Bah, ik ben verdrietig en ik wil het gewoon graag even kwijt denk ik. Vandaag waren wij een dagje op bezoek bij mijn vader en gezin. Daar zijn een aantal dingen gezegd en gedaan waar ik echt heel erg verdrietig van werd en mijn vriend juist heel boos. Beiden hebben we daar niets over gezegd, ik vind die confrontatie te lastig en vond een kinderverjaardag ook absoluut niet de gelegenheid daarvoor.

Kort gezegd komt het erop neer dat ik uit een groot samengesteld gezin kom en de onderlinge relatie tussen mij en mijn vader niet altijd even lekker loopt. Dat was een aantal jaren beter, toen ik veel voor hem klaar stond in moeilijke tijd. Het afgelopen 1,5 jaar heb ik het moeilijk (gehad) en nu ik daar steeds meer bovenop kom kan ik concluderen dat in alle relaties met de meest belangrijke mensen om mij heen 1 ding naar boven is gekomen: in mijn meest moeilijke periode heeft iedereen me eigenlijk gewoon laten zwemmen. Niemand heeft écht gezegd 'wat is er aan de hand, wat heb je van me nodig, hier ben ik er voor je'. Sterker nog: degene die ik als mijn enige goede vriendin beschouwde heeft zich gewoon stilletjes teruggetrokken, nooit gevraagd wat er aan de hand was en appt alleen nog even rond een verjaardag. Mijn relatie heeft het zwaar gehad het afgelopen jaar en eigenlijk nu nog, ook hij vindt het erg moeilijk om met mij om te gaan wanneer ik het moeilijk heb en er niet 'gewoon' volledig voor hem kon klaar staan. En dan mijn familie vandaag. Er werd ronduit een aantal leuke 'familie-dingen' gepland tussen mijn vader / stiefmoeder / broertje / diens vriendin en ik kreeg daarbij een achteloos handgebaar met de opmerking van vader 'ja sorry, jullie wonen te ver weg'. We wonen op een uur rijden, behalve met de 4 verjaardagen per jaar komen ze nooit onze kant uit. Verder nauwelijks een telefoontje, een uitnodiging oid, geen echte effort. Ook de band met onze dochters is er niet volledig, vooral omdat ze te druk met zichzelf en hun leven lijken om echt een opa en oma te kunnen zijn. Ik vind dat jammer, dat ze niet eens echt hun best daarvoor lijken te willen doen. Mijn vader rijdt 55.000 km per jaar, maar die 100 km naar ons toe is te ver... Met mijn broertje is veel meer contact. Heeft geen kinderen. Lekker met z'n vieren het hele gezin bespreken, wijntjes, uit eten, leuke uitjes, wordt overal van op de hoogte gebracht. Dit valt al een tijd op, maar nu het letterlijk gewoon voor mijn neus gebeurde voel ik me zo afgewezen.

Blijkbaar weten de mensen om mij heen mij vooral te vinden en te waarderen wanneer zij mij nodig hebben, maar ben ik veel minder de moeite waard wanneer ik hen wel eens nodig zou kunnen hebben. Een conclusie die ik eigenlijk al veel eerder had kunnen trekken, maar die ik tegelijk te moeilijk vind want wat doe ik daar mee? Wat kan je daar aan veranderen... Ook vriend heeft me na een paar halve zinnen gewoon in tranen laten zitten vanavond, omdat hij zich aangevallen voelde door een kleine onhandige opmerking van mij en dat na een excuus van mij wel weer voldoende communicatie voor de avond vond.

Niet quoten aub.