Sleur?!

04 Dec 2016 20:21 door Anoniem221

Nooit gedacht dat ik hierover een topic zou openen, maar mijn vriend en ik zitten in een verschrikkelijke sleur. We vinden elkaar nog steeds heel erg leuk, maar ons leven zo ongelofelijk, verschrikkelijk saai. Alles gaat goed, het gaat zelfs beter dan ooit. Maar naast alle goede, zijn we samen een uitgeblust stelletje. Als we niet continu tegen elkaar zouden uitspreken dat we elkaar nog steeds leuk vinden, dan zou ik (en ik vermoed ook hij) denken dat hij uitgekeken is op mij.

Ik neem aan dat iedereen dit weleens is overkomen en de vraag is dan ook: Hoe kom je uit de sleur?

04 Dec 2016 20:41 door Anoniem313

Lastig Fedora! Het is moeilijk om zo algemeen advies te geven - ik ken jullie natuurlijk niet. Maar uit je verhalen vallen me wel een paar dingen op. Ten eerste is jullie kringetje vrij klein, althans zo lijkt het. Ik hoor je vaak over je ouders enzo, maar het zijn steeds dezelfde paar mensen. Verder heb ik volgens mij wel eens van je gelezen dat jullie altijd alles samen doen. Dat lijkt me, zeker omdat jullie volgens mij allebei ook geen werk hebben, wel een recept voor sleur. Ik zou er in jouw geval eens op uit gaan met vrienden, zonder je partner. Ga lekker sporten, wandelen, dagjes de stad in, wat je leuk vindt - dan heb je elkaar weer wat te vertellen. Ga, als je nog geen betaalde baan kunt vinden, vrijwilligerswerk doen of een cursus. Op die manier blijf je in ontwikkeling en ben je een meer sprankelende gesprekspartner.

04 Dec 2016 21:01 door Anoniem221

Tot een paar maanden geleden was ik fulltime mantelzorger van mijn vriend en daardoor werd betaald werken heel moeilijk (24/7 zorg). Door therapie leert hij steeds meer op eigen benen te staan. Betaald werken zal er voor hem niet meer inzitten, maar hij heeft het wel sinds kort over dat hij een paar uurtjes vrijwilligerswerk per week wil gaan doen (iets dat past bij zijn lichamelijke beperkingen). Dat geeft mij de ruimte om ook echt weer fulltime buitenshuis te gaan werken. Voorheen had hij liever niet dat ik ging werken, want hoe moest hij zich dan redden? Nu is dat gelukkig anders.

Voor mijn vriend zochten we continu naar veilige havens. Zijn veilige haven was o.a. mijn ouders en dagjes uit met hun. Hij gaat inmiddels ook weer wat vaker naar vrienden. En dat vind ik zo fijn. Want dan heb ik even mij-tijd. Ik moet ook nodig weer naar vriendinnen toe of gewoon even een middag er tussenuit. Maar we zijn al zo ver in de sleur geraakt dat we niet zouden weten waarom we naar buiten zouden moeten. We steken elkaar aan met depressieve gedachten.

04 Dec 2016 21:18 door Salome

Ik vind de tips van Caulfield heel goed. Je zegt dat je nodig met vriendinnen op pad moet maar daarna schrijf je dat je niet weet waarom je naar buiten moet? Ik denk dat je gewoon echt een eerste stap moet zetten hoe moeilijk ook,

04 Dec 2016 21:18 door Anoniem192

Zorgen dat je elkaar positief blijft benaderen, erop uit gaan zover dat lukt, al ga je een stuk wandelen! Niet te veel samen doen om te voorkomen dat je alleen elkaar nog maar hebt, waardoor je elkaar ook niet meer kan vermaken, of elkaar niks meer te vertellen hebt, om het zo te zeggen. En ik denk dat als jij werkt, en hij meer dag besteding heeft, dat je beide ook uit die sleur zal komen sowieso.

04 Dec 2016 21:43 door Anoniem221

Salome schreef:Ik vind de tips van Caulfield heel goed. Je zegt dat je nodig met vriendinnen op pad moet maar daarna schrijf je dat je niet weet waarom je naar buiten moet? Ik denk dat je gewoon echt een eerste stap moet zetten hoe moeilijk ook,

Dat denk ik ook. We zijn al wel zover dat we er beiden depressief van zijn geworden. Tijd voor actie. Maar is in een depressieve staat wel moeilijker dan normaal de deur uitgaan.

04 Dec 2016 21:51 door Anoniem313

Fedora schreef: Maar is in een depressieve staat wel moeilijker dan normaal de deur uitgaan.

Dat is het zeker!
Er is bij jullie sprake van meervoudige problematiek (de ziekte van je vriend, werkloosheid, depressie) - heb je ook contact met maatschappelijk werk? Die zouden je hierin kunnen ondersteunen.

04 Dec 2016 22:02 door Anoniem221

Caulfield schreef:
Fedora schreef: Maar is in een depressieve staat wel moeilijker dan normaal de deur uitgaan.

Dat is het zeker!
Er is bij jullie sprake van meervoudige problematiek (de ziekte van je vriend, werkloosheid, depressie) - heb je ook contact met maatschappelijk werk? Die zouden je hierin kunnen ondersteunen.

Nee, op het moment niet. Telkens als er hulp voor mij was, was mijn vriend klaar met zijn behandeling. Ik moet nog zoeken naar eigen hulp, maar ik probeer ook de kosten te drukken door het dit jaar nog niet te zoeken. Ik weet dat ik het nodig heb, gewoon puur omdat ik mezelf blijf herhalen, maar het geld hè.

04 Dec 2016 22:32 door Jip

Philippe Geubels zei bij zijn theater voorstelling dat sleur juist goed is. Dan ben je tevreden, is er geen stress ;)
Maar goed, vervelend dat jullie dot zo ervaren! Gaan jullie nooit uit? Of dingen los van elkaar doen?

04 Dec 2016 22:39 door Anoniem221

Jip schreef:Philippe Geubels zei bij zijn theater voorstelling dat sleur juist goed is. Dan ben je tevreden, is er geen stress ;)
Maar goed, vervelend dat jullie dot zo ervaren! Gaan jullie nooit uit? Of dingen los van elkaar doen?

Hartje Philippe Geubels! Maar hij heeft gelijk. We komen helemaal niets te kort, geen probleem is te groot om niet op te lossen, we zijn een goed team, delen alles, maar we vervelen elkaar mateloos.

We gaan nooit los van elkaar uit. Mijn vriend wil niet naar de kroeg, aangezien hij niet drinkt en ik wil wel naar de kroeg, maar dan is hij bang dat ik iemand leuker tegenkom. Ga ik weg, dan mag dat heus. Maar heb ik het na twee uur nog naar mijn zin, dan ga ik waarschijnlijk vreemd. En die rare trekken heb ik ook overgenomen.

We hebben samen doelen en dromen en we kunnen het bewerkstelligen, maar als we elkaar zo dwars blijven zitten, dan zitten we medio 2017 nog zo. Dan is geen droom uitgekomen en raken we verder van elkaar verwijderd. En dat laatste is niet wat wij willen.

04 Dec 2016 22:44 door Jip

Oef dat maakt het ingewikkeld. Jaloersigheid...
Maar uitgaan is niet meteen naar de kroeg. Uiteten, bios, theater, sauna, winkelen, dagje weg, weekendje weg...euhm...

Jij kunt misschien gaan sporten of naar iets anders toe, creatieve groep of zo.

04 Dec 2016 22:50 door Anoniem221

Ik kan gaan en staan waar ik wil en elke hobby aannemen die mij een beter gevoel geeft, voor mijn vriend is dit helaas niet zo. Zijn fysiogroepje bestaat uit 65+ en ondanks dat hij daar zijn spieren kan trainen, mist hij natuurlijk aansluiting. Laatst zei ik tegen hem:"Goh, we hebben een 24/7 fitness-centre. Dan kunnen we mooi trainen wanneer we willen", om me daarna te beseffen dat hij dat niet kan. "Je kunt je wel aanmelden, schat", zei hij toen. Maar dat doe ik niet, omdat ik hem niet wil kwetsen.

We halen inmiddels niet het beste uit elkaar en dat maakt dat we jaloers zijn als iemand wel die aandacht kan geven die hij of ik op dat moment verdien. Het komt wel weer goed, daar zijn we zelf ook van overtuigd, maar we zitten even in een dip.

04 Dec 2016 23:20 door Lady

Ik denk dat er voor jouw vriend veel meer mogelijkheden zijn dan dat jij nu benoemt. Misschien wordt het tijd dat hij eens uit zijn slachtofferrol stapt en actie gaat ondernemen om zoveel als mogelijk uit zijn leven te halen: gezonder eten, stoppen met roken (of gestopt blijven) en een goede coach zoeken die hem kan begeleiden in fitter worden. Met de juiste begeleiding is er zoveel mogelijk. Het is enorm jammer dat hij jou zo meetrekt in zijn gedrag en ik vind het ook niet een hele gezonde basis van een relatie.

04 Dec 2016 23:24 door Carra

Het klinkt niet goed als jij thuisblijft omdat je hem daarmee kwetst of dat hij jaloers wordt. Je hebt veel boor hem gezorgd en dat doe je met liefde maar jij bent er ook nog. En ondanks dat het misschien niet heel leuk voor hem is mag jij er best op uit om iets te ondernemen. Hij is ziek, niet jij. En dat is heel rot en heb je heel veel begrip voor maar het bepaalt en beperkt nu je hele leven en dat is niet gezond. Echt, als ik jou was zou ik goed het gesprek aan gaan en er af en toe zonder hem op uitgaan. Voordat je zelf helemaal verpietert.

05 Dec 2016 01:03 door Lot

Lady schreef:Ik denk dat er voor jouw vriend veel meer mogelijkheden zijn dan dat jij nu benoemt. Misschien wordt het tijd dat hij eens uit zijn slachtofferrol stapt en actie gaat ondernemen om zoveel als mogelijk uit zijn leven te halen: gezonder eten, stoppen met roken (of gestopt blijven) en een goede coach zoeken die hem kan begeleiden in fitter worden. Met de juiste begeleiding is er zoveel mogelijk. Het is enorm jammer dat hij jou zo meetrekt in zijn gedrag en ik vind het ook niet een hele gezonde basis van een relatie.

Maar het kan natuurlijk ook Fedora zelf zijn die hier voor kiest. Het werkt meestal twee kanten op. Ik snap wel wat je bedoelt hoor maar volgens mij vind ze dat zorgen ook wel weer heel fijn. Caufield gaf ook goede tips. Succes!

05 Dec 2016 02:56 door Lady

Lot schreef:
Lady schreef:Ik denk dat er voor jouw vriend veel meer mogelijkheden zijn dan dat jij nu benoemt. Misschien wordt het tijd dat hij eens uit zijn slachtofferrol stapt en actie gaat ondernemen om zoveel als mogelijk uit zijn leven te halen: gezonder eten, stoppen met roken (of gestopt blijven) en een goede coach zoeken die hem kan begeleiden in fitter worden. Met de juiste begeleiding is er zoveel mogelijk. Het is enorm jammer dat hij jou zo meetrekt in zijn gedrag en ik vind het ook niet een hele gezonde basis van een relatie.

Maar het kan natuurlijk ook Fedora zelf zijn die hier voor kiest. Het werkt meestal twee kanten op. Ik snap wel wat je bedoelt hoor maar volgens mij vind ze dat zorgen ook wel weer heel fijn. Caufield gaf ook goede tips. Succes!

Tuurlijk. Maar als je niet meer gaat stappen omdat je vriend denkt dat je vreemdgaat als je langer dan twee uren wegblijft, dan vind ik dat persoonlijk niet gezond. En ook niet fair tegenover Fedora.

05 Dec 2016 08:54 door Isabel_

Lady schreef:Ik denk dat er voor jouw vriend veel meer mogelijkheden zijn dan dat jij nu benoemt. Misschien wordt het tijd dat hij eens uit zijn slachtofferrol stapt en actie gaat ondernemen om zoveel als mogelijk uit zijn leven te halen: gezonder eten, stoppen met roken (of gestopt blijven) en een goede coach zoeken die hem kan begeleiden in fitter worden. Met de juiste begeleiding is er zoveel mogelijk. Het is enorm jammer dat hij jou zo meetrekt in zijn gedrag en ik vind het ook niet een hele gezonde basis van een relatie.

Ik denk dit eerlijk gezegd ook. Jouw vriend heeft nog een lange weg te gaan denk ik met het acceptatieproces rondom zijn ziekte. Krijgt hij hier hulp bij? Focus zou meer moeten komen te liggen op wat hij wel kan in plaats van wat hij niet kan. Dit is geen gemakkelijk proces (spreek uit ervaring wat dit betreft) maar kan jullie allebei ontzettend helpen.

05 Dec 2016 09:51 door Marin

Ik kan me voorstellen dat als je niet zoveel doet en met name samen thuis zit, de sleur er redelijk gauw in komt. Dat je vriend beperkt is in wat hij kan doen buitenshuis maakt het lastiger maar niet onmogelijk om samen én los van elkaar activiteiten te ondernemen.

Natuurlijk is geld al snel een kwestie bij samen dingen ondernemen, maar er zijn ook genoeg activiteiten te bedenken waarbij je gratis of goedkoop iets kunt doen. Binnenkort zijn er weer allerlei kerstmarkten bijvoorbeeld. Zo ben je er samen lekker uit en als je niet ál te veel gluhwein drinkt, vallen de kosten ook wel mee. En zoek het ook in de kleine dingen. Ga 's avonds in plaats van nog een aflevering Netflix eens een avondwandelingetje maken. Nu in het donker minder boeiend dan in de zomer, maar loop eens een rondje door de wijk en kijk waar al kerstverlichting in de tuinen staat. Of ga eens naar een andere supermarkt dan dat je altijd gaat om de boodschappen te doen, rij naar een ander dorp of naar de grote Jumbo bij de Euroborg om daar eens boodschappen te doen. Iets kleins maar gewoon iets anders.. Gooi jezelf uit dat ritme. Zo doorbreek je die sleur. Dat hoeft helemaal niet groots te zijn, als je samen maar even iets anders doet.

Daarnaast denk ik inderdaad dat het ook belangrijk is om dingen apart van elkaar te doen. Het is lekker om iets voor jezelf te hebben en je hebt daarna wat te vertellen aan je partner.
En eens met Jip dat uitgaan veel meer kan zijn dan gaan drinken in de kroeg.

05 Dec 2016 10:24 door Caro

De ziekte van je vriend is nu ook het symptoom van jullie relatie geworden. Jullie hebben je hele leven, en je hele relatie, rondom die ziekte opgebouwd. Dat is een viceuze cirkel en ik denk dat je daar mee moet gaan oppassen.

Lady zei ook dat hij uit die slachtofferrol moet gaan komen, maar jij moet daarmee stoppen er ook in mee te gaan. het lijkt me dat dit als eerste moet gebeuren, voordat je gaat praten over wel of geen sleur. Ik zeg overigens niet dat een van de twee het express doet, helemaal niet, maar dit soort patronen zie je natuurlijk wel vaker terugkomen. Jij moet leren weer een leven voor jezelf te krijgen: werk, sociaal, sporten, hobby: en hij moet leren wie hij is MET deze ziekte. Hoe hem dat vormt als persoon maar ook als partner.

Volgens mij houden jullie dit leventje nu ook samen in stand. Jullie hebben al een klein netwerk, en alleen elkaar, maar dat gaat niet beter worden als je er zelf niet actief iets aan gaat veranderen. En ik denk dat hulp hierbij geen slecht idee is.

05 Dec 2016 10:34 door Anoniem336

Denk dat veel tips al gegeven zijn, hopelijk kun je er iets mee.
Wel wil ik nog opmerken dat ik hoop dat jullie de kinderwens even op een lager pitje zetten. Nu denk je wellicht dat een nieuw huis of lieve baby de oplossing zullen vormen voor jouw huidige gemoedstoestand, maar grote kans van niet.
Zorg dat je weer goed in je vel zit, je vriend zijn levenswijze omgooit, jullie uit de sleur zijn, en denk dan aan de toekomst die je voor je ziet.
Zie werken aan jezelf, ook als werken aan de toekomst. Daar heeft straks iedereen baat bij, vooral jullie kindje!
Succes.

05 Dec 2016 10:36 door Marin

Ik vind dat je een hele goede reactie hebt geplaatst Caro. Vooral je eerste zin/alinea is heel treffend.

05 Dec 2016 13:59 door Anoniem221

Dank jullie wel voor jullie verhelderende antwoorden. Ik kan hier zeker iets mee.

We hebben, onbedoeld, onze relatie om zijn ziek zijn heen gebouwd. Met alles wat we doen houden we rekening met wat het met hem kan doen. Het losweken van de situatie is moeilijk, maar wel ons doel. We zullen ook zeker niet in verwachting raken zolang we zo in onze relatie staan. We weten dat een kind toevoegen aan de situatie, de situatie niet ten goede komt. Tijdelijke afleiding, maar daarvoor raak je niet in verwachting.

Mijn vriend zit nog in zijn modus "Het is mij allemaal overkomen" en ondanks dat hij gelijk heeft, want het is hem allemaal overkomen, zowel zijn jeugd als nu zijn ziekte, word ik het soms zat. Want het kan je zijn overkomen, het heeft een grote impact op je gehad, op ons, maar we moeten vooruit. Gelukkig onderneemt hij nu wel weer alleen dingen. Voorheen wilde hij niets zonder mij doen, want met mij was alles veel gezelliger, nu gaat hij wel naar vrienden.

Voor mezelf wil ik graag weer een fulltime baan. Zodat ik op zaterdag naar de markt kan en we op zondag even kunnen relaxen, zodat ik maandag weer met frisse moed naar het werk kan. De angst zit er nog in van mijn vorige baan. Want hij wist mij op mijn vorige werk minstens 20 keer per dag te bellen, wat vervelend was voor mij en werkgever, en hij heeft nu beloofd dat sowieso niet weer te doen. Voor mezelf ben ik ook op zoek naar een psycholoog die regressietherapie geeft. Vooralsnog heb ik haar of hem nog niet gevonden.

Mijn vriend is een hele lieve jongen en heeft het beste met mij voor en ik met hem, maar we zitten elkaar gewoon dwars. We lopen elke avond door de wijk, gewoon om een beetje beweging te krijgen, maar zelfs dat begint te vervelen. Ik ken de huizen nu wel. Soms kijk ik naar de buren, daar waar het gras groener lijkt, maar dat is ook niet de oplossing. Ik kan prima bejaard met hem worden. Als persoon is er niets mis met hem en hij is heel goed voor me, maar het gevoel van dat het geen zin heeft om uit bed te stappen is ook niet gezond.

Sorry, ik zal het warrig hebben opgeschreven en door elkaar heen, maar hoop dat jullie het alsnog snappen.

05 Dec 2016 14:20 door Marin

Dat klinkt toch wel alsof jullie echt iets moeten doorbreken, Fedora. En dan niet alleen sleur maar op een dieper niveau. Jullie hebben beide natuurlijk best wel wat bagage, dat moet je niet onderschatten. Ik heb het misschien niet goed gelezen, maar wat voor psychische hulp krijgt je vriend bij het verwerken van zijn ziekte?

05 Dec 2016 14:28 door Anoniem221

*verwijderd i.v.m privacy vriend*

05 Dec 2016 14:32 door Caro

Nee, je hebt het niet warrig opgeschreven. Sterker nog, ik vind het helderder dan de meeste teksten die ik van je heb gelezen dus dat is alleen maar goed.

Wat ik lees, en dat is oprecht gewoon een opinie van een buitenstaander, is dat je vriend veel en veel te afhankelijk is van jou. Zowel operationeel, maar ook emotioneel. Ik snap heel goed dat dat beperkend kan aanvoelen voor jou, ondanks dat je hem lief hebt en met hem je leven wil delen. Maar ondanks dat je zijn ziekte accepteert, hoeft dat niet te betekenen dat jij het gedrag accepteert dat hij door die ziekte ontwikkelt. En dat laatste proef ik een beetje uit je verhalen.

Je voelt je wat opgesloten, beperkt in je vrijheid: of dat nu door werken is of door een sociaal leven. Hij is er en hij claimt op dat moment alsnog je aandacht.

Los van de regressietherapie die je wil volgen, denk ik dat het heel goed is om ook sámen te kijken naar hulp. Want je wil hem niet kwijt, alleen het gedrag dat nu beperkend is.

Welkom op Zeg maar Yes!

Sleur?!

Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?

Re: Sleur?!

Re: Sleur?

Re: Sleur?

Re: Sleur?

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Re: Sleur?!

Wie is er online?