet dat het gewoon niet okay is zo. Jullie hebben er dus veel ruzie over: jij geeft je grenzen aan en hij doet er een schepje bovenop door te zeggen dat hij al zoveel heeft ingeleverd en dan is het gesprek klaar.

Meid: dit is toch niet te doen. Wat zou jouw ideale situatie zijn? Je vraagt al vrijwel niks, doet alles zelf. Als hij niet inziet dat er wat moet veranderen, wil je dan zo doorgaan?

Ik zou ONTZETTEND boos op mijn man zijn als hij zich zo zou opstellen. Wij doen heel graag wat voor elkaar en mijn man zou eerder nog 5 jaar zijn vrienden niet zien, dan mij alleen opzadelen met ONS kind. Hij weet dat het even tropenjaren zijn zo, lijkt me ook logisch. Ik werk parttime, ik doe een voltijd studie en heb mijn man nodig hierbij, wil ik het allemaal redden. Financieel, maar met name mentaal. Want ook ik heb nog steeds last van het staartje van de depressie.

Om even antwoord te geven op je vraag:
Mijn man en ik doen 50/50. We werken evenveel en als de ene werkt, is de ander thuis. Mijn man werkt verschillende uren, dus soms is hij 's morgens weg en soms 's avonds. We bespreken de week altijd op zondag en met name wie er 's morgens uitgaat voor R. R wordt tussen 6-6.30 wakker en dan kan de ander nog even lekker blijven liggen, dat breekt de dag lekker. En diegene die hem de hele dag heeft, die doet dan de avond niet. We doen niet aan opvang.

Nu hebben we een au pair die bij ons woont, dus nu werken we soms samen op dezelfde dag. En eens per week past ze op dat we wat tijd samen hebben. En we hebben een deal met een gezin die bij ons achter woont: soms past de man/vrouw een avond bij ons op en soms wij bij hen.

Mijn man kookt en op dagen dat hij werkt heeft hij dan dag ervoor eten gemaakt. We doen met z’n drieën boodschappen en ik maak schoon met R. erbij. Badkamer als hij in bad zit en douche als ik zelf douche. Keuken doet man, stoffen en stofzuigen doe ik gewoon met R. erbij: hij houdt van de stofzuiger en krijgt ook een doekje om te helpen. Als hij slaapt, dan zit ik. Doe niks meer zodra hij op bed ligt. En hij ligt 18.30 en slaapt overdag een uurtje.

Volgend jaar huur ik 2 keer per week een (Nederlands en Arabische) babysitter in.

Ell je sport wel vaak toch nog? Ik zie op Insta wel regelmatig wat voorbij komen. Of is dat dan werk?

Ik geef 1x per week les en toen ik nog niet volledig werkte ging ik wel eens hardlopen na het werk.

Poe, ik lees nu alle reacties en merk dat het toch weer wordt overtrokken. Dat gebeurt bij veel van mijn topics, dus ik ben gewoon echt heel slecht in goed omschrijven. Door de reacties te lezen word ik alleen nog maar bozer en merk dat ik mijn vriend niet de kans geef om zijn kant uit te leggen. Voor zijn gevoel heeft hij ontzettend veel ingeleverd en daar zullen we toch samen uit moeten komen. Ik ga dit topic laten verwijderen, omdat ik er toch te verdrietig van word, wat niet nodig is.

Nou, ik heb ook erg veel ingeleverd sinds E er is, al toen ik zwanger was zelfs maar J heeft ook veel ingeleverd.
Het gaat er om het in verhouding is Ell, dat gevoel krijg ik niet bij jullie. Ben jij verder wel tevreden met hoe het is verdeeld bij jullie? Want daar gaat het om.

Je kunt topics niet meer laten verwijderen, alleen je eigen berichten aanpassen. Maar als je je daar fijner bij voelt moet je dat zeker doen.

Ik kan me voorstellen dat je je aangevallen voelt op je relatie. Dat is echt niet leuk. En misschien is het onterecht. Je hebt ongetwijfeld een leuke kerel van wie je houdt. Het beeld wat je hier creëert is echter niet zo leuk. De reacties hier zijn op het beeld wat gevormd is door jouw berichten. Wij lezen alleen wat jij schrijft. Als jij zou schrijven (en als dat waar zou zijn natuurlijk) dat je baalt dat hij weer op vakantie is, maar vorige week heb jij nog een middag doorgebracht bij de schoonheidsspecialiste én een kop koffie gedronken met een vriendin, en als je zou schrijven dat hij duidelijk z'n zorgtaken van jullie kind zou volbrengen (naar rato), dan zou dat ons beeld zijn. Maar dat is het niet omdat je het niet schrijft. Het enige wat wij lezen is over ruzie en een noodkreet dat het niet gaat met jou.
Sorry maar ik heb nog nooit iets positiefs gelezen waardoor ik dacht dat hij je steunde. Wat ik lees is een doodvermoeide alleenstaande moeder in een relatie.


Als dat níet zo is, als het wél allemaal goed gaat, dan moet (nou ja niks moet) het hier zeggen, het beter omschrijven. En dan moet je gewoon die kapperafspraak plannen want dan is dat echt niet zo ingewikkeld op een zaterdagochtend of donderdagavond. Bijvoorbeeld.

Het is natuurlijk wel wat gek elke keer. Jij opent een topic, je stort je hart uit, en ik denk dat iedereen hier het met je te doen heeft na elk topic dat je opent. Wanneer elke keer de conclusie is dat je vent echt wel wat meer mag doen thuis, dan is alles overtrokken en sluit je liever het topic.

Ik denk dat niemand jou aanvalt, maar dat jij elke keer laat weten alleen voor je baby te moeten zorgen en dat je dat erg zwaar valt, dat het niet gek is dat je als antwoord krijgt dat je man best wat meer mag doen.

Ik heb zelf in de relatie gezeten dat ik alles maar alleen moest doen, wat er uiteindelijk in geresulteerd heeft dat ik het ook alleen doe! En hij dus ook de helft van de week. Volgens mij wil niemand zich alleen voelen in een relatie, ook jij niet. Niet zonder baby en al helemaal niet met baby.

Je reactie Ell doet me herinneren aan mezelf toen ik nog in een slechte relatie zat, met een narcist. (Zeg niet dat jouw man dat is of je relatie slecht is). Maar ik herken wel veel en zodra mensen tegen mij vergelijkbare dingen zeiden schoot ik in de verdediging en ging ik al het gedrag van hem goed praten en alles verzachten en mijzelf de schuld geven, zoals ik jou nu ook zie doen. Omdat het te confronterend was en ik wist dat ik 2 keuzes had, blijven en alles accepteren en tevergeefs hopen dat het beter werd of weggaan. En dat laatste durfde ik niet.
Hoop écht dat je gelijk hebt en het beeld hier vertroebeld is, maar als het niet zo is dan hoop ik echt dat je je oogkleppen af kan doen, want ik weet hoe moeilijk dat is.. heeft mij 11 jaar gekost.

Ik kan er allemaal niet zoveel aan toevoegen.
Hoop voor je dat jullie snel een ritme hebben waar iedereen zich fijn bij voelt en waar zowel jij als je vriend genoeg tijd voor jezelf hebben.

Wat hierboven staat. Dit is nu de tweede keer dat ik me eigenlijk beetje in de zeik genomen voel. Gaat niet om mij maar jij schetste je situatie steeds als de mijne, wat bij mij keer op keer herkenning veroorzaakte (behalve je man, daar kreeg ik nóg meer met je te doen), ik denk dat zelfs overdag nog over na. Hoe zwaar het voor mij was dus voor joi met zo’n partner nog erger. En dan blijkt het niet zo te zijn. Je vertelt dat het 10/10 kut is maar blijkt maar 4/10 te zijn. Waarom dan zulle bewoording als het niet zo is?!

@marsy het kan ook een stuk zelfbescherming zijn. Ik heb ook een tijd lang dingen van mijn ex goedgepraat. Terwijl het echt niet ok was hoe hij zich gedroeg. Hier zegt iedereen eigenlijk dat het niet ok is. En het is niet voor niets dat ze zeggen dat je dingen door een roze bril ziet.

Ik denk eerder dat het wel 10/10 is maar het te confronterend is voor haar om hier alle berichten te lezen. Ze wilt haar vriend niet afvallen maar het komt mij echt over als een ongelijkwaardige relatie, voor de bevalling ook al.
Het zegt ergens ook wel genoeg dat ze haar account nu laat verwijderen.
En ik hoop echt dat het inderdaad meevalt.

Tja, ruzie betekent toch in elk geval dat er verschil in mening is

Ja dit.

Ik moet er wel bij zeggen dat ik wél snap als dingen verkeerd geïnterpreteerd worden en mensen een beeld schetsen die niet klopt met de werkelijkheid maar wel zo lijkt door het posten van informatie. Honderd jaar geleden maakte mijn, toen vriend, nu man, het uit. En ik probeerde ook mijn hart te luchten maar de pijlen gingen richting mijn man en ik kon het niet meer positief buigen, alhoewel ik zeker wist dat ik gelijk had. En dat had ik uiteindelijk ook. Maar door onhandige bewoording had ik het zelf zo geschetst.

Maar toch blijf ik erbij dat Ell vaak heel erg schetst en dan bijschaaft ipv andersom. En ik vind het stom dat het me zo raakt dat je nu zomaar weggaat Ell, dat vind ik echt oneerlijk tegenover ons meiden die oprecht zó met je meegeleefd hebben en nog steeds doen.

Ik geloof graag dat hij per saldo veel heeft ingeleverd, maar als het aantal uitjes met vrienden voor de geboorte van je kind vér bovengemiddeld is dan is dat ook logisch, dan is het al snel heel veel. Als je, toen je nog geen vader was, bij wijze van spreken om het weekend met je vrienden naar het buitenland ging en nu is dat een weekend in de twee maanden geworden dan is het natuurlijk al een stuk minder geworden. Maar voor een kersverse vader ben je nog steeds aardig vaak de hort op als je elke twee maanden een minivakantie hebt. Als je op wat voor manier dan ook een balans hebt weten te vinden, je hebt oppas te over, je partner blaakt van de energie, je kind slaapt alle nachten door, dan is dat nog tot daaraan toe, maar die balans hebben jullie nog niet, dus is de frequentie nog steeds te hoog en het wordt echt tijd dat hij zich dat realiseert en het plaatje dat hij in zijn hoofd heeft loslaat. Ik krijg sterk de indruk dat hij nogal heeft onderschat hoe je leven verandert als je een kind krijgt. En ja, dat is pittig, maar hij loopt er nu voor weg, ten koste van jou.

En het spijt me als je boos wordt van de reacties, maar de mensen reageren op de dingen die jij hier zelf schrijft.

Daarom probeerde ik ook uit te leggen dat het beeld louter komt door wat wij horen. En op vragen over hoe een week/weekend er bij hen uit ziet, komt geen antwoord. Niet dat dat verplicht is, maar het zou wel inzicht geven hoe het daadwerkelijk er aan toe gaat en hoe de verdeling is. Zolang er alleen gezegd wordt dat ze vrijwel alles alleen doet, is dat het beeld natuurlijk. En dat is een zeer zorgelijk beeld in mijn ogen.

Ik herken het gevoel van in een hoekje gedreven worden ook goed en word ook niet altijd goed begrepen. Ik kan daar ook echt mee zitten. En ben in het verleden ook vaker daarom tijdelijk weggegaan hier. Als dat je rust geeft, Ell, doe dat vooral.
Het belangrijkste, is denk ik dat je in ziet dat het niet zo hoeft in je relatie. En alleen jij kan daar wat aan veranderen en het aankaarten bij je vriend. Samen moet je er toch uit kunnen komen. Succes ermee!

Hier ben ik het mee eens, al denk ik ook dat in deze beide partijen best veel hebben moeten inleveren en dat ze hier beide moeite mee hebben.
Volgens mij hadden jullie (Ell en vriend dus) beide een heel druk leven voordat er een baby kwam, echt heel druk.