Ohhh wat moet je geschrokken zijn. Kan het me helemaal voorstellen.
Niet de laatste keer, maar wel de meest heftige was toen J de voordeur uit geglipt was toen ze 2,5 was. We woonden net in ons huidige huis en ze had bedacht dat ze wel even naar de speeltuin kon gaan.
Ik was buiten in de tuin en ze zei dat ze even naar binnen ging om iets te halen. Na een paar minuten ging ik kijken waar ze bleef, was ze dus weg... Ik heb eerst in huis alles afgezocht incl de wasmachine en droger en kwam toen tot de conclusie dat ze niet binnen was. Man gebeld dat hij direct naar huis moest komen (werkt 5 min fietsen van huis af) en gaan zoeken op de logische plekken (plein tegenover, gang achter het huis... Maar geen J.
Schoonzus woont ook in de straat dus was op weg naar haar om mee te zoeken en had al besloten dat als ik haar binnen 5 minuten niet zou vinden ik de politie ging bellen.
Toen kwam ze ineens met een vrouw de hoek om, ze was al 2 straten overgestoken (waarvan 1 drukke) toen die vrouw haar zag lopen. Die voelde aan dat dat niet normaal was en vroeg waar ze woonde en toen liep ze dus gewoon met die vrouw mee terug naar huis.
Moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als ze de verkeerde persoon tegen was gekomen.
Ik heb echt hysterisch staan huilen toen ze terug was.
J was zich natuurlijk ook van geen kwaad bewust maar ze weet nu nog steeds hoe hard ik toen huilde.

Wij zijn ons vorig jaar toen hij net 4 jaar was doodgeschrokken achteraf.. hij zat net op school en die dag was er studiedag, zowel man als ik konden geen vrijnemen. Hij is toen dus naar de oma van mijn man gegaan, zij is 85 maar nog superfit en actief. Ze lopen dan een half uur naar het pleintje waar ze boodschappen doen. Tijdens het afrekenen zijn ze elkaar kwijt geraakt.. hij is dus toen teruggelopen naar haar huis.. dat is een flink stuk lopen, oversteken en stoplichten. Nu weet Julian prima de weg, maar hij is niet voorzichtig en neemt wel eens risico’s wat betreft oversteken enzo. Hij is toen aangekomen bij haar huis, maar bedacht zich dat oma natuurlijk nog helemaal niet thuis kon zijn (omdat hij veel sneller loopt) dus heeft hij aangebeld bij de buurvrouw en situatie uitgelegd. Oma natuurlijk in paniek.. pffff zat hij daar binnen te wachten tot oma kwam. Nou echt lag die nacht wakker van alles wat er had kunnen gebeuren.

Oh zo naar is dat he!

Hier was ik laatst met mijn jongste van toen nog net geen 4 in een kledingwinkel. Hij was in de kleedhokjes aan het spelen en ineens kwam er ook geen antwoord meer toen ik hem riep. Heel de winkel door (was niet zo groot) nou toen maar buiten kijken, zat hij in zo'n speelgoedhelikopter bij een winkel een stuk verder. Samen met een ander kindje waarvan de ouders er net een muntje hadden ongedaan.

Helaas voor hem heb ik hem er meteen uitgehaald en even duidelijk uitgelegd dat dit echt niet oké was. Pfff echt een heel naar gevoel!

Oh wat kun je soms schrikken hè?

Ik was laatst met D. in de tuin. Hij was bezig in de zandbak en ik zat een boekje te lezen. Hij liep op een gegeven moment naar binnen. Dat doet hij wel vaker, dan gaat hij iets pakken of gewoon even binnen spelen. Ik ging er dus niet direct achteraan. Na een paar minuten vond ik het wel erg lang duren, en hij reageerde ook niet toen ik riep. Ik naar binnen, D. nergens te vinden. Bleek dat de deur naar de gang open stond. Maar in de gang was hij ook nergens. Hoor ik hem ineens boven spelen. Ik schrok me echt rot, hij kan wel redelijk goed traplopen maar onze trap is onwijs steil met hele smalle treden. Ik laat hem echt nooit alleen de trap op gaan. Pff ik ben toen echt zo geschrokken.

Ik zie echt van elke situatie de schrik in en die kinders zien het kwaad gewoon echt niet hè? Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.

Vorige week ben ik echt tien jaar ouder geworden. M’n dochter was vliegensvlug m’n slaapkamer in gekropen en heeft m’n staande spiegel omgekieperd. Overal scherven en erger nog, ik kon m’n kamer niet in, want de spiegel had de deur geblokkeerd. Zij brullen natuurlijk. Ik weet niet hoe ik het heb gedaan maar ik heb de spiegel een zwieper gegeven, ben over de scherven gesproken heb haar met één schepbeweging op m’n bed gezet en ben de schade gaan bekijken. Ze had drie mini sneetjes, meer schrammen, en er zat een plukje haar in d’r truitje. Ik was zo opgelucht! En ik heb daarna ook wel even staan huilen.

Oh, wat een verhalen. Vreselijk is dat gevoel als je niet weet wat er met je kind is.

Vorig jaar op vakantie was ik met mijn twee zoons alleen in een zelfbedieningsrestaurant. We hadden afgerekend en gingen op zoek naar een tafel. Ik met twee volle dienbladen in mijn hand ("goed achter mij aan lopen hè"). Echt max. 5 meter verder vind ik een tafeltje, dus ik zet de dienbladen neer... zie ik mijn jongste van toen 2,5 ineens niet meer. Echt, mijn hart! Was ook vlak naast de deur, maar zag hem niet op straat. Ik eerst rondvragen of iemand een klein jongetje met een blauw zonnehoedje had gezien, maar nee. (Helaas ook niemand overigens die aanbood om even te helpen ofzo.) Bleek hij in een uithoek van het restaurant doodkalm aan een tafeltje te zitten.

Wat een verhalen gelukkig heb ik nog niet zoiets ernstigs mee gemaakt.
Een keer bij de zeeman was ik hem kwijt. Ik hoefde maar een keer te roepen en toen zei een medewerker al dat hij daar bij haar in de gang zat.
Ik kan mij bijna niet voorstellen wat sommige van jullie voor schrik gehad moeten hebben.

Mijn vriend zag een paar weken geleden een jongetje van drie bij ons in de straat ronddwalen hij herkende hem niet en vroeg waar hij woonde. Toen zei hij heel ver weg, maar mama weet waar ik ben.
Mijn vriend heeft toen gezegd ga maar naar huis want het gaat zo regenen en is toen meegelopen. Bleek dat ventje iets verderop in een nieuw huis te wonen. Die waren er net komen wonen. Die moeder was ook zo blij dat hij weer terug was.

Ik pas geleden ook tijdens de avondvierdaagse.
Ze gingen iets pakken/aannemen, maar ik stond zo in het gedrang dat ik een paar meter verder ging staan. Ook gezegd tegen de meisjes en de plek aangewezen. Maar toch zijn ze midden inner mensenmassa terecht gekomen en konden mij niet meer vinden.
Jemig, wat was ik in paniek. Mijn vrouw gebeld (die stond een stukje terug op de route), dat ze moest komen en dat zij naar het eindpunt zou gaan en ik bleef staan waar ik stond. Hang de telefoon op en ineens zagen we elkaar weer, ben nog nooit zo blij geweest. Al met al zijn we elkaar 5 minuten kwijt geweest, maar ze voelde als jaren!

Donderdagochtend ging ik E wakker maken voor de lunch. Toen ik de deur open deed lag ze in bed met d'r ogen open, ze bewoog helemaal niet en knipperde ook niet, hoorde haar zelfs niet ademen.
Toen ik iets zei reageerde ze nog steeds niet. Bij m'n 2e zin ook niet en ik voelde de paniek al langzaam omhoog komen. Gelukkig knipperde ze bij de 3e zin en begon zich toen ook uit te rekken maar ik dacht echt heel even dat ze gewoon dood in bed lag. Heb er weer wat grijze haren bij gok ik zo.

Wat een nare verhalen allemaal!

Ohhhh Kees brrr!!

Ik heb het zelf eigenlijk nooit gehad dat ik echt zo schrok. T zelf wel haha die roept al snel dramatisch om mij, en dan ook nog na 1x roepen al snel nog een x met toenemende paniek “waar ben je nou mama(atje)”. Vaak roep ik m dan allang of sta ik gewoon achter m ofzo maar hoort ie me niet door zn eigen geblèr wel heel fijn trouwens dat ik eigenlijk altijd wel mensen meteen zie opletten en rondkijken op zoek naar mij.

Ja, zoon van toen bijna 3 is weggelopen. Hij was al de hele morgen dwars aan het doen en we wilden naar de winkel. Maar meneer wilde zich niet aankleden. Toen hij eenmaal aangekleed was wilde hij zijn schoenen niet aan. Toen hebben we hem even met rust gelaten. Boven alleen. Wij zijn zelf in de woonkamer gaan zitten en hebben gewacht op hem. Uiteindelijk duurde het me te lang en bij het open doen van de gang deur zagen we dat de deur open stond. Zijn toen direct gaan zoeken in de buurt. Eerst alle logische plekken, speeltuin, opa, winkels. Maar niet gevonden. Na een minuut of 15 en 4 man die door de wijk aan het fietsen waren heb ik de politie gebeld. Na een minuut of 10 was de politie hier. En tegelijkertijd belde mijn man dat hij zoon had gevonden. In een bloemenwinkel tegenover de supermarkt. Doodleuk zat hij te vertellen dat hij zelf wel even boodschappen ging doen en ook een bloemetje voor mama zou gaan kopen om sorry te zeggen. Ben nog nooit zo hard geschrokken. Sindsdien zit die deur erg vaak op de knip.

Onze jongste zoon heeft enorm last van breath holding spells (gehad). Inmiddels weet ik wat het is, dus schrik ik niet meer. Maar de eerste keer dat hij het had; hij was denk ik 5/6 maanden. Ik weet niet wat er gebeurde, hij speelde op de grond en deed zich vast pijn ofzo. Hij huilde even en toen pats... viel helemaal weg. Ogen draaiden weg en ik had hem slap in mijn armen.. ik ben echt naar buiten gesprint waar de buurman bezig was in onze tuin. En toen ik die heel hard riep begon J. weer te huilen, en ik erbij . Wat een schrik he!

Je kind (even) kwijt zijn lijkt me ook een enorme nachtmerrie!

Oh dat lijkt me ook zo eng Kajaka!

Bedenk me nu dat T vorige week in het vliegtuig bijna stikte in een dropje. Eigenlijk vond ik het al niet slim om hem er 1 te geven. Geen idee waarom ik het toch deed, gemiep daar willen voorkomen ofzo. Hij slikte ‘m bijna meteen door, zonder te kauwen. Dat ding bleef meteen hangen en T begon meteen te hoesten en te kokhalzen. Overal slijm en drop... en hij bleef maar kokken, maar er gebeurde niets. Man man vriend en ik waren ook wel even 10 jaar ouder. Uiteindelijk hoestte hij ‘m op. Pff.

Bah, wat een schrikverhalen!

Ben nog het meest geschrokken toen we de oudste kwijt waren op de luchthaven van Chicago. Echt, ik werd helemaal gek. Vooral omdat we even daarvoor nog hadden gehoord "what a beautiful son"...en weg was hij. Dacht meteen aan kidnapping oid. Maar hij zat bij het raam, vliegtuigen te kijken.

En vorige week schrok ik heel erg toen ik de jongste helemaal stil in de box zag liggen, met de ogen wijd open. Dacht dat hij dood was, zo raar om te zien. Ik riep hem meteen en hij schrok en brullen! Kind was gewoon diep in gedachten.

Een keer toen hij heel klein was had hij dat metalen dingetje war om een paar sokken zit als je ze nieuw koopt, in zijn neus geduwd. Ik was ze op aan het ruimen, en hij zei dat hij pijn aan zijn neus had. Ik schakelde meteen, heb een pincet gepakt. Hem plat op bed gelegd en heeeeeeel voorzichtig in zijn neus gewroet om hem eruit te krijgen.. Hij zat echt ver in zijn neus al.

En vorig jaar had hij afgesproken met zijn beste vriend op een plek in het park waar ze altijd afspreken. En na een half uur kreeg ik een berichtje van die vriend of mijn zoon al vertrokken was want hij was er nog niet. Toen raakte ik wel in paniek, was net toen die vermissingen op het nieuws waren. Mijn zoon durfde niet langs een grote groep oudere kinderen en zag zijn vriend niet aan de andere kant van die groep. Die vriend zag die groep ook, maar zag mijn zoon dus ook niet. Na een hele tijd kwam mijn zoon op het idee maar naar huis te gaan, en toen heb ik meteen die vriend en zijn ouders die ook al aan het zoeken waren een berichtje gestuurd dat hij terecht was. Pffffffffffff.

Oh jakkes wat akelig allemaal!

F had een keer flink koorts en legde haar lekker in haar bed. Toen ineens begon ze een raar geluid te maken dus ik haalde haar uit bed en toen kon ze niet meer ademen. Ik belde in paniek mijn moeder en die riep dat ik 112 moest bellen, dus dat deed ik. Tijdens dat gesprek begon ze ineens heel veel slijm te braken en toen ging het weer. Toen ze haar kwamen controleren was alles weer goed.

En 's nachts als ik wakker wordt en ze ineens naast mijn bed staat in haar witte romper (ik draag lenzen dus ik zie dan een schim )

Toen onze oudste 2 was, was ze in het zwembad bij de onderburen in de tuin.
Mijn man en de buurman zaten erbij en ik stond even boven op de galerij naar beneden te kijken.

N gleed ineens uit en viel op haar rug in het water, kopje onder. Ze begon te spartelen en ze keek mij met zó’n angstige blik aan. Haar ogen riepen keihard help.
Het hele gebeuren duurde echt maar een seconde of 2/3, want Mn man was er snel bij maar die blik in haar ogen vergeet ik nooit meer.

Wat een heftige dingen komen er voorbij zeg. Word er gewoon een beetje verdrietig van.

Toen luuk nog een luukje was wilde hij een keer niet met mij mee lopen van de auto naar ons huis. Ik had mijn handen vol boodschappen en zou deze naar de deur brengen terwijl hij bij de auto bleef staan. Ik weet ook niet meer waarom ik dat een goed idee vond want op het moment dat ik bij de deur sta en hem bij mij roep rent hij de andere kant op, zo richting de weg. Ik zie een auto aan komen rijden die hem nooit kan zien omdat hij langs mijn auto rent en waar hij pas achter tevoorschijn komt als hij de weg op rent voor haar auto zeg maar... En het stomme is ook nog dat ik verstijf, als een gek begin de gillen maar niet naar mijn kind toe ren. Gelukkig schrikt de vrouw die aan komt rijden wel van mijn geschreeuw en stopt net op tijd. Ik voelde me zo'n slechte moeder toen.

Ik heb bij mijn eigen kinderen niet zoiets meegemaakt.

Maar vorig jaar waren wij met de familie op een camping in Italië. Mijn neefje was in de speeltuin aan het spelen. Mijn zus zou hem ophalen omdat wij weg gingen. Maar daar was hij niet. Wij overal zoeken en roepen. Elkaar opgesplitst en gaan zoeken. Er waren wel mensen die hem hadden gezien o.a. beneden bij de speeltuin bij het meer. Dus mijn man daar heen gefietst was mijn neefje niet mijn man door gefietst naar het dorp daar zouden wij heen. Onder tussen vond mijn zus hem. Mijn vader zou net naar receptie gaan om te melden dat mijn neefje weg was. Jeetje wat was ik geschrokken.

B is vandaag een minuut of 20 kwijt geweest.
Ze was aan het buitenspelen met een vriendinnetje, samen op de fiets. Het vriendinnetje ging alleen ineens een bepaalde kant op, waardoor B haar kwijt raakte. Ze weet helaas alleen nog niet helemaal goed de weg in de wijk, en ze kon de weg terug dus niet meer vinden.
Ze heeft vervolgens mensen aan gesproken (een man en vrouw met een baby'tje) en uitgelegd dat ze verdwaald was. De mensen vroegen waar ze woonde, maar ze wist de straatnaam niet meer. Toen zei ze 'vlakbij de AH', dat is inderdaad ook wel vlakbij ons huis, maar wel de andere kant op.
Ondertussen is mijn man lopend gaan zoeken, de moeder van het vriendinnetje op de fiets en ik heen en weer lopend in de straat mocht ze daar aankomen.
Uiteindelijk heeft de moeder van het vriendinnetje haar gevonden, richting de AH gaand.
B was ontzettend kalm, maar toen ze eenmaal thuis was, kwam alle spanning er uit. Dik verdriet en dat het toch wel heel spannend was.
Ik heb haar echt de hémel ingeprezen dat ze het zo goed gedaan heeft en netjes de weg heeft gevraagd, en ga in de vakantie meer even een paar keer goed met haar door de wijk wandelen/fietsen!!

Wat een nare verhalen!

Toen ik dit topic vanmiddag las dacht ik nog dat wij niet veel van zulke momenten hebben gehad, maar daar kwam vanavond verandering in. We hadden een burenborrel en er stond een borrelplank op tafel met daarbij van die gekleurde vrij scherpe messen. Ik had er al één waar E bij zou kunnen verder op tafel gelegd maar in een split second had ze opeens een ander mes te pakken en bracht die richting haar hoofd. Mijn man zag het en duwde haar arm snel naar beneden, maar ze had het mes al bij het scherpe deel vast en opeens ging ze keihard huilen en bloedde haar hand. Ohh ik was zo erg geschrokken! Het was best een diep maar gelukkig klein sneetje, na 10 min hard huilen en ontsmetten en dichtdrukken kreeg ze een mooie pleister waar ze vervolgens trots mee rond liep. Maar man! Als ik denk aan hoeveel erger het had kunnen zijn word ik echt naar.

Het lijken ook echt speelgoedmessen dus ik snap de aantrekkingskracht ook goed.

Dat was schrikken Teun!

Lejow wat goed van je dochter dat ze rustig bleef en de weg gevraagd had.